Oh! My Angel ตอนที่ 11 พาน้องเที่ยวห้าง

เช้า วันอาทิตย์ที่เบิร์ดรอคอย ในที่สุดก็มาถึง วันนี้เบิร์ดนัดกับเด็กข้างบ้านให้ไปช่วยซื้อเสื้อผ้าของนางฟ้าเบลเป็น เพื่อนกับเขา แม้จะไม่ใช่การออกไปเที่ยวกัน 2 ต่อ 2 แต่นี่ก็เป็นโอกาสอันดีที่เบิร์ดจะได้ผูกสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเด็กสาวที่เขา หลงรักได้มากขึ้น เบิร์ดลืมตาตื่นขึ้นมาแต่เช้าทั้งๆที่เป็นวันหยุด เขาพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็พบว่าตัวเองถูกล๊อคคอโดยนางฟ้าเบล น้องสาวสุดที่รักของเขานั่นเอง เมื่อคืนที่ผ่านมาเบิร์ดต้องต่อสู้กับตัณหาของตัวเองอย่างหนักเพื่อจะไม่ พลาดท่าทำเวรกรรมกับนางฟ้าเบลอีก ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จจนได้ เป็นคืนแรกเลยที่เบิร์ดสามารถนอนกับนางฟ้าเบลได้โดยไม่เผลอล่วงเกินเธอแม้ แต่นิดเดียว เขายิ้มให้ตัวเองด้วยความภาคภูมิใจพลางแกะมือของนางฟ้าเบลที่โอบคอของเขาออก แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ เรี่ยวแรงของเบิร์ดกลับมาเป็นปกติแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จเบิร์ดก็ลงมาช่วยแม่ของเขาจัดร้านเหมือนอย่างเคย นางฟ้าเบลลงมาจากห้องนอนก็ไม่ทันได้ช่วยพี่ชายของเธอแล้ว "โธ่...พี่เบิร์ดอ่ะ ทำไมไม่ปลุกหนูล่ะคะ?" นางฟ้าทำเสียงงัวเงียเพราะเพิ่งตื่น "ก็พี่เห็นเบลนอนหลับสบาย ก็เลยไม่อยากปลุกนี่นา" เบิร์ดแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ จริงๆแล้วเพราะกลัวนางฟ้าเบลจะตามเขาเข้าห้องน้ำมากกว่า หลังจากทานข้าวเช้าร่วมกัน 3 คนแล้ว เบิร์ดก็พานางฟ้าเบลไปอาบน้ำ ...แน่นอน เขายังต้องคอยนั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูให้เธอเคยชินกันการอาบน้ำที่ถูกต้องด้วย ตัวเอง เบิร์ดเลือกเสื้อผ้าให้น้องสาวแต่งตัวอย่างดีที่สุด นี่เป็นครั้งแรกที่เบิร์ดจะพานางฟ้าเบลออกไปเดินเที่ยวห้าง เบิร์ดมองดูนางฟ้าเบลครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามขยับเสื้อที่หลวมจนไหล่ตกให้ดูดีที่สุด แต่พอนางฟ้าเบลขยับตัวมันก็หล่นลงมาอีกจนได้ "พี่เบิร์ดคะ..เบลเสียว" เสียงนางฟ้าเบลแหวกความเงียบสงบในห้อง เนื้อผ้าแข็งๆเสียดสีเรือนร่างอันบอบบางของนางฟ้าตัวน้อยทำเอาเธอ เสียวสะท้าน เบิร์ดถึงกับอายแทนน้องสาวที่พูดบอกความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาเช่นนั้น "เอ่อ...น้องเบลครับ พี่ว่าคราวหลังถ้าน้องเบลรู้สึกแบบนี้อีก ไม่ต้องบอกพี่ก็ได้นะครับ" ขืนนางฟ้าตัวน้อยเที่ยวบอกความรู้สึกของตนกับใครต่อใครไปทั่ว ไม่รู้เบิร์ดจะทำหน้ายังไงดี "ทำไมล่ะคะ?" นางฟ้าเบลได้แต่งงยืนแอ่นอกโชว์หัวนมที่ชูชันได้ที่ดันเสื้อจนโป่งออกมาเป็น ตุ่มให้เห็นชัดเจน เบิร์ดกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่กับภาพที่ได้เห็น อารมณ์ใคร่ของวัยรุ่นค่อยๆคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง "ก็...มนุษย์เค้าไม่ค่อยชอบบอกความรู้สึกของตัวเองให้คนอื่นรู้น่ะ..." นางฟ้าเบลพยักหน้าทำเป็นเข้าใจแต่ในใจยังสงสัยอยู่ "เอ่อ...ว่าแต่ ที่ว่าเสียวน่ะ...ตรงไหนเหรอ?" บรรยากาศ 2 ต่อ 2 ภายในห้องนอนเขาทำเอาเบิร์ดเผลอปากถามเรื่องสัปดนจนได้ "ก็ตรงนี้อ่ะค่ะ" นิ้วชี้เรียวงามของนางฟ้าแบ่งกันชี้ที่หัวนมของเธอนิ้วละข้าง ตรงกับที่เบิร์ดเดาเอาไว้เลย "เอ่อ...สงสัยเสื้อมันจะแข็งไปหน่อยรึเปล่า ไหนดูซิ?" ความอยากรู้อยากเห็นทำลายความตั้งใจของเบิร์ดให้มลายสิ้น มือของเขาจับชายเสื้อยกขึ้นหวังจะเชยชมตำแหน่งที่น้องสาวสุดน่ารักบอกว่า เสียวนักเสียวหนา เขากำลังจะพลาดท่าทำชั่วกับนางฟ้าตัวน้อยอีกแล้ว... [แอ๊ดดดด!] เสียงประตูห้องเบิร์ดเปิดขึ้น นั่นยังไม่น่าตกใจเท่าคนที่เปิดเข้ามา "เว้ย! น้ำฝน..." เบิร์ดสะดุ้งตกใจจนหน้าซีด รีบกระโดดถอยห่างจากนางฟ้าเบลทันที "เอ่อ...คือ พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆนะ ยังไม่ได้ทำเลย..." เบิร์ดโบกไม้โบกมือปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองตั้งใจจะทำเต็มที่ "เป็นอะไรคะพี่เบิร์ด ใครทำอะไร?" น้ำฝนคงยังไม่ทันได้เห็นพฤติกรรมของเบิร์ด จึงได้แต่สงสัยกับท่าทีของเบิร์ด "อ๋อ...เออ เปล่าจ๊ะ...เปล่า แล้วนี่ น้องน้ำฝนมาได้ไงเนี่ยะ?" เบิร์ดเกาหัวแก้เขินแล้วก็ถามน้ำฝนกลับไปบ้าง "ก็เห็นป้ามณบอกว่าพี่เบิร์ดอยู่ที่นี่ แล้วก็ให้หนูขึ้นมาหาอ่ะค่ะ ขอโทษทีนะคะ คือหนูไม่รู้ว่า..." น้ำฝนเริ่มขอโทษขอโพย "เอ่อ...ไม่เป็นไรจ้ะ คือพอดีพี่กำลังเลือกอยู่ว่าจะให้น้องเบลใส่ชุดอะไรออกไปดีน่ะ" เบิร์ดรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ส่วนนางฟ้าเบลได้แต่ยืนนิ่งและงุนงงกับท่าทีของเบิร์ด "อะไรกันคะเนี่ยะ...นี่เบลใส่เสื้อผ้าของพี่เบิร์ดมาตลอดเลยเหรอคะ?" น้ำฝนแทบเก็บอารมณ์ไม่อยู่เมื่อรู้ความจริงที่เกิดขึ้น "เอ่อ...คือ พอดีน้องเบลเค้ามาแบบกระทันหันน่ะครับ แล้ว...พี่ก็ไม่มีเวลาไปซื้อเสื้อผ้าด้วย ก็เลย..." เบิร์ดไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้น้ำฝนเข้าใจดี เรื่องที่นางฟ้าเบลเป็นนางฟ้ายังไงก็คงต้องเก็บเป็นความลับเอาไว้ "ทำไมพี่เบิร์ดไม่บอกหนูตั้งแต่แรกล่ะคะ...หนูให้เบลยืมเสื้อผ้าของหนูใส่ ก่อนก็ได้" น้ำฝนมองโลกในแง่ดีทำเอาเบิร์ดถึงกับอึ้ง แม้เธอจะเห็นนางฟ้าเบลใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแค่ 2 ชิ้นเท่านั้น < บ้านนี้...สงสัยจะเลี้ยงกันแบบเปิดเผยแฮะ > น้ำฝนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ "เอางี้...เดี๋ยวหนูพาเบลไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านหนูก่อน แล้วเราค่อยไปหาซื้อเสื้อผ้ากันนะคะ" น้ำฝนเสนอความคิด เบิร์ดได้แต่ต้องพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น แม้ในใจเขายังหวั่นกับความซื่อไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลอยู่ "ไป...เบล เดี๋ยวเราไปเปลี่ยนชุดกัน ใส่ชุดนี้ไปเดินห้างได้ไงกัน..." น้ำฝนจูงนางฟ้าเบลออกจากห้องไป ทิ้งให้เบิร์ดนั่งรออยู่ในห้องเพียงลำพัง เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เบิร์ดนั่งรอยืนรอด้วยความกระวนกระวายใจ กลัวว่าความจะแตกซะก่อน เพราะนอกจากเรื่องที่นางฟ้าเบลเป็นนางฟ้าจะต้องเก็บเป็นความลับแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางฟ้าเบลเมื่อคืนวันก่อนนั้นจะรู้ถึงหูใครไม่ได้ เด็ดขาด โดยเฉพาะเด็กสาวเจ้าน้ำใจที่เบิร์ดแอบชอบคนนี้ "พี่เบิร์ด..." เสียงนางฟ้าเบลดังมาก่อนเบิร์ดจะทันได้เห็นตัวซะอีก เบิร์ดใจเต้นตึกตักรอเวลาที่ประตูห้องของเขาจะเปิดเข้ามา [แอ๊ดดด!] ประตูห้องแง้มออก นางฟ้าเบลในชุดของน้ำฝนก้าวเท้าเข้ามาพร้อมเพื่อนบ้านเจ้าน้ำใจ จากที่เคยได้ใส่แต่เสื้อยึดกับกางเกงขาสั้น นางฟ้าเบลถูกน้ำฝนแต่งตัวเสียใหม่ เสื้อยืดตัวในสีเนื้อทับด้วยเสื้อนอกแขนยาวสีน้ำเงินเข้ม มีลายดอกไม้ประดับขอบเสื้อโดยรอบ กระโปรงลายสก็อตสีแดงเข้ม ถุงเท้าสีขาวยาวขึ้นมาเกือบถึงเข่า เบิร์ดได้มองนางฟ้าเบลในมาดใหม่แล้วอึ้งจนแทบไม่ได้ฟังเสียงนางฟ้าเบลที่ เรียกเขา "พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ด!" นางฟ้าเบลตะเบงสุดเสียงเรียกสติของเบิร์ดกลับคืนมา "หะ...อ้อ! สวยครับสวย...น้องเบลใส่ชุดนี้แล้วดูดีมากเลย" เบิร์ดตกใจรีบเอ่ยปากชมน้องสาว แต่พวกเธอกลับหัวเราะกันใหญ่ "หนูบอกว่า ไปกันได้รึยัง...ไม่ได้ถามซะหน่อยว่าสวยรึเปล่า" นางฟ้าเบลเฉลยความจริงทำเอาเบิร์ดอายจนไม่กล้าสบตาน้ำฝน "ก็...ก็พี่อยากชมเฉยๆนี่ ไม่เห็นต้องรอให้ถามเลย " เบิร์ดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ "เอ้า! ไปกันสิ...จะมัวรออะไรอยู่ล่ะครับ" เบิร์ดเดินนำสองสาวออกจากห้อง ทิ้งให้พวกเธอแอบหัวเราะคิกคักอยู่เบื้องหลัง "น้ำฝนนี่ใจดีจัง ถ้าไม่มีน้ำฝนล่ะก็...พี่คงแย่แน่ๆเลย" เบิร์ดเอ่ยปากชมเพื่อนบ้านเจ้าน้ำใจขณะที่ทั้ง 3 กำลังยืนรอรถเมล์กันอยู่ "ก็เราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่คะ อีกอย่าง...เบลเค้าก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหนู คุยกันสนุกดีออก" คำพูดน้ำฝนได้แต่ทำให้เบิร์ดยิ่งเครียดหนัก < คุยอะไรกันไปบ้างหว่า...? > เบิร์ดได้แต่คิดในใจ ตั้งใจว่าหลังจากซื้อของกันเสร็จต้องถามให้รู้เรื่อง "ใช่ค่ะ...น้ำฝนเค้ามีเสื้อผ้าสวยๆเยอะเลย พี่เบิร์ดต้องซื้อให้เบลเยอะๆนะคะ" เบิร์ดพยักหน้ารับอย่างเขินๆ "เย้! พี่เบิร์ดนี่ใจดีที่สุดเลย" พูดจบ...ก่อนที่เบิร์ดจะทันได้ตั้งตัว น้องสาวแสนซื่อก็คว้าคอเบิร์ดเขย่งเท้าหอมแก้มพี่ชายสุดที่รักไปฟอดใหญ่ ต่อหน้าน้ำฝนและคนที่ยืนรอรถเมล์ด้วยกันนับ 10 คน เบิร์ดรู้สึกตัวก็อายยิ่งนัก นึกในใจว่าไม่น่าสอนนางฟ้าเบลแผลงๆแบบนั้นเลย เบิร์ดชำเลืองมองน้ำฝนก็เห็นเธอมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ นั่นทำให้เบิร์ดรู้สึกว้าวุ่นใจเป็นที่สุด รถเมล์คันที่ต้องการมาถึง ทั้งสามคนก้าวเท้าขึ้นรถเมล์ เนื่องจากคนไม่เยอะเท่าไหร่ จึงยังพอมีที่นั่งว่างติดกัน 2 ที่ น้ำฝนให้นางฟาเบลนั่งริมหน้าต่างส่วนเธอนั่งริมทางเดิน เบิร์ดเลือกนั่งที่นั่งด้านหลังของทั้งสองสาวตำแหน่งเดียวกับน้ำฝน รถเมล์เคลื่อนตัวออกนางฟ้าเบลมองทิวทัศน์ภายนอกอย่างตื่นตาตื่นใจ ราวกับนักท่องเที่ยวต่างประเทศมาเที่ยวมือไทยเลยทีเดียว "พี่เบิร์ดคะ?" เบิร์ดเสียวสันหลังวาบ น้ำฝนหันหลังมาเรียกเขาด้วยสายตาขึงขังราวกับต้องการรู้ความจริงอะไร บางอย่าง "อ...อะไรเหรอครับ?" เบิร์ดพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุดไม่ให้ผิดพิรุธ "เบลเค้า..." น้ำฝนทิ้งจังหวะคำพูดของเธอให้เบิร์ดยิ่งเสียวมากขึ้น < อย่านะว้อย... > ในใจเบิร์ดลุ้นกับคำถามของน้ำฝนสุดชีวิต "...ไปต่างประเทศมานานแค่ไหนแล้วคะ?" สิ้นคำถามน้ำฝน เบิร์ดโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก "ก็...ตั้งแต่เด็กน่ะครับ แต่พี่ก็ไม่รู้นะ ว่าน้องเบลเค้าไปที่ไหนมาบ้าง ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว" เบิร์ดพยายามตอบเพื่อปิดช่องว่างไม่ให้น้ำฝนได้ถามต่อ พอตอบเสร็จก็แกล้งหันไปมองหน้าต่างทำทีไม่สนใจน้ำฝน ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย ทั้งสามคนลงจากรถ นางฟ้าเบลยังคงมองทิวทัศน์รอบตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ จนกระทั่งเข้าไปในห้างแล้ว "งั้น...ซื้ออะไรก่อนดีล่ะ น้ำฝน" เบิร์ดหาเรื่องชวนน้ำฝนคุย ดึงความสนใจเธอจากนางฟ้าเบล เบิร์ดไม่กล้ามองหน้าน้ำฝนโดยตรง อาจเป็นเพราะเขายังรู้สึกผิดเรื่องนางฟ้าเบลอยู่ก็เป็นได้ "อืม...งั้นเริ่มจากไอ้นั่นดีกว่า...พี่เบิร์ดรออยู่ตรงนี้นะคะ ไม่ต้องตามมา" น้ำฝนจูงนางฟ้าเบลเดินหายเข้าไปในแผนกชุดชั้นในสตรี เบิร์ดได้แต่ยิ้มเขินๆ แม้จะถูกสั่งว่าไม่ให้ตามไปแต่เขาก็ต้องเป็นฝ่ายจ่ายเงินอยู่ดี แถมเบิร์ดยังเป็นห่วงอยู่ด้วยว่านางฟ้าเบลจะเผลอหลุดปากพูดอะไรแปลกๆออกมา เขาจึงตัดสินใจค่อยๆเดินตามพวกเธอไป "เบลชอบแบบไหนล่ะ? แบบนี้ก็ดีนะ...ใส่สบายดี" น้ำฝนกำลังสาละวนกับการเลือกชั้นในให้เพื่อนบ้านอยู่พอดี เบิร์ดแอบย่องตามมาจากทางด้านหลังของเธอ "ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ เบลไม่ชอบใส่อ่ะ มันอึดอัด" นางฟ้าเบลตอบไปตามความรู้สึกของตัวเอง "ไม่ได้นะเบล! โตป่านนี้แล้วต้องใส่ ใส่ทุกวันด้วยเข้าใจมั๊ย?" น้ำฝนสั่งสอนเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างกับสอนน้องสาว "ไม่เห็นจะเข้าใจเลย" นางฟ้าเบลบ่นพึมพำแล้วก็เหลือบมาเห็นเบิร์ดพอดี "พี่เบิร์ด..." นางฟ้าเบลยิ้มร่าวิ่งมาหาพี่ชายสุดที่รักหวังให้เขาช่วย "พี่เบิร์ดขา...เบลไม่ใส่ไม่ได้เหรอคะ ไอ้ชุดชั้นในอะไรเนี่ยะ มันอึดอัดอ่ะ...นะ...นะ" นางฟ้าเบลเขย่าแขนเบิร์ดชุดใหญ่เรียกร้องความเห็นใจเขา แต่ที่ด้านหลังเธอน้ำฝนยืนกอดอกจ้องเบิร์ดตาเขม่ง "อุ่ย! แหะๆๆ แต่พี่ว่าเบลควรจะใส่นะครับ เชื่อพี่สิ...ใส่แล้วน่ารักดี" เบิร์ดเกลี้ยกล่อมน้องสาวให้ยอมใส่ชั้นในแต่โดยดีโดยยกเรื่องความน่ารักมา อ้าง พลางแกะแขนนางฟ้าเบลที่เกาะเขาเอาไว้แน่น น้ำฝนได้แต่มองหน้าเบิร์ดแล้วยิ้มแบบดุๆ "โธ่เอ้ย! ใส่ก็ได้" นางฟ้าเบลยอมจำนนแต่โดยดี เธอกำลังจะหันกลับไปเลือกชั้นในต่อ "งั้น...อันที่หนูใส่อยู่นี่ล่ะคะ น่ารักรึเปล่า?" นางฟ้าเบลอยากให้เบิร์ดชมว่าน่ารัก เธอจับชายกระโปรงเตรียมจะยกขึ้นโชว์กางเกงในที่เธอยืมน้ำฝนมาใส่ให้พี่ชาย สุดที่รักดู... "เย่ย!" ทั้งเบิร์ดทั้งน้ำฝนร้องแทบเป็นเสียงเดียวกัน ต่างคนต่างรีบจับแขนนางฟ้าเบลเอาไว้เกือบไม่ทัน "นี่!...ไม่เอานะน้องเบล ทีหลังห้ามเปิดกระโปรงให้ใครดูเด็ดขาด เข้าใจมั๊ย?" เบิร์ดอายจนหน้าแดง รีบห้ามปรามน้องสาวแสนซื่อเป็นการด่วน "ก็...ก็...เบลอยากรู้ว่าพี่เบิร์ดชอบแบบไหนอ่ะ จะได้เลือกถูก" ความซวยมาเยือนเบิร์ด คำอธิบายของนางฟ้าเบลทำเบิร์ดหน้าซีด เพราะที่ด้านหลังของเธอน้ำฝนเปลี่ยนจากยืนกอดอกมาเป็นเท้าสะเอวแล้ว แม้จะเป็นท่าที่ดูน่ารักมากก็ตาม แต่สถานการณ์แบบนี้เบิร์ดยิ้มไม่ออก "เบล!...มานี่" น้ำฝนจับแขนนางฟ้าดึงออกมาให้ห่างจากเบิร์ด "พี่เบิร์ด!" น้ำฝนขึ้นเสียงใส่เบิร์ด "คร๊าบบบบ!" เบิร์ดตกใจสะดุ้งโหยง ไม่นึกว่าจะถูกเรียกชื่อด้วย "ออกไปห่างๆก่อนค่ะ เดี๋ยวเลือกเสร็จแล้วหนูจะเรียกเอง" น้ำฝนออกคำสั่งเบิร์ดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นลง แต่แววตาดุๆ เบิร์ดรีบปฏิบัติตามทันที ณ ตอนนี้เบิร์ดกลัวเสียงดุของน้ำฝนยิ่งกว่าแม่ของเขาเสียอีก... เบิร์ดยืนรออยู่ห่างๆด้วยความกระวนกระวายใจหนักยิ่งกว่าเก่า เพราะนอกจากจะกลัวความลับรั่วไหลแล้ว เบิร์ดยังกังวลกับท่าทีของน้ำฝนที่มีต่อเขาอีกด้วย ในใจตอนนี้เบิร์ดได้แต่เสียใจที่ดันสอนอะไรพิเรนทร์ๆให้นางฟ้าเบลจำ ระหว่างที่รอ เบิร์ดก็นึกย้อนกลับไปจนถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวันศุกร์อีกครั้ง... เบิร์ดดื่มด่ำกับรสชาติร่องเสียวของนางฟ้าเบลจนยากจะถอนตัวได้ ผ้าขนหนูที่พันรอบเอวเบิร์ดค่อยๆหลุดออก จนทั้งสองพี่น้องอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าบนเตียงเดียวกัน "อุ๊ย! ควยพี่เบิร์ดดีใจอีกแล้ว" นางฟ้าเบลพูดอย่างไม่อายใคร เบิร์ดไม่ยอมแก้ความรู้ผิดๆให้น้องสาวแล้ว ตอนนี้เขาอยากจะแก้ความใคร่ของตัวเองมากกว่า มือของเขาสางผมที่ยังชื้นๆของนางฟ้าเบลเล่นอย่างแผ่วเบา เปิดพวงแก้มของเธอให้เบิร์ดหอมได้ถนัดๆ ซ้ายทีขวาที จนนางฟ้าตัวน้อยสั่นสะท้านไปทั้งตัว กลิ่นหอมในกายของนางฟ้าเบลจุดอารมณ์ใคร่ของเบิร์ดราวกับตะเกียงไฟที่ไม่มี วันดับ... "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขออีกซักทีเถอะนะน้องเบล" เบิร์ดพูดพึมพำในลำคอพลางจ่อท่อนเสียวของเขาเตรียมสังหารจุดโทษ ฝ่ายนางฟ้าแทนที่จะหนีเจ้าสิ่งที่เคยทะลวงพรหมจรรย์ของเธอมาแล้ว เธอกลับนอนนิ่งปล่อยให้เบิร์ดทำตามความปรารถนาของตน ดุ้นเนื้อของเบิร์ดค่อยจมหายเข้าไปในร่องเสียวนางฟ้าทีละนิดๆ "อา...พี่เบิร์ดขา เบลเสียวจังเลยยยย" นางฟ้าเบลร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน เบิร์ดกำมือน้องสาวสุดที่รักเอาไว้ให้เธอบีบแก้เสียว ปากก็ถูไถใบหน้าของนางฟ้าตัวน้อยสูดดมกลิ่นกายแห่งวัยแรกสาวของเธอจนฉ่ำปอด น้ำชาเขียวเหนียวลื่นในช่องสวาทนางฟ้าชักชวนท่อนเสียวของเบิร์ดให้ เคลื่อน ตัวลึกเข้าไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงครางด้วยความเสียวซ่านของทั้งสองพี่น้อง นางฟ้าเบลบิดตัวเกร็งแน่น ทุกระยะที่ดันเข้าไปเพิ่มความอึดอัดและเสียวกระสันให้นางฟ้าตัวน้อยไปพร้อมๆ กัน ในที่สุดปราการสวรรค์ที่เพิ่งซ่อมเสร็จก็ถูกระรานอีกครั้ง ท่อนเสียวเบิร์ดจมลึกเข้าไปจนปะทะกับเยื่อพรหมจรรย์ของนางฟ้าเบล ความเจ็บปวดที่ได้รับหวนกลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง "พี่เบิร์ดคะ...เบลเจ็บ" คราวนี้นางฟ้าตัวน้อยเลือกบอกความจริงกับพี่ชายสุดที่รัก เพราะถูกกำชับเอาไว้แล้ว "งั้น...พี่เบิร์ดหยุดนะครับ" เบิร์ดห่วงน้องสาวสุดที่รักยิ่งกว่าอะไร เมื่อเห็นว่าเธอเจ็บเขาก็ไม่อยากฝืน "อ๊า...ไม่เอานะพี่เบิร์ด อย่าเพิ่งหยุดนะคะ" นางฟ้าเบลโวยวายลั่น "เบลทนได้จริงๆนะคะ ทำต่อนะ นะๆๆๆ" นางฟ้าเบลเอาแขนล๊อคคอเบิร์ดไม่ให้หนี พลางคะยั้นคะยอให้เบิร์ดกระทำชำเราเธอต่อ เบิร์ดพยายามจะลุกขึ้นแต่เมื่อนางฟ้าเบลเกาะคอเขาอยู่เช่นนี้ เธอจึงถูกยกลอยขึ้นมาด้วย ทั้งคู่กลับมาอยู่ในท่านั่งโดยนางฟ้าเบลนั่งทับตักของเบิร์ดอยู่ ท่อนเสียวของเบิร์ดยังคงปักหลักแน่นไม่หลุดออกจากโพรงสวรรค์ของนางฟ้าเบล เมื่อเห็นเบิร์ดทำท่าจะไม่ยอมเล่นด้วยนางฟ้าเบลจึงหาทางออกเอง เธอเริ่มโยกสะโพกของตนขึ้นลงดำเนินเกมกามเพียงลำพัง "น้องเบล...เดี๋ยวก่อนครับ อา...อาา" เบิร์ดพยายามห้ามนางฟ้าตัวน้อยสวนกับเสียงร้องครวญครางของตน "เบลไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เบลอยากให้พี่เบิร์ดมีความสุข อา...อา...อูยยยย" ปราการบริสุทธิ์ขาดสะบั้น เลือดสาวค่อยๆไหลซึมออกมา แต่นางฟ้าเบลไม่สนใจแล้ว ขอแค่ให้พี่เบิร์ดที่ตนรักมีความสุข เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่าง เรือนร่างอันขาวผ่องและบอบบางขย่มใส่พี่ชายสุดที่รักโดยไม่สนว่าตนจะเจ็บปวด แค่ไหน ในตอนนี้นางฟ้าตัวน้อยรู้สึกเจ็บปวดราวกับตกอยู่ในขุมนรก แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียวซ่านสุดพรรณนาประหนึ่งว่าได้กลับสู่สรวง สวรรค์ที่มีแต่ความสุข ทั้งๆที่ในความเป็นจริงเธอกำลังร่วมรักกับพี่ชายคนโปรดของเธอบนโลกมนุษย์ สัมผัสสุดพิศดารนี้ชวนให้นางฟ้าเบลเคลิ้บเคลิ้มจนไม่อยากล้มเลิกกลางคัน เธอตั้งหน้าตั้งตาเสพเสียวกับเบิร์ดต่อไปด้วยความอดทน ฝ่ายเบิร์ดนั้นแทบไม่ต้องพูดถึง ความรู้สึกตอนนี้ที่เขารับรู้ได้ก็คือความเสียวซ่านสุดแสนประทับใจจากร่อง เสียวนางฟ้าอันคับแน่นแต่อ่อนโยน เบิร์ดพยายามจะเอ่ยปากห้ามนางฟ้าเบลหลายต่อหลายครั้ง แต่เสียงที่เขาเปล่งออกมาได้ก็มีแต่เสียงอืออาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข การที่นางฟ้าตัวน้อยเป็นฝ่ายทำเกมเปิดโอกาสให้เบิร์ดซึมซับความประทับใจในรส รักครั้งนี้มากขึ้น มือของเบิร์ดที่ยังว่างอยู่ เขาใช้มันลูบไล้เรือนร่างนางฟ้าเบลตั้งแต่โคนขาเรียวงามไล่ขึ้นไปถึงสะโพก ผึงผาย จนกระทั่งขึ้นไปถึงแผ่นหลังอันเรียบเนียน เบิร์ดประคับประคองโอบกอดนางฟ้าเบลจนแนบแน่นแลกไออุ่นให้แก่กัน จนแม้สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างของทั้งคู่ แต่ทั้งสองพี่น้องก็ไม่รู้สึกหนาวสั่นเลยแม้แต่น้อย "อา...น้องเบลจ๋าาาา...อา อา" ในที่สุดเบิร์ดก็ถึงสวรรค์ น้ำรักของเบิร์ดพุ่งทะยานขึ้นไปกระทบผนังมดลูกนางฟ้าเบลชุดใหญ่ เบิร์ดได้แต่อ้าปากค้างกับความสุขที่ตนได้รับ ระดมจูบระดมหอมน้องสาวสุดโปรดเป็นชุดตอบแทนความดีของเธอ ส่วนนางฟ้าเบลที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขย่มพี่ชายของ เธอต่อไป "น้องเบลครับ พอก่อน พอแล้วครับ...อา" เบิร์ดที่สำเร็จความปรารถนาเรียบร้อยแล้ว ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกลับคืนมา เขารีบห้ามปรามน้องสาวทันทีที่ฟื้นตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการเสียแล้ว "อือ...อือ...อือ...พี่เบิร์ดขาาาา เบล...เบล...ฮือๆ...เบลเสียว...อ๊อยยยย" โยกตัวขึ้นลงอีกรอบสุดท้ายนางฟ้าเบลก็ขึ้นสวรรค์ตามพี่ชายของเธอไป นางฟ้าตัวน้อยหมดแรงจะลุก เอนตัวซบไหล่พี่ชายสุดที่รักของเธออย่างอ่อนระโหย เบิร์ดได้แต่กอดเธอไว้ด้วยความรู้สึกสำนึกผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเขา สองพี่น้องกอดกันนอนหลับ ณ ตรงนั้นด้วยความเหนื่อยอ่อน สถานการณ์ปัจจุบัน น้ำฝนกวักมือเรียกเบิร์ดแต่ไกล ทันกับจังหวะที่เบิร์ดหันไปมองพอดี เบิร์ดส่ายหน้าสมเพชกับความอ่อนแอของตนแล้วก็เดินไปหาพวกเธอ พร้อมกับตั้งใจมั่นว่าจะไม่ทำอะไรนางฟ้าเบล น้องสาวสุดที่รักของเขาอีกแล้ว...