เพชรพระอุมา ( ภาคพิเศษ ) ### ตอนที่ 1 ###

" เดี๋ยวคุณชายและคุณหญิง พักในบ้านหลังนี้ก็แล้วกันครับ ผมจะให้ชาวบ้านแถวนี้มาช่วยอำนวยความสะดวกให้ ส่วนผมจะไปนอนที่ด้านหลัง ถ้ามีอะไรก็ให้คนไปตามผมได้ตลอดเวลานะครับ" ชายวัยสามสิบเศษ กล่าวกับคนทั้งสองที่ต่างเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อย จากสถานีกักสัตว์เข้ามาในบริเวณที่เป็นเขตบ้านของเขา พลางมองดูคนทั้งสองยิ้มๆ โดยเฉพาะหญิงสาวที่ลงจากรถมายืนบิดกายด้วยความเมื่อยขบ ใบหน้าแดงกล่ำ เสื้อที่สวมใส่รัดแนบเนื้อเพราะเปียกเหงื่อที่เกิดจากความร้อนอบอ้าว มองเห็นทรวงอกพุ่งตระหง่านจนแทบเห็นปลายยอดที่ชูชันดันเสื้อออกมา... "ไกลจังเลย..." หญิงสาวบ่นเบาๆ "...นึกว่าจะอยู่ใกล้ๆเสียอีก" "อยากมาด้วยก็อย่าบ่น" เสียงชายวัยสี่สิบเศษอีกคน กล่าวเสียงหัวเราะ หญิงสาวหันมาค้อน "เล็กไม่ได้บ่นซักหน่อย ก็แค่นึกว่ามันไม่ไกลจากสถานี" " ต่อไปเราจะไปไกลกว่านี้ ถ้าแค่นี้เล็กเห็นว่ามันไกล ต่อไปก็ต้องบ่นอย่างนี้ทุกวันนั่นแหล่ะ" ชายคนนั้นพูดเสียงหัวเราะ ทำให้ทุกคนหัวเราะตาม หญิงสาวหันไปค้อนกราดทุกคน "เอาเถอะครับ ทุกท่านขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องข้าวของเครื่องใช้ ผมจะเตรียมไว้ให้เอง" วรินทร์ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านกล่าวรวมๆกับทุกคน ทำให้ทั้งสองขยับตัวขึ้นไปบนเรือน... ขบวนกองคาราวานที่เตรียมตัว เดินทางเข้าไปในป่าลึก ต่างเคลื่อนย้ายเข้ามาในเขตที่พักของวรินทร์ ซึ่งเขาให้ทั้งสองคนพักในเรือนหลังใหญ่ ส่วนตนเองย้ายมานอนที่เรือนหลังเล็กด้านหลังแทน โดยปล่อยให้หญิงสาวชาวบ้านแถวๆนั้น ช่วยดูแลความสะดวกสบายให้กับคนทั้งสอง ส่วนตนเองจะเข้าไปคุยด้วยก็ต่อเมื่อมีเรื่องที่ต้องหารือเท่านั้น ซึ่งก็ได้รับความช่วยเหลือจากชาวบ้านเป็นอย่างดี เพราะวรินทร์ถือเป็นหัวหน้าบ้านของคนในย่านนั้น ด้วยว่าเขาเป็นผู้บุกเบิกตั้งแต่ครั้งที่พื้นที่แถวนั้นยังเป็นเพียงป่า ทึบ... เสียงคุยกันเบาๆบนเรือนหลังใหญ่ วรินทร์ยืนอยู่ตรงสัมภาระที่ต้องเตรียม พลางเหลือบมองขึ้นไปบนบ้าน แสงตะเกียงวับแวมบอกให้รู้ว่านายจ้างทั้งสอง กำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ความคิดของเขาย้อนกลับไปวันแรกที่ได้เจอกับบุคคลทั้งสอง... ************************************* " เรากำลังตามหาคนๆหนึ่งที่หายเข้าไปในป่า บอกคุณวรินทร์ก็ได้ว่าเขาชื่อไชยาเป็นน้องชายของผมเอง และเป็นพี่ชายของเล็กเค้า..." ชายวัยสี่สิบเศษ รูปร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณบ่งบอกถึงความเป็นผู้ดีมีสกุล กล่าวอย่างหนักใจ เขาคือ พันเอก หม่อมราชวงศ์ธารา นายทหารนอกราชการ สังกัดกระทรวงกลาโหม "...เราได้ ข่าวว่าเขาเดินทางเข้าไปหาขุมทรัพย์ในป่ากับคนนำทางอีกแค่คนเดียว ทีนี้เราอยากหาเขาให้พบ แต่ยังหาคนนำทางฝีมือดีไม่ได้ จนผู้อำนวยการของที่นี่พูดให้ฟังถึงเรื่องของคุณ ทำให้ผมอยากมาพบและขอร้องให้คุณช่วยนำทางให้เราด้วย" เสียงพูดกึ่งวิงวอน ทำให้วรินทร์เงียบ นึกถึงเรื่องที่คนแถวนี้เล่าลือกันทั่วเกี่ยวกับการที่มีคนจากกรุงเทพหาย เข้าไปในป่า ที่จริงแล้ว เขาพึ่งกลับจากการหาสัตว์มาส่งให้กับสถานีกักสัตว์ หลังจากที่เดินทางเข้าป่าไปร่วมเดือน... "คุณชายคงได้ยินมาบ้างแล้วใช่หรือเปล่าครับ ว่าคุณชายไชยาเดินทางไปที่ไหน" เขาถาม "ได้ยินมาว่าเขาเข้าป่าไปเพื่อไปหาสมบัติที่ถูกซ่อนไว้ เห็นว่าชื่อ...ชื่ออะไรน๊า..." ธารานิ่งคิด "สมบัติพระอุทัยค่ะ" เสียงเบา นุ่ม กล่าวเสริมขึ้นมา ทำให้วรินทร์หันไปมองตามเสียง ร่าง ในเสื้อผ้าชีฟองเบาบางสีชมพูอ่อน กางเกงสแล็คดำแนบเนื้อ อายุประมาณยี่สิบหกถึงยี่สิบเจ็ดปี ใบหน้าเรียวงาม ผมยาวสลวย ริมฝีปากบางเฉียบ บ่งบอกถึงความดื้อรั้นและมั่นใจในตัวเอง ยามเมื่อร่างนั้นขยับตัว เงาของทรวงอกที่เลือนรางภายใต้เสื้อบางเบานั้น มองเห็นสองเต้าอวบใหญ่จนยกทรงแทบปิดไม่มิด ดันเสื้อชั้นนอกพุ่งตระหง่านออกมา เลื่อนสายตาไปด้านล่าง กางเกงสแล็คดำแนบเนื้อ ทำให้มองเห็นช่วงขาอวบแน่น วรินทร์กลืนน้ำลาย เมื่อร่างนั้นขยับตัวอีกครั้ง เนินเนื้อด้านล่างภายใต้กางเกงแนบเนื้อ ดันออกมาจนเห็นความอวบอูมของโหนกเนื้อภายใน "อ้อ! นี่น้องสาวผม ชื่อเล็กหรือหม่อมราชวงศ์กนิษฐา" เสียงของธาราดังขึ้น วริ นทร์สะดุ้ง เงยหน้าจากภาพที่เหม่อมองเมื่อสักครู่ เห็นหญิงสาวนั่งยิ้มให้ ทำให้เขาหน้าแดง นึกโกรธตัวเองที่เสียมารยาท ไปจ้องมองในสิ่งที่ไม่สมควร แต่หนึ่งเดือนที่เขาเข้าป่าไปและพึ่งกลับเข้ามาเมื่อวาน มันทำให้อารมณ์ที่คั่งค้างจากการที่ต้องเก็บแรงเก็บอารมณ์ไว้ไม่มีที่ระบาย ออก เมื่อเห็นภาพเมื่อสักครู่ ทำให้อารมณ์ที่เก็บไว้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้... "เรา อยากให้คุณช่วยนำทางให้เราด้วย คุณจะเรียกค่าจ้างเท่าไหร่ก็แล้วแต่คุณ และคุณจะหาลูกจ้างกี่คนก็ตามใจคุณ โดยฝ่ายเราจะมีฉันกับพี่โตเดินทางไปด้วย คุณคงไม่ขัดข้องอะไรใช่ใหม" เสียงเบาๆแต่หนักแน่นของหญิงสาวพูดขึ้น วรินทร์ จ้องหน้าหญิงสาว พยายามไม่มองรูปร่างของเธอ เพราะตอนนี้ ท่อนเนื้อในกางเกงยีนส์มันแข็งตัวขึ้นมาจนเขาต้องขยับตัวเพื่อไม่ให้มันพอง ตัวขึ้นมาจนเห็นได้ชัดเกินไป ปากตอบหญิงสาว "ถ้าทั้งสองท่านไม่กลัวที่ จะเดินทาง ผมก็ยินดีที่จะนำทางให้ครับ แต่ต้องบอกก่อนว่ามันมีอันตรายมากมายในป่า ที่ผมอาจดูแลได้ไม่ทั่วถึง เพราะฉะนั้น คุณชายและคุณหญิงต้องดูแลตัวเองด้วย โดยผมจะพยายามช่วยเหลือให้ได้มากที่สุด ตกลงมั๊ยครับ" ธาราและกนิษฐาหันมามองหน้ากัน ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับวรินทร์เป็นเชิงว่าทั้งสองยอมรับสิ่งที่วรินทร์พูดทั้งหมด... ทั้ง สามนั่งคุยถึงการเตรียมตัวที่จะต้องเดินทางเข้าไปในป่าลึก จนเมื่อตกลงกันได้ทุกอย่างแล้ว วรินทร์จึงแนะนำให้ทั้งสองเตรียมตัวเข้าไปพักในบ้านของเขา ก่อนจะออกเดินทาง... ****************************** วรินทร์ ทิ้งก้นบุหรี่ลงกับพื้น ขยับรองเท้าขยี้จนดับสนิท พรุ่งนี้เป็นวันเดินทาง เขาต้องการให้นายจ้างทั้งสองพักผ่อนให้มากที่สุดเพื่อเก็บแรงไว้เดินทางไป สู่ปลายทางที่ไม่รู้อนาคต... เขาเดินขึ้นไปบนบ้าน ชั้นบนเงียบกริบ บอกให้รู้ว่านายจ้างทั้งสองกำลังพักผ่อนอยู่ วรินทร์ยิ้มเล็กน้อย กำลังจะขยับตัวลงจากบ้านก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างในห้อง ทำให้เขาเดินอย่างแผ่วเบา มาหยุดอยู่หน้าห้องซึ่งเป็นห้องของกนิษฐา แล้วต้องยืนนิ่งเมื่อได้ยินเสียงภายใน... "พี่โตขา..เบาๆหน่อย เล็กเจ็บไปหมดแล้ว.." เสียงของกนิษฐาแผ่วเบา แต่มันสะท้อนไปมาในหูของวรินทร์ เมื่อนึกภาพออกว่าเธอและพี่ชายของเธอกำลังทำอะไรอยู่ ไวเท่าความคิด มือเอื้อมจับลูกบิด แล้วขยับอย่างแผ่วเบา วรินทร์แง้มประตูช้าๆ แสงไฟจากตะเกียงเจ้าพายุส่องลอดออกมาตามขอบประตู สายตาของเขาสอดส่ายมองหาต้นเหตุของเสียงที่ได้ยิน แล้วก็ต้องลืมตาโพลงเมื่อมองเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ในสายตา... แสงไฟจาก ตะเกียงเจ้าพายุบนโต๊ะ ฉายให้เห็นร่างงามขาวผ่องของกนิษฐานอนหงายอยู่บนเตียง ใบหน้าแดงซ่าน หลับตาพริ้ม ปราศจากอาภรณ์ใดๆทั้งสิ้น สองเต้าขนาดใหญ่พุ่งตระหง่านมองเห็นปลายยอดแข็งตัวชูชันขึ้นเป็นเม็ด หน้าท้องลาดต่ำลงมาจนถึงโหนกเนื้อที่นูนเด่น ไหมงามดำสนิทปกคลุมอยู่บนเนินเนื้อที่ทอดยาวหายไปตามร่องรอยแยกกลางลำตัว สองมือขยำผ้าปูที่นอนเบาๆตามแรงกระตุ้นอารมณ์ที่ค่อยๆคุโชนขึ้น... วรินทร์ เห็นธาราที่นั่งหันหน้ามาทางเขา ก้มหน้าลงบนร่างงามของเธอ ก่อนจะแนบใบหน้าลงบนสองเต้าเคร่งครัดนั้น ปลายลิ้นแทรกจากริมฝีปากและตวัดอย่างแผ่วเบาบนปลายถันทั้งสองข้างสลับไปมา " พี่โต..." หญิงสาวครางเสียงสั่น เมื่อมือทั้งสองของพี่ชายเอื้อมมาบีบสองเต้าของเธอแผ่วเบา และค่อยๆเคล้นหนักมือขึ้น ก่อนจะค่อยๆลากมือลงมายังโหนกเนื้อด้านล่าง กนิษฐาสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของพี่ชายชอนไชเข้าไปในร่องรักและทั้งเขี่ย ทั้งหมุนวนบนติ่งเนื้อ "อุ๊ย..เบาๆหน่อยค่ะ พี่โต...เล็กเจ็บ" เธอครวญครางเบาๆด้วยความเสียว "เล็กถ่างขาออกนิดนึงสิ พี่จะได้แหย่นิ้วเข้าไปได้ลึกๆ" ธารากระซิบข้างหูเบาๆ กนิษฐา รีบแยกสองขาของเธอออกจากกันเพื่อให้ปลายนิ้วเข้าไปควานหากลีบเนื้อภายในได้ อย่างสะดวก ร่องรักของเธอหลั่งน้ำรักจากภายใน เอ่อซึมออกมาจนธาราสัมผัสได้ เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าน้องสาวมีอารมณ์ร่วมกับตนแล้ว ทั้งปากทั้งมือ ต่างหมุนวนเข้าหาจุดที่สร้างความกระสันให้เธอให้มากที่สุด ร่างของกนิษฐาบิดไปมาบนเตียง ยิ่งสร้างอารมณ์ให้กับเขามากยิ่งขึ้น สองมือที่ส่ายเปะปะไปมาของกนิษฐาสัมผัสกับท่อนเนื้อของธาราที่นั่งอยู่บน เตียง เธอชะงักนิดนึง ก่อนจะลูบไล้มันอย่างแผ่วเบาและค่อยๆรูดท่อนเนื้อที่แข็งราวกับหินขึ้นลง ช้าๆ.. "อูยย..." ธาราเงยหน้าคราง เมื่อท่อนเนื้อถูกน้องสาวบีบเคล้นและรูดขึ้นลง ปลายเล็บที่เขี่ยไปมาบนพวงเนื้อด้านล่างยิ่งสร้างความเสียวให้เขาจนทนไม่ไหว "อุ๊ย...อย่าเลยค่ะพี่โต เดี๋ยวคุณวรินทร์ขึ้นมาแล้วมันจะไม่ดี.." กนิษฐาระล่ำระลักพูดขึ้น เมื่อรู้สึกว่าพี่ชายของเธอปีนขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัว จับต้นขาของเธอแยกออกจากกัน เพราะรู้ดีว่าพี่ของเธอกำลังจะทำอะไร "คุณวรินทร์ไม่ขึ้นมาหรอก เรารีบทำให้เสร็จเหมือนเคยดีกว่า พี่ทนไม่ไหวแล้ว.." ธาราพูด ไม่รอคำตอบ เขาจับท่อนเนื้อจ่อกับรอยแยกกลางลำตัวของน้องสาวและค่อยๆดันเข้าไปในร่องรักของเธอช้าๆ "อูยย...เบาๆก่อนนะคะ เล็กเสียวไปหมดแล้ว" น้องสาวร้องครางเมื่อท่อนเนื้อของพี่เธอค่อยๆจมหายเข้ามาในร่องรักทีละนิดจนมิดด้าม " อืมม..." ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมๆกันเมื่อรู้สึกว่าโหนกเนื้อของแต่ละฝ่าย แนบสนิทจนสัมผัสได้ถึงเส้นไหมของทั้งคู่ที่บดเบียดกันไปมา ธารานอนนิ่ง แช่ท่อนเนื้ออยู่ในร่องรักของน้องสาวด้วยความเสียว แต่เขาก็ต้องเริ่มขยับตัวโยกเอวใส่ร่างของเธอ เมื่อรู้สึกว่าร่องรักของเธอขมิบตอดเบาๆเหมือนเป็นการเร่งเร้าให้เขาทำต่อ ได้แล้ว ร่างที่นอนอยู่ด้านล่างแอ่นกายขึ้นรับแรงกระแทกอย่างหนักหน่วง สองมือกอดรัดร่างของพี่เธอไว้แน่น เล็บจิกบนแผ่นหลังจนธารารู้สึกเจ็บ แต่เขารู้ว่าน้องสาวของตนมีอารมณ์เสียวตามแรงบดขยี้ของเขา ร่องรักของเธอบีบกระชับแน่นจนเขาแทบขยับท่อนเนื้อไม่ได้ทั้งๆที่ทั้งคู่ผ่าน เกมสวาทร่วมกันมาหลายครั้งแล้วตั้งแต่อยู่ในกรุงเทพ... สัมผัสของความ นุ่มนวลที่ได้รับจากทั้งร่างและเนินเนื้อของเธอ ทำให้ธาราเริ่มเก็บกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เอวที่ขยับกระแทกอยู่บนร่างของน้องสาวเริ่มเร่งความเร็วขึ้น ส่งผลให้ร่างที่นอนอยู่ด้านล่างต้องเด้งตัวขึ้นรับเร็วขึ้นตามไปด้วย "พี่โต...เล็ก...เล็ก..." เธอหายใจหอบ เสียงสั่น ครางด้วยความเสียวเมื่อรู้สึกว่าปลายทางของเธอใกล้เข้ามาแล้ว " เล็ก...พี่ก็จะถึงแล้ว..." ธาราร้องคราง ท่อนเนื้อที่มุดเข้าออกในร่องรักของน้องสาวเร่งความเร็วขึ้นจนถี่ยิบ ก่อนจะบดขยี้ท่อนเนื้อเข้าใส่ร่างเธออย่างหนักหน่วงและกดแช่ทับไว้อย่างนั้น "อ..อ้า....." ทั้งคู่ครางประสานเสียงกัน เมื่อท่อนเนื้อของธาราฉีดน้ำรักเข้าใส่ร่องรักของน้องสาวเต็มเหนี่ยว หยาดของเหลวพุ่งกระทบกลีบเนื้อภายในของเธอ กนิษฐากรีดร้องออกมาเบาๆ กระตุกไปทั้งร่าง กล้ามเนื้อขมิบตอดท่อนเนื้อของพี่ชายเธออย่างไม่เป็นจังหวะ รับกับการฉีดหยาดของเหลวเข้าไปในร่างเธออย่างท่วมท้น ร่องรักหลั่งน้ำรักออกมาจากภายในจนเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำรักของพี่ชายที่ฉีด เข้ามาจนเต็มท้องน้อยของเธอ ธารานอนแช่ดุ้นเนื้อในร่องรักของน้อง สาวอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ฉีดน้ำรักเข้าไปในร่างของเธอจนหมดแล้ว ส่วนกนิษฐานอนนิ่งอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายเธอที่ยังคงหอบหายใจเบาๆจาก การออกแรงหาความสุขเมื่อสักครู่... "พี่โตเบื่อเล็กมั๊ยคะ.." น้องสาวถามเบาๆ พี่ชายก้มลงมายิ้มให้ "บ้าแล้ว ใครจะไปเบื่อเล็กกันล่ะ.." เขาพูดพลางกัดจมูกน้องสาวเบาๆ เธอหัวเราะคิกด้วยความจักกะจี้ ก่อนพูดต่อ " ก็เรามีอะไรกันมาตั้งนานแล้ว เล็กกลัวว่าพี่จะเบื่อ" น้ำเสียงมีความน้อยใจ กังวล พี่ชายรีบขยับตัวพลิกลงจากร่างงาม และสลับดึงร่างเธอขึ้นไปนอนอยู่บนตัวแทน เพื่อไม่ให้เธออึดอัด "จนถึง ทุกวันนี้พี่ก็ไม่ได้แต่งงานหรือมีอะไรกับใครเพราะพี่รักเล็กนะ แล้วพี่ก็รู้ว่าเล็กรักพี่เหมือนกัน" พี่ชายพูด น้องสาวทำหน้าย่น กัดปลายจมูกเขาคืนเบาๆ "ขี้ตู่...ใครเค้าไปรักตัวเอง ตัวเองรังแกเค้าต่างหาก" น้องสาวเถียง ธาราหัวเราะเบาๆ " พี่ยอมรับว่าครั้งแรกพี่รังแกเล็ก แต่ครั้งหลังๆมานี่ ดูเหมือนเล็กจะรังแกพี่ต่างหากนะ" พูดเสียงหัวเราะ น้องสาวอุทานเบาๆ ทุบหน้าอกพี่ชายดังบึก "พูดอย่างงี้ได้ยังไงกัน แล้วตัวเองมารังแกเค้าทำไมล่ะ" พี่ชายยิ้มให้ " ไม่รู้สิ เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก พอเล็กโตขึ้น พี่ไม่อยากให้ใครมาแย่งเล็กไปจากพี่..." พี่ชายพูดพลางนึกถึงเรื่องเก่าๆ น้องสาวนิ่งฟัง "...พี่ไม่อยากเสียเธอไป ถ้าเธอต้องแต่งงานออกไปอยู่กับคนอื่น ซึ่งเป็นอะไรที่พี่รับไม่ได้จริงๆ" " พี่โตคิดไว้หรือเปล่า ว่าถ้าซักวันหนึ่ง คนอื่นรู้ เราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" น้องสาวถาม พี่ชายนิ่งคิดซักพักก่อนจะส่ายหน้า แล้วยิ้ม "ให้วันนั้นมาถึงก่อนเถอะแล้วค่อยคิด พี่อยากให้เล็กรับรู้แค่ว่าพี่รักเล็ก และอยากให้เล็กรักพี่อย่างนี้ตลอดไป แค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว" เขาพูดจบพลางจูบเบาๆที่แก้มของน้องสาว ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน... กนิษฐาถอนหายใจเบาๆ นึกย้อนไปถึงเรื่องที่เป็นความลับระหว่างเธอและพี่ชายที่เธอสุดแสนรักคนนี้... **************************************** " พี่ไม่เห็นด้วย!!!" พี่ชายตะโกนขึ้นด้วยความหัวเสีย เมื่อน้องสาวเดินมาบอกถึงในห้องนอนของเขาว่าเธอกำลังจะมีคนรักและคาดว่าจะ แต่งงานกันในอีกไม่นาน "พี่โตคิดถึงเล็กบ้างหรือเปล่าคะ..." น้องสาวตะโกนตอบเสียงดังพอๆกัน "...เล็กอายุขนาดนี้แล้ว จะให้มานั่งๆนอนๆอยู่ในบ้านอย่างนี้ได้ยังไง เล็กก็อยากมีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆเค้าเหมือนกัน" "เล็กก็มีบ้าน มีพี่อยู่แล้วนี่ ทำไมจะต้องแต่งงานแล้วออกไปอยู่ที่อื่นด้วย" ธารายังพูดด้วยความหงุดหงิดอยู่ เขาแปลกใจในความรู้สึกพลุ่งพล่านในตัวเหมือนกัน ว่าเพราะเหตุใด จึงรู้สึกหงุดหงิดที่น้องสาวมาบอกว่ากำลังจะมีคนรัก "พี่โต..." หญิงสาวอุทานเสียงหัวเราะ "...พี่กับคนรักมันเอามาเทียบกันได้ที่ไหน เล็กรักพี่แบบพี่ชาย แต่ถ้าเล็กมีคนรัก เล็กก็รักเค้าแบบคนรัก มันไม่เหมือนกันนะคะ" "ไม่เหมือนกันตรงไหน.." ธาราถามออกไปแล้วก็แปลกใจที่ตัวเองถามอะไรโง่ๆออกไปอย่างนั้น น้องสาวทำตาโต "ไม่เห็นต้องให้เล็กบอกเลย ว่ามันต่างกันตรงไหน พี่โตก็น่าจะรู้" หญิงสาวพูดยิ้มๆเพราะนึกว่าพี่ชายแกล้งถามตลกๆ ธารากัดฟัน ยืนนิ่ง "เรื่องนี้น่ะเหรอ ที่ทำให้เล็กตัดสินใจแต่งงาน แล้วจะออกไปอยู่ข้างนอก" " ไม่ใช่ว่าเพราะเรื่องอย่างนี้ ทำให้เล็กตัดสินใจแต่งงานหรอกนะคะ..." เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพี่ชายนิ่งฟัง "...แต่เราพูดกันอย่างผู้ใหญ่นะคะ คือเอ่อ..." หญิงสาวหน้าแดง เมื่อนึกถึงเรื่องที่กำลังพูดกันอยู่ "...ใครๆก็รู้ว่าเวลาแต่งงานแล้วมันเป็นยังไง พี่โตอายุขนาดนี้ก็คงรู้ เล็กไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันหรอกนะคะ แต่พอถึงเวลา มันก็ต้องเป็นของมันอย่างนั้นอยู่แล้ว เล็กพูดถูกหรือเปล่าคะ" "พี่เข้าใจ.." พี่ชายกัดฟันพูดสั้นๆ ตามองออกไปนอกหน้าต่าง " ถ้าพี่โตเข้าใจ เล็กก็ดีใจค่ะ แล้วไว้เราค่อยคุยเรื่องพวกนี้กันทีหลังก็แล้วกันนะคะ" หญิงสาวเดินมาจุ๊บแก้มพี่ชายเบาๆ ก่อนจะขยับตัวเดินออกจากห้อง แต่ทันใดนั้น...เธอก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกว่าร่างของตัวเองถูกดึงไปกอดไว้อย่างแน่นหนา จนขยับตัวไม่ได้ " พี่โต!!! จะทำอะไรเล็ก อย่าเล่นบ้าๆสิคะ เล็กตกใจนะ" เธอหันไปมองดูหน้าของพี่ชาย แต่ก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงกล่ำด้วยโทสะ ซึ่งเธอนึกไม่ออกว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้พี่ชายที่แสนดีของเธอโกรธได้ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งตัว ร่างของเธอก็ถูกเหวี่ยงลงไปนอนบนที่นอน พร้อมๆกับร่างของธาราที่ตามติดเข้ามาทันที "พี่โต...บ้าแล้ว...จะทำ อะไรเนี่ย อย่านะ..." หญิงสาวพยายามดิ้นเพราะรู้สึกว่าพี่ชายของเธอตรงเข้ามากอดร่างเธอไว้แน่นจน แทบหายใจไม่ออก แล้วก็ต้องสะดุ้งทั้งตัวเมื่อรู้สึกว่าชุดนอนที่อยู่บนร่างถูกมือแข็งแรงของ เขากระชากจนขาดติดมือออกไป เผยให้เห็นร่องอกอวบขาวเหนือยกทรงตัวจิ๋ว เธอดิ้นรนสุดชีวิต แต่มือที่แข็งราวกับคีมล็อคตัวเธอไว้แน่นจนกระดุกกระดิกตัวไม่ได้ หญิง สาวเย็นวูบทั้งร่างเมื่อมือที่ป้วนเปี้ยนไปมาบนตัวเธอ เอื้อมไปด้านหลังและปลดตะขอยกทรงออกอย่างง่ายดาย ยังไม่ทันตั้งหลักอะไรก็ต้องงอตัวเป็นกุ้งเมื่อมือที่ปลดตะขอออก ย้อนกลับมาด้านหน้าและบีบเคล้นสองเต้าอวบใหญ่ของเธอเต็มกำมือ "พี่ โต!!! เล็กบอกให้ปล่อย อย่าทำอะไรบ้าๆนะ..." เสียงร้องของเธอ ไม่มีผลอะไรกับร่างที่กำลังเคล้นคลึงทรวงอกของเธออย่างหนักหน่วง ใบหน้าที่ป้วนเปี้ยนอยู่บริเวณซอกคอก็เลื่อนลงไปหาสองเต้าที่พุ่งชูชันอวด ความอวบอิ่มต่อหน้า... ธาราไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว มือทั้งสองข้างกดข้อมือของเธอเหนือศีรษะแน่น ใบหน้าซบลงกับเต้านมที่แน่นกระชับของน้องสาว ในใจเดือดพล่านด้วยความรู้สึกสับสน ความคิดถูกผิดในหัวหักล้างกันเองอย่างรุนแรง ความคิดฝ่ายดีบอกให้เขาเห็นแก่อนาคตของน้องสาวและตัวเอง ยกเลิกการกระทำบ้าระห่ำที่กำลังกระทำอยู่ แต่อีกฝ่ายบอกว่าถ้าเขาไม่อยากเสียน้องสาวของเขาไป นี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้น้องสาวที่เขารักที่สุด อยู่กับเขาตลอดไป... ใน ที่สุด...ความคิดฝ่ายหลังเป็นผู้ชนะ ธาราฉกปลายลิ้นเข้าใส่ปลายยอดเต้าสีชมพูทันทีและตวัดม้วนลิ้นพันเม็ดบัวที่ เริ่มแข็งตัวชูชันขึ้นมาตามแรงกระตุ้นที่เขาถาโถมเข้าใส่เธอ กนิษฐาแอ่นตัวขึ้นรับปลายลิ้นอย่างลืมตัวด้วยความเสียว "พี่โต...ทำ อะไรเล็กน่ะ อย่านะ..อุ๊ย..." เธอครางออกมาเมื่อริมฝีปากของพี่ชายเม้มเอาปลายยอดเต้าเข้าปากและใช้ปลาย ลิ้นตวัดเขี่ยไปมาอย่างแผ่วเบา เธอแอ่นหลังขึ้นสุดเหยียดเมื่อมืออีกข้างของพี่ชายเอื้อมมาเคล้นคลึงเต้าอีก ข้างที่เหลืออย่างหนักหน่วง กนิษฐาหอบหายใจจนทรวงอกสะท้อนขึ้นลง ทั้งตกใจและสับสนในอารมณ์ที่เริ่มเปลี่ยนแปลง การกระทำของพี่ชายที่เธอเคารพรักสร้างความหวาดกลัวให้เธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ในความหวาดกลัวนั้น มันซ่อนอารมณ์บางอย่างเอาไว้ ที่ค่อยๆคุโชนขึ้นมาตามแรงที่เขากระทำ หญิงสาวได้แต่นอนบิดไปมาตามแรงบีบเคล้นที่พี่ชายของเธอมอบให้ ชาไปหมดทั้งร่างเหมือนถูกไฟดูด เธอสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามือของเขาไต่ลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็วก่อนจะตะปบมือ ลงบนเนินเนื้อโหนกนูนที่ปกปิดด้วยซับในตัวจิ๋ว เธอเอื้อมมือไปจับหลังมือของพี่ชายไว้แน่น แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนักเพราะมือที่อยู่ด้านล่างทั้งลูบไล้และขยำขยี้เนิน เนื้อจนเธอขนลุกเกรียวทั้งร่าง ใจเธอเริ่มเตลิดไปกับสิ่งที่พี่ชายที่เธอเคารพมอบให้ " พี่โต...อย่า.." เสียงของน้องสาวอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ตรงข้ามกับพี่ชายที่เม้มดูดสองเต้าหนักหน่วงขึ้น มือด้านล่างขยำขยี้เนินเนื้ออย่างนุ่มนวลก่อนจะขยับวูบอีกครั้ง กนิษฐา เย็นวูบทั้งตัวเมื่อรู้สึกว่าขณะนี้ร่างของเธอเปลือยเปล่าไม่มีอะไรปิดป้อง แม้แต่ชิ้นเดียว พี่ชายของเธอเขี่ยซับในชั้นล่างออกจากปลายขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และรู้สึกเสียวปลาบทั้งตัวเมื่อพี่ชายที่แสนดีขยับใบหน้าจากสองเต้าที่ถูก เคล้นคลึงจนแดงเถือก ลดวูบลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว.. "ไม่...อย่า นะ..." น้องสาวร้องลั่นเพราะพอจะรู้ว่าพี่ชายจะทำอะไร แต่ยังไม่ทันขาดคำ ก็ต้องแอ่นตัวขึ้นมาอย่างแรงเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าของพี่ชายเธอซบลงบนเนิน เนื้อที่ปกคลุมด้วยไหมดำขลับทั่วทั้งเนิน กนิษฐาพยายามดึงใบหน้าพี่ชาย เธอออกจากเนินเนื้อ แต่เขาแนบใบหน้ากับโหนกเนื้อแนบแน่น อีกทั้งยังตวัดปลายลิ้นลากเลียบนเนินเนื้อแผ่วเบาจนกลุ่มไหมดำเปียกโชกไป ด้วยน้ำลายที่เขาบรรจงเลียจนทั่ว ส่งผลให้เธอเด้งเอวขึ้นมารับปลายลิ้นอย่างลืมตัว มือที่พยายามดึงใบหน้าออก กลับกลายเป็นกดศีรษะลงกับเนินเนื้อด้วยความเสียว "อุ๊ยย...พี่..พี่โต...อย่า...." เสียงห้ามของน้องสาวไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วสำหรับพี่ชายตอนนี้ ธารา ค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงไปด้านล่าง จนพบรอยแยกกลางลำตัวของน้องสาว ก่อนจะฉกปลายลิ้นเข้าไปในร่องรักและตวัดขึ้นลงตามรอยแยกทันที กนิษฐาร้องครวญคราง กระตุกร่างตามจังหวะที่พี่ชายตวัดลิ้นเข้าใส่ โดยเฉพาะติ่งเนื้อด้านบนของร่องรักที่โผล่พ้นออกมาจากกลีบเนื้อ "พี่.. พี่โต...อย่า..อย่า...เล็ก..เล็กจะตายอยู่แล้ว" เสียงครางของน้องสาวยิ่งทำให้พี่ชายเร่งปลายลิ้นเข้าใส่ร่องรักของเธอหนัก หน่วงขึ้นไปอีก หยาดน้ำจากภายในร่องเอ่อซึมออกมา ธาราใช้ริมฝีปากดูด เข้ากับติ่งเนื้อและฉกปลายลิ้นตวัดหยาดน้ำเหล่านั้นเข้าปากอย่างไม่นึก รังเกียจ แต่เหมือนตาน้ำนั้นจะไม่มีวันหมด เพราะยิ่งดูดกินก็ยิ่งเอ่อล้นออกมามากขึ้นจนซึมออกมาภายนอกร่องรักของเธอ ร่างของน้องสาวดิ้นพล่านอยู่บนเตียง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวจากสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ ความตกใจ ความหวาดกลัวที่มีในช่วงแรกๆ หายไปหมดแล้ว คงเหลือเพียงอารมณ์ที่ปลดปล่อยไปกับลีลาที่พี่ชายมอบให้... กนิษฐาหอบ หายใจ กลั้นเสียงสะอื้นด้วยความเสียว ร่องรักของเธอเอ่อเยิ้มไปด้วยน้ำรักที่ขับออกมาจากภายใน ปลายลิ้นของพี่ชายที่เธอเคารพฉกเข้าไปควานหาความหอมหวานจากกลีบเนื้อที่ ปราศจากมลทิน เธอเตลิดไปกับสิ่งที่พี่ชายมอบให้อย่างไม่อาจข่มกลั้นได้ ทั้งปลายลิ้นและมือของพี่ชายเธอเหมือนมีอาถรรพ์เพราะแตะต้องส่วนไหนของเธอ มันก็ทำให้เธอเสียวปลาบไปหมดทั้งตัว "พี่โต..." น้องสาวกระซิบเสียงพร่า ร่างบิดไปมา "...เล็กไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหว.." อารมณ์ ที่ถูกจุดอย่างต่อเนื่องทำให้กนิษฐาข่มกลั้นความเสียวอีกต่อไปไม่ไหว ร่างของเธอเกร็งขึ้นมาอย่างรุนแรง อีกไม่กี่อึดใจ เธอก็ไปถึงเส้นชัยแล้ว... ธารามองเห็นน้องสาวเริ่มมีอาการเกร็งก็รู้ ว่าเธอกำลังจะถึงจุดสุดยอด เขาไม่รอช้า ขยับตัวขึ้นไปคร่อมอยู่บนร่างของน้องสาว ปลายลิ้นฉกเข้าใส่ยอดถันที่เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ แข็งตัวชูชันล่อสายตาสลับไปมาทั้งสองข้าง "พี่โต...ช่วย..ช่วยเล็กด้วย ..ด้วย.." เสียงกระท่อนกระแท่นของน้องสาวที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่พุ่งถึงจุดสูงสุด ทำให้พี่ชายขยับตัวเข้าไปนั่งอยู่หว่างขาของน้องสาว แยกต้นขาของเธอออกจนกว้าง แล้วจับท่อนเนื้อที่แข็งราวกับหินตวัดเขี่ยขึ้นลงตามรอยแยก กนิษฐาเด้งเอวขึ้นรับด้วยความเสียว "อุ๊ย..พี่โต...ทำ..ทำอะไร.." ท่อนเนื้อที่เขี่ยไปมาสร้างความเสียวให้กับน้องสาวจนสุดที่จะทน ร่างของเธอดิ้นไปมาด้วยอารมณ์ที่เกินกว่าจะห้ามอยู่ "ทำอย่างที่เล็กอยากได้ไง.." เสียงแผ่วเบาราวกระซิบของพี่ชายตอบกลับเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่อง ทัน ใดนั้น!!! กนิษฐาก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้สึกว่าพี่ชายของเธอดันอะไรบางอย่างเข้ามาในรอยแยกกลางลำตัว เธอขยับจะดิ้นหนี แต่เขาล็อคร่างของเธอไว้แน่น แล้วค่อยๆดันสิ่งนั้นเข้ามาอย่างช้าๆ "โอ๊ยย...พี่โต...อย่า..เล็กเจ็บ ...อย่า....พอแล้ว..." เธอร้องลั่นห้องเพราะรู้สึกว่าเจ้าสิ่งนั้นมันมีขนาดใหญ่เหลือเกิน จนกลัวว่าถ้าเข้ามาในตัวเธอทั้งหมด คงจะทำให้เธอขาดใจตายแน่ๆ แต่พี่ชายของเธอไม่สนใจ ยังคงดันมันเข้ามาอยู่อย่างนั้น กนิษฐาบีบต้น แขนของพี่ชายเธอไว้แน่น เจ็บปวดจนแทบขาดใจ รู้สึกว่าสิ่งนั้นค่อยๆไหลเข้ามาในตัวทีละนิด รอยแยกของร่องรักอ้าแย้มออกจนเธอรู้สึกได้ เธอนอนเกร็งร่างอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกว่าร่างของพี่ชายเธอแนบสนิทกับร่างของ เธอ สิ่งนั้นจากตัวพี่ชายจมหายเข้ามาในร่างของเธอจนหมด เธอรู้สึกแน่นจนแทบหายใจไม่ออก น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม "พี่..พี่โต... อย่าพึ่งขยับนะ...เล็ก..เล็ก.." น้องสาวอยากจะบอกว่าเธอยังไม่พร้อม แต่พี่ชายไม่รอแล้ว เมื่อเห็นว่าร่องรักของน้องสาวคลายจากอาการเกร็ง เขาก็เริ่มขยับท่อนเนื้อทันที "อุ๊ย...เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน.." น้องสาวแอ่นตัวตามท่อนเนื้อที่พี่ชายค่อยๆดึงออกจากร่องรัก แล้วต้องทิ้งตัวลงเมื่อเขาดันกลับเข้ามาอีกครั้ง "โอยย...เบาๆก่อนค่ะ ...เล็กเจ็บ..." เธอโอดครวญเมื่อพี่ชายเริ่มขยับตัวเข้าออกในร่องรักอย่างเป็นจังหวะ ทำให้ร่างของเธอต้องแอ่นขึ้นลงตามแรงโยกของเขาอย่างลืมตัว "เล็กทนนิดนึงนะ เดี๋ยวก็หายเจ็บ.." ธารากระซิบข้างหูน้องสาวเบาๆ พลางโยกตัวบนร่างของเธออย่างนุ่มนวล "ทำไม..พี่โตทำกับเล็กอย่างนี้..." น้องสาวพูดทั้งๆที่ยังเด้งตัวขึ้นรับแรงโยกของเขาอย่างไม่สามารถห้ามได้ " เล็กบอกว่าพี่กับคนรักไม่เหมือนกัน..." พี่ชายพูดพลางบดท่อนเนื้อเข้าใส่ร่องรักหนักหน่วงขึ้น น้องสาวสะดุ้งเฮือก แอ่นก้นขึ้นรับความหนักหน่วง หยาดน้ำรักในร่างเอ่อซึมออกมา ช่วยให้ท่อนเนื้อที่กำลังขยับตัวเข้าออกคล่องตัวขึ้น "...พี่ทำให้เล็กดูยังไงล่ะ ว่าพี่ก็ทำอย่างที่คนรักเค้าทำได้เหมือนกัน" "แต่มันเป็นไปไม่ได้.." น้องสาวพยายามพูดทั้งๆที่เสียวไปหมดทั้งเนินเนื้อ "พี่กำลังทำให้ดูยังไงล่ะ ว่ามันเป็นไปได้" พี่ชายขยับตัวบดเอวเข้าใส่ร่างของเธอเร็วขึ้น " แต่...อุ๊ยย..." หญิงสาวพยายามจะอธิบาย แต่ท่อนเนื้อในร่องรักของเธอเริ่มขยับตัวเร็วขึ้น ยิ่งเมื่อมันแฉลบไปถูไถกับติ่งเนื้อด้านบน ยิ่งที่ทำให้เธอเสียวซ่านไปหมดทั้งร่าง ธาราใช้ข้อศอกขวายันรับน้ำหนัก และใช้มือซ้ายบีบเคล้นเต้านมของเธอสลับไปมา อารมณ์ที่สะดุดไปเพราะความเจ็บจากการถูกสิ่งนั้นของพี่ชายแทรกเข้ามาในตัว เริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง คำพูดหยุดแค่ริมฝีปาก และหมดโอกาสเปิดปากพูดอีกเพราะพี่ชายบรรจงประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากเรียว งามของเธอ กนิษฐาสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าปลายลิ้นของพี่ชายเกลี่ยไปมาอยู่บนริมฝีปากเหมือนจะขอเข้าไป สำรวจความหอมหวานในนั้น เธอพยายามจะปิดปากแน่น แต่เมื่อพี่ชายบรรจงบดท่อนเนื้อเน้นๆเข้าใส่ร่องรัก ทำให้เธอต้องเผยอปากครวญครางด้วยความเสียว ธาราแทรกปลายลิ้นเข้าไปในปากและควานหาปลายลิ้นของเธอ จนเมื่อพบก็ม้วนปลายลิ้นพันกระหวัดเข้าหาอย่างรวดเร็ว น้องสาวสะดุ้งเหมือนถูกไฟดูด แต่เมื่อปลายลิ้นสัมผัสกันอีกชั่วครู่ เธอก็เริ่มคุ้นเคยกับปลายลิ้นของพี่ชายที่ควานเข้ามาในริมฝีปากเรียวงามของ เธอ... ธาราเริ่มบดเน้นท่อนเนื้อเข้าใส่ร่องรักของน้องสาวเร็วขึ้น ส่งผลให้เธอบิดตัวไปมาด้วยความเสียว อารมณ์ที่กลับมาอีกครั้ง เร่งเร้าให้เธอเด้งตัวขึ้นรับแรงกระแทกของพี่ชายเร็วขึ้น "พี่โต... เล็ก..เล็ก..ไม่ไหวอีกแล้ว..." เสียงร้องสั่นของน้องสาว ทำให้พี่ชายรู้ว่าน้องสาวกำลังจะถึงจุดสุดยอดแล้ว และครั้งนี้ เขาไม่ดึงอารมณ์ของเธอเอาไว้อีก ท่อนเนื้อที่มุดเข้าออกในร่องรัก ขยับตัวเร็วถี่ขึ้น "เล็ก..พี่..พี่ก็ไม่..ไม่ไหวแล้วล่ะ.." เสียงกระท่อน กระแท่นของพี่ชาย อีกทั้งท่อนเนื้อที่กำลังขยับตัวถี่ยิบอยู่ในร่าง และรู้สึกว่าสิ่งนั้นกำลังขยายตัวพองขึ้นในร่องรัก ทำให้น้องสาวเกร็งไปทั้งร่าง ร่องรักขมิบตอดท่อนเนื้อ "พี่โต...เล็ก.. เล็กไม่ไหวแล้ว..." ร่างงามที่นอนรับการกระแทกอยู่ ร้องครางดังลั่นห้อง มือบีบต้นแขนพี่ชายไว้แน่น เกร็งตัวทั้งร่าง ก่อนจะกระตุกร่างอย่างรุนแรง " พี่..พี่ก็ไม่ไหวแล้ว" พี่ชายร้องครางในลำคอ บดท่อนเนื้อเข้าใส่ร่องรักของน้องสาวถี่ยิบ ก่อนจะกดร่างแนบแน่นกับร่างของน้องสาวที่กำลังเกร็งตัวอยู่... " อ้า..." ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมๆกัน เมื่อธาราฉีดน้ำรักเข้าใส่ร่องรักของน้องสาวอย่างรุนแรง ร่างของเธอกระตุกขึ้นรับความร้อนผ่าวที่พุ่งเข้าสู่ร่าง อารมณ์พุ่งถึงจุดสูงสุด หยาดน้ำรักภายในร่างปลดปล่อยออกมาอย่างทะลักทลาย กลมกลืนกับน้ำรักที่พี่ชายฉีดพุ่งเข้ามา ร่องรักขมิบตอดอย่างไม่เป็นจังหวะ เสียงหอบหายใจ เสียงสะอื้น ดังระงมทั่วทั้งห้อง... กนิษฐานอนตะแคง หันข้าง โดยที่พี่ชายของเธอนอนกอดอยู่ด้านหลัง ความคิดของเธอสับสนไปหมด หยาดน้ำรักของเธอและพี่ชายเปียกนองอยู่บนเตียง อีกทั้งร่องรักที่เจ็บระบมไปหมดและเอ่อซึมไปด้วยคราบของเหลวจากทั้งของเธอ และพี่ชาย มันบอกให้รู้ว่าสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นนั้น ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ความฝันหรือนึกคิดไปเอง หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกจากหางตาเมื่อรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงกลับ ไปเหมือนเดิมไม่ได้อีก "เล็กโกรธพี่เหรอ..." เสียงพี่ชายถามเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากน้องสาว "เปล่าหรอกค่ะ เล็กโกรธตัวเองต่างหาก.." เธอตอบโดยไม่หันหน้ากลับไป "เล็กโกรธพี่ก็ได้นะ แต่พี่ยืนยันว่าพี่ตั้งใจทำทุกสิ่งทุกอย่างเพราะพี่ไม่อยากให้เล็กไปไหน.." เสียงนุ่มๆตอบมา " แล้วทำไมพี่โตถึงทำอย่างนี้ล่ะคะ นี่คือสิ่งที่พี่โตเรียกว่ารักเล็กหรือคะ..." เสียงตัดพ้อน้อยใจ ทำให้ร่างที่นอนกอดอยู่ด้านหลัง เอื้อมมือมาประคองกอดบริเวณทรวงอกและเคล้นคลึงสองเต้าแผ่วเบา น้องสาวทำท่าจะดึงมือออก แต่ก็เปลี่ยนใจ ไม่มีประโยชน์ที่จะห้ามตอนนี้แล้ว จึงปล่อยให้มือที่กอดอยู่เคล้นคลึงสองเต้าอย่างนุ่มนวล "เล็กบอกว่าพี่ ชายกับคนรักไม่เหมือนกัน เล็กจะแต่งงานและแยกออกไป พี่ทำใจไม่ได้ เพราะฉะนั้น พี่ก็ทำให้ดูว่าพี่ชายกับคนรักเป็นคนเดียวกันก็ได้" พี่ชายอธิบาย "แต่ในโลกของความจริง มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ" น้องสาวพูดเบาๆ " โลกของความจริงคืออะไรล่ะ..." เสียงนุ่มหูแย้งมา "...เล็กเรียกพี่ว่าพี่ พี่เรียกเล็กว่าน้อง นั่นคือโลกของความจริงเหรอ..เปล่า..ไม่ใช่เลย นั่นเป็นสิ่งที่สังคมกำหนดขึ้นต่างหาก สังคมบอกว่าสิ่งที่ทำเนี่ยเป็นความผิด พี่น้องกันจะเป็นคนรักกันไม่ได้...ถ้างั้น สมมติว่าเราเป็นพี่น้องกันอย่างนี้ แต่ถูกแยกกันตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีโอกาสได้รู้จักกันมาก่อน แล้วจู่ๆเราก็ได้รู้จักกัน อาจจะเป็นจากที่ทำงานก็ได้ แล้วแต่งงานกันและมีอะไรกัน อยู่กันจนมีลูกหลานเต็มไปหมด โดยที่ไม่รู้เลยว่าเราเป็นพี่น้องกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่ถามเล็กว่าเราทำผิดหรือเปล่า..." หญิงสาวอึ้ง "ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่พอรู้แล้ว เล็กทำใจไม่ได้หรอกค่ะ" เธอพูดทั้งๆที่เข้าใจความหมายของพี่ชายเป็นอย่างดี "ถ้าอย่างนั้น เล็กก็คิดซะว่าไม่รู้สิ..." พี่ชายพูดเบาๆข้างหู "พี่โตพูดเหมือนคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้.." น้องสาวตัดพ้อ ธารายิ้มให้ " ถ้านี่เรียกว่าการเห็นแก่ตัว พี่ก็ยอมรับว่าพี่เห็นแก่ตัว...พี่อยากให้เล็กอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิต แต่ถ้าสังคมบอกว่าทำไม่ได้ พี่ก็จะทำให้เห็นว่ามันทำได้...พี่ไม่สนใจหรอกนะว่าคนอื่นคิดยังไง พี่สนใจแค่ว่าเล็กคิดยังไงต่างหาก เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ แล้วถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตโดยที่เราพอใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมต้องแคร์สังคมว่าคิดอะไร เล็กบอกเองนี่ว่าอยากอยู่ในโลกของความจริง ไม่ใช่โลกที่ถูกกำหนดขึ้นมา" กนิษฐา นอนนิ่ง เหตุผลของพี่ชายเธอ ถึงแม้จะฟังแปลกหู แต่ลึกๆเธอก็รู้สึกว่าพี่ชายเธอพูดถูก คนเรามักจะทำอะไรตามที่สังคมกำหนดเสมอ จนบางครั้งก็แยกไม่ออกว่าตัวตนของเราคือใครกันแน่ เธอถามตัวเองว่าคิดถึงเรื่องนี้ยังไง วูบหนึ่งของความคิด...ถ้ามันเป็น ได้อย่างที่พี่ชายเธอบอกจริง เธอก็พร้อมที่จะยอมรับมัน เพราะชีวิตตั้งแต่เด็กมา พี่ชายคนนี้ดูแลเธอมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม สำหรับเธอแล้ว พี่ชายคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต... เพียงแต่ว่าถ้าเธอยอมรับมัน นั่นก็เท่ากับว่าเธอพร้อมที่จะหันหลังให้กับสิ่งที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูมา แต่เด็ก หันหลังให้กับจารีต ประเพณี ความเชื่อที่สืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน แล้วสร้างความเชื่อให้กับตัวเองใหม่ แต่มันคงต้องเป็นความลับระหว่างเธอและพี่ชายเธอแค่สองคนไปชั่วชีวิตเท่า นั้น... "พี่โตจะอยู่กับเล็กนานแค่ไหนคะ..." เสียงแผ่วเบาจากปากน้องสาว ทำให้พี่ชายชะโงกหน้ามาหอมแก้ม "ชีวิตนี้พี่มีเล็กคนเดียวตั้งแต่เด็กๆ และจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปชั่วชีวิตของพี่" คำ ตอบทำให้น้องสาวนิ่ง ภาพตั้งแต่วัยเด็กย้อนกลับมาหา เธอดึงมือของพี่ชายที่กำลังเคล้นสองเต้าอย่างแผ่วเบามาแนบแก้มด้วยความรัก ไม่รู้เหมือนกันว่าตัดสินใจผิดหรือเปล่า แต่เธอเลือกแล้ว... "อย่าทิ้งเล็กไปไหนนะคะ เล็กก็ไม่มีใครเหมือนกัน..." เสียงเบาจากปากเธอ พี่ชายยิ้มอ่อนโยน จูบเบาๆบนผมยาวสลวย " เราจะอยู่กันอย่างนี้ตลอดไป พี่ให้สัญญา.." พี่ชายเอ่ยปากพลางดึงร่างเธอลงไปนอนหงาย ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยคราบน้ำตาบนใบหน้าของน้องสาว ก่อนจะจูบเบาๆบนริมฝีปากและเริ่มบทรักกับเธออีกครั้ง... ********************************** กนิษฐา นอนคิดเรื่องที่ผ่านมา ขณะที่พี่ชายนอนหลับอยู่ข้างๆ ตั้งแต่นั้นมา เธอและพี่ชายที่เธอเคารพรักก็อยู่ในบ้าน ทั้งในฐานะพี่ชายน้องสาวและฐานะคนรักในเวลาเดียวกัน ต่อหน้าบุคคลที่สาม เธอจะวางตัวอย่างมีมารยาท แต่เมื่ออยู่กันเอง ทั้งเธอและพี่ชายเธอจะใช้เวลาส่วนใหญ่บนเตียงของเขา จนเกือบสว่าง จึงค่อยๆออกจากห้องของพี่ชายและกลับไปนอนห้องของตัวเอง เพื่อไม่ให้คนใช้และคนในบ้านวิภาควิจารณ์ได้... วรินทร์ยืนตัวแข็ง แอบมองตั้งแต่ต้นจนจบ เขาตะลึงเมื่อเห็นภาพที่ไม่สมควรเห็น ภาพที่คุณหญิงกนิษฐานอนอยู่บนเตียง ปล่อยให้คุณชายซึ่งเป็นพี่ชายเฟ้นฟอนหาความสุขจากเรือนร่าง มันเกินกว่าความคาดคิดของเขา ความคิดที่จะเรียกเพื่อให้คนทั้งสองพักผ่อนสำหรับเตรียมออกเดินทางในวัน พรุ่งนี้หายไปจากหัว เพราะเห็นๆอยู่ว่าทั้งคู่บรรเลงเกมสวาทกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยังไงก็คงเพลียและหลับไปเองนั่นแหล่ะ... เขาค่อยๆปิดประตู จะก้าวลงจากเรือนหลังใหญ่ แต่ภาพที่เห็นมันทำให้ท่อนเนื้อที่ว่างเว้นจากการปลดปล่อยเนื่องจากต้องเดิน ทางเข้าป่าไปเป็นแรมเดินและพึ่งกลับเข้ามาที่พักแข็งตัวขึ้นมา วรินทร์เดินอย่างอึดอัดกลับมายังเรือนพักของตน ตั้งใจว่าจะปลดปล่อยความอึดอัดภายในออกด้วยตัวเอง แต่ก็ชะงักเมื่อมองไปเห็นคนกำลังเดินผ่านมา "นายมีอะไรจะใช้ชบาอีกหรือ เปล่า.." เสียงห้วนๆจากปากของสาวชาวบ้านแถวนั้นถามมา เพราะงานในเรือนหลังใหญ่และเรือนหลังเล็กเสร็จสิ้นหมดแล้ว เธอจึงจะขอตัวกลับบ้านก่อน วรินทร์กำลังจะพยักหน้าให้ชบากลับบ้านได้ แต่เมื่อเหลือบมองอีกครั้งก็ต้องกลืนน้ำลาย เพราะชบาใส่เสื้อยืดคอกลม สวมผ้าถุง และที่สำคัญคือดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้ใส่ยกทรงเพราะมองเห็นหัวนมดันเสื้อออกมา จนเห็นได้ชัด ที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจอะไรสาวชาวบ้านแถวนี้มาก่อนเพราะไม่อยากให้คนแถวนี้เสียความ นับถือ "เดี๋ยว ชบา.." วรินทร์เรียกไว้ ชบาทำหน้าสงสัย "มีอะไรให้ชบาทำอีกเหรอ.." เธอถาม วรินทร์ กลืนน้ำลาย ท่อนเนื้อในกางเกงมันดันตัวจนเขารู้สึกเจ็บ ยิ่งเห็นปลายยอดบนสองเต้าในเสื้อยืดที่ยืนอยู่ข้างหน้า ทำให้เขาหมดความอดทน "เข้ามาในนี้ก่อนสิ.." วรินทร์เอ่ยปากง่ายๆ หญิงสาวทำหน้างง แต่ก็เดินตามเข้าไป "นายมีอะไรให้ชบาทำเหรอ..." หญิงสาวถามง่ายๆ หันไปดูรอบๆก็ไม่เห็นมีงานอะไรต้องทำ วรินทร์นั่งอยู่บนเตียง " ฉันอยากให้ชบาช่วยอะไรหน่อยได้หรือเปล่า เพราะพรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางไกลแล้ว.." คำพูดด้วนๆยิ่งทำให้หญิงสาวแปลกใจ เธอยิ้มและพยักหน้าได้ง่ายๆ "มานี่สิ.." วรินทร์กวักมือเรียกให้เธอเข้าไปใกล้ๆ ชบาเดินเข้าไปยืนข้างเตียงของพรานหนุ่ม แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อวรินทร์ดึงร่างลงไปนั่งข้างๆตัว "อะไร..นาย..." ชบาตกใจเพราะไม่เคยวรินทร์เป็นอย่างนี้มาก่อน สายตาที่เขามองร่างของเธอ มันดูแปลกไปกว่าที่เธอเคยเห็น " ช่วยฉันหน่อยสิ.." วรินทร์พูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะดึงร่างของสาวลูกบ้านเข้ามากอด ซุกใบหน้าลงบนซอกคอของหญิงสาวอย่างหนักหน่วง จูบไซ้ไปมาจนทั่ว "นาย...อย่า..." หญิงสาวตกใจ พยายามดิ้นหนี แต่แขนที่แข็งแรงโอบกอดเธอไว้แน่น " ชบา...ช่วยฉันหน่อย...ออกป่าไปตั้งเดือน...อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว.." เสียงวรินทร์ดังกระท่อนกระแท่น ริมฝีปากที่ซุกไซ้จนทั่ว สองมือดึงรั้งเสื้อยืดออกจากศีรษะของเธอ เพียงแค่นั้น สองเต้าที่เพิ่งตูมเบ่งบานก็โผล่พ้นชายเสื้อออกมา วรินทร์มองตาแทบถลน ถึงแม้ชบาจะมีผิวกายค่อนข้างคล้ำตามแบบฉบับของสาวบ้านป่า แต่กลิ่นกายสาวที่กระทบจมูกของเขา โดยเฉพาะเนินถันที่พุ่งชูชัน อวดปลายยอดสีชมพูจางๆ ทำให้เขาไม่สามารถอดใจได้ ยังไม่ทันที่ชบาจะตั้งตัว ใบหน้าของเขาก็ซบลงบนเนินอกแรกแย้มทันที มือที่ว่างจากการโอบกอด เลื่อนมาด้านหน้าจนสัมผัสกับเต่งเต้าวัยสาว... ชบาสะดุ้งเฮือกเมื่อมือ ของผู้เป็นนายบ้านสัมผัสกับเต่งเต้าของเธอและบีบเคล้นช้าๆแต่หนักหน่วง เธอแอ่นกายขึ้นรับปลายลิ้นที่ฉกวูบเข้าใส่ปลายถันที่ค่อยๆเขม็งเกลียวขึ้น เป็นเม็ดตามอารมณ์ที่ก่อขึ้นในใจของผู้เป็นเจ้าของ ในใจของเธอไม่ได้นึกรังเกียจเขาเป็นทุนอยู่แล้ว เพราะวรินทร์ช่วยเหลือชาวบ้านแถวนั้นจนเป็นที่เคารพศรัทธาต่อลูกบ้าน ดังนั้น เมื่อเขาแสดงถึงความต้องการออกมาอย่างชัดเจนอย่างนี้ เธอก็เต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้กับเขา... อารมณ์ของวรินทร์เดือดพล่านไป ด้วยความต้องการ ภาพที่พึ่งเห็นบนเรือนหลังใหญ่เมื่อครู่ กระตุ้นอารมณ์ที่เขาเก็บไว้ข้างในจนระเบิดออกมา เรือนร่างของชบาแม้จะไม่งดงามเท่ากับเรือนร่างที่เห็นเมื่อครู่ แต่ตอนนี้เขาต้องการเพียงแค่ให้ใครซักคนช่วยระบายความอึดอัดภายในออกไปเท่า นั้น... "นาย...ชบา..." หญิงสาวครางออกมาเมื่อถูกสองมือและปลายลิ้นของเขาระดมเข้าใส่จุดต่างๆที่ไว ต่อการสัมผัส วรินทร์บีบเคล้นสองเต้าที่แน่นกระชับของเธอจนแทบแหลกเหลวคามือ "นาย..ชบาเจ็บ" เธอครางกระซิบบอก ทำให้วรินทร์เพลามือให้เบาลง สองเต้าแดงช้ำเป็นรอยนิ้วมือเห็นได้ชัด เขาฉกมือวูบอีกครั้ง หญิงสาวก็เย็นวาบไปทั้งร่างเมื่อรู้สึกว่าตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ปราศจากสิ่งห่อหุ้มร่างกายอีก " อุ๊ยย...นาย..." เธอจะขยับหลบ แต่เขากลับตะปบมือลงบนเนินเนื้อที่ดำสนิทไปด้วยเส้นขนละเอียด ชบาแอ่นเอวขึ้นรับอุ้งมือที่ลงไปขยำขยี้เนินเนื้อด้านล่างเหมือนจะให้หลุด ตามมือออกมา "นาย...อย่า..อุ๊ยย..ชบาเจ็บ.." เธอดิ้นพล่านเมื่อเขาเกลี่ยปลายนิ้วในร่องรอยแยกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว น้ำบางอย่างภายในค่อยๆซึมออกมาตามรอยแยก วรินทร์ขยับนิ้วเข้าไปควานเบาๆ ทำให้ชบากระตุกไปทั้งตัว "ชบา... ฉันไม่ไหวแล้ว.." วรินทร์กระหืดกระหอบพูด สองมือขยับถอดกางเกงและรูดออกจากปลายขาทั้งชั้นนอกและชั้นใน และดันร่างของลูกบ้านสาวล้มตัวนอนบนเตียง พรานหนุ่มปีนขึ้นไปนอนคร่อม บนร่างของเธอทันที ริมฝีปากซบลงกับเต่งเต้าที่อยู่เบื้องหน้า ปลายลิ้นยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องเพื่อให้เธอพร้อมสำหรับสิ่งที่เขากำลังจะ ทำ ร่างของเธอแอ่นขึ้นลงตามปลายลิ้นที่ตวัดเข้าใส่ปลายถันที่เปลี่ยนจากสีชมพู เป็นแดงกล่ำไปทั้งเม็ด วรินทร์ขยับตัวเข้าไปอยู่กลางหว่างขาของเธอแล้วประคองจับท่อนเนื้อจ่อเข้า ใส่ร่องรักของสาวลูกบ้านทันที "อุ๊ยย...นาย..จะทำอะไร..." ชบาสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างป้วนเปี้ยนอยู่แถวเนินเนื้อของเธอ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่าวรินทร์ดันแก่นกายของเขาเข้ามา ในร่องรักอย่างรุนแรง "โอ๊ยย...นาย...เบาๆก่อน..โอ๊ย.." หญิงสาวร้องลั่น ดิ้นพล่านทั่วเตียง เพราะวรินทร์กดท่อนเนื้อเข้ามาในตัวเธออย่างหักโหม ร่องรักของเธอแบะอ้าออกรับท่อนเนื้อที่มุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชบานอน อ้าปากค้าง น้ำตาไหลพราก ร้องไม่ออก เพราะตอนนี้ท่อนเนื้อของเขามุดเข้ามาในร่างเธอจนโหนกเนื้อของเขาแนบสนิทกับ เนินเนื้อของเธอจนแนบแน่น "อ้า..." วรินทร์ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกว่าท่อนเนื้อเข้าไปในร่างของหญิงสาว จนหมดแล้ว เหลือบมองดูเธอก็สงสารเพราะรู้ว่าเธอคงเจ็บ แต่เขาเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่จริงๆ ร่องรักของเธอแน่นกระชับด้วยวัยสาว เขา อยากจะรอให้เธอผ่อนคลายจากอาการเจ็บก่อน แต่ร่องรักของเธอขมิบตอดท่อนเนื้อของเขาเบาๆจนทั้งคันทั้งเสียวไปหมด จึงค่อยๆถอนท่อนเนื้อออกจากร่างของเธอ "โอ๊ย..นาย..เดี๋ยว...เดี๋ยว ก่อน..." ชบาร้องครวญครางแอ่นตัวตามเพราะยังไม่หายจากอาการเสียดแน่นไปทั้งท้องน้อย แต่วรินทร์ไม่รั้งรออีกแล้ว เมื่อโยกร่างบนตัวเธอได้ซักพักก็เริ่มขยับตัวเร่งความเร็วทันที " ชบา...ฉัน..ฉัน.." วรินทร์ครางพลางกระแทกร่างเข้าใส่เธออย่างหนักหน่วง ชบาได้แต่แอ่นเอวขึ้นลงตามแรงดึงของท่อนเนื้อที่มุดเข้าออกในตัวเธอ "นาย..นาย...ชบา..แน่นไปหมด.." เธอครางเมื่อรู้สึกว่าผู้เป็นนายบ้านเร่งความเร็วในการบดขยี้เนินเนื้อของเธอเร็วขึ้น วรินทร์ไม่สามารถอดทนรอให้ชบาไปถึงพร้อมๆกับเขาได้ ร่างของเขาบดกระแทกเข้าใส่ตัวเธออย่างหนักหน่วง และเร่งจนเร็วถี่ยิบ... " ชบา...ฉัน..ฉัน...ไม่ไหวแล้ว.." เขาร้องครางพลางขยับกระแทกเข้าใส่เธอถี่ยิบ ก่อนจะกัดฟันแน่น กดร่างเข้าใส่เธอและเบียดร่างจนแนบสนิทกับเธอ "อ้า..." วรินทร์ครางออกมา ชบาสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่าเขาฉีดน้ำเข้ามาในตัวเธออย่างรุนแรง เธอกระตุกร่างตามจังหวะที่ความร้อนนั้นพุ่งเข้ามาในตัวเธอเหมือนกับจะไม่มี วันหมด "นาย..." ชบาครางเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าเขาปลดปล่อยหยาดน้ำร้อนผ่าวเข้ามาในตัวเธอจนหมดแล้ว วรินทร์นอนนิ่งอยู่ซักพักก็ค่อยๆดึงตัวออกจากร่างของเธอ ชบาแอ่นตัวตามเมื่อท่อนเนื้อถูกดึงออกจากร่าง หยาดน้ำรักของทั้งเขาและเธอทะลักออกมาจากร่องรักของเธอไหลเยิ้มผ่านต้นขาจน เปียกนองทั่วที่นอน... วรินทร์นอนนิ่งหมดแรง น้ำรักที่เก็บกักร่วมเดือนถูกปลดปล่อยออกจนหมดเกลี้ยง เหลือบหันไปมองร่างของลูกบ้านสาวก็ต้องหลบตา เพราะร่างของเธอแดงช้ำไปหมด โดยเฉพาะสองเต้าที่แดงกล่ำเพราะแรงบีบเคล้นอย่างลืมตัวของเขา อารมณ์ที่ปลดปล่อยออกไปเรียบร้อยทำให้สำนึกผิดชอบกลับมาหาเขาอีกครั้ง กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ ก็เห็นเธอขยับตัว.. "ชบา..." วรินทร์พูดไม่ออก "ไม่เป็นไรหรอกนาย..." ชบาพูด พลางขยับตัวแต่ก็ต้องสูดปากด้วยความแสบเนินเนื้อด้านล่าง "...อะไรที่นายทำแล้วรู้สึกดี ชบาก็ดีใจด้วย" วรินทร์นั่งมองดูลูกบ้านสาวค่อยๆแต่งตัวกลับเหมือนเดิม เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน " นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..." เธอฝืนยิ้มทั้งๆที่ยังเจ็บอยู่ "...ชบาไม่บอกใครหรอก แล้วพรุ่งนี้นายต้องเดินทางไกล ชบาช่วยนายได้ก็ดีใจแล้ว นายพักเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ชบาไปล่ะ" สิ้นเสียงพูด ลูกบ้านสาวที่พึ่งถูกเขาใช้เป็นที่ระบายความใคร่ก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้อง.. วรินทร์มองตามด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ตอนนี้อารมณ์ของเขากลับมาแจ่มใสเหมือนเดิมแล้ว ถึงแม้จะยังรู้สึกผิดในสิ่งที่พึ่งกระทำไป แต่เขาก็ต้องสลัดความรู้สึกทั้งหมดออกและใช้ความคิดถึงวันพรุ่งนี้ที่จะ ต้องออกเดินทางอย่างไม่รู้อนาคต ทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว รอเพียงแค่ให้ตะวันขึ้นเท่านั้น...