ชีวจิต ตอนที่ 04

ตอนที่ 04 ….ที่นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของผม ….ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย !? ผมมองรอบๆ เป็นห้องสี่เหลี่ยมขาวโพลนไปหมด รอบๆตัวผม มีผู้คนนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงกว่ายี่สิบคนเห็นจะได้ ที่นี่มันที่ไหนกัน “รึว่าเรากำลังฝันอยู่นะ” ...............มันไม่ใช่ฝันผมรู้สึกได้ จำได้ว่า เมื่อคืนมีความสุขกับรีมอยู่ดีๆ พอตื่นขึ้นมาไหงเป็นอย่างนี้ไปได้ รึสิ่งที่ผ่านมามันเป็นฝัน แต่มันก็รู้สึกได้ว่ามันเหมือนเป็นความจริง ...อะ... นี่ไม่ใช่ชุดนอนผม ตอนนี้ชุดที่ผมใส่มันเป็นสีขาวทั้งชุด รึจากที่ผมเกิดอุบัติเหตุในครั้งนั้นแล้วผมเพิ่งฟื้น และฝันเป็นตุเป็นตะ “อืมมม..” อาจจะใช่ เพราะเวลาผมเย็ดเมีย ถึงจุดสุดยอด ผมกลับไม่มีน้ำเสียว พ่นออกมา หรือเวลาร้องให้ น้ำตาไม่ยอมไหลออกมา มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ “กึกก” ผมลงจากเตียง เดินมาที่ประตูเพื่อหาคำตอบที่ผมสงสัยอยู่ตอนนี้ “อึ๊บบ” ผมเปิดประตูไม่ออก มันคงล็อดจากข้างนอก อะ...ผมเห็นเงารางๆเหมือนมีคนเดินมาที่ประตู ประตูเป็นกระจกทึบมัวๆ พอทำให้เห็นเงารางๆได้ ผมรีบวิ่งมาที่เตียงนอนผม นอนลงหลับตาแน่นิ่ง “ตู๊ดดด” ผมหลับตาอยู่จึงไม่เห็น แต่ได้ยินเสียง ตู๊ด คงเป็นเสียงประตูเลื่อนเปิด และมีเสียงเท้าเดินเข้ามา มากกว่าหนึ่งคน “man4587 โอเค” “man7589 โอเค” “man..................” ผมได้ยินเขาพูดกัน ผมไม่เข้าใจเลย แต่ผมก็ยังหลับตานิ่งอยู่ จนมาได้ยินเสียงเท้ามาที่ ปลายเตียงผม “man5000 โอเค” พอพูดเสร็จได้ยินเสียงเท้าไปยังที่อื่น พูดทำนองนี้ซ้ำซาก ผมงงไปหมด อดสงสัยไม่ได้ แอบหรี่ตาขึ้นมาดู เห็นผู้ชายใส่ชุดเหมือนหมอ หรือ นักวิทยาศาสตร์อะไรทำนองนั้น มีอยู่สี่คน กำลังตรวจเช็คอะไรไม่รู้ มองไปแต่ละคนที่นอนอยู่พูดไปและบันทึกยิกๆลงแฟ้มที่ถือมาไปด้วย “ผลุ๊บ” พอทั้งหมดออกจากห้อง ผมลุกขึ้น ดูคนอื่นด้วยความสงสัย “คุณๆ” ผมลองสะกิดคนที่นอนอยู่ .... ไม่รู้สึกตัวเลย ไม่ว่าผมจะสะกิดซักเท่าไรก็แล้ว “ไม่หายใจ” ผมเอานิ้วไปจ่อที่จมูก คนที่นอนอยู่ เขาไม่มีลมหายใจครับ เขาตายแล้ว นี่ผมอยู่ในห้องดับจิตรึไง ผมยังไม่ตาย….. “กรึก” ผมรีบหาทางออกทันที ผมต้องออกไปจากที่นี่ แล้วจะออกไปอย่างไรล่ะ 0000000000000000000000000000000000000000 .....ใน ที่สุดผมก็ออกมาได้ ผมรอระยะนานเหมือนกัน คิดๆแล้ว ประมาณสองสามวันเห็นจะได้ ผมรอให้มีคนเข้ามาอีก ผมไม่คิดโวยวายหรอกครับ อาจจะเป็นผลเสียซะมากกว่า จึงได้เงียบนิ่งเอาไว้รอโอกาศเหมาะๆ เมื่อเขาเข้าออกได้ ก็ต้องมีกุญแจหรืออะไรก็ได้ ที่ทำให้เข้าออกได้สะดวก ผมเห็นการ์ดของคนหนึ่งเอาใส่ประเป๋าเมื่อตอนที่เขาเข้ามา นี่ละครับ เป็นกุญแจเปิดประตู ผมไม่ได้แอบหยิบการ์ดนั้นหรอกครับ เพราะมันเป็นการยากซะหน่อย แต่ผมแอบหนีออกมาตอนที่เขาเผลอกัน ออกจากประตูไป เพราะเมื่อตอนที่พวกเขาเข้ามาข้างใน ประตูจะยังไม่ถูกล็อค ............ ......ผมมองดูตึกที่ผมออกมา ผมจำได้ว่าผมเคยมาอยู่ที่นี่ ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาครั้งนั้นและรีมมารับผม ผมคิดว่าเป็นโรงพยาบาล งั้นที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ฝันนะสิ มันเป็นความจริง แต่ทำไมผมถึงกลับมาอยู่ตรงนี้โดยที่ผมไม่รู้ตัว ผมรีบไปจากที่ตรงนี้ทันที ก่อนที่เขาจะรู้ว่าผมหายไป 00000000000000000000000000000000000 ผม กลับมาที่บ้านได้สำเร็จ ผมเห็นรถยนต์จอดอยู่ รีมคงอยู่บ้าน แต่ เอะ... ผมเห็นรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่ด้วย มันไม่ใช่รถไอ้เชษที่ผมเคยเห็นนี่ ผมแอบเดินเข้าไปในบ้าน เดี๋ยวก็รู้ว่าที่ผ่านมามันคือความจริงรึความฝันกันแน่ “อ้า.....ซี๊ดด....ท่านข๋า....อื้ออ...เสียวค่ะ” ผมได้ยินเสียงคราง นั่นมันเสียงเมียผม ผมจำได้ชัดเจน ยิ่งครางอย่างนี้ รู้เลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ เสียงครางนี่มันอยู่ในห้องนอน “รีมจ๋า หีรีมสวยถูกใจป๋าจัง…อื้ออ…มันส์ควยป๋าจริงๆ” “อื้อท่านล่ะก้อ” รีมอยู่กับผู้ชายคนอื่นในห้องนอนรึนี่ แค่นี้รู้ได้ทันทีว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ผมมีอะไรไม่เข้าใจหลายอย่างอยู่ในใจผมเหลือเกิน “..ปึง...แอดดดด” ผมตัดสินใจ เปิดประตูเข้าไป ประตูไม่ได้ล็อค “อะ...ภพ!!” “อะ..นายภพ!!” ทั้งสองตกใจมากสะดุ้งโหย๋งที่จู่ๆกำลังมันส์เสียวกันอยู่มีคนอื่นเข้ามา ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใคร อดีตเจ้านายผมเอง “อะ...ท่านกีรเกียรติ “ เจ้านายผม กำลังทับกายเมียผมอยู่ เมียผมโดนเจ้านายผมเย็ดรึเนี่ย ทำไมมาเย็ดเมียผมได้ มิน่า เมียผมถึงได้เป็นเลขา ทั้งๆที่ยังไม่ค่อยมีประสบการณ์ทำงาน เมียผมร่านเหลือเกิน แค่ไอ้เชษคนเดียวยังไม่พอรึไง ผมยืนแน่นิ่งไม่รู้ว่าจะทำอย่าไงดี ใจอยากชกหน้าไอ้เจ้านายอัปรีย์นี่จริงๆ “ท่านกลับไปก่อนนะคะ…ขอโทษด้วยนะคะ” “วู้…เซ็งจริงๆ กำลังมันส์” เจ้านายเหี้ย พูดสบถอารมณ์อย่างไม่พอใจมองหน้าผม มันไม่สำนึกเลยรึไงที่เล่นชู้กับเมียคนอื่น กลับมาใส่อารมณ์อย่างนี้เสียอีก ................................................................ “ทำไมรีมทำอย่างนี้” ผมอดไม่ได้ที่จะต่อว่ารีม ส่วนไอ้เจ้านายตัวดีมันกลับไปแล้ว “แกเงียบไปเลย...ไปไกลๆชั้นเลยไป๊” รีมไล่ผมอย่างกับหมูกับหมา พูดจาหยาบควาย ใส่ผม “ภพเป็นสามีรีมนะ” ผมบอกอย่างตัดพ้อที่รีมไม่เห็นคุณค่าผมเลย “แกไม่ใช่ผัวชั้น” รีมลุกขึ้นเดินหนีผมไป ผมไม่เข้าใจ ผมนี่ไงผัวคุณ ความไม่เข้าใจมาประดังจิตใจผมมากขึ้นมาอีก 0000000000000000000000000000000000000 “อะ....อ๊ากกก” ผมปล่อยเสียงออกมา ระบายความเครียด ผมกลับมาอยู่ในห้องขาวโพลนอีกแล้ว ทุกๆครั้งที่ผมหลับนอนพอตื่นขึ้นมา ผมจะมาอยู่ตรงนี้ทุกที แต่ครั้งนี้ผมนอนอยู่ในห้องคนเดียว “อึ๊บบ” ผมลุกไม่ขึ้น ผมมองดูที่แขนกับขา ผมถูกล๊อคแขนขารึนี่ เป็นเหล็ก มีอิเล็กทรอนิกส์อยู่ข้างใน ครอบแขนขาผมอยู่ จนทำให้ผมลุกขึ้นไม่ได้ “ทำไมต้องมากักขังผมด้วย” ผมตะโกนเสียงดังออกไป ซักครู่ก็มีกลุ่มคนเข้ามา “man5000 ฟื้นแล้ว” “man5000 ล้มเหลว ไม่เชื่อฟังคำสั่งเจ้านาย” “ อืมม…ไม่ต้องตรวจสอบ ปรับปรุงหรือแก้ไข ลูกค้าไม่ต้องการแล้ว ทำลายทิ้งได้เลย” “ครับ....รอการทำลายทิ้ง” ทั้งกลุ่มมองดูผม “พวกมึงเป็นใครวะ...ปล่อยกู” ผมพูดเสียงดัง พร้องดิ้นรน พวกมันพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ ผมเป็นคนนะ บ้ารึไงผมไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะมาทำลายผม มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรกับผม “หึ...แกหนีหลุดออกไปเป็นครั้งที่5 แล้วนะ แกนี่มันสร้างปัญหาจริงๆ ทีนี้ล่ะจะได้ทำลายให้มันหมดเรื่องไป” ผมดิ้นรนกระชากเตียงกึกๆ ให้หลุดจากที่ล๊อคแขนขาผมไว้ แต่ไม่สำเร็จ ... “งับ….หมับบบ” ผมได้จังหวะไอ้คนนี้ มันอยู่ข้างบนด้านหัวเตียงผม เสื้อชอป มันสะบัดมาโดนหน้าผม พอดี ผมจึงใช้ปากคาบงับเอาไว้ “เฮ้ยยย” จังหวะที่มันเดินปากผมคาบเสื้อมันไว้ ทำให้มันเซ “ซ่าๆๆๆ” จังหวะน้ำยาหรือ อะไรไม่รู้ที่มันถือมา หกใส่ที่ล๊อคแขนผม มีผลทำให้ล็อคเปิดขึ้นมาได้ ผมได้โอกาสเอามือที่ถูกปลดล๊อคข้างนั้นซัดใส่เป้า โดนไข่มันเต็มๆ “กึก ..ผั๊วะ...โครมมม....โอ้ยยย” สามคนที่เหลือเห็นเข้ามาช่วย แต่ไม่ทันเสียหล่ะ ผมรู้ว่าไอ้น้ำนั่นมันทำให้ไอ้ที่ล๊อคผมอยู่ปลดออกได้ ผมเห็นมันตกอยู่ข้างๆ ยังมีน้ำยาอยู่ข้างใน ผมหยิบมาหยดเทใส่ สามอันที่เหลือ “กริ๊ก ๆ ๆ” เพียงแค่หยดแป็บเดียวมันคลายออก มันได้ผล... “ผั๊วะๆๆๆ” ผมซัดใส่ไอ้พวกนั้นคนละหมัด ไม่น่าเชื่อว่าไอ้พวกนี้จะล้มลงง่ายๆ จนลุกแทบไม่ขึ้น ประตูยังไม่ทันได้ล็อค ผมหนีออกไปอย่างรวดเร็ว “ตืดดด…ๆๆๆ” เสียงสัญญาณดังไปทั่ว คงเป็นเพราะผมนี่แหละ “พากันจับมันเร็วเข้า...ถ้าจับไม่ได้ ก็ทำลายทิ้งได้ทันที” เสียงตะโกนโหวกเหวกไล่ตามหลังผม ผมเห็นลำแสงอะไรไม่รู้พุ่งเข้ามาที่ตัวผม ผมหลบทัน “ไปไหนดีล่ะเรา” ผมหนีไปคิดไป 0000000000000000000000000000000000 ผมหนีมาสำเร็จจนได้ กลับมาที่บ้านอีกครั้ง พบเห็นรถใครอีกแล้ว ไม่ใช่รถไอ้เชษ และ ไม่ใช่อดีตเจ้านายกีรเกียรติ “พ่อ” วันนี้ลูกแป้งอยู่บ้านคงเป็นวันเสาร์อาทิตย์ผมเข้ากอดลูกแป้ง “แม่อยู่ไหมจ๊ะ” ผมถามลูก “อยู่ในห้องคะ เห็นว่ามีธุระจะคุยกับคุณลุงคะ” ลูกแป้งบอกผม ลุงที่ไหนอีกล่ะ แล้วคุยธุระทำไมต้องไปคุยกันในห้องนอน ผมเดินไปที่ห้องนอน “แกร๊กๆๆ” ผมบิดลูกบิด เปิดไม่ได้ล๊อคอยู่ข้างใน “ลูกเหรอจ๊ะ....แม่ทำธุระอยู่จ๊ะ” เสียงลูกบิด คงทำให้รีมที่อยู่ข้างในรู้ “......ปึงๆๆๆ.....โครมมม....ตึงงง” ครั้ง นี้ผมไม่สนใจ ถีบพังประตูเข้าไปเลย เมียผมมีอะไรกับคนอื่นมากหน้าหลายตาเกินไปแล้ว ยังไงครั้งนี้ผมต้องพูดคุยกับรีมให้รู้เรื่อง “เมียของภพเป็นกระหรี่รึไง ถึงได้มั่วผู้ชายไปทั่ว” ที่ผมรับรู้ รีมโดนควยไปเกือบ สิบแท่งจะได้แล้ว ครั้งนี้ยังไงผมไม่ทนอีกแล้ว สิ่งที่ผ่านมาผมไม่เข้าใจอยู่ดี อยากให้รีมอธิบายเหมือนกัน ทำไมรีมถึงทำกับผมอย่างนี้ ....ไอ้นี่ชู้คนใหม่ของรีมอีกแล้ว มันทับกายรีม กำลังเย็ดหีรีมอย่างที่ผมเคยเห็นเช่นเคย…. ... “มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึง” มันว่าผม ทั้งๆกำลังเย็ดหีเมียผมอยู่ ผมเดินเข้าไปฉับๆ กระชากดึงมันออกมาจากเมียผม จนควยมันหลุดออกจากหี “ผั๊ววะ.... โครรมม” “โอ้ยยยย” ผมซัดหน้ามันอย่างจัง มันลุกขึ้นมาสู้ผม “ผั๊วะ” ผมซัดใส่มันเข้าไปอีก “ผั๊วะ....ๆๆ” ทีนี้มันโดนหลายหมัดหลายที่ รวมทั้งบาทาผมด้วย ผมระบายอารมณ์อย่างสะใจ “แก!....หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” รีมได้แต่ห้ามผม แต่ผมไม่ฟัง ไอ้นั่นมันถูกผมอัดจนมันยกมือขอผม “ไป…ไป…ไกลๆ” พอผมไล่ มันรีบออกไปทันที “ควับ.....หมับ” รีมเข้ามาหาผม จะตบหน้าผมอีกแล้ว ผมไม่ยอมอีกแล้ว จับมือรีมไว้ทัน “ภพเป็นผัวรีมนะ รีมทำอย่างนี้ได้ยังไง ที่ผ่านๆมาภพยอมก็เพราะว่ารักรีม อยากให้รีมทำอย่างที่ใจที่ต้องการ ที่ผมไม่ยอมเลิกกับรีม เพราะว่าผมรักลูก ไม่อยากให้ลูกมีปัญหา แล้วนี่ ลูกก็อยู่บ้านแท้ๆ รีมทำอย่างนี้ได้ไง!!!!!!!...” ผมปล่อยเสียงดังว่ารีมเต็มที่ “แกไม่ใช่ผัวชั้น!!” รีมพูดกระแทกเสียงดังเหมือนกัน “ผัวชั้นตายไปนานแล้วโว้ย!!” ...ผมได้ยินรีมพูดแล้วอึ้ง ....ตายไปแล้วเหรอ..... ....แล้วผมที่ยืนอยู่นี่ล่ะเป็นใคร.... “มึงมันก็แค่หุ่นยนต์ที่ถูกสร้างขึ้นมาเท่านั้น” ...คำๆนี้มันทำให้ผมสตินิ่งอื้ออึ้งขึ้นมา รีมสะบัดแขนออกจากมือผม “รีมพูดบ้าอะไร” ผมพูดลอยๆออกมา “อยากรู้นักใช่ไหม...ได้” รีมนั่งลงที่เตียงอย่างอารมณ์เสีย และพูดต่อ “ผัวชั้นเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถคว่ำ เพราะไปชนต้นไม้ใหญ่ จากที่ไปสัมมนาต่างจังหวัด” ผมอึ้งไปเลย “รีมบอกว่าผมรอดมาได้นี่” “เชื่อด้วยเหรอ…คนอื่นตายกันหมดแล้วผัวชั้นจะรอดได้ไง รถบี้ละเอี๊ยดขนาดนั้น” “แล้ว...แล้วถ้าผมตายแล้ว .. แล้วนี่ ผมเป็นใคร” ผมถามรีม “แกเป็นหุ่นยนต์” “หุ่นยนต์เหรอ” “ใช่…พอผัวชั้นตาย ชั้นรับความจริงไม่ได้ ชั้นยังรักผัวชั้นอยู่ ลูกแป้งก็ถามหา เลยตัดสินใจ เข้าสั่งบริษัทสร้างหุ่นยนต์และสร้างแกขึ้นมา....แต่เพราะว่าต้องไปซื้อแก นี่แหละ เงินสวัสดิการจากบริษัทของผัวชั้น จึงต้องมาจ่ายไปกับแก จนหมด แถมหนี้ที่แกสร้างเอาไว้มากมายอีก แกเป็นหุ่นยนต์มันไม่เท่าไหร่ แต่ชั้นกับลูกเป็นคน เป็นมนุษย์ ต้องกินต้องใช้ ความเสียใจต่อสามีลดลงมาบ้างแล้ว คิดว่าต้องเผชิญความจริงว่าผัวได้เสียชีวิตไปแล้ว แล้วชั้นก็ทำใจได้ จึงหางานทำ เพื่อดำรงอยู่ จากที่ไม่เคยทำงานมาก่อน เป็นการยากที่จะได้เงินมาเลี้ยงตัวเองกับลูกง่ายๆ ตอนนี้ มีลูกแป้งเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ชั้นจึงต้องยอมใช้ตัวแลกเพื่อให้ได้งาน เพื่อให้ได้เงินมา อย่างเชษ เค้ารวย ชั้นก็คอยปอกลอกเขาเอาเงินมา แต่แกก็ทำให้มันเสีย ...ท่านกีรเกียรติ ช่วยทำให้ชั้นทำงานได้อย่างมั่นคง แกก็ทำให้ชั้นพัง แกมันทำให้เรื่องเสียไปทุกอย่าง รู้ไหม ว่าชั้นอยากทำนักรึ อยากทอดกายให้คนอื่นนักรึไง ทุกๆครั้งที่ทำชั้นปวดใจแค่ไหน แต่ชั้นจำเป็นต้องทำ ไม่อย่างนั้นชั้นจะมีความเป็นอยู่อย่างนี้ได้เหรอ....... ฮือออออ….” พอ พูดจบ รีมปล่อยโหออกมาผมฟังแล้วอึ้งนี่ผมเป็นหุ่นยนต์จริงๆรึนี่ แต่ทำไมผมถึงดูราวกับมีชีวิตดังเป็นมนุษย์จริงๆขนาดนี้ เรื่องราวต่างๆผมจำได้หมด “รีม” ผมเดินเข้าไปจะปลอบรีม รีมปัดมือผมออก ลุกขึ้น “ทีนี้แกรู้แล้วนะ…ไปจากชีวิตชั้นกับลูกได้แล้ว” รีมเดินออกไป จังหวะ ลูกแป้งยืนอยู่ที่หน้าประตู ยืนนิ่ง ลูกมาตั้งแต่ตอนไหน คงรู้เรื่องทั้งหมดที่เราสองคนพูดกันแน่แล้ว “หมับ” รีมอุ้มลูกออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผมยืนนิ่งอยู่คนเดียว ผมนั่งลงกุมขมับ นี่มันเป็นความจริงรึนี่ อ้า….ผมเป็นหุ่นยนต์ สิ่งที่ผมสงสัยมานานผมเข้าใจหมดแล้ว ว่าทำไมผมจึงไม่มีน้ำควยออกมา ไม่มีน้ำตาไหลออกมาเวลาร้องไห้ ผมเป็นหุ่นยนต์รีมจึงไม่สนใจผม ถึงจะอยู่ต่อหน้าคนอื่นจึงไม่จำเป็นต้องแคร์ ...ทุกครั้งที่ออกข้างนอกแล้วไปยังสถานที่ต่างๆจะมีเสียงดังตืดดด คงเป็นเพราะมีเครื่องตรวจจับว่าผมเป็นหุ่นยนต์ ตอนนั้นตำรวจจึงจับผม ..คนอื่นๆจึงทำกับผมอย่างกับไม่ใช่มนุษย์ มันอย่างนี้นี่เอง ............. ผมเข้าใจรีมที่ต้องทำอย่างนี้ เพราะหนี้สิน มากมายของผม จากสินค้าเงินผ่อนเงินดาวว์ทั้งหลาย และรวมทั้งเงิน ที่หยิบยื้มกู้มาสร้างบ้าน ผ่อนรถยนต์ มันมากเสียเหลือเกิน ผมคิดจะสร้างครอบครัวไปเรื่อยๆ ไม่คิดเลยว่า จะเป็นเช่นนี้ ถ้าผมมีชีวิตอยู่ รีมคงไม่เป็นเช่นนี้แน่นอน ผมเดินคิดไปเรื่อยรอบห้อง ดึงนั่นจับนี่……………. ...ผมก็มาเจอหนังสือพิมพ์ในลิ้นชักฉบับหนึ่ง เป็นฉบับเก่านานมาแล้ว “สยอง ดับชีวิต คารถทัวร์” ....ผมอ่านรายระเอียดย่อย มันเป็นข่าวของผมนี่ รถนี่เป็นรถบริษัทของผม ที่เละไม่เป็นชิ้นดี คาต้นไม้ใหญ่ และบอกว่าผู้โดยสารที่มาด้วยในรถ ตายเรียบ “..อ้า...ผมตายแล้วจริง….ฮือออๆๆๆ” ผมร้องไห้โฮออกมา (ไม่มีน้ำตาเช่นเคย).... “อ๊ากกกกก” ผมระบายเสียงออกมาสุดๆ แล้วทำไมรีมต้องสร้างผมขึ้นมาอีก สร้างผมขึ้นมาให้ผมเจ็บช้ำทำไม.. “..กึ๊กกก” “หยุดเดี๋ยวนี้ ยอมให้จับเสียดีๆ man5000” ผมกำลังเสียใจปวดใจอยู่ ทันใดนั้น มีเจ้าหน้าที่อะไรมิทราบจู่โจมเข้ามา จ่อปืนมาที่ผมเต็มไปหมด ผมยกมือขึ้นยอมจำนน “ตืออออ...หงึกกก” เขาเอาอะไรมาช๊อตผมไม่รู้มันทำให้ผมชาทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย พวกนั้นจับผมล๊อคแขนและลากผมออกไป “พ่อ!!...ทำไมต้องทำพ่อ” ลูกแป้งเห็นผม วิ่งมาหาผม รีมอุ้มไว้ทัน “นั่นไม่ใช่พ่อภพนะลูก” ”ทำไมจะไม่ใช่พ่อภพล่ะค๊ะ แป้งจะไปหาพ่อ ..แม่รีมปล่อย” ลูกแป้งพยายามดิ้น รีมอุ้มเอาไว้แน่น “คุณแม่ใจร้าย....จะทิ้งพ่อออ….. แป้งจะไปหาพ่ออออ” แป้งยังดิ้นอยู่ ร้องไห้จ๊ากกกขึ้นมา ผมมองหน้าลูก ยิ้มให้ ลูกแป้งสุดดวงใจของผม ลูกแป้ง รีม ผมลาก่อน..... ผมคิดในใจ ผมทำใจแล้ว ในเมื่อผมไม่ใช่มนุษย์ ผมก็จะปล่อยรีมให้ไปตามวิถีของเขา เราอยู่คนละโลกแล้ว…………….. 000000000000000000000000000000000 ผมถูกขัง รอเพื่อทำลาย อยู่ในห้องขาวโพลน ที่ไม่มีอะไรเลย “คุณชื่ออะไรเหรอ” มีชายหนุ่มคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับผมนั่งอยู่ในห้องนี้กับผมด้วย ………….เราพูดคุยกันจนรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ชื่อเอก เป็นหุ่นยนต์เหมือนผม เขาถูกสร้างมาเหมือนผม เพราะภรรยาของเขาต้องการเขา ซึ่งเป็นช่วงแรกๆที่ภรรยาเขายังทำใจไม่ได้ แต่ตอนนี้ภรรยาเขามีสามีใหม่ไปแล้ว เขาจึงถูกทิ้งขว้างเหมือนผม รอการทำลาย ผมจำได้ที่เจ้าหน้าที่พวกนั้นพูดว่า ลูกค้าไม่ต้องการแล้ว ลูกค้านั่นก็คือภรรยาของพวกเรานั่นเอง “ในเมื่อเราเป็นหุ่นยนต์ แล้วทำไมเราจึงมีจิตใจ มีความนึกคิดแบบมนุษย์ล่ะ” ผมถามเขา ไม่คิดเลยว่า เขาจะรู้เรื่องมากมายถึงเช่นนี้ เขาบอกผมว่า ...เรา สองคนเป็นหุ่นยนต์ชีวภาพ เรียกว่า Human robot – Biology electronics : H-Bio เจ้า เอช-ไบโอนี้เป็นชื่อบริษัทด้วย โดย เอช-ไบโอ เกิดจาก การสร้างเนื้อเยื่อขึ้นมา ซึ่งเป็นการสร้างเนื้อเยื่อเนื้อมนุษย์จริงๆ แต่เป็นสร้างในรูปแบบที่ใช้เครื่องมือเทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ (ไม่ได้สร้างขึ้นมาจากธรรมชาติ ที่ เกิดจากท้องแม่ ปฏิสนธิระหว่างน้ำเชื้อชายกับหญิง) โดยเอาเซลล์สมองที่ยังไม่ตายเอาเข้ามาผสม จึงกลายเป็นรูปร่างของคนนั้นๆ เซลล์สมองนี้ จะมีความทรงจำ หรือว่าจิตของคนต้นแบบอยู่ด้วย แต่ทั้งนี้ก็สร้างได้เพียง เนื้อเยื่อภายนอกเท่านั้น ดังนั้นจึงต้องใส่แผงวงจรอิเล็กทรอนิกส์เข้าผสม เพื่อในการเคลื่อนไหวและการควบคุม ดังนั้นหุ่นยนต์ทุกตัว จะมีความจำเดิมๆตั้งแต่เอาเซลล์นั้นมา แต่ไม่มากนัก มนุษย์ที่เป็นเจ้านายหรือเป็นเจ้าของที่ซื้อไป หรือสั่งสร้างสามาถควบคุมได้ แต่สำหรับผมกับคุณเอก ถือว่าสมบูรณ์เกินไป ซึ่งตัวอื่นไม่มีปัญหาแบบนี้ แต่พวกเขาถือว่าพวกผมนี้ล้มเหลว เพราะดันจำได้หมดทุกอย่าง จิตใจที่อยู่ในร่างหุ่นยนต์ ... ตึกที่ผมเคยเห็น นั่นไม่ใช่โรงพยาบาล เป็นตึกของบริษัทใหญ่ที่ทำการผลิต และขายซื้อหุ่นยนต์ ส่วนคนที่ผมเห็นก็ไม่ใช่เจ้าหน้าที่พยาบาลหรือแพทย์ แต่เป็นนักวิทยาศาตร์ และเจ้าหน้าที่ในนี้ทั้งหมด ถ้าเราเดินอยู่ภายนอก ถ้ามองผิวเผินจะจำแนกไม่ได้ ว่า นั่นคือมนุษย์ รึว่าเป็นหุ่นยนต์ จึงต้องมีเครื่องตรวจจับไปทั่วไปเพื่อให้รู้ว่านี่คือหุ่นยนต์ ......... ............. ผมได้ฟังแล้วทำให้ผมเข้าใจทั้งหมดแจ่มแจ้ง ผมรู้เรื่องการสร้างหุ่นยนต์นี้มาก่อนแล้ว ผมเคยเห็นโดยทั่วไป เพราะเทคโนโลยีสมัยนี้ทันสมัยยิ่งนัก แต่ที่ผมเห็น จะสร้างขึ้นมาทำงาน เพื่อแบ่งเบาภาระ แทนมนุษย์เท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะเอาเซลล์มนุษย์ เอาความจำของมนุษย์สร้างขึ้นมาด้วย ผมไม่เห็นด้วยเลย เปรียบเสมือนหุ่นยนต์นั้นก็มีจิตใจมีความรู้สึกนึกคิด มีจิตสำนึก อย่างเช่นผม “พรึบบบ” “เราต้องหนี”