ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ (1)

เรื่องจริงบางคนเหลือเชื่อกว่านิยายเช่น ''นิว'' มีเหตุการณ์ตัวเองแบบไม่น่าเป็นได้มาเล่าให้ฟัง...ครอบครัวนิวยากจนมีน้อง 2 คน พ่อตายนิวอายุ 14 แต่แม่อายุแค่ 35 ทำงานแม่บ้าน แต่ส่งลูกทุกคนเรียนได้ นิวจบปวช.อายุ 18 แม่ฝากทำงานกับ ''เฮียหลอ'' ขายของหน้าร้าน เฮียหลออายุ 49 เมียชื่อซ้อเง็กอายุแก่กว่า 3 ปี ตั้งแต่พ่อตายเฮียแวะมาเยี่ยมแม่บ่อยๆ บางวันอยู่คุย 2-3 ชั่วโมง (นิวมารู้เรื่องทีหลัง) ซ้อเง็ก ให้นิวพักที่ร้านที่เป็นตึกแถวตั้งร้านด้วย ซ้อรักนิวมากไว้ใจให้เก็บเงิน...จ่ายเงินเดือนพนักงานคนอื่นด้วย มาอยู่ได้ 2 ปีซ้อป่วยเป็นโรคเลือดรักษาที่จังหวัดไม่หาย มาพบหมอกรุงเทพฯ ได้ยาไปกินอาการดีขึ้นแต่ไม่หายหมอจึงให้อยู่โรงพยาบาล นิวมานอนเฝ้าเกือบเดือนกว่าซ้อจึงได้กลับ แต่ซ้อป่วยอีกไม่มีท่าหาย นิวสงสารซ้อไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ร้องไห้ นิวย้ายไปนอนห้องเดียวกับซ้อที่ตึกหลัง เพราะต้องดูแลจัดยาอาบน้ำเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนเฮียนอนตึกหน้าเฝ้าร้านแต่เฮียมาคุยจนซ้อหลับทุกวันถึงกลับร้านใกล้ชิดกับซ้อจึงรู้ว่า "หลอเค้าไม่ได้รักซ้อ...หลอมีคนอื่นอยู่...แต่เตี่ยบังคับให้แต่งกับซ้อ" "ตอนเรียนหลอเค้ามาทำงานกับเตี่ย...หลอเป็นคนดีขยันไม่เกี่ยงงาน" นิวฟังซ้อรำพึงความหลัง "เรียนจบหลออยากค้าขายเตี่ยให้ทุนไปล้านกว่า...แต่หลอเชื่อใจเพื่อนมากเลยพลาด...ซ้อรู้ข่าวไปบอกเตี่ยให้ช่วยทุนอีก...เตี่ยเลยบังคับให้แต่ง..." น้ำเสียงตอนท้ายของซ้อกลืนหายไปในคอ นิวตื้นตันน้ำตาซึม มือบีบนวดให้ซ้อแต่เอาแขนเสื้อปาดแก้มเช็ดน้ำตา "นิวเอ้ย...รักซ้อหรือเปล่า" ซ้อสะกดใจครู่ใหญ่จึงเอ่ย "รักค่ะ ...รักมากเหมือนแม่เลย" "ซ้อไม่มีลูก...แต่ถึงมีซ้อก็ยังรักนิวเหมือนลูกคนหนึ่ง" "ขอบพระคุณค่ะ" นิวก้มกราบซ้อซ้อเอื้อมมาลูบหัว "นิว..." "ขา..." "ซ้อมีเรื่องขอให้นิวช่วย แต่นิวต้องให้สัญญาก่อน" "นิวสัญญาค่ะซ้อ" "นิวไม่ฟังก่อนหรือว่าซ้อให้ทำอะไร" "นิวเชื่อว่าซ้อหวังดีไม่สั่งให้นิวทำสิ่งที่เสียหายค่ะ...ซ้อบอกมาเลยนิวจะทำให้ตามซ้อต้องการ" "หยิบซองน้ำตาลในลิ้นชักให้ที" นิวหยิบซองมาส่งให้ "ซ้อให้นิวเปิดดูซิพอไหม" นิวเปิดซองดูแล้วตกใจสั่นทั้งตัวข้างในเป็นธนบัตรใบละพันห้าปึก "ซ้อให้นิวเป็นทุนไปเรียนพยาบาลให้จบจะได้ช่วยเหลือคนอื่นได้อีกมากมาย" "มากเกินไปนิวรับไม่ด้ค่ะซ้อ" "ไม่มากสำหรับความดีความรักที่นิวให้ซ้อ ดูแลซ้อ...รับไป พรุ่งนี้เอาไปเข้าธนาคารไว้ จำเป็นค่อยเบิกออกมาใช้...สัญญาแล้วนะเรียนพยาบาลให้จบ...แม้ซ้อตายแล้ว" "ไม่ค่ะซ้อยังไม่ตาย...ซ้อยังอยู่อีกนาน...นิวสัญญาจะเรียนพยาบาลมาช่วยดูแลซ้อให้ดีกว่านี้" "ซ้อสบายใจที่ได้ยินนิวสัญญา" นิวโดนซ้อดึงเข้าไปกอด "นิว..." "ขา ซ้อมีอะไรให้นิวทำอีกคะ" "ซ้อมีเงินให้นิวอีกหนึ่งล้าน..." "หนึ่งล้าน...ห้าแสนนี่ก็มากเกินไปแล้วค่ะซ้อ" "นิวไม่ต้องแย้ง...สิ่งที่ซ้อขอให้นิวทำมีค่ากว่าเงินล้าน...เพราะมันคือชีวิต" "ชีวิต...ชีวิตอะไรคะ" นิวงุนงงมองตาซ้อที่เปล่งประกาย "ซ้อเปลี่ยนใจไม่ให้หนึ่งล้านแล้วแต่จะเพิ่มเป็นสองล้าน...ซ้อขอให้นิวมีลูกให้ซ้อสักคน" "ให้นิวมีลูก..." คราวนี้นิวตกใจยิ่งกว่ารับเงินห้าแสนไปเรียนพยาบาล "ใช่ ซ้อขอ ลูกจากนิวหนึ่งคนให้ซ้อได้ไหม" แววตาซ้อเปี่ยมไปด้วยความหวังที่นิวไม่อาจขัดขืนจึงพูดชัดเจน "ได้ค่ะ...เพื่อซ้อที่นิวรักเคารพเหมือนแม่...แต่ใครเป็นพ่อเด็กคะ" ซ้อหลับตาถอนหาใจยาวก่อนมองตานิว "คนที่ซ้อรักมาก...เฮียหลอ...ซ้ออยากได้อุ้มลูกของ ผู้ชายที่ซ้อรักที่สุดสักครั้งก่อนตาย" "ซ้อ..." นิวลืมตัวเสียงดัง "เร็วที่สุดนะนิว...ซ้อตกลงกับเฮียแล้ว" "ค่ะ..." นิวรับคำแผ่วเบาแต่ซ้อพูดชัดเจน "ดีมาก...นิวไม่ทำให้ซ้อผิดหวังสมกับที่ซ้อรักดั่งลูก" นิวนอนไม่หลับ รุ่งขึ้นหลบหน้าเฮียหลอออกไปฝากเงินแล้วสมัครอบรมพยาบาล บ่ายจึงนั่งรถไปหาแม่ นิวกลับบ้านครั้งแรกในรอบปีนับแต่ซ้อป่วย แม่ทำประตูบ้านใหม่มันใส่กลอนปิดสนิทประตูห้องแม่แง้มอยู่แต่ห้องอื่นปิด นิวอ้อมไปด้านหลังมุดรั้วเข้าไปด้วยความเคยชินเห็นรถเหมือนของเฮียหลอจอดอยู่ จึงเดินลัดเลาะไปเข้าประตูหลังที่ยังเหมือนเดิมไม่มีกลอน "พี่หลอเป็นอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า" "แค่เหนื่อยเท่านั้นนาตจ๋า" เสียงชายหญิงคู่นั้นทำนิวหูผึ่งย่องไปที่ห้องแม่ที่มาของเสียง "ตั้งนานแล้วยังไม่แข็ง...นาตดูดให้นะคะ" เสียงแม่...แม่จะดูดอะไร...ผู้ชายล่ะเป็นใคร นิวย่องไปทาบตามองลอดกรอบประตูเข้าไป สองคนแก้ผ้าอยู่ผู้ชายนอนหงายมือแม่กำแท่งขาวๆ เหมือนแตงกวารูดขึ้นลงตัวบังหัวเลยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เป็นครั้งแรกที่นิวเห็นอาวุธผู้ชาย แล้วยังเห็นแม่อ้าปากดูดแท่งขาวๆ ของผู้ชายเข้าปากอีกด้วย แม่ทำได้ยังไงกัน นิวคิดในใจแต่พอแม่คายออกมานิวก็ตกใจ เจ้าแท่งขาวๆ มันขยายตัวใหญ่ยาวกว่าแตงกวาได้อย่างประหลาด "แข็งแล้วนาตทำเองพี่เหนื่อยก็นอนเฉยๆ" แม่ดูดเลียแท่งขาวอีกสามสี่หนก็ขยับตัวขึ้นไปนั่งทับกดตูดลงไปติดหน้าท้องผู้ชาย "ซี้ดดด..." แม่ร้องซี้ดก่อนแล้วผู้ชายก็ร้องบ้าง แม่ขยับก้นกระแทกเข้าใส่ เสียงก้นกระแทกกันดัง...ป๊าบๆๆๆ ป๊าบๆๆๆ.....ซี้ดด...ชายคนนั้นร้องผงกหัวขึ้นมาพริบตานั้นนิวก็โดนสาปเป็นหิน ผลักประตูเดินเข้าห้อง "นิว..." น้าหลอร้องขึ้นก่อน...ลูกนิว...แม่หันมาครางเสียงสั่นลงจากเตียงวิ่งไปคว้า ผ้าขนหนูมากระโจมอก ส่วนเฮียหลอก็รีบสวมกางเกง "แม่ ทำได้ยังไง" นิวถามแค่นั้นแล้วหันกลับแม่วิ่งมาจับแขน "ฟังแม่ก่อนลูกนิว" เฮียหลอเดินออกจากห้องแม่พูดถึงความหลัง "พี่หลอเป็นแฟนแม่ก่อนจะได้กับพ่อ เขารักแม่แต่จำเป็นต้องไปแต่งกับพี่เง็ก เมื่อพ่อเอ็งตายพี่หลอช่วยเหลือส่งเสียให้นิวกับน้องๆ ได้เรียนจบ" "ลูกนิว...แม่ผิด แม่ไม่แก้ตัว แต่อย่าโทษพี่หลอ...อย่างน้อยเค้าก็มีบุญคุณกับครอบครัวเราทุกคน...เรื่องเกิดขึ้นแม่เป็นคนเริ่มต้น เมื่อพี่เง็กไม่สบายได้ห้าเดือนพี่หลอหงุดหงิดอารมณ์เสีย ส่วนแม่เหงามา 7 ปี จึงตัดสินใจมอมเหล้าพี่หลอแล้วแม่ก็หายเหงา ส่วนพี่หลอไม่หงุดหงิด" "เรื่องหญิงชายลูกนิวยังไม่เข้าใจเมื่อมีผัวแล้วลูกจะเข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเอง...อย่าโกรธเกลียดพี่หลอนะลูก...แม่ถือว่าได้ทดแทนบุญคุณที่พี่หลอช่วยเหลือเราทุกคน...แม่จุดธูปบอกพ่อขออโหสิพ่อแล้วลูกรัก...แม่รักนิว...รักมากเท่ากับลูกทุกคน...แม่ไม่ว่าถ้านิวเกลียดแม่" นิวปล่อยให้แม่กอดอีกพักใหญ่จึงขอตัวแยกจากมา "นิว...ด่าว่าเฮียได้ แต่เฮียขอร้องอย่าบอกให้พี่เง็กรู้นะ...เฮียรักแม่นาต แต่เฮียสงสารพี่เง็ก...สงสารซ้ออย่าให้ซ้อรู้นะนิว" "ค่ะเฮีย..." นิวเช็ดน้ำตาขึ้นรถกลับเพื่อไปบอกซ้อเพื่อให้รู้ว่า "นิวมีผัวคนเดียวกับแม่ไม่ได้"