ของขวัญสวรรค์สาบ ตอนที่ 12

ช่วง สายๆของวันอาทิตย์ที่โรงเรียนหยุดเป็นปกติอยู่นั้น ปรากฏว่ามีครูและนักเรียนกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระน้ำของโรงเรียนแห่งหนึ่ง "ครูชัยอ่ะ...ปล่อยนะคะ" เสียงลูกศิษย์กล่าวขึ้นเมื่อถูกครูชัย ครูสอนวิชางานไม้ของเธอกอดจากด้านหลัง ขณะที่เธอซ้อมว่ายน้ำอยู่ "ก็ครูกลัวปลาจะจมน้ำอีกนี่นา" ครูชัยตอบชลดานักว่ายน้ำเหรียญทองของโรงเรียน "แล้วอย่างนี้หนูจะซ้อมว่ายน้ำยังไงเล่า" "ไม่รู้สิ" ครูชัยตอบอย่างทะเล้นว่าแล้วก็ลงมือลูบไล้ลำตัวลูกศิษย์ในน้ำอย่างสนุกมือ "อย่าค่ะครู" ชลดาเอ็ดครูชัยน้ำเสียงเริ่มมีโมโห "เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" ถึงแม้เธอจะยอมอมนกเขาของครูชัยเพื่อแลกกับการว่ายน้ำได้เก่งขึ้นก็ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะยอมให้ครูชัยทำอะไรได้ตามใจชอบ เธอยังมีความละอายแก่ใจอยู่บ้างและรู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นไม่ถูกต้อง ครูชัยจำต้องปล่อยชลดาเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมเล่นด้วย ชลดาฝึกว่ายน้ำอยู่จนเริ่มมีคนมาว่ายน้ำมากขึ้นทำให้ครูชัยไม่มีโอกาสทำอะไร ได้มากกว่านี้ เขาจึงขึ้นฝั่ง อาบน้ำแล้วกลับบ้านของเขา ที่บ้านของครูชัยซึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไรนัก ครูชัยนั่งนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในสัปดาห์ที่ผ่านมา ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ยากที่จะลืมสำหรับหม้ายวัย30ต้นๆอย่างเขาจริงๆ เพราะเพียงช่วงเวลาอาทิตย์เดียวเขาก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนักเรียนที่ เขาสอนหลายต่อหลายคน และในจำนวนนั้นส่วนใหญ่ก็ถูกครูชัยพรากพรมจรรย์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และแน่นอน...ยังมีนักเรียนหน้าตาน่ารักที่รอให้ครูได้ลิ้มลองอีกมากมายนัก ครูชัยยิ่งนึกก็ยิ่งเกิดอารมณ์ เสียดายที่แค่เพียงคิดมันไม่ได้รู้สึกเท่ากับที่ได้เห็นหรือสัมผัสจริงๆ ในที่สุดครูชัยก็คิดแผนการณ์ดีๆขึ้นมาอีกจนได้ เขาอยากจะถ่ายรูป"เด็กๆ"ของเขาเอาไว้เป็นที่ระลึกซักหน่อย เผื่อบางครั้งจะได้เอามาดูเล่นแก้เซ็ง ว่าแล้วเขาก็รวบรวมเงินเก็บที่พอมีอยู่ เก็บข้าวของเตรียมตัวออกเดินทางไปซื้อกล้องดิจิตอลซักตัวที่ห้างสรรพสินค้า ใกล้บ้านของเขา ห้างสรรพสินค้านั้นแม้จะอยู่ใกล้บ้านครูชัยที่สุดก็ยังมีระยะทางเกือบ 10 กิโลจากบ้านของเขา และเพราะบ้านของเขาไม่ได้อยู่ติดกับถนนหลักเขาจึงต้องนั่งรถถึง 3 ต่อทีเดียวกว่าจะถึง เมื่อมาถึงก็เป็นเวลาเที่ยงพอดีครูชัยจึงตัดสินใจทานข้าวเที่ยงที่นั่นก่อน เดินหากล้องที่เขาต้องการ ระหว่างที่ครูชัยเดินหากล้องอยู่ที่ชั้น G ของห้างเขาก็เห็นคนกำลังมุงดูอะไรซักอย่างอยู่ ด้วยความสนใจประกอบกับไม่มีธุระรีบร้อนมากนักเขาจึงแวะเบียดฝูงไทยมุงเข้าไป ช่วยมุงด้วยคน จุดสนใจของไทยมุงทั้งหลายพุ่งไปที่ 2 พรีเซนเตอร์ผลิตภัณฑ์ยาสีฟันที่รู้จักกันดี ครูชัยเห็นทั้งสองคนก็จำได้ในทันที เพราะเขาเองก็ดูภาพยนตร์ที่ทั้ง 2 แสดงเป็นพระเอกและนางเอกด้วยเช่นกัน แม้หนังเรื่องนี้จะเลิกฉายในโรงไป 5-6 เดือนแล้วแต่ทั้งคู่ก็ยังได้รับความนิยมอยู่ แสงแฟลชวืบวาบผ่านหัวของเขาไปกระทบกับ 2 ดาราเด็กประกอบกับเสียงเรียกชื่อทั้งคู่ที่ดังไม่ขาดสายเป็นเครื่องยืนยัน ชัดเจน และเพราะความนิยมนี้เองทั้ง 2 คนจึงถูกเชิญมาเป็นพรีเซนเตอร์ยาสีฟันชิ้นนี้ ครูชัยมองทั้งคู่ตอบคำถามฉะฉานพร้อมแจกลายเซ็นแก่บรรดาแฟนคลับอย่างไม่ รู้จักเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าที่เด็กในวัยเดียวกันจะรับผิดชอบไหวทำให้อดทึ่ง ในความสามารถของทั้ง 2 คนไม่ได้ โดยเฉพาะนางเอกตัวน้อยดูจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษ เธอมาในชุดเสื้อสีฟ้าแขนเสื้อสีขาวมีสัญลักษณ์"แฟนฉัน"ปรากฎให้เห็นเด่นชัด กับกางเกงยีนส์ขายาวเข้ากับรูปร่างของเธอ ทรงผมที่มัดรวบไว้ข้างหลังดูไม่เหมือนในหนังแต่ก็น่ารักไม่แพ้กัน เม็ดไฝเล็กๆเหนือริมฝีปากที่มีแต่รอยยิ้มของเธอดูมีเสน่ห์และเป็นเอกลักษณ์ ประจำตัวของเธอ ใบหน้าที่ดูเปล่งปลั่งมีชีวิตชีวาเสริมความเป็นดาราของเธอให้ดูโดดเด่นยิ่ง ขึ้น ขณะที่ครูชัยทึ่งอยู่นั้นเองเขาก็เห็นอะไรบางอย่าง หล่นลงมาจากตัวของนางเอกตัวน้อย เส้นผมเส้นหนึ่งหลุดร่วงลงมาจากการเสยผมของเธอลงไปกองกับพื้น ไม่มีใครสนใจเส้นผมเส้นนั้นเลยแต่สำหรับครูชัยเขากลับจ้องมันราวกับสมบัติ ล้ำค่า ครูชัยไม่รอช้าหาโอกาสเข้าไปให้ใกล้ตัว"น้อยหน่า"ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เป้าหมายของเขาไม่ใช่ขอลายเซ็นไม่ใช่ขอถ่ายรูปแต่เพื่อไปเก็บเส้นผมที่ร่วง หล่นของเธอนั่นเอง เมื่อได้มันมาแล้วเขายิ้มมองนางเอกร้อยล้านอย่างมีเลศนัย เก็บเส้นผมใส่กระเป๋าของเขาพลางแหวกฝูงชนจนลับสายตาไป หลังจากที่ครูชัยเลือกซื้อกล้องที่ถูกใจได้แล้ว...เขาไม่รอช้า รีบเดินออกมาที่ลานจอดรถของห้าง เขาหลบออกไปทางด้านข้างของที่จอดรถซึ่งมีกองไม้ที่ไม่ใช้แล้ววางกองอยู่เต็ม ไปหมดและไม่มีใครสนใจ ครูชัยหลบเข้าไปในช่องระหว่างกำแพงและกองไม้เหล่านั้น เมื่อเห็นว่าลับตาคนดีแล้วครูชัยจึงหยิบตุ๊กตาสีขาวตัวหนึ่งออกมาจากย่ามของ เขา แล้วก็ควักเส้นผมของดาราตัวน้อยจากกระเป๋าออกมาด้วย เขานำเส้นผมของเธอซึ่งบรรดาไทยมุงต่างตะโกนเรียกว่า"น้องโฟกัส" ออกมาพันรอบตุ๊กตา และเมื่อทิ้งเพียงชั่วครู่ตุ๊กตาก็ค่อยๆกลายร่างเป็นน้องโฟกัสที่มีส่วนสูง เพียง 14.6 เซนติเมตรเท่านั้น ตุ๊กตาตัวน้อยทำอากัปกิริยาเดียวกันกับเจ้าของเส้นผมนั้น และด้วยเหตุนี้เองครูชัยจึงได้โอกาสในการเอาลูกศิษย์ของเขามาทำเมียคนแล้วคน เล่า และแน่นอนที่สุด โอกาสที่เขาจะได้นางเอก"แฟนฉัน"มาเป็นเมียเขาก็เข้ามาอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาไม่คิดที่จะทิ้งโอกาสนี้แน่ๆ "วันนี้ขอเปิดซิงดาราซักทีเหอะวะ" ครูชัยพูดพึมพำๆพลางจ้องมองพฤติกรรมของตุ๊กตาตัวนั้นอย่างใจเย็น ในมุมมองของน้องโฟกัส เธอกำลังสนุกอยู่กับการตอบคำถามและแจกลายเซ็น แก่บรรดาแฟนคลับทั้งหลายไม่ว่าชายหรือหญิง เด็กหรือผู้ใหญ่ต่างก็ให้ความสนใจเธอและแน็คพระเอกคู่หูของเธอทั้งนั้น เวลาค่อยๆดำเนินไปจนกระทั่งเธอตอบคำถามสุดท้ายของผู้ชมเสร็จก็เป็นอันได้ เวลาที่เธอจะต้องกลับบ้าน แต่บรรดาไทยมุงและแฟนคลับยังคงเหนียวแน่นจนหน่วยรักษาความปลอดภัยของห้างถึง กับต้องมาคอยดูแลเลยทีเดียว เมื่อกันออกจากฝูงชนได้แล้ว น้องโฟกัสและแม่ของเธอจึงแยกตัวออกจากรปภ.ที่คอยตามประกบ "ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย" คุณแม่นางเอกกล่าวขอบคุณรปภ.ก่อนที่เธอและลูกสาวคนเดียวของเธอจะแยกตัวออกไป "บ๊ายบายนะแน็ค...แล้วเจอกัน" นางเอกตัวน้อยลาคู่หูของเธอ "อื้อ" แน็คตอบ สองแม่ลูกเดินทางต่อมาจนเกือบจะถึงประตูทางออกอยู่แล้วคุณแม่ก็เหลือบไปเห็น ร้านเสื้อผ้าที่ข้างประตูทางออกซะก่อน "อุ๊ย...โฟกัสแวะดูเสื้อผ้าซักหน่อยสิลูก" คุณแม่โน้มน้าวลูกสาวคนสวยในใจจริงอยากซื้อเองมากกว่า แต่น้องโฟกัสที่เริ่มล้าจากการทำงานทั้งวันก็ไม่สนุกนักกับการเดินดูเสื้อ ผ้ากับแม่ของเธอ "งั้นหนูไปรอที่รถนะคะแม่" "จำที่จอดรถของเราได้ใช่มั๊ยลูก" คุณแม่น้องโฟกัสถามลูกสาวแต่มือยังคงหยิบยกเสื้อผ้าดู "จำได้ค่ะแม่ ก็อยู่ที่ลานจอดรถที่จอดประจำไม่ใช่หรอ" นางเอกตัวน้อยพูดแล้วก็เดินจากคุณแม่ออกประตูไป โดยไม่รู้ถึงชะตากรรมที่รอคอยเธออยู่ ที่ลานจอดรถ นางเอกคนเก่งเดินทางมาถึงรถของเธอแล้ว แต่ก็เข้ารถไม่ได้เพราะกุญแจรถอยู่กับแม่ น้องโฟกัสจึงต้องนั่งรอคุณแม่เพียงลำพัง แต่แล้วจู่ๆก็เกิดความผิดปกติในตัวเธอ เสื้อยืดตัวเก่งลอยสูงขึ้นเกือบถึงหน้าอกราวกับมีใครดึงมันขึ้น นางเอกน้อยรีบคว้าชายเสื้อกดลงตามสัญชาตญาณแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นเพราะ อะไร เธอหันไปรอบๆสายตาเริ่มวิตกกังวล ซักพักเสื้อยืดเจ้ากรรมก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้งคราวนี้มันลอยสูงขึ้นโดยไม่ มีทีท่าว่าจะหยุด สาวน้อยออกแรงสุดกำลังที่จะดึงเสื้อของตนลงมาตามเดิมแต่ไม่เป็นผล หน้าท้องขาวอวบโผล่ออกมาต้องแสงแดดที่หลงเหลือในลานจอดรถ ชั้นในสีขาวตัวน้อยเผยแสดงให้เห็นเป็นอันดับต่อมา ในที่สุดเสื้อยืดตัวเก่งของเธอก็หลุดออกจากร่างของนางเอกวัย 12 น้องโฟกัสทั้งงงและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเธอแต่ก็ยังตั้งสติได้ พยายามจะลุกขึ้นไปเก็บเสื้อของเธอกลับมาใส่ตามเดิมด้วยกลัวว่าจะมีใครมาเห็น ซะก่อน หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเป็นแผนการณ์ที่ครูชัยซึ่งซุ่มดูอยู่ห่างๆ เตรียมไว้ทั้งหมด ตุ๊กตาน้องโฟกัสที่อยู่ในมือครูชัยตอนนี้มีสภาพเดียวกันกับตัวจริงนั่นคือ ร่างกายท่อนบนเหลือเพียงชั้นในสีขาวแบบเด็กๆที่คอยปกปิดนมต้มที่เพิ่งเริ่ม ตั้งเต้าของเธอ ครูชัยมองดูมันอย่างมีความสุข ทันทีที่เด็กสาวกำลังจะลุกไปเก็บเสื้อของเธอมาใส่ตามเดิมครูชัยก็เริ่มแผน ขั้นต่อไป เขาหยิบหนังยางออกมา 1 เส้น จากนั้นจับแขนของตุ๊กตาทั้งสองข้างมามัดไว้ด้านหลังด้วยหนังยางเส้นนั้น ผลก็คือนางเอกตัวน้อยที่แขนทั้งสองข้างของเธอไม่สามารถยกมาปกปิดร่างกายของ เธอได้ต้องนั่งตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอพยายามดิ้นรนทุกวิถีทางที่จะแยกมือทั้ง 2 ที่ไขว้อยู่ด้านหลังของเธอให้แยกออกจากกัน ระหว่างที่เธอกำลังกังวลและตกใจอยู่นั้นเองก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจมาก ขึ้น เมื่อเข็มขัดที่รัดเอวของเธอเริ่มคลายตัวออกราวกับมีใครมาปลดมัน น้องโฟกัสดิ้นรนสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผล เธอไม่กล้าส่งเสียงเรียกใครให้มาช่วย เพราะหากใครเข้ามาเห็นเธอในสภาพเช่นนี้ ชีวิตการเป็นดาราขวัญใจผู้ชมทั้งหลายคงต้องจบสิ้นแน่ๆ เธอหวังแต่เพียงให้แม่บังเกิดเกล้าของเธอกลับมาจากการเลือกซื้อเสื้อผ้าไวๆ ไม่เคยมีหนไหนที่เธอต้องรู้สึกหวาดกลัวเพียงลำพังเช่นนี้มาก่อนในชีวิต แต่ฝ่ายครูชัยนั้นเขากำลังสนุกสนานกับการปลดเสื้อผ้าของดาราขวัญใจของเขาราว กับได้เล่นตุ๊กตาบาร์บี้ที่ถึงเวลาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว หลังจากปลดเข็มขัดของเด็กสาวออกแล้วซิบกางเกงยีนส์ก็เป็นเป้าหมายชิ้นต่อไป ครูชัยปลดออกอย่างง่ายดายเพราะนางเอกตัวน้อยไม่เหลือมือที่จะคอยมารบกวนการ ทำงานของเขาแล้ว ครูชัยรูดซิบกางเกงน้องโฟกัสลงจนสุดแล้วแหวกออก กางเกงในผ้าฝ้ายสีขาวขอบลูกไม้สีชมพูที่ไม่มีแฟนคลับคนไหนได้เห็นมาก่อนก็ โผล่ออกมาให้ครูชัยเห็น น้องโฟกัสอายจนหน้าแดงทั้งๆที่คิดว่าไม่มีใครเห็น น้ำตาใสๆเริ่มคลอเบ้าตากลมโตของเธอเช่นเดียวกับที่ครูชัยเห็นในหนัง น้องโฟกัสหนีบขาแน่นทั้งๆที่รู้ว่าไม่เป็นผลเมื่อเห็นว่ากางเกงยีนส์กำลังจะ หลุดจากตัวเธอตามเสื้อยืดตัวเก่งไป เธอฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีจากเพื่อนๆมาเยอะแต่ไม่เคยมีเรื่องเล่าเรื่อง ไหนน่ากลัวเท่าสิ่งที่เธอเจออยู่ขณะนี้เลย เธอคิดเลยเถิดว่าคงโดนผีอำเข้าแล้วแน่ๆ นางเอกตัวน้อยกลัวจนตัวสั่น ท่อนล่างของเธอมีสภาพไม่ต่างไปจากท่อนบน ตอนนี้เหลือเพียงกางเกงในตัวน้อยที่คอยปกปิดเรือนร่างที่กำลังพัฒนาของเธอ ครูชัยไม่ลืมที่จะรัดข้อเท้าทั้ง 2 ของเธอด้วยหนังยางอีกเส้นที่เขาเตรียมมา เมื่อทุกอย่างที่เขาเตรียมการสำเร็จแล้ว ครูชัยจึงเก็บข้าวของแล้วออกจากที่ซ่อน ตรงไปยังที่ซึ่งสาวน้อยกำลังนั่งตัวสั่นขวัญแขวนด้วยอาการหวาดกลัว ที่รถของน้องโฟกัส ครูชัยเดินไปถึงก็เห็นเธอในสภาพเดียวกันกับตุ๊กตาก่อนที่เขาจะเก็บลงย่าม สะพายใบโปรดของเขา ครูชัยทำทีเป็นบังเอิญผ่านไปเห็นเข้า "อ้าว...หนู ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ แล้วทำไม...แต่งตัวอย่างนั้น" น้องโฟกัสสะดุ้งเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงครูชัย เธอเงยหน้าขึ้นมองครูชัยโดยไม่พูดอะไร เธอรีบก้มหน้าอีกครั้งเมื่อรู้สึกตัวว่าครูชัยเห็นเธอในสภาพเช่นไร "เป็นอะไรรึเปล่า?" ครูชัยถามย้ำอีกทีเมื่อเห็นนางเอกนิ่งเงียบอยู่ ในใจของน้องโฟกัสส่วนหนึ่งรู้สึกดีใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เผชิญความกลัวเพียงลำพังอีกต่อไป ผีคงไม่กล้าทำอะไรเธอแล้ว แต่เธอหารู้ไม่ว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเธอขณะนี้น่ากลัวยิ่งกว่าผีซะอีก "เกิดอะไรขึ้นครับ?" ครูชัยถามอีกครั้ง พลางขยับตัวเข้าไปใกล้ชิดดาราขวัญใจของเขายิ่งขึ้น "หนู...ขยับตัวไม่ได้" ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะขอความช่วยเหลือจากครูชัย ทำท่าให้เขาดูว่าเธอตกอยู่ในสภาพใด ครูชัยทำทีเป็นแสดงความเห็นใจ "เป็นไปได้ไง ไหน...ขอน้าดูหน่อย" มือของครูชัยจับข้อมือน้องโฟกัสโดยไม่สนว่าเธอจะยอมหรือไม่ ขณะนี้ครูชัยนั่งด้านหลังของนางเอกน้อยทำทีเป็นช่วยดึงข้อมือเธอให้แยกออก จากกัน แต่จุดประสงค์หลักคือสูดดมความหอมของกลิ่นตัวแบบเด็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ รู้เรื่องเลย กลิ่นหอมในตัวเธอยิ่งเพิ่มตัณหาให้กับครูชัยมากขึ้น เมื่อสูดดมจนฉ่ำปอดแล้วครูชัยก็เริ่มแผนขั้นต่อไป "น้าแกะไม่ออกอ่ะ...ไปทำอะไรมาเนี่ยะหนู" ครูชัยแกล้งถามทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ "ไม่รู้ค่ะ...ทำไงดีล่ะ" "โดนผีอำรึเปล่าเนี่ยะ อย่างนี้ต้องทำพิธีไล่ผีแล้วมั๊ง" ครูชัยเสนอแนะ น้องโฟกัสพยักหน้ารับ เพราะสิ่งที่ครูชัยเสนอเข้ากับความคิดของเธอที่ว่าโดนผีอำพอดี "น้าทำเป็นมั๊ยคะ" น้องโฟกัสถามอย่างเป็นกังวล ขืนให้ไปหาหมอผีที่อื่น กว่าจะได้ไล่ผีคงมีคนรู้กันทั้งประเทศว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับที่สุด "เอ่อ...ก็พอทำได้อยู่นะ...แต่ทำตรงนี้ไม่เหมาะหรอก ต้องหาที่ที่เหมาะกว่านี้" ครูชัยอธิบาย โฟกัสได้แต่พยักหน้ารับ เธอคิดหาหนทางอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ "แต่...เดี๋ยวแม่หนูมาจะไม่เจอหนู..." "ไม่เป็นไรหรอกครับ...แป๊บเดียวก็เสร็จ" ครูชัยรีบพูดตัดบท "ลุกไหวมั๊ย..." โฟกัสส่ายหัว ขาของเธอถูกมัดติดกันทำให้ทรงตัวลำบาก ครูชัยช่วยพยุงร่างกายที่เหลือแต่ชั้นในตัวน้อยของเธอขึ้น สัมผัสเอวของนางเอกที่ติดกับมือของครูชัยทำเอาหัวใจครูชัยเต้นถี่จนแทบ ระเบิด ครูชัยไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีโอกาสใกล้ชิดดาราได้ขนาดนี้ เขาช้อนมือข้างหนึ่งลงรวบขาทั้ง2ยกขึ้น อีกมือหนึ่งพยุงหลังเธอไว้ น้องโฟกัสขณะนี้อยู่ในอ้อมแขนครูชัยไร้อาการต่อต้านขัดขืนแต่อย่างใด ครูชัยไม่ลืมที่จะเก็บเสื้อผ้าทั้ง 2 ชิ้นของนางเอกตัวน้อยไปกับพวกเขาด้วย ครูชัยอุ้มดาราคนโปรดห่างออกไปจากรถของเธอจนลับสายตาไป ครูชัยพาน้องโฟกัสมายังทีที่เขาจัดเตรียมไว้ ห่างไกลจากผู้คนพอสมควร ครูชัยมีเวลาไม่มากที่จะรีบเผด็จศึกดาราคนโปรดซะก่อนที่แม่ของเธอจะสงสัยเอา ครูชัยค่อยๆวางเธอลง จัดท่าให้ทั้งคู่นั่งกับพื้นโดยครูชัยนั่งประกบหลังน้องโฟกัส ให้หลังของเธอพิงกับหน้าอกของเขา มือของน้องโฟกัสที่ยังติดกันอยู่ด้านหลังของเธอตกลงมาอยู่ตำแหน่งเดียวกับ เป้ากางเกงของครูชัยพอดี แต่ความกังวลใจทำให้เธอยังไม่รู้สึกตัวว่าสัมผัสอะไรอยู่ ขาของทั้ง 2 คนเหยียดออกไปด้านหน้า "เอาล่ะ...อยู่นิ่งๆนะครับ ยิ่งนิ่งยิ่งเสร็จเร็ว" ครูชัยไม่รอช้าดำเนินการตามแผนที่ได้วางไว้ทันที "ขั้นแรกน้าจะต้องคลำหาที่ที่ผีมันซ่อนตัวอยู่ก่อนนะ" สีหน้าน้องโฟกัสยังไม่คลายความกังวลแต่เธอก็พยักหน้ารับคำอธิบายของครูชัย เมื่อเจ้าตัวตกลงใจแล้วครูชัยก็เริ่มลงมือคลำหาผีไปทั่วร่างกายของน้องโฟกัส ตั้งแต่ไหล่ขาวผ่องกลมเกลี้ยงไล่ไปจนถึงท่อนแขน และฝ่ามืออันอ่อนนุ่ม ครูชัยบีบนวด เฟ้น คลำไปมาหลายรอบอย่างสนุกมือ น้องโฟกัสที่กำลังกังวลเรื่องโดนผีอำอยู่พอถูกครูชัยสัมผัสก็รู้สึกขนลุก ขึ้นมานิดๆ แต่เธอก็ไม่แสดงอาการออกมาภายนอก "อืม...ไม่ได้อยู่แถวนี้แฮะ" ครูชัยสรุปผลการสำรวจครั้งแรก "หรือว่าจะอยู่ตรงนี้หว่า" ครูชัยพูดพลางเลื่อนมือลงไปคว้าพุงป่องๆของเธอ นวดเฟ้นเช่นเดียวกับแขนของเธอ หน้าท้องดาราเด็กที่เขาหลงไหลทำเอาครูชัยนวดคลำอย่างเพลิดเพลินจนเกือบลืม แผนการที่วางไว้ ความรู้สึกเสียวนิดๆของน้องโฟกัสยังไม่มากพอที่จะแสดงออกให้ครูชัยเห็น แต่เธอเริ่มรู้สึกอายบ้างแล้วที่จู่ๆต้องถูกชายแปลกหน้าที่เพิ่งพบกันลูบคลำ ร่างกายเธอราวกับของเล่น "อืม...ที่นี่ก็ไม่มี" "เอ่อ...หนูว่าอาจจะอยู่ที่ขาก็ได้นะคะ" น้องโฟกัสเห็นท่าไม่ดีอยากให้ครูชัยรีบหาให้เจอโดยเร็ว เธอจะได้ไม่ต้องทนอยู่ในสภาพที่น่าอายเช่นนี้ "ไม่หรอก...น้าว่าผีส่วนใหญ่มันชอบซ่อนตรงนี้มากกว่า" ยังไม่ทันที่น้องโฟกัสจะรู้ว่า'ตรงนี้'ของครูชัยคือตรงไหน ครูชัยก็คว้าเอาขอบเสื้อชั้นในของเธอดึงขึ้น ดอกบัวที่เพิ่งโผล่พ้นน้ำก็คลี่บานออกให้ครูชัยได้ยลโฉม ในสายตาของครูชัยมันงดงามมาก คงไม่มีสิ่งใดในโลกนี้จะน่าดูเท่าหน้าอกดาราที่ชื่นชอบกำลังแตกหน่อรอวันใช้ งานจริงอย่างน้องโฟกัสอีกแล้ว หัวนมสีชมพูอมน้ำตาลอ่อนๆเรียวแหลมเล็กบ่งบอกถึงพัฒนาการที่ยังไม่เต็มที่ เลยฐานหัวนมไปก็พบแต่ความขาวนวลชวนสัมผัสของนมดาราที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัส หรือแม้แต่เห็นมาก่อน แต่ต่อจากนี้ไปครูชัยจะทำลายสถิติเหล่านั้นจนหมดสิ้น ฝ่ายน้องโฟกัสเมื่อรู้ตัวว่าของสงวนของเธอต้องถูกเปิดโชว์โดยไม่ได้รับ อนุญาตเช่นนั้น แทนที่เธอจะร้องหรือห้ามปรามครูชัย เธอกลับนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงใดๆโต้ตอบ ในตอนนี้เธอกลัวผีมากกว่ากลัวอาย ครูชัยเห็นน้องโฟกัสไม่โต้ตอบอะไรก็ยิ่งได้ใจ เขาลงมือตะปบสมบัติส่วนตัวของน้องโฟกัสนวดเฟ้นอย่างต่อเนื่อง ด้วยประสบการณ์อันยาวนานของเขา น้องโฟกัสที่ไม่เคยต้องมือใครก็เริ่มแสดงอาการที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความรู้สึกเย็นวาบแผ่ซ่านไปทั่วร่างดาราตัวน้อย น้องโฟกัสกัดฟันรับความรู้สึกใหม่ที่เข้ามาอย่างอดทน ครูชัยบอกเธอไว้ว่ายิ่งนิ่งก็ยิ่งเสร็จเร็ว เธออยากให้ทุกอย่างจบลงโดยเร็ว "จ...เจอ...มั๊ยคะ..." น้องโฟกัสถามครูชัยเมื่อรู้สึกตัวว่าครูชัยคลำหาผีที่หน้าอกของเธอนานเกิน เหตุ "อืม...เดี๋ยวนะจ๊ะคนเก่ง กำลังจะเจอแล้ว" ว่าแล้วครูชัยก็ส่งคลื่นความเสียวระลอกสองถาโถมใส่น้องโฟกัส เขาจับหัวนมที่เริ่มชูชันจากอาการเสียวบีบกดเบาๆ คลื่นระลอกสองกระแทกใส่ร่างกายอันบอบบางของเธออย่างไม่ใยดีเกินกว่าจะทนไหว "อ๊า....น้า หนูเจ็บ...อย่า..." น้องโฟกัสใช้คำว่าเจ็บแทนความรู้สึกที่เธอได้รับ "เจ็บเหรอ...งั้นแสดงว่าผีอยู่แถวๆนี้แหละ อดทนอีกหน่อยนะ" ครูชัยเพิ่มแรงบีบเค้นหัวนมน้องกัสมากขึ้น ทำเอาเธอพลิกตัวบิดไปมาด้วยความเสียวซ่าน ครูชัยไม่ลืมที่จะใช้โอกาสนี้หอมแก้มและซอกคอน้องโฟกัสทีเผลอโดยที่เธอไม่ รู้สึกตัว กลิ่นหอมแห่งวัยแรกรุ่นยิ่งจุดอารมณ์ใคร่ของครูชัยให้ร้อนระอุยิ่งขึ้น ฝ่ายน้องโฟกัสที่ถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่องก็ไม่อาจต้านทานความเสียวซ่านทั่ว ร่างเธอได้ เสียงลมหายใจของเธอดังขึ้นถี่ขึ้น ขาเธอสั่นแขนเธอเกร็ง ทุกส่วนในร่างกายเธอต่างก็ตอบสนองความรู้สึกใหม่นี้ทำเอาครูชัยยิ้มอย่างพึง พอใจ แต่ระหว่างนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของน้องโฟกัสก็ดังขึ้นจากในกระเป๋ากางเกงของ เธอที่ครูชัยเก็บมาด้วย ทั้งคู่รู้สึกตัว ครูชัยหยุดจ้ำจี้น้องโฟกัสทำเอาเธอสับสนทีเดียวว่าจะดีใจหรือเสียใจที่ครู ชัยหยุด "น้า...หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าหนูให้หน่อยสิ...สงสัยแม่หนูโทรมา" น้องโฟกัสรีบพูดทันทีที่รู้สึกตัว ครูชัยได้แต่ต้องทำตามคำขอของเธอ ครูชัยควักโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงยีนส์ที่วางกองอยู่ข้างๆทั้ง 2 คน กดรับโทรศัพท์แล้วเอาไปจ่อไว้ที่หูน้องโฟกัส ในใจลุ้นต่างๆนานาว่าเธอจะตอบแม่ของเธอว่าอย่างไร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นนานแล้วกว่าที่น้องโฟกัสจะได้คุย "ค่ะ...แม่" พูดเสร็จเธอนิ่งเงียบฟังเสียงในโทรศัพท์ "อ๋อ...เอ่อ คือหนู... เอ่อ...พอดีหนูปวดท้องน่ะค่ะ...เลยมาเข้าห้องน้ำ" ครูชัยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง น้องโฟกัสที่เขาชื่นชอบโกหกแม่ของเธอต่อหน้าเขาเพราะอะไรนะ? "ค่ะ...แม่ แม่เดินดูของในห้างไปก่อนแล้วกัน...เดี๋ยวหนูโทรกลับเองนะคะ" ในใจของครูชัยแทบจะกระโดดโลดเต้นยินดีกับโอกาสที่น้องโฟกัสหยิบยื่นให้ แต่เขาจำต้องกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นทำตัวเป็นหมอผีที่เคร่งขรึมของน้อง โฟกัสต่อไป "ทำไมไม่บอกแม่ไปตรงๆล่ะครับ" ครูชัยหันมาถามดาราตัวน้อยหลังจากเก็บโทรศัพท์เธอใส่กระเป๋าเข้าที่เดิมแล้ว "ก็...เอ่อ หนู หนูไม่อยากให้แม่กังวลเรื่องนี้นี่นา...เดี๋ยวแม่จะไม่สบายใจ" น้องโฟกัสตอบด้วยน้ำเสียงเดียวกับที่ใช้โกหกแม่ของเธอ ครูชัยแอบยิ้มอยู่ข้างหลังน้องโฟกัสด้วยความภูมิใจที่มัดใจดาราคนโปรดของเขา จนอยู่หมัด "รีบๆหาต่อเถอะค่ะ หนูอยาก...เอ่อ หนูอยากจะกลับจะแย่แล้ว" "อืม...ได้ๆ" ช่วงเวลาแห่งความสุขของครูชัยดูเหมือนจะยังไม่จบง่ายๆ ซะแล้ว...