ของขวัญสวรรค์สาป Chapter XIX: "เหตุผลที่ทำลงไป"

เวลานั้นประมาณเจ็ดโมงครึ่งเห็นจะได้ ครูสอนงานไม้กับนักเรียนสาวป.6 เดินเคียงคู่กันมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียนซึ่งเป็นทางผ่านไปสู่ห้องงานไม้ "ตกลง...เมื่อเช้าครูชัยเป็นอะไรไปคะ ถึงได้เดินเหม่อลอยแบบนั้นน่ะ" เด็กสาวถามด้วยความสนใจ อย่างน้อยเธอก็ควรจะได้รู้เหตุผลที่โดนครูของเธอระบายอารมณ์ใคร่ใส่ "อ๋อ...เรื่องนั้นเหรอ น้ำฝนอยากรู้จริงง่ะ?" ครูชัยย้อนถาม เด็กสาวพยักหน้ารอคอยคำอธิบายของครูชัย เย็นฤทัยหยุดเดินเมื่อเห็นครูของเธอไม่ยอมเดินต่อ ตาของทั้งคู่ประสานกัน ครูชัยทำท่าหมือนจะตอบแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ "ไม่มีอะไรหรอกน้ำฝน" ครูชัยตอบปัดแบบสั้นๆ การจะอธิบายให้เย็นฤทัยเข้าใจว่า ที่ครูชัยเหม่อลอยเพราะหงุดหงิดที่เห็นชลดาไปสนใจเพื่อนหนุ่มต่างห้อง คงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก "ไม่จริงอ่ะ หนูรู้นะว่าครูชัยกังวลอะไรซักอย่างอยู่" ด้วยความที่เป็นนางงามมิตรภาพประจำโรงเรียนที่คอยช่วยเหลือเพื่อนๆอยู่เสมอ เย็นฤทัยอยากช่วยแก้ปัญหาให้ครูชัยบ้าง ระหว่างที่ทั้งคู่ยืนคุยอยู่นั้นเอง "ครูชัย!" เสียงใสๆแต่คราวนี้ดูดุๆดังแว่วมา สองครูและลูกศิษย์หันไปมองก็เห็นวิภาวีสะพายกระเป๋าเดินเข้ามาในโรงเรียน วิภาวีมองหน้าเย็นฤทัยสายตาไม่ต่างจากทุกครั้งที่เห็นเย็นฤทัยอยู่กับครูชัย เลย "คุยอะไรกันอยู่คะ?" วิภาวีเปิดฉากถามจ้องจับผิดทันที "อ๋อ...เปล่า คุยกันไปเรื่อยเปื่อยน่ะ วันนี้ทำไมมาช้าจังเรา?" ครูชัยถามย้อน จุดประสงค์ที่แท้จริงก็เพื่อเปลี่ยนเรื่องไม่ให้เย็นฤทัยซักไซ้ต่อนั่นเอง "รถติดค่ะ...ครูชัยไปไหนมาอ่ะ?" วิภาวีรีบตอบแล้วถามต่อทันที ปกติเธอจะเห็นครูชัยอยู่ที่ห้องงานไม้แต่คราวนี้กลับยืนคุยกับเย็นฤทัยกัน อย่างถูกคอ เห็นแล้วทนไม่ได้จริงๆ "ไปเดินเล่นแถวสระว่ายน้ำมาน่ะ พอดีเจอเย็นฤทัยกลางทางก็เลยชวนกันเดินมา...จริงมั๊ยน้ำฝน" ครูชัยอธิบายอย่างคล่องแคล่วแล้วก็หันไปมองเย็นฤทัยในเชิงให้เธอช่วยยืนยัน "อ๋อ...เออ ใช่ๆ" เย็นฤทัยสนับสนุนด้วยน้ำเสียงสั่นๆพร้อมกับนึกถึงคำอธิบายของครูชัย เด็กสาวเห็นครูชัยเดินมาจากทางสระว่ายน้ำจริงๆ เธอเริ่มสงสัยแล้วว่ามีอะไรที่สระว่ายน้ำที่ทำให้ครูชัยไม่สบายใจ แต่เสียงตอบสั่นๆของเย็นฤทัยก็ทำให้วิภาวีสงสัยความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่ ไม่น้อย "คุยกันไปนะ เดี๋ยวครูต้องไปเตรียมสอนคาบแรก" ครูชัยเห็นจังหวะรีบขอตัวชิ่งหนี "เดี๋ยวสิคะครูชัย ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย" เย็นฤทัยอยากรู้ความจริงที่ทำให้เธอต้องโดนเสียบเต็มแก่ตามตื้อครูชัยไม่ เลิก "นี่...เย็นฤทัย เดี๋ยวครูชัยก็เตรียมสอนไม่ทันหรอก ไว้คุยทีหลังก็ได้นี่" คำพูดวิภาวีเหมือนขอร้องเย็นฤทัย แต่น้ำเสียงออกไปทางสั่งซะมากกว่า เย็นฤทัยได้ยินเข้าก็หยุดตามครูชัย เธอค่อยๆหันมามองวิภาวีที่ทำสายตาดุๆจ้องเธอ "เธอ...มีอะไรกับเรารึเปล่า?" ถึงจะกลัวแต่ด้วยความที่ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร เย็นฤทัยยังมองโลกในแง่ดีถามเพื่อนร่วมระดับชั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ สองสาวยืนนิ่งกันอยู่บริเวณประตูโรงเรียน "ตุ่น!" เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกวิภาวีมาจากด้านหลังเธอ <โอ้...ไม่นะ! ตื้อชะมัดเลยเจ้าหมอนี่> วิภาวีหันหลังไปก็เห็นณัฐนนท์เพื่อนร่วมห้องของเธอนั่นเอง ณัฐนนท์จอมปากโป้งดันไปเห็นวิภาวียื่นหน้าอกของเธอให้ครูชัยจับ วิภาวีจึงจำต้องร่วมรักกับเขาเพื่อแลกกับความลับนั่น จนกระทั่งตอนนี้ไม่รู้ว่าติดค้างหรือติดใจยังไง ณัฐนนท์ยังตามตื้อเธอไม่เลิกซักที "เน่! ใครใช้ให้นายเรียกชื่อเล่นชั้นยะ" วิภาวีเริ่มโมโหเพราะเจอแต่เรื่องเซ็งๆตั้งแต่เช้า "แหะๆๆ ขอโทษที กระเป๋าหนักมั๊ย เดี๋ยวเราช่วยถือนะ" ณัฐนนท์รีบขอโทษขอโพยเสนอตัวช่วยเหลือเด็กสาวเป็นการใหญ่ "ไม่ต้องย่ะ ชั้นถือเองได้ จะไปไหนก็ไปไป๋" วิภาวีไล่เพื่อนชายแบบไม่ไว้หน้า "โธ่...วิก็ ให้เราช่วยน่านะๆ" นอกจากขี้ฟ้องแล้วยังขี้ตื้ออีก วิภาวีแทบไม่เห็นความดีในตัวณัฐนนท์เลย "ไม่ต้องมาแกล้งทำดีหรอก เรารู้นะว่านายต้องการอะไร ฝันไปเถอะ!" วิภาวีทำเป็นรู้ทันพูดดักทางณัฐนนท์เอาไว้ เธอหันไปหาคู่กรณีอีกคนก็เห็นเธอหายไปแล้ว "นายจะเอายังไงกับชั้นกันแน่ เลิกตามตอแยชั้นซักทีได้มั๊ย!" เด็กสาวกล่าวอย่างหัวเสีย "โธ่!วิจ๋า ตอนนั้นเราก็มีความสุขกันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ" ณัฐนนท์ชวนเพื่อนสาวให้รำลึกถึงความหลัง < ไอ้นี่หนิ...ได้คืบจะเอาศอก น่ารำคาญจริงๆ ทำไมแกไม่ไปชอบคนอื่นวะ > วิภาวีครุ่นคิดมองหน้าเพื่อนร่วมห้องด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร < อ๊ะ!...คนอื่นรึ > วิภาวีทำท่าเหมือนนึกอะไรออกซักอย่าง ว่าแล้วก็คว้ามือณัฐนนท์พาไปหลังตึกที่ลับตาคนทันที < โห...ยัยตุ่น นึกจะอยากขึ้นมาก็รีบซะตามอารมณ์ไม่ทันเชียว > ณัฐนนท์ได้แต่คิดดีใจไปตามภาษาวัยรุ่นตามเพื่อนสุดสวาทของเขาเข้าที่ลับจน ทั้งคู่หายไปจากหน้าโรงเรียน ที่แปลงเกษตรหลังห้องน้ำ ห่างจากที่ที่ธนชพรรณแอบฉี่ไปไม่ไกล "นี่...ยิ้มอะไรของนายน่ะ" วิภาวีเห็นณัฐนนท์ยิ้มอย่างผิดสังเกตเห็นแล้วหมั่นไส้ "อ้าว! ก็วิพาเรามานี่เพื่อจะเล่นแบบเมื่อวานกันอีกไม่ใช่เหรอ?" ณัฐนนท์ยังคงฝันลมๆแล้งๆอยู่ "จะบ้าเหรอ! ไม่ใช่ย่ะ" วิภาวีทุบความฝันของเด็กหนุ่มจนแตกสลาย เธอหันมองรอบๆอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแล้วก็กระซิบบอก เพื่อนร่วมชั้นอย่างเบาๆ พอให้ได้ยินกัน 2 คน "นายอยากทำอย่างเมื่อวานอีกใช่มั๊ยล่ะ?" คำถามของเพื่อนสาวตรงใจเขามาก ณัฐนนท์พยักหน้ารับทันที "แล้ว...นายไม่คิดอยากจะทำอย่างว่ากะคนอื่นๆมั่งเหรอ?" วิภาวีเริ่มชี้นำเพื่อนชาย คำพูดเธอทำให้ณัฐนนท์คิดอยู่นาน เขาเพิ่งจะมีประสบการณ์ครั้งแรกกับวิภาวีจึงยังไม่ทันได้คิดถึงผู้หญิงคน อื่นนอกจากเธอ พอมีคำถามกระตุ้นขึ้นมาสมองของเขาก็ผุดภาพเพื่อนร่วมชั้นคนแล้วคนเล่าลอย เต็มไปหมด วิภาวีเห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ เธอต้องรีบคุยธุระให้เสร็จเร็วๆแล้ว "อย่าง...ยัยน้ำฝนห้อง 5 น่ะ...สนใจไหม?" ชื่อเพื่อนสาวเจ้าเสน่ห์ขวัญใจหนุ่มๆทั้งหลายแทรกเข้ามาในความคิดผลักเพื่อน สาวคนอื่นๆตกขอบไป ณัฐนนท์ทำตาโตหันไปหาวิภาวีในเชิงขอคำยืนยัน "สนสิ...สนๆ สนมากเลย" ความรู้สึกระหว่างที่ได้ร่วมรักกับวิภาวีนั้นช่างซาบซ่านตรึงใจเขายิ่งนัก ถ้ายิ่งได้ร่วมรักกับเย็นฤทัย 1 ใน 3 สาวสวยของห้อง 5 ที่เป็นที่หมายปองของใครต่อใครคงจะมีความสุขยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก ณัฐนนท์ทำท่าดีใจจนออกนอกหน้ายิ่งทำให้วิภาวีหมั่นไส้เย็นฤทัยมากยิ่งขึ้น "แล้ว..แล้ว ต้องทำไงอ่ะ?" ณัฐนนท์ตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ "โว้ย! ใจเย็นๆเซ่ แหม!พอได้ยินชื่อล่ะสนใจเชียวนะ" วิภาวีออกอาการหงุดหงิด แต่ในใจรู้สึกดีที่จะได้กำจัดตัวน่ารำคาญไปได้ทีเดียว 2 คนพร้อมๆกัน "ยัยนั่นน่ะ...ไม่ค่อยชอบมีเรื่อง แถมหัวอ่อนจะตาย นายก็ตามยัยนั่นไปหาความลับเด็ดๆมาสักอย่าง แล้วก็ขู่ว่าจะเอาไปบอกคนอื่นๆ แค่นี้ยัยนั่นก็จะต้องยอมตามใจนายทุกอย่าง เพื่อจะเก็บความลับเอาไว้" วิภาวีอธิบายแผนการณ์ให้ผู้สมรู้ร่วมคิดฟัง ณัฐนนท์ฟังหูผึ่งพยักหน้ารับฟังแผนอย่างสนใจ "แล้วหลังจากนั้นนายอยากจะทำอะไรกับยัยนั่นก็แล้วแต่นายเลย" วิภาวีคิดแผนสุดแสบขึ้นมาจนได้ เธอคิดจะกำจัดเย็นฤทัยโดยการให้นางงามมิตรภาพเสียสาวให้แก่เพื่อนร่วมชั้น ของเธอ เมื่อถึงตอนนั้นเย็นฤทัยก็คงไม่กล้าตามตอแยครูชัยอีกเป็นแน่ < ช่วยไม่ได้นะยัยเย็นฤทัย อยากมายุ่งกับครูชัยของชั้นเองนะ > วิภาวีคิดในใจพร้อมกับนึกถึงภาพที่เธอกับครูชัยจะมีความสุขร่วมกันโดยไม่มี ก้างขวางคอมาตามกวนใจอีก ฝ่ายณัฐนนท์ก็นึกถึงภาพเขาและเย็นฤทัยร่วมรักกันอย่างเมามัน เมื่อตกลงถึงแผนการกันได้แล้ว ทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไป เวลาเดียวกันที่ห้องงานไม้ ครูชัยกำลังเตรียมการสอนคาบแรกอยู่ เขาจิบกาแฟไปอ่านแผนการสอนไปอย่างใจเย็นจนกระทั่งมีเสียงใสๆแหวกความสงบเข้า มา "ครูชัยคะ" ครูชัยเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นนางฟ้าตัวน้อยที่เพิ่งพาเขาขึ้นสวรรค์ไปเมื่อเช้า เดินเข้ามา "ว่าไง น้ำฝน...จะมาคุยเรื่องเมื่อเช้าอีกเหรอ?" ครูชัยพูดดักทางเย็นฤทัย ความจริงเรื่องนั้นเด็กสาวก็สนใจไม่น้อยแต่ตอนนี้เธอมีเรื่องใหม่ที่อยากรู้ มากกว่า "เปล่าค่ะ คือ...." เย็นฤทัยทิ้งช่วงเพื่อเรียกความสนใจ แต่ครูชัยก็ได้แต่จิบกาแฟอ่านแผนของเขาต่อ "คือหนูอยากรู้ว่า ครูกับวิภาวีมีอะไรกันรึเปล่าน่ะค่ะ" [พรวด!] ครูชัยสำลักกาแฟจนเกือบเลอะแผนการสอนที่เขากำลังอ่านอยู่ "ครูชัย...เป็นอะไรคะ?" เย็นฤทัยรีบถามตามประสาคนมีน้ำใจ "เอ่อ..ป...เปล่า พอดีครูรีบซดไปหน่อย" < ต้องมีอะไรแหงๆเลย > สัญชาตญาณเด็กสาวบอกเธอว่าครูชัยกำลังปิดบังอะไรซักอย่างอยู่ "ทำไมถึงถามครูอย่างนี้ล่ะ?" เพื่อความปลอดภัยครูชัยขอเปลี่ยนเป็นฝ่ายถามบ้าง "ก็...พักหลังนี่หนูเจอวิภาวีทีไร เค้าก็ชอบทำตาดุๆใส่หนูเรื่อยเลย..." เย็นฤทัยอธิบายอย่างใจเย็น "น้ำฝนเผลอไปทำอะไรให้เขาโกรธรึเปล่า?" ครูชัยรีบแทรกทันทีที่มีโอกาส ทำให้เย็นฤทัยเงียบไปนานเพราะมัวคิดอยู่ "เปล่านะคะ...หนูคิดว่าต้องเกี่ยวกับครูชัยนี่แหละ เพราะตอนที่หนูอยู่กับครูชัยเท่านั้นที่วิภาวีเค้าจะเป็นอย่างนั้นอ่ะ" เย็นฤทัยยืนยันเสียงหนักแน่น ครูชัยแกล้งไม่ตอบปล่อยให้เย็นฤทัยคิดไปอีกซักพัก นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกในที่สุดเย็นฤทัยก็วกกลับมาเข้าสู่เรื่องเดิม "ครูชัยยังไม่ได้บอกหนูเลย ว่าเมื่อเช้าครูเป็นอะไรอ่ะ" สิ้นเสียงคำถามครูชัยทำสีหน้าเคร่งขรึมต่างจากเมื่อเช้า ตอนนี้เขาเตรียมเหตุผลที่เหมาะสมสำหรับคนอย่างเย็นฤทัยเรียบร้อยแล้ว "พูดไปน้ำฝนก็ไม่เข้าใจหรอก" ยิ่งพูดอย่างนี้เย็นฤทัยยิ่งอยากรู้ใหญ่ "โธ่...ครูชัยอ่ะ ก็ลองบอกมาก่อนสิคะ" เย็นฤทัยตื้อครูชัยเป็นการใหญ่ "มานั่งข้างครูนี่สิ แล้วครูจะบอก" ข้อเสนอของครูชัยเล่นเอาเย็นฤทัยคิดแล้วคิดอีก < สงสัยจะเป็นความลับน่าดูแฮะ > เย็นฤทัยมองโลกในแง่ดีซะเหลือเกิน ในที่สุดเธอก็เลือกนั่งลงบนเก้าอี้ที่ครูชัยเตรียมไว้ข้างๆที่นั่งของเขา "น้ำฝนรู้ใช่มั๊ยว่าแฟนครูตายเมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน" ครูชัยจ้องหน้าเย็นฤทัยตีสีหน้าเศร้า เย็นฤทัยพยักหน้าตอบรับขยับเข้าใกล้ครูชัยมากขึ้นเพราะเสียงครูชัยพูดเบาจน เธอแทบไม่ได้ยิน "ครูอยู่กับแฟนมา 2 ปี..." ครูชัยทิ้งจังหวะชั่วครู่สังเกตดูปฏิกิริยาลูกศิษย์ตัวน้อย "...น้ำฝนรู้มั๊ย 2 ปีนี้ครูกับแฟนทำอย่างว่ากันทุกวันเลย..." เย็นฤทัยทำตาโตนึกถึงภาพตัวเธอเองถูกครูชัยเย็ดทุกๆวันแทนภาพเมียของครูชัย "...แต่ตอนนี้พอไม่มีใครแล้ว ครูก็เลยรู้สึกเหงาๆน่ะ แล้วก็พอดีครูเจอน้ำฝนเข้า ครูก็เลยต้องระบายความเหงาซักหน่อย..." เสียงครูชัยเงียบลงอีกครั้ง เย็นฤทัยนั่งนิ่งเงียบราวกับนึกถึงคำพูดของครูชัยซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ได้ยินคำอธิบายของครูชัยแล้วทำให้เธออดสงสารครูชัยไม่ได้ ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าสิ่งที่ครูชัยทำนั้นไม่ถูกต้อง "น้ำฝนโกรธครูรึเปล่า?" ครูชัยเอ่ยถามไปอย่างนั้น เพราะเขารู้ดีว่าเย็นฤทัยจะตอบคำถามนี้ยังไง "ไม่หรอกค่ะ...ทำไมหนูจะต้องโกรธครูด้วยล่ะ?" เย็นฤทัยรีบปฏิเสธ พยายามพูดให้ครูชัยสบายใจขึ้น หาได้รู้ไม่ว่าครูชัยวางแผนไว้หมดแล้ว "ก็น้ำฝนทำท่าทางเหมือนรังเกียจครูนี่นา" นางงามมิตรภาพประจำโรงเรียนเจอคำพูดของครูชัยนี้เข้า เหมือนกับถูกตบหน้าอย่างแรง เธอไม่เคยคิดรังเกียจใครๆเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับครูชัยด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ "ไม่จริงนะคะครู หนูไปท่าทางอย่างนั้นตอนไหนอ่ะ" เย็นฤทัยเริ่มใจเย็นไม่ไหวออกอาการร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งก็เข้าแผนของครูชัยอีก ครูชัยลูกขึ้นยืนตามลูกศิษย์โปรด "งั้น...จูบครูทีนึงสิ" ครูชัยโอบเอวลูกศิษย์ตัวน้อยไว้ได้ทันก่อนจะพูดจบประโยคซะอีก จนเย็นฤทัยไม่รู้จะตกใจเรื่องไหนก่อนดี "อุ๊ย! ครูชัยคะ...ปล่อยค่ะ" เย็นฤทัยเริ่มดิ้นด้วยความอาย "นั่นไง...น้ำฝนรังเกียจครูจริงๆด้วย" สิ้นคำพูดครูชัยเย็นฤทัยก็หยุดดิ้นทันทีราวกับกดสวิตช์ "ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะครู" เสียงเย็นฤทัยอ่อยลงยืนนิ่งปล่อยให้ครูชัยโอบกอดได้ตามชอบใจ เธอไม่อยากให้ครูชัยเข้าใจผิดว่าเธอรังเกียจเขา แต่ก็ไม่อยากให้ใครๆเข้ามาเห็นเธอกับครูชัยในสภาพนี้เหมือนกัน "หนูแค่ไม่อยากให้ใครเห็น..." เย็นฤทัยเริ่มหาข้อแก้ตัว "น้ำฝนรักครูรึเปล่า?" คำถามที่เธอติดค้างครูชัยตั้งแต่ในห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาถูกนำกลับมาถามเธออีก ครั้ง เย็นฤทัยเงยหน้าแดงๆของเธอไปพบสีหน้าจริงจังของครูชัย คราวนี้เธอคงบ่ายเบี่ยงไม่ได้แล้ว หากไม่ตอบครูชัยไปให้รู้เรื่องครูชัยก็คงไม่ยอมปล่อยเธอแน่ๆ หากตอบว่าไม่รักครูชัยไปก็เท่ากับเป็นการหลอกตัวเองและครูชัยก็คงเศร้า เสียใจมาก เธอไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นเพราะเธอแน่นอน เหลือแต่หนทางเดียวคือต้องบอกรักครูชัยเท่านั้นจึงจะยุติปัญหาทั้งหมดนี้ ได้... "เอ่อ...คือ..." เย็นฤทัยทำเสียงอ้ำๆอึ้งๆ แม้เธอจะตัดสินใจได้แล้วว่าจะพูดแต่ก็ยังอายอยู่ดี "คือ...หนู..." หน้าเย็นฤทัยแดงเป็นลูกมะเขือเทศ ปากก็สั่นราวกับไปขั้วโลกเหนือมา "หนู...ระ..." "อ่ะแฮ่ม!" เสียงแกล้งไอดังมาจากหน้าห้องเรียนก่อนที่เย็นฤทัยจะหลุดปากพูดความจริงออก ไป ครูชัยสะดุ้งโหยงจนหัวเกือบชนเพดาน ใบหน้าแดงๆของเย็นฤทัยก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ผละออกจากกันแล้วหันไปหาที่มาของเสียงนั้นทันที เป็นชลดาเงือกสาวประจำโรงเรียนนั่นเอง เธอเดินเข้ามาหาทั้งคู่สายตาจ้องทั้งสองคนราวกับจะอ่านใจออก หันไปหาเย็นฤทัยก็เห็นเธอยืนแข็งทื่อราวกับก้อนหิน ก้มหน้าไม่ยอมสบตาเธอ พอหันไปทางครูชัยก็เห็นเขาเอาแต่อ่านแผนการสอนกลับหัวอยู่ และแล้วชลดาก็หยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะครูชัย "นี่...น้ำฝน เข้ามาห้องนี้น่ะ...ระวังหน่อยนะ" น้ำเสียงชลดาเย็นยะเยือกไม่รู้ว่าเพราะโกรธใคร "แถวนี้งูมันเยอะ ระวังจะโดนกัดเอา" พูดเสร็จก็หันมามองครูชัย ทำเอาครูชัยแอบยิ้มเพราะรู้ความหมายของชลดาดี แต่เย็นฤทัยได้แต่ยังงงๆอยู่ "งั้น...เราไปนะ เดี๋ยวต้องเอางานไปส่งครูอุษณีษ์ด้วย" เย็นฤทัยค่อยๆเดินออกจากห้องงานไม้ราวกับกลัวว่าจะโดนแทงจากข้างหลัง ทิ้งให้ครูชัยคุยกับชลดาเพียงลำพัง ก่อนที่ชลดาจะได้ถามอะไรต่อไป ครูชัยก็เป็นฝ่ายชิงถามซะก่อน "ปลามีธุระอะไรกับครูเหรอ?" ชลดาที่มีนิสัยตอบคำถามได้ทันทีก็ทำตามสัญชาตญาณ "ก็เมื่อเช้า..." เงือกสาวเจ้าปัญญาหยุดคำตอบของเธอเอาไว้เพราะนึกอะไรขึ้นมาได้ "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ...ครูชัย เมื่อกี้ครูคิดจะทำอะไรเพื่อนหนูอ่ะ!" ชลดาถามกลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ด้วยความที่มีน้ำใจต่อเพื่อนทุกคนเย็นฤทัยจึงเป็นที่รักแม้กระทั่งเพื่อน ต่างห้อง จากนิสัยของครูชัยและเย็นฤทัยที่ชลดารู้จักมาเธอก็เลือกที่จะเข้าข้างเพื่อน ร่วมชั้นมากกว่าครูสอนงานไม้จอมกะล่อนคนนี้ "อ๋อ...เมื่อกี้ครูช่วยเย็นฤทัยดูชายเสื้อด้านหลังน่ะ...มันไม่ค่อยเรียบ ร้อยเท่าไหร่" ข้อแก้ตัวแบบนี้เอาไปหลอกใครก็ได้แต่คงไม่ใช่ชลดา "ไม่จริงอ่ะ...ดูชายเสื้อบ้าบออะไรกัน...มีจับก้นด้วย อย่านึกว่าหนูไม่เห็นนะ" ชลดารรัวคำพูดเป็นชุด ไม่รู้ว่านึกโมโหอะไรอยู่กันแน่ "อ้าว...ถ้ารู้อยู่แล้ว แล้วจะมาถามครูทำไมล่ะ?" ครูชัยถามกลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว คำถามของเขาทำให้ชลดานิ่งเงียบไป เธอรู้ว่าครูชัยกำลังลวนลามเพื่อนสาวของเธอ แต่ที่เธออยากรู้จริงๆก็คงเป็นเรื่อง 'ทำทำไม?' มากกว่า แต่คำถามนั้นมันออกจะงี่เง่าไปหน่อยสำหรับเด็กสาวที่ชาญฉลาดอย่างชลดา "ครูไม่รู้เหรอ...ลวนลามนักเรียนน่ะ...ติดคุกนะคะ" ชลดาพยายามเตือนสติครูชัยอย่างใจเย็น "อืม...รู้" ครูชัยตอบหน้าตาเฉย "รู้แล้วทำไมถึงทำล่ะคะครู?" "ก็ถ้าไม่มีใครไปฟ้องก็ไม่มีใครรู้หรอก" ชลดาเริ่มหมดความอดทน "นั่นไม่ใช่ปัญหาซะหน่อย...ถ้าคนอื่นมาเห็นล่ะคะ ครูจะทำยังไง?" ครูชัยไม่ตอบคำถามเธอ ถ้าพูดถึงเรื่องการกลัวใครมาเห็นเข้าครูชัยก็มีเรื่องอีกเรื่องจะพูดเหมือน กัน "แล้วทีเด็กนักเรียนสองคนจู๋จี๋กันในสระว่ายน้ำเนี่ยะ ไม่กลัวคนอื่นมาเห็นบ้างเลยรึไง?" ครูชัยพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์ขุ่นๆเล็กน้อยชวนให้ชลดานึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ขึ้นมา ด้วยความที่เป็นเด็กฉลาด เธอสรุปเรื่องราวต่างๆได้อย่างไม่ยากเย็นนัก "ครูชัยโมโหเหรอ...เรื่องเมื่อเช้าอ่ะ?" ชลดาใช้คำว่า 'โมโห' แทนทั้งๆที่รู้ว่าคำว่า 'หึง' อธิบายความหมายของพฤติกรรมครูชัยได้ดีกว่า "ครูสอนงานไม้ธรรมดาๆจะไปมีสิทธิ์โมโหอะไรนักเรียนได้ล่ะ" ครูชัยพูดประชดประชันชลดา "ยืนอยู่ก็เป็น ก.ข.ค.เปล่าๆ ครูก็เลยกลับมาก่อน แล้วเป็นไงล่ะ...จู๋จี๋กันเสร็จแล้วเหรอ?" ครูชัยยังอารมณ์ขุ่นเคืองไม่เลิก "จะบ้าเหรอครู หนูกะทอมไม่ได้มีอะไรกันซะหน่อย ก็แค่ว่ายน้ำด้วยกันเฉยๆเอง" ชลดาแก้ตัวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย "แล้วมาหาครูมีธุระอะไร" ครูชัยได้จังหวะวกกลับเข้าเรื่องเดิมจนได้ พอโดนเป็นฝ่ายถูกต้อนซะเกือบจนมุมชลดาจึงยอมเปลี่ยนเรื่องคุย "ก็...วันศุกร์นี้หนูจะแข่งแล้วอ่ะ" ชลดาเงียบเสียงสักครู่แต่ยืนบิดตัวไปมาด้วยความเขินแบบคนมีหัวคิด "แต่เมื่อเช้าหนูยังว่ายน้ำไม่ค่อยคล่องเลยอ่ะ...แหะๆๆ" ความจริงชลดาว่ายน้ำได้เก่งมาก แต่หลังจากที่ครูชัยแกล้งเธอ ทำให้ตอนนี้เงือกสาวประจำโรงเรียนขาดความมั่นใจจนต้องขอความช่วยเหลือจากครู ชัยแทบทุกวันเลยทีเดียว ชลดารอคำตอบจากครูชัยเพราะคิดว่าครูสอนงานไม้คงเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการจะ สื่อแล้ว แต่ครูชัยกลับทำหน้าทะเล้นใส่เธอราวกับไม่เข้าใจสิ่งที่ชลดาพูด "ปัดโธ่! ก็ยาไงเล่าครู! ยาอ่ะ" ชลดาอยากจะระเบิดอารมณ์โกรธให้แรงกว่านี้ แต่ก็สำนึกได้ว่ากำลังขอความช่วยเหลือจากครูชัยอยู่ ฝ่ายครูชัยแอบอมยิ้มอย่างทะเล้นที่หยอกชลดาได้ เสียงเพลงเข้าเรียนดังขึ้น บอกทั้งสองคนว่าไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรได้แล้ว "งั้นปลามาหาครูตอนพักละกัน เดี๋ยวครูเตรียมยาให้" พูดเสร็จก็ยักคิ้วให้ชลดา จริงๆแล้วเป็นคำสัญญาที่เธอค่อนข้างพอใจมากแต่ชลดาก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ถือกระเป๋าวิ่งไปรวมแถวกับเพื่อนๆโดยไม่ตอบตกลงกับครูชัย ปล่อยให้ครูสอนงานไม้อยู่เตรียมแผนการสอนต่อในห้องเพียงลำพัง