พิศวาสมังกรหยก (ฉบับเต็ม) ตอน รักษาอาการอึ้งยง

อึ้งย้งหลังจากสยบองค์ชายเจอรูดัลได้ ก็รีบไปปิดกลไกค่ายกลเกาะดอกท้อจนหมด ออกมาพบแผ่นกระดาษพับหนึ่งที่องค์ชายเจอรูดัลทำตกไว้ พอนางกางออกมาดูพบว่ากลับเป็นแปลนพิมพ์เขียวของเกาะดอกท้อ อึ้งย้งถึงกับตกใจด้วยอึ้งย้งไม่ทราบความนัยว่าองค์ชายเจอรูดัลไปได้แปลน เกาะดอกท้อมาจากที่ไหน จึงทำให้สามารถล่วงรู้สภาพของเกาะดอกท้อจนพิชิตค่ายกลเกาะดอกท้อได้ อึ้งย้งไม่มีเวลาคิดมาก ด้วยเป็นห่วงก๊วยเจ๋ง นางจึงรีบตีฝ่าเข้าไปในค่ายกลประตูตาย พบร่องรอยการต่อสู้และกลไกค่ายกลที่ถูกเปิดใช้ไปจำนวนหนึ่งแต่ไม่พบก๊วยเจ๊ง กับก๊วยฮู้แต่อย่างใด นางสำรวจค่ายกลประตูตายรอบหนึ่งเนื่องจากกลไกในค่ายกลถูกอึ้งย้งปิดหมดแล้ว ทำให้นางสามารถสำรวจได้อย่างรวดเร็วปราศจากอันตรายใด เสร็จแล้วจึงออกมายังประตูลวงพบพี่น้องตระกูลบู๊ศิษย์ของนางทั้งสองโดนสกัด จุดอยู่ อึ้งย้งจึงทำการแก้ไข “พวกเจ้าว่า นางได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างงั้นหรือ “ อึ้งย้งถามลูกศิษย์ของนางทั้งสองคนหลังจากที่พาทั้งคู่เดินมายังทำเลปลอดภัย ในค่ายกลประตูลวง บริเวณหลังพุ่มไม้มีสนามหญ้า และแปลงดอกไม้หากเป็นเวลากลางวันสถานที่นี้จะแลดูสวยงามยิ่ง หากตอนนี้เป็นเวลากลางคืนมีเพียงแสงเดือนแสงดาวก็ยังดูร่มรื่น อึ้งย้งให้สองพี่น้องช่วยก่อกองไฟขึ้นกองหนึ่ง แต่เดิมตอนที่อึ้งย้งออกจากหอควบคุมกลไกนางไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ จึงไปเอาเศษผ้าคลุมที่ขาดวิ่นของนางมาพันปิดเต้านมด้านบน และคาดปิดด้านล่างเท่านั้น ต่อมาเมื่อพบลูกศิษย์นางจึงเอาเสื้อคลุมของบู๊ตงยู้มาใส่ปิดไว้ลวกๆเท่านั้น “ก่อนที่เจ้าทั้งสองจะถูกนางจี้สกัดจุด พวกเจ้าได้ต่อสู้กับนางอย่างไรบ้าง” สองพี่น้องต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รูจะตอบเช่นไรดีเพราะจริงๆมันสองคนแทบไม่ได้ต่อสู้กับนางรัศมีเทวีเลย ก็เสียท่าโดนนางสกัดจุดแล้ว แต่มันทั้งสองพยายามที่จะทำให้พวกมันดูดีขึ้น เลยช่วยกันแต่งเรื่องการต่อสู้ขึ้นมาใหม่เล่าให้อึ้งย้งฟัง แต่ดูเหมือนพวกมันยิ่งเล่ายิ่งมั่ว ทำให้อึ้งย้งซักไซร้มากขึ้น สองพี่น้องถึงกับเหงื่อแตกตอบตะกุกตะกัก เพราะไม่คาดคิดว่าอึ้งย้งจะถามถึงเรื่องนี้ละเอียด “สรุปว่าพวกเจ้าก็ทำการต่อสู้กับนางได้นานพอดูทีเดียว” “ใช่ครับ อาจารย์พวกเราต่อสู้กับนางได้ ร้อยกว่าเพลง เสียดายที่กอตงยู้ถูกสกัดจุดล้มลงไปก่อน ทำให้ข้าเสียสมาธิ เลยถูกนางสกัดจุดไปด้วยอีกคน” บู๊ซิ่วบุ้นตอบเอาหน้าอย่างภาคภูมิใจ ทำให้บู๊ตงยู้รับฟังอยู่ต้องค้อนด้วยความไม่พอใจ อึ้งย้งรับฟังแต่ใช้ความคิดอยู่ตลอดรู้สึกชอบกล ที่อึ้งย้งถามไม่ใช่เพราะนางระแวงต้องการจะจับพิรุธลูกศิษย์ของตนแต่อย่างใด แต่ด้วยนิสัยของอึ้งย้งเป็นคนละเอียดรอบคอบการต่อสู้คราใดอึ้งย้งล้วนเป็น ใช้สมองทุกครั้ง “พวกเจ้านับว่าทำการต่อสู้เพื่อช่วงชิงน้องก๊วยฮู้ได้ห้าวหาญยิ่ง แต่เพราะศัตรูมีวิทยายุทธที่เหนือชั้นกว่า ถึงนางจะบาดเจ็บสาหัสก็สามารถมีชัยต่อพวกเจ้าได้ ดังนั้นการที่พวกเจ้าแพ้นางก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าอายแต่อย่างใด” สองพี่น้องฟังอึ้งย้งพูดถึงกลับยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ “แต่จากที่ฟังเจ้าเล่ามา ก็ดูเหมือนนางน่าจะได้รับบาดเจ็บแต่คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเท่าใดถึงยังต่อสู้กับพวกเจ้าได้ยาวนาน” สองพี่น้องรับฟังอย่างสงบ อึ้งย้งจึงพูดต่อ “-ข้าก็ปรารถนาให้นางให้นางบาดเจ็บสาหัส เพื่อว่าฝ่ายเราจะได้เป็นฝ่ายมีเปรียบ ข้ายังคะเนไม่ออกว่านางได้รับบาดเจ็บเพราะเหตุใด กังวลแต่ว่าอาจารย์ก๊วยเจ๋งของเจ้าก็จะได้รับบาดเจ็บไปด้วย” พูดแล้วอึ้งย้งก็เอาพับกระดาษที่ถือติดมือมาออกกางออก ที่แท้คือแปลนค่ายกลเกาะดอกท้อ สองพี่น้องไม่รู้ว่าอึ้งย้งได้แปลนนี้มาจากที่ใด แต่คาดว่าอึ้งย้งคงไปนำมาจากหอควบคุมกลไกกระมัง สองพี่น้องจัดแจงยกก้อนหินมาวางต่างโต๊ะเก้าอี้เพื่อให้อึ้งย้งดูแปลนค่ายกล เกาะดอกท้อได้ถนัดขี้น ส่วนพวกมันไปยืนสำรวมอยู่ข้างหลังนาง “ถ้าหากนางบาดเจ็บสาหัสก็จะหนีไปได้ไม่ไกล แต่ยังไงนางก็ต้องหาที่รักษาตัว และอาจจะมีจุดนัดพบกับสามีนาง(องค์ชายเจอรูดัล) ณ ที่ใดที่หนึ่ง” เสียงอึ้งย้งสาธยายให้ลูกศิษย์ทั้งสองฟัง “ค่ายกลประตูลวงมีลักษณะเด่นคล้ายเป็นประตูมิติ สามารถนำพาไปยังประตูใดๆ ก็ได้ เพราะอยู่ตรงศูนย์กลางของค่ายกล “ ระหว่างที่อึ้งย้งพูดนางก็ก้มลงดูแปลนเกาะดอกท้อพลางเอานิ้วชี้ไล่ตามไปบน แปลนอย่างจดจ่อ ตอนที่อึ้งย้งก้มลงไปทำให้คอเสื้อคลุมของนางเปิดกว้างขึ้นทำให้สองพี่น้อง ที่ยืนอยู่สามารถมองลึกเข้าไปในคอเสื้อแลเห็นเต้านมขาวอร่ามของนางได้ถนัดตา เสียงอึ้งย้งสาธยายเรื่องค่ายกลว่าองค์ชายเจอรูดัลน่าจะหลบไปด้านนี้ส่วนนาง รัศมีเทวีน่าจะไปตรงนั่น แต่สองพี่น้องรับฟังไม่รู้เรื่องแล้ว เพราะมัวแต่มองนมของอาจารย์อึ้งย้งอย่างเดียว อึ้งย้งมัวแต่สนใจเส้นทางในแปลนคิดว่าลูกศิษย์นางคงตั้งใจเช่นเดียวกับนาง เพราะพวกมันส่งเสียงร้อง อา..อืม..ตลอดเวลาที่อึ้งย้งสาธยาย “ตอนนี้พวกเราอยู่ตรงจุดนี้ ที่มีเครื่องหมายสีแดงอยู่ตรงนี้พวกเจ้าเห็นไหม” อึ้งย้งก้มลงชี้ตำแหน่งในแผนที่ให้สองพี่น้องดู “อา...ชัดเจนเลยอาจารย์” สองพี่น้องร้องบอกในใจ ที่ชัดเจนนั่น ไม่ใช่ตรงจุดเครื่องหมายสีแดงบนแปลนที่อึ้งย้งชี้ให้ดู แต่เป็นหัวนมสีแดงบนยอดอกขาวผ่องของอาจารย์อึ้งย้งมากกว่า เพียงแค่นี้ก็ทำให้สองพี่น้องถึงกับควยตุงเป้ากางเกงขึ้นมาแล้ว “ค่ายกลเกาะดอกท้อสลับซับซ้อนนัก ข้าได้แผนผังนี้มา จึงกระจ่างในวันนี้เอง” เสียงอึ้งย้งพูดไปเรื่อยอย่างตกในภวังค์ ส่วนสองพี่น้องก็เพิ่งเห็นกระจ่างเช่นอึ้งย้งแต่ไม่ได้เป็นค่ายกลหากเป็นนม อาจารย์อึ้งย้ง พวกมันต่างชมเพลินอย่างเงียบกริบปล่อยให้อาจารย์วิเคราะห์แผนผังต่อไปส่วน ลูกศิษย์ขอวิเคราะห์นมอาจารย์ต่อ “เมื่อตอนที่บิดา(อึ้งเอี้ยะซือ) ปรับปรุงค่ายกลใหม่ก็บ่นเสียดายแผนผังนี้ยิ่งนัก หากตอนนี้ท่านได้คืนมาแล้วคงดีใจยิ่งนัก” อึ้งย้งคล้ายพูดกับตัวเอง พอคิดถึงบิดาความคิดอึ้งย้งกลับเตลิดไปถึงองค์ชายเจอรูดัล “......ศัตรูที่บุกมาคราวนี้เก่งกาจยิ่งนัก แถมเชี่ยวชาญเรื่องค่ายกลอย่างเหลือเชื่อ ขนาดค่ายกลเกาะดอกท้อซับซ้อนเพียงนี้ยังบุกเข้ามาได้ง่ายดาย และดูเหมือนจะล่วงรู้ความคิดเราถึงมารอที่ประตูสิ้นหวังได้........” ขณะที่อึ้งย้งคิดคำนึงอาจจะรู้สึกเมื่อยหรืออย่างไรไม่ทราบ กลับเผลอไผลนั่งโยกขาเบาๆ เดี๋ยวหุบเดี๋ยวอ้าทำให้ชายเสื้อคลุมด้านล่างเผยออก สองพี่น้องก็ตาไวเสียนี่กระไร ยามอึ้งย้งโยกขาอ้าออกทำให้พวกมันมองเห็นเข้าไปถึงปลีน่องโคนขาอ่อนอันขาว จั๊วะของนาง พวกมันถึงกับตาโตคอยลุ้นให้อึ้งย้งอ้าขาออกมากขึ้นเพื่อจะมองเข้าไปให้เห็น ถึงเนินโคกสวาทของอึ้งย้งให้ได้ “...ตอนแรกที่เราอยู่ในประตูสิ้นหวังเจ้าองค์ชายเจอรูดัลนั่นก็ปลอมเป็นบิดาได้คล้ายยิ่ง...” อึ้งย้งครุ่นคิดในใจเงียบๆ สองขากลับแยกออกไปอย่างไม่รู้ตัว สองพี่น้องมองตามเข้าไปในหลืบเนื้ออึ้งย้งตาแทบถลนอย่างเงียบๆเช่นกัน “...แต่ตอนนั้นอาจเป็นเราโดนยามอมประสาทที่โปรยมาในหมอกทำให้เกิดมายาภาพขึ้น.” อึ้งย้งคิดต่อแต่กลับหุบขาเข้ามาเช่นเดิม ทำให้สองพี่นองรู้สึกเสียดายที่ภาพสวยๆตรงหน้าหายไป แต่อีกสักเดี๋ยวก็คอยลุ้นต่อเมื่ออึ้งย้งเริ่มแยกขาออกมาใหม่ “ตอนที่เราดูดพลัง ก็ยังปลอมเป็นบิดามาหลอกเราเอาตัวรอดไปได้อีก” ฝ่ายอึ้งย้งก็คิดไป สองพี่น้องก็ดูไปอย่างระทึกใจเช่นกัน “...ตอนที่ต่อสู้กัน เราใช้ท่าเท้ากวาดใบไม้ของบิดา มีคราหนึ่งศัตรูกลับยกขาขึ้นกันในท่ากวาดใบไม้เช่นกัน....จะบังเอิญเช่นนั้น หรือ....โอ้...” อึ้งย้งหยุดคิดนานร่ำร้องในใจ ส่วนสองพี่น้องก็ร่ำร้องในใจเช่นเดียวกันเมื่ออาจารย์อึ้งย้งกลับแยกขาค้าง ไว้เนิ่นนานทำให้พวกมันมองสอดส่ายเข้าไปเห็นเนินโคกอร่ามขาวเกลี้ยงเกลาได้ สำเร็จจนพวกมันรู้สึกเลือดกำเดาแทบกระฉูด ขณะนั้นอึ้งย้งกลับรู้สึกมีหยดน้ำอะไรไหลตกมาบนหลังมือของนาง อึ้งย้งรู้สึกตัวยกขึ้นมาดูกลับเป็นหยดโลหิตสีดำ อึ้งย้งยกมือขึ้นแตะแตะตรงใต้จมูก กลับพบว่าที่แท้มันคือเลือดกำเดาของนางเอง เสียงขององค์ชายเจอรูดัลกลับดังขึ้นมาในโสตประสาท “เจ้านี่โง่จริงๆ ยังไม่แตกฉานกลับกล้าใช้วิชานี้ เมื่อดูดพลังมาแล้วหากเจ้าประสานพลังเป็นของเจ้าไม่ได้ก็เปล่าประโยชน์ ร่างกายคนเรามีภูมิคุ้มกันหากพลังที่เพิ่มเข้ามาไม่อาจรวมเข้ากันได้ มันจะตีเป็นเชื้อโรคจะทำการต่อต้านขับออกไป เมื่อสายพลังเกิดตีกันเจ้าไม่สามารถควบคุมได้เมื่อนั้นโลหิตเจ้ามีหวังไหล ออกจากทวารทั้งเจ็ด เจ้าก็จะถึงความตาย ตอนนี้ทางรอดของเจ้าก็คือถ่ายพลังของเรากลับคืนมา” “แย่แล้ว พลังลมปราณกำเริบ “ อึ้งย้งหายใจโคจรลมปราณ ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามีสายพลังอื่นที่นางได้สกัดสงบนิ่งตอนนี้กลับลุกขึ้นมา ต่อสู้กับพลังในร่างของนางจนปั่นป่วนจนอึ้งย้งไม่สามารถควบคุมได้ ทุกส่วนเส้นเอ็นของนางเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบจนจะลามไปทั้งตัวที่ลมปราณทั้งสอง สายวิ่งไป อึ้งย้งถึงนอนหงายไปข้างหลังปะทะกับร่างสองพี่น้องที่อยู่ด้านหลังเงยหน้า ขึ้นมองทั้งสอง “พวกเจ้า...” สองพี่น้องต่างตกใจ ทีแรกคิดว่าอึ้งย้งจับได้ว่าพวกมันลอบแอบมองดูส่วนสงวนของนางแล้ว แต่พบอีกทีว่าอาจารย์อึ้งย้งคล้ายได้รับบาดเจ็บอะไร เลยช่วยกันประคองอึ้งย้งนอนราบลงกับพื้น “อาจารย์ ท่าน ๆ เป็นอะไร” บู๊ซิ่วบุ้นซักถามขึ้นอย่างห่วงใย แต่ตากลับจับจ้องมองดูไปที่เต้านมของอาจารย์ที่ขณะนี้เสื้อคลุมนางเปิดอ้า อยู่ เช่นเดียวกับบู๊ตงยู้ที่ประคองนางอยู่ด้านล่างก็จับจ้องมองไปที่โคกสวาทของ นาง “ข้า..ข้า ไม่ไหวแล้ว ร่างกาย....แทบ...จะระเบิด โอ๊ย..โอ๊ย” เสียงอึ้งย้งพูดล่ำลัก ขาดเป็นห้วงๆ บิดตัวไปมาอย่างเจ็บปวด สายพลังในร่างกายวิ่งตีกันวุ่นในร่างกาย ขณะนั้นเองบู๊ตงยู้เอื้อมมือไปจับชายผ้าคลุมด้านล่างเพื่อจะมาปิดส่วนสงวน ให้นาง แต่บังเอิญให้นิ้วมือของบู๊ตงยู้ดันไปจิ้มถูกโคกสวาทของอึ้งย้งสัมผัสไปถูก ติ่งกระสันต์เข้าพอดีอย่างไม่ตั้งใจ มันเป็นความบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ ที่นิ้วของบู๊ตงยู้ไปสัมผัสโดนเม็ดกระสันต์ตรงนั้นเข้ากลับทำให้สายพลังตี กำลังวิ่งวุ่นอยู่กลับถอยกลับไปรวมตัวที่จุดตั้งชังตามเดิมแล้วย้อนไปจู่โจม ตรงติ่งกระสันต์ของนางแทน อึ้งย้งที่ตอนแรกรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวกลับรู้สึกค่อยสบายขึ้น แต่ถูกสายพลังไปจู่โจมติ่งกระสันต์นางแทนทำให้เกิดความรู้สึกกำหนัดกระสันต์ ซ่านซ่าขึ้นมาแทนที่ “โอวส์ ......ซี้ดส์” เสียงอึ้งย้งร้องออกมาทำให้บู๊ตงยู้ตกใจชักมือ ทำให้กระแสพลังที่ถอยกลับมาแล้วเริ่มจะอาละวาดขึ้นมาอีก “อย่าเพิ่งเอามือออกไป...เอากลับไปที่เดิม” เสียงอึ้งย้งร้องบอก ทำให้บู๊ตงยู้ไม่แน่ใจไม่กล้าเอามือไปไว้ที่เก่ากลับเอามือไปกดตรงท้องน้อยแทน “ไม่ใช่ตรงนั้น ตรงที่นิ้วเจ้าสัมผัสเมื่อครู่ เร็วเข้า” ทีแรกบู๊ตงยู้เอามือไปถูกหีอาจารย์อึ้งย้งอย่างไม่ตั้งใจ แต่ตอนนี้กลับถูกอึ้งย้งร้องบอกให้มันช่วยจับหีนางที บู๊ตงยู้ลังเลแต่อึ้งย้งกลับเร่งให้มันทำโดยเร็ว เลยตัดสินใจเอามือตะปบหีอึ้งย้งเข้าเต็มมือ อา...หีอาจารย์ทั้งโคกใหญ่โหนกนูนเต็มมือทีเดียว “อย่าตะปบเฉยๆ เอานิ้วลากตามรอยผ่านั้น” อึ้งย้งร้องบอกลูกศิษย์นาง บู๊ตงยู้ทำตามอย่างงุนงง “นั่นแหละอย่างนั้น เอานิ้วเจ้าเขี่ยตรงนั้นแหละ ถูกแล้ว อา....ซี้ดส์...เจ้าเอานิ้วไชเข้าไปด้วยหรือ..อา...อูวส์....” “อาจารย์ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” “ข้า..ดีขึ้นบ้างแล้ว เพียงแต่...อูยส์..ซีดส์” “เพียงแต่อะไรหรือ...” “ท่านเป็นอะไรหรือ...” บู๊ตงยู้ถามขึ้นก่อน ส่วนบู๊ซิ่วบุ้นก็ถามแทรกเข้ามาด้วยความอิจฉาที่อยู่ๆกอกอมันก็โชคดีได้จับหีอาจารย์เล่น “อูยส์...ข้าดูดพลังศัตรูเข้ามา...อูยส์..สายพลังเกิดกำเริบต่อสู้กันภายใน..ตอนนี้ข้าเพียงสะกดไว้ได้...อาส์..ซี้ดส์” “แล้วเราจะต้องทำอย่างไรต่อไปละ” “ข้าต้องหาคนช่วยดูด ดูด อาส์..สะ...เสียว...ถ่ายพลังออกไป อุ...อูยส์” ตอนนี้อึ้งย้งค่อยส่งเสียงพูด..น้ำเสียงช่างหวาบหวามคล้ายครางกระเส่าตลอด ดวงตาหยาดเยิ้มเปี่ยมด้วยอารมณ์สวาทเต็มที่ เนื่องจากตอนนี้สายพลังพิสดารกลับเล่นงานจุดกระสันต์ไม่หยุดทำให้นางเกิด ความกำหนัดขึ้นแรงกล้า ในรูหีของอึ้งย้งรู้สึกคันยุบยิบอยากหาคนมาสกิดสเกาให้หายอยาก ขนาดมีนิ้วบู๊ตงยู้มาช่วยก็ยังไม่หายอยาก อยากได้อะไรที่มันใหญ่ยิ่งกว่า พยายามสะกดอารมณ์เต็มที่แต่เจ้าพลังร้ายยังเล่นงานไม่หยุด จนอึ้งย้งเริ่มเกิดความเสี้ยนจัดขึ้นเรื่อยๆ จนแตดสั่นริกๆไม่หยุดจนบู๊ตงยู้ยังรู้สึกมันกระเด้งกระดอนสู้นิ้วมือ “อาจารย์แล้วข้า จะช่วยอะไรท่านได้หรือไม่” บู๊ตงยู้ถาม “อาส์...มีแต่เพียงอาจารย์ก๊วยเจ๋งที่พอจะรับพลังได้ พวกเจ้าวรยุทธอ่อนด้อยเกรงว่าจะได้รับอันตราย” “อาจารย์มีพระคุณต่อข้าดุจดังบิดามารดาก็ไม่ปาน แม้ว่าข้าจะต้องได้รับอันตรายถึงชีวิต เพื่อช่วยท่านแล้วแม้ตายข้าก็ยอม” บู๊ตงยู้กล่าวน้ำเสียงเป็นจริงเป็นจัง อึ้งย้งรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักประกอบกับความเสี้ยนเริ่มทวีสูงขึ้นจนนางไม่อาจฝืนได้ “เจ้าต้อง...อา..อาส์....อูยส์” บู๊ตงยู้เริ่มรู้ความในแต่คิดว่าอาจารย์อึ้งย้งคงไม่สะดวกจะพูดขึ้น เลยหันไปกล่าวกับบู๊ซิ่วบุ้น “เจ้าออกไปเฝ้าระวังข้างนอก เผื่อศัตรูบุกเข้ามาในระหว่างข้ารักษาอาจารย์อึ้งย้งจะได้ป้องกันไว้” “นี่...นี่..” บู๊ซิ่วบุ้นเห็นกอกอมันกันท่าเริ่มไม่พอใจคิดจะโต้เถียงแต่อึ้งย้งกลับชิงพูดขึ้นก่อน “ถูกของกอกอเจ้า....อูยส์ ซิ่วบุ้นเจ้าออกไป...อุส์...ระวังภัยข้างนอกเถอะ” บู๊ซิ่วบุ้นสิ้นท่าได้แต่ผงกศรีษะรับคำได้เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ ฝ่ายบู๊ตงยู้เห็นตี๋ตี๋ไปแล้วกลับยิ้มในใจเพราะทุกครั้งตี๋ตี๋มันจะปราด เปรื่องกว่าทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับเหนือชั้นกว่า บู๊ซิ่วบุ้นทำทีเดินออกไปสักพักกลับย้อนมาแอบดูว่าทั้งอาจารย์อึ้งย้งกับกอ กอมันจะทำอะไรกันต่อไป บู๊ซิ่วบุ้นค่อยย่องเงียบเข้ามา มองเห็นกอกอมันกำลังก้มหน้าอยู่บนโคกหีของอาจารย์สักพักจึงเงยหน้าขึ้น บู๊ซิ่วบุ้นเห็นกอกอมันปากเลอะเปรอะเต็มไปด้วยน้ำเมือกแต่ดูเหมือนปากกอกอ มันจะบวมเจ่อลิ้นบวม ทั้งคู่ต่างส่งเสียงพูดอะไรกันบู๊ซิ่วบุ้นอยู่ไกลเกินไปจึงไม่สามารถรับฟัง ได้ คราวนี้เห็นกอกอมันถอดเสื้อผ้าออกจากกายจนหมด จับขาอาจารย์แยกขาตั้งท่าทมัดทแมงเอามือจับลำกระดอขนาดเขื่องตัวเองจ่อกับรู หีอาจารย์อึ้งย้ง “โอ...ทั้งคู่เตรียมเย็ดกันแน่แล้ว ข้าคิดแล้วไม่มีผิด” บ๊ซิ่วบุ้นคิดค่อยเดินเข้าไปใกล้ๆ แอบตรงหลังพุ่มไม้จนได้ยินเสียงทั้งคู่พูดกัน “เจ้าค่อยเอาของเจ้าใส่เข้าไป โคจรลมปราณตามเคล็ดวิชาที่ข้าสอน” “โอว...อาจารย์ ของท่านดูดแน่นดีจริง” “รีบโคจรลมปราณตามที่ข้าบอก” “ครับ แต่ของท่านคับแน่น แต่นุ่มลื่น ข้าไม่ทันออกแรงก็เหมือนมันดูดเข้าไปเอง เมื่อกี้ก็ดูดจนข้าปากบวมไปหมด” เสียงบู๊ตงยู้พูดออกมาแบบอ้อแอ้ไม่ถนัด คงเป็นเพราะที่ปากมันบวมตอนไปดูดหีอาจารย์นั่นเอง และดูเหมือนควยของมันกำลังถูกรูหีอึ้งย้งค่อยดูดจมหายเข้าไปเองจริงๆ “คราวนี้เจ้าค่อยขยับช้าๆก่อน ข้าจะคลายพลังออกเจ้าจะรู้สึกอบอุ่น ค่อยขมิบตูดดูดพลังเข้าไป” อึ้งย้งสั่ง บู๊ตงยู้ค่อยทำตามรู้สึกรูหีอึ้งย้งคล้ายเป็นมือนุ่มที่กำลังจับควยมันแน่น เดี๋ยวบีบเข้าคลายออกก็ไม่ปานเป็นระยะๆ บู๊ตงยู้ค่อยสาวควยขึ้นลงทุกครั้งเป็นเสียดสีกับเม็ดกระสันต์ของอึ้งย้ง ทั้งคู่ต่างส่งเสียงร้อง ซี้ดส์ ซ้าดส์ ราวกำลังกินของเผ็ดร้อนที่เอร็ดอร่อยไม่ปาน บู๊ตงยู้รู้สึกอบอุ่นที่หัวควยมีกระแสพลังบางอย่างไหลเข้าไปในรูฉี่ของมัน ที่น่าอัศจรรย์กระแสพลังนั่นกลับทำให้มันรู้สึกคึกคักมีกำลังวังชาขึ้นเพิ่ม ผูลขึ้น “อาส์...อาจารย์ท่าน รูหีช่างวิเศษดีแท้ ทำให้ข้าเสียวไปหมด ซี้ดส์” บู๊ตงยู้พูดขึ้นพร้อมกับเริ่มกระเด้าควยเข้าหีควยเร็วและแรงขึ้น “อูยส์ อาการข้าก็เริ่มดีขึ้นแล้ว แต่เจ้าอย่าเพิ่งหักโหมมาก เดี๋ยวทำให้ข้าคลายพลังสู่ตัวเจ้ามากเกินไป เจ้าจะทนไม่ไหว” “ไม่เป็นไรข้าทนได้ อาจารย์คลายพลังมาเถอะ อาการท่านจะได้หายไวไว ในตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นเสียอีก” บู๊ตงยู้พูดพร้อมกับปั๊มเอวขึ้นลงถี่ยิบอย่างเมามันส์ จนหน้าท้องกระทบกันดัง ป้าบ ป้าบ ไม่หยุด อึ้งย้งก็รู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูกเอามือบีบจับนมตัวเองคลึงเคล้นตลอด เวลาที่ถูกลูกศิษย์โหมกระเด้าใส่ บู๊ตงยู้เห็นเช่นนั้นเลยเอามืออาจารย์อึ้งย้งออกแล้วใช้มือมันช่วยจับบีบนวด นมอาจารย์แทน กระแสพลังยิ่งทลักใส่เข้าสู่ร่างบู๊ตงยู้ไม่ขาดระยะ บู๊ตงยู้กลับยิ่งกระเด้าควยไม่หยุด รูหีอึ้งย้งคล้ายกระตุกตอดรัดควยลูกศิษย์วาบๆ จนบู๊ตงยู้ทนไม่ไหวก้มลงไปคว้านมอึ้งย้งมาดูดสลับกันทั้งสองเต้าซอยกระเด้า เข้าหีถี่ยิบเหมือนจะเร่งรีบไปไหน “โอ๊ะ...ตงยู้เจ้าอย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง ช้าก่อน รีบโคจรดูดซับพลัง มันอันตราย” “ไม่ทันแล้วอาจารย์ ตายเป็นตาย อึ้บๆ อึ้บๆ ...โอ๊ย อาจารย์ข้า โอวส์..” “ว๊ายส์..ตงยู้ ตงยู้ เจ้า โอไม่น่าเลย” บู๊ตงยู้เร่งซอยกระเด้าถี่ยิบพร้อมกับระเบิดน้ำเงี่ยนของมันออกมาเข้าใส่ใน รูหีอึ้งย้งจนหมด ลืมโคจรดูดซับพลังที่อึ้งย้งถ่ายเทออกไปจนโดนพลังย้อนจู่โจมจนหมดสติแน่นิ่ง ล้มไปบนร่างของอึ้งย้ง อึ้งย้งตกใจรีบดันร่างบู๊ตงยู้ออกไปข้างๆ “ยังดีที่มันแค่หมดสติเดี๋ยวคงฟื้นไม่เป็นไร อีกนิดเดียวแท้ๆ ข้าก็จะควบคุมได้” อึ้งย้งนอนพูดรำพึง ทันใดกลับรู้สึกมีร่างใครขึ้นมาคร่อมบนตัวนาง “ว๊ายส์ บู๊ซิ่วบุ้น เจ้าเข้ามาเมื่อใด” บู๊ซิ่วบุ้นแอบมองอยู่เกิดความเงี่ยนง่านสุดทน พอเห็นกอกอมันไม่ทันนกกระจอกกินน้ำก็หมดท่าแล้ว ก็รีบถอดเสื้อผ้ามันออกอย่างว่องไว มาถึงก็ขึ้นคร่อมบนร่างอึ้งย้งทันที “ข้าแอบดูอยู่เห็นหมดแล้ว อาจารย์มาให้ข้าช่วยเย็ด เอ๊ย.ช่วยรักษาอาการท่านต่อเถอะ” “โอ๊ะ เจ้าก็เห็นแล้วนิ ว่ามันอันตรายดูพี่เจ้าเป็นตัวอย่างซิ” “อาจารย์มีพระคุณต่อข้าดุจดังบิดามารดาก็ไม่ปาน แม้ว่าข้าจะต้องได้รับอันตรายถึงชีวิต เพื่อช่วยท่านแล้วแม้ตายข้าก็ยอม” บู๊ซิ่วบุ้นเลียนแบบคำพูดกอกอมัน “เรื่องช่วยคนร้อนยิ่งกว่าดับไฟ อย่ามัวช้าเลย” บู๊ซิ่วบุ้นไม่รอให้อึ้งย้งอนุญาตแต่อย่างไร จับกระดอมันเสียบลงกลางรูหีอาจารย์ทันทีด้วยความเงี่ยนง่านบวกใจร้อนเพราะ อยากเย็ดอึ้งย้งเต็มที่แล้ว “อุ๊....ซิ่วบุ้นเจ้าอย่าพึ่งผลีผลาม ต้องรู้เคล็ดวิชาโคจรลมปราณนี้ก่อน” อึ้งย้งพูดเคล็ดวิชาให้บู๊ซิ่วบุ้นฟังอีกรอบ บู๊ซิ่วบุ้นหัวดีกว่าบู๊ตงยู้ฟังครั้งเดียวก็เข้าใจ กดควยมันลงในรูหีอาจารย์ทันที โอ...รูหีอาจารย์อึ้งย้งช่างวิเศษจริงๆแน่นแต่นุ่มควยดี คล้ายดันเข้าไปในปุยนุ่น แต่ดูดกระชับควยตลอด ไม่ต้องออกแรงมากเลยแต่กลับถูกดูดเข้าไปได้ บู๊ซิ่วบุ้นรำพึงกับตัวเอง พร้อมกับกระเด้าควยเนิบๆค่อยชำแรกลงไปในรูหีอึ้งย้ง “อูยส์...ซี้ดส์...รูหีอาจารย์ดูดควยข้าเสียวดีจริง” “ของเจ้าก็แข็งแทงโดนเม็ดเสียวข้า..อูยส์...ข้า ข้า..จะถ่ายพลังออกมาแล้วนะ เจ้าอย่าลืมโคจรซึมซับพะ...พลัง” ทั้งคู่ต่างส่งเสียงร้องครางกระเส่า อึ้งย้งออกปากเตือนให้ลูกศิษย์โคจรลมปราณตามเคล็ดวิชา บู๊ซิ่วบุ้นเริ่มขยับควยเข้าออกอึ้งย้งก็ช่วยขมิบคลายกล้ามเนื้อในรูหีบีบ ตอดควยลูกศิษย์จนซิ่วบุ้นถึงกับตีหน้าเหยเก ด้วยความเสียวเพราะโดนรูหีขมิบตอดควย วาบ วาบ ตลอด กระแสพลังบางอย่างไหลเข้าผ่านรูเยี่ยวของมันเข้าสู่ร่างกายกลับทำให้สดชื่น แถมควยมันรู้สึกขยายใหญ่ขึ้นในรูหีของอึ้งย้ง ก็ไม่ปาน บู๊ซิ่วบุ้นรู้ดีว่าคงเป็นผลมาจากกระแสพลังที่อึ้งย้งปล่อยออกมาเข้าสู่ตัว มัน บู๊ซิ่วบุ้นรีบโคจรลมปราณซึมซับพลังตามเคล็ดวิชาพร้อมกับขมิบตูดเกร็งควย ทิ่มแทงลงไปในรูหีอึ้งย้งโดนเม็ดแตดเสียวกระสันต์อย่างจังจนอึ้งย้งเสียวแตด แตกพลังออกมาอย่างมากมาย “อูวส์...ซิ่วบุ้น เจ้าทำได้ดีทีเดียว” อึ้งย้งร้องลั่น รู้สึกลูกศิษย์คนน้องทำได้ดีกว่าคนพี่เสียอีก ถึงแม้ควยบู๊ซิ่วบุ้นจะเล็กกว่าแต่กลับยาวกว่าของบู๊ตงยู้เพราะแทงทีเข้าไป ลึกเกือบถึงมดลูกทีเดียว “เป็นไงบ้างอาจารย์ อาการท่านดีขึ้นไหม” “อาการข้าดีขึ้นทีเดียว โอ๊ะ เจ้าอย่าพึ่งโยกแรง เดี๋ยวพลังข้าออกมาเร็วเกินไป” “ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจเคล็ดวิชาดี ไม่ต้องห่วง อูวส์....ยิ่งเย็ดยิ่งมันส์ อูยส์” บู๊ซิ่วบุ้นพูดไปพร้อมกับจับขาทั้งสองข้างอึ้งย้งโย้สูงขึ้น ส่วนตัวมันขึ้นไปทิ้งตัวกระเด้าขย่มเย็ดอย่างเมามันส์ “โอ๊ย..โอ๊ย..ซิ่วบุ้น..อูยส์...เจ้าทำอย่างนี้ ไม่เป็นไรแน่นะ อูยส์” “ข้าไม่เป็นไร เพลินดีเสียอีก” “อาส์..อย่างงั้นก็ตามใจ พลังในตัวข้าเริ่มสมดุลแล้ว...แต่สะ...เสียว ...ข้าจะหยุดถ่ายพลัง.....ตะ .แต่…อูยส์..ข้า...จะ จวน แล้วเจ้าต้อง....” อึ้งย้งพูดกระเส่าราวกับจะขาดใจ แต่บู๊ซิ่วบุ้นตอนนี้กำลังเมามันส์ไม่ฟังที่อึ้งย้งพยายามพูด กลับโหมกระหน่ำเย็ดอึ้งย้งอย่างเอาเป็นเอาตาย จนอึ้งย้งซึ่งตอนนี้ได้ถ่ายเทพลังปราณส่วนเกินออกไปจนควบคุมกระแสพลังทีมี อยู่ได้แล้ว กลับคงเหลือแต่ความเสี้ยนกระสันต์ที่โดนเจ้าลูกศิษย์ระดมเย็ดเพียงอย่าง เดียวจนใกล้ถึงจุดสุดยอดด้วยกันทั้งคู่ เป็นในเวลาต่อมาที่อึ้งย้งถึงกับส่งเสียงร้องออกมาเมื่อถึงที่สุด “อุ๊ยส์..ซิ่วบุ้น อาจารย์ อูวส์..โอ๊ยส์” รูหีนางคล้ายกระตุกขึ้นถี่ๆ ไม่ได้ปล่อยกระแสพลังใดๆแล้วแต่กลับปล่อยน้ำสวาทออกมาหลั่งรดหัวควยลูกศิษย์ แทนเช่นเดียวกับบู๊ซิ่วบุ้นก็กระฉูดน้ำเงี่ยนที่สะสมไว้เต็มหัวควยออกมา พลั๊กๆเต็มรูหีอึ้งย้งเช่นเดียวกัน แต่ในจังหวะนั้นกลับมีร่างหนึ่งโผล่เข้ามา “มันอะไรกันนี่ อึ้งย้ง” ทั้งคู่ต่างตกใจหันไปตามเสียง กลับเป็นก๊วยเจ๋ง ที่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าคงมีแต่กางเกงที่นุ่งมาเพียงตัวเดียวแต่อยู่ใน สภาพเปื้อนดินโคลนเลอะเทอะไปหมดมิหนำซ้ำเนื้อตัวก๊วยเจ๋งก็กลับสกปรกมอมแม ยิ่ง แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือ สายตาอันแดงฉานแสดงถึงความกริ้วโกรธอย่างสุดขีด “ท่านพี่” “หา...อาจารย์ก๊วยเจ๋ง” บู๊ซิ่วบุ้นเห็นอาจาร์ก๊วยเจ๋งมาพอดีขณะที่มันกำลังมีอะไรกับอาจารย์อึ้งย้ง คิดในใจ “ซวยแน่แล้วกู งานนี้มีหวังโดนอาจารย์ก๊วยเจ๋ง กระทืบสลบคาตีนแน่ “ “โอ๊ย...” บู๊ซิ่วบุ้นร้องออกมาดังลั่นคล้ายได้รับความเจ็บปวดขึ้นมา กลับล้มลงสิ้นสติลงไปอย่างรู้งาน นี่เป็นเพราะอึ้งย้งพยายามจะบอกให้บู๊ซิ่วบุ้นทราบว่าเมื่อนางหยุดถ่ายพลัง แต่มีพลังในครั้งสุดท้ายที่วนเวียนอยู่ในตัวมัน ให้มันโคจรซึมซับพลังมิฉะนั้นจะถูกพลังเล่นงานเช่นเดียวกับบู๊ตงยู้ อึ้งย้งกำลังประคองตัวลุกขึ้นจะพูดกับก๊วยเจ๋ง ก็ปรากฎที่มีคนแหวกพุ่มไม้เข้ามาอีก ทั้งก๊วยเจ๋งและอึ้งย้งเหลียวกลับไปดูกลับเป็น องค์ชายเจอรูดัล นางรัศมีเทวี และก๊วยฮู้ ที่คล้ายหลับใหลไม่ได้สติอยู่กับบ่าขององค์ชายเจอรูดัล ตอนบทลงเอยในเกาะดอกท้อ ตอนแรก “ฮึ ฮึ ดูเหมือนกำลังมีปัญหาภายในครอบครัวกันอยู่กระมัง น้องอึ้งย้งหากก๊วยเจ๋งรังเกียจเจ้า ก็มาอยู่กับข้าแล้วกัน ไหนๆเราก็มีสัมพันธ์กันแล้ว” เสียงองค์ชายเจอรูดัลพูดขึ้น เหมือนยิ่งราดน้ำมันลงไปบนกองเพลิง ทำให้โทสะของก๊วยเจ๋งบันดาลขึ้นมากว่าเดิม “หุบปากโสโครกของเจ้า นี้เป็นเรื่องของครอบครัวข้า เอ๊ะ แล้วที่มันพูดเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไร“ ก๊วยเจ๋งพูดด่าออกไป ก่อนหันมาพูดกับอึ้งย้งต่อ อึ้งย้งแสนกระอักกระอ่วนใจยากที่จะตอบคำถามก๊วยเจ๋งผู้เป็นสามี พลันน้ำตาของอึ้งย้งกลับรินไหลเอ่อล้นออกจากสองตาลงมาอาบแก้ม ส่งเสียงเครือสั่นสอึกสอื้นออกมา “ ฮึก ๆ ท่านพี่.....ข้า......ฮึก” ก๊วยเจ๋งเห็นอยู่ๆ อึ้งย้งร้องไห้ออกมาเกิดรู้สึกสงสารขึ้นมาในใจ เพราะตลอดเวลาที่อยู่กินกันมาไม่เคยมีครั้งใดเลยที่ก๊วยเจ๋งจะทำให้อึ้งย้ง เสียใจ และยิ่งเป็นครั้งแรกที่ก๊วยเจ๋งเห็นอึ้งย้งร้องไห้ออกมาต่อหน้าธารกำนัลเช่น นี้ ก๊วยเจ๋งทั้งเดือดดาลทั้งสงสารอึ้งย้งไม่อาจหักใจดูหน้าอึ้งย้งได้ จึงหันไปกล่าวกับองค์ชายเจอรูดัลและนางรัศมีเทวี “ข้าไม่เข้าใจว่าที่พวกท่านมารังควานเราที่เกาะดอกท้อด้วยเหตุอันใด ทั้งมาจับลูกสาวเรา ทั้งยังแม่นางปลอมเป็นลูกสาวเรา มายั่วยวนเรา ต้องการให้เรามีความสัมพันธ์กับลูกสาว ที่พวกท่านทำลงไปเพื่ออะไรกัน” ทั้งองค์ชายเจอรูดัลกับนางรัศมีเทวีต่างนิ่งงันไปชั่วขณะ คล้ายไม่สามารถตอบคำถามของก๊วยเจ๋งได้ เป็นองค์ชายเจอรูดัลกลับพูดขึ้นพร้อมกับวางร่างที่หลับใหลของก๊วยฮู้ลงนอนบน พื้น “ตอนแรกข้าคิดมาเกาะดอกท้อเพื่อประลองยุทธ แต่ตอนนี้ข้าปรารถนาในตัวอึ้งย้ง ข้าจะคืนลูกสาวให้เจ้า แล้วออกจากแดนตงง้วนไป เพียงแต่...อึ้งย้งต้องไปอยู่กับเรา” “บัดซบ เหลวไหลจริงๆ อึ้งย้งเป็นภรรยาข้า จะให้ไปอยู่กับเจ้าได้อย่างไร” “ตอนนี้อึ้งย้งก็เป็นภรรยาข้าด้วย ข้าเชื่อว่าอึ้งย้งคงพอใจบทพิศวาสของข้ามากกว่าเจ้า” “เจ้า เจ้า เจ้า เอง ก็มีภรรยาอยู่แล้ว แล้วนางละว่ายังไง“ “อะไรเป็นความต้องการของสามีข้า ข้าล้วนยินดี เช่นเดียวกันกับที่ข้าทำอะไรสามีข้าก็ยินดี” เป็นนางรัศมีเทวีกลับตอบขึ้นแทน ก๊วยเจ๋งถึงกับเซ่อโต้เถียงไม่ได้เพราะตามปกตืก๊วยเจ๋งก็ไม่เจนจัดในด้านคำ พูดอยู่แล้ว ได้แต่เดือดดาลหันไปพูดกับอึ้งย้ง “ย้งยี้ ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า กันแน่ แต่หากว่า....เจ้าหมดรักข้า ต้องการไป ก็สุดแต่เจ้า” ตอนนี้อึ้งย้ง่ได้หยุดร้องไห้แต่ยังมีน้ำตานองใบหน้า พูดขึ้นว่า “พี่ก๊วยเจ๋ง ข้ารู้สึกเสียใจ แต่มันหาได้เป็นอย่างที่ท่านคิด แต่ข้าก็ยากอธิบายให้ท่านฟังได้” “พวกท่านฟังไว้ การที่ผู้หญิงจะรักใครสักคน ไม่ใช่เพราะเรื่องพิศวาสบนเตียงเพียงเดียว แม้ไม่มีเรื่องนี้ เลยผู้หญิงก็สามารถรักผู้ชายคนหนึ่งได้ นางรัศมีเทวีนางเองก็เป็นผู้หญิงเช่นข้า นางย่อมรู้คำตอบดี และข้าก็คิดว่านางก็ไม่ได้รักและภักดีต่อสามีของนางเพียงเพราะเรื่องพิศวาส บนเตียงเท่านั้น” อึ้งย้งหันมากล่าวกับทั้งสองก่อนหันกล่าวกับก๊วยเจ๋งอย่างช้าๆ “พี่ก๊วยเจ๋งข้ารักท่านเพียงคนเดียวเท่านั้น........และก่อนที่ข้าจะตัดสิน ใจแต่งงานกับท่าน....... ข้าก็ได้คิดถึงเหตุผล........ที่จะแต่งงานกับท่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า....... และทุกครั้งข้าก็มั่นใจในคำตอบที่ได้รับ......ว่ามันไม่ใช่เป็นความรักเพียง อย่างเดียว....... แต่ข้ามั่นใจเสมอว่า.......ผู้ชายที่ข้าจะแต่งงานด้วยนี้เป็นคนดีและซื่อ สัตย์ต่อข้า..... ต่อให้เวลาจะผ่านไปแค่ไหน....... ต่อให้มีหญิงอื่นใดเข้ามา...... ผู้ชายคนนี้ก็จะไม่มีวันนอกใจข้าเป็นอันขาด ซึ่งข้า......ก็ตัดสินใจไม่ผิด..... แต่ข้า..........” เอ่ยถึงตอนนี้น้ำตาของอึ้งย้งกลับรินไหลออกมา ก๊วยเจ๋งจึงยกมือไปเช็ดน้ำตาให้อึ้งย้ง พลางกล่าวขึ้น “อึ้งย้ง.......ข้าขอโทษต่อเจ้า” อึ้งย้งเงยหน้าสบตากับก๊วยเจ๋งคล้ายมีคำถาม ก๊วยเจ๋งจึงพูดต่อ “ข้าเองก็ยึดหลักในการครองชีวิตคู่เช่นกันว่า ควรมีความเชื่อใจและไว้วางใจซึ่งกันและกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าก็ไม่เคยมีเรื่องชายใดเข้ามาเกี่ยวข้องเลย ข้าก็ควรเชื่อใจเจ้า แต่ครั้งนี้ข้ากลับลืมเลือนไป ข้าจึงต้องเป็นฝ่ายขอโทษเจ้า” ก๊วยเจ๋งพูดแล้วเว้นระยะไว้หน่อยหนึ่งจึงพูดต่อ “และสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตคู่ที่ควรมี คือ การให้อภัยเมื่ออีกฝ่ายผิดพลาดไป และข้าก็เชื่อว่าหากข้าพลาดพลั้งทำสิ่งใดผิดพลาดไป เจ้าก็คงให้อภัยข้าเช่นกัน” อึ้งย้งมองสบตาก๊วยเจ๋งอยู่พักหนึ่งจึงโผเข้ากอดกับก๊วยเจ๋ง ความขุ่นเคือง ความทุกข์ระทมเมื่อสักครู่ตอนนี้กลับสลายไปแล้ว ต่างเปี่ยมด้วยความรักที่มีต่อกันอย่างลึกซึ้ง “แม้ผู้คนทั่วหล้าจะนินทาว่าท่านพี่เป็นผู้โชคดีที่ได้ข้าเป็นภรรยาจนทำให้ ท่านมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่มีแต่เพียงข้าเท่านั้นจึงรู้ว่าคนที่โชคดีจริงๆเป็นข้าต่างหากที่ได้ท่าน เป็นสามี” ทั้งองค์ชายเจอรูดัลและนางรัศมีเทวีต่างเฝ้ามองอยู่ ก็พลอยรู้สึกประทับใจในความรักของก๊วยเจ๋งและอึ้งย้งไปด้วย เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่เพียงไม่บั่นทอนความรักที่ทั้งคู่มีต่อกันแต่ กลับทำให้ทั้งคู่กลับมีความรักที่แนบแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก องค์ชายเจอรูดัลเห็นแล้วเกิดหมั่นไส้แกล้งพูดขึ้นว่า “เฮ้อ....เจ้าก๊วยเจ๋งจอมงี่เง่า ถูกอึ้งย้งกล่อมหน่อยเดียวก็อยู่หมัด” “คิก คิก แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้น” “เอ...” เป็นเสียงนางรัศมีเทวีสอดแทรกขึ้นมา “ข้าคิดว่า ก๊วยเจ๋งนี่แหละเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงปรารถนา” “เจ้าหมายความว่า เจ้าหลงเสน่ห์มันหรืออย่างไร แต่ข้าไม่เห็นมันจะมีเสน่ห์แต่อย่างใด ซื่อบื้อก็เท่านั้น” “ข้าก็ไม่ได้หมายความว่าข้าชอบก๊วยเจ๋ง ผู้หญิงแต่ละคนย่อมชอบผู้ชายต่างกัน สำหรับข้าชอบผู้ชายที่เจ้าชู้เล็กน้อยเพราะดูมีเสน่ห์เป็นที่หมายปองของหญิง อื่น แต่สุดท้ายกลับมารักภักดีต่อข้าเพียงคนเดียวเช่นก๊วยเจ๋ง” “อืม เฮอะ” องค์ชายเจอรูดัลแค่นเสียงขึ้นในลำคอ แต่ในใจก็ยอมรับคำพูดของนาง ดูเหมือนตอนนี้ทั้งก๊วยเจ๋งและอึ้งย้งจะปรับความเข้าใจกัยได้แล้ว ตอนนี้ทั้งคู่พร้อมที่จะร่วมใจกันฝ่าฟันอุปสรรคที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรง กลัวสิ่งใดแล้ว อึ้งย้งจึงจับกุมมือก๊วยเจ๋งแน่นอย่างพร้อมที่จะไปเผชิญอันตรายในเบื้องหน้า แต่แล้วอึ้งย้งกลับต้องตกใจเมื่อพบว่ามือก๊วยเจ๋งเย็นเฉียบ “เอ๊ะ พี่ก๊วยเจ๋ง ท่านไดรับบาดเจ็บอันใดหรือเปล่า” “ข้าไม่เป็นอะไรมาก เพียงแต่สูญพลังไปหมด ตอนนี้เหลือแต่เพียงพลังภายนอกที่จะต่อสู้เท่านั้น” อึ้งย้งเอามือจับชีพจรก๊วยเจ๋งดูจึงพบว่า ชีพจรก๊วยเจ๋งอ่อนล้ายิ่งแต่ไม่มีอาการบาดเจ็บใด ร่างกายอ่อนล้ายิ่ง หากได้กินโอสภทิพย์ของบิดานางพักผ่อนเพียงชั่วยามก็จะฟื้นกำลังเป็นปกติ แต่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ไม่อาจทำเช่นนั้นและตอนนี้นางก็ไม่ได้นำยาติด ตัวมา อึ้งย้งพยายามลดเสียงแทบจะกระซิบ เพราะกลัวฝ่ายตรงข้ามจะได้ยิน “เอาละ อึ้งย้งพวกเจ้ามาตกลงกันดีกว่า” เสียงเจอรูดัลพูดขึ้น อึ้งย้งทำใจดีสู้เสือพาก๊วยเจ๋งออกมารับสถานการณ์ ขณะเดียวกับที่หัวสมองนางหมุนติ้วอยู่ตลอด ประเมินสถานการ์ณขบคิดไม่หยุด “พวกท่านจะตกลงเช่นไร เราพร้อมตลอด แต่อย่าหมายว่าจะใช้ลูกสาวเราเป็นเตรื่องมือ” องค์ชายเจอรูดัลกลับหัวเราะก้อง ก่อนพูดต่อ “วิสัยเราไม่ชอบทำเช่นนั้นอยู่แล้ว พวกเจ้าสามารถเอาลูกสาวคืนไปได้ทุกเมื่อ” อึ้งย้งงุนงง ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาไม้ไหน “แล้วพวกท่าน ต้องการจะต่อสู้กันเช่นไร” “ตอนนี้พวกเราทั้งฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บด้วยกัน ต่อสู้กันไปก็ไร้ประโยชน์ อึงย้งตัวเจ้าเองก็คงโดนพลังลมปราณเล่นงานแล้วซิ ถึงเจ้าจะให้ลูกศิษย์ถ่ายลมปราณไปก็เพียงยับยั้งได้ชั่วขณะ อีกไม่เกินชั่วยามอาการเจ้าก็จะกำเริบหนักขึ้นไปอีก” “อึ้งย้ง เจ้า โดนพิษบาดเจ็บอันใด” เสียงก๊วยเจ๋งร้องถามอย่างตกใจ “ข้าใช้วิชาดูดดาวกับศัตรู” “ดูดดาวอันใด” ก๊วยเจ๋งถามต่ออย่างงงงง “วิชาดูดดาวในคัมภีร์นพเก้า เรื่องซับซ้อนยิ่งไว้ข้าจะอธิบายในตอนหลัง” สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานในตอนนี้ต่างไม่มีเวลาอธิบายความว่าต่างเกิดอะไรขึ้น “แล้วพวกท่านต้องการจะให้ทำเช่นไร” “เรามีข้อตกลงกับเจ้า แล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจเช่นไร” “ข้อตกลงอะไรลองเสนอมา” “ข้อตกลงนี้ เป็นเรื่องลับระหว่างเราสองคนเท่านั้น” อึ้งย้งถึงกับสมองหมุนติ้วอีกครา เพราะไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีลูกเล่นอะไร นางพิจารณาดูว่าทั้งนางและก๊วยเจ๋งต่างก็บาดเจ็บ ส่วนฝ่ายตรงข้ามก็มีสภาพพอๆกันหากต่อสู้กันยังไม่รู้ว่าจะเป็นฝ่ายใดได้ เปรียบเสียเปรียบ มีแต่จะตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย “ตกลง “ “งั้นเชิญเจ้ามาทางนี้” อึ้งย้งตอบรับคำ ขณะที่จะเดินตามองค์ชายเจอรูดัลไป กลับถูกก๊วยเจ๋งฉุดมือไว้ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่ก๊วยเจ๋ง ข้าคาดว่าฝ่ายนั้นคงไม่มีอะไร ให้ข้าลองฟังข้อเสนอของฝ่ายนั้นดูก่อนค่อยร่วมตัดสินใจกันอีกทีก็แล้วกัน” “เจ้าระวังตัวก็แล้วกัน” “ท่านพี่ก็ระวังตัวด้วย ครอบครัวเราจะต้องปลอดภัย ลูกสาวเราคงไม่เป็นไรปล่อยให้นางนอนพักไปเถอะ ส่วนเจ้าลูกศิษย์สองตัวนั่นพี่หาอะไรคลุมมันกันอุจาดตาหน่อย แล้วปล่อยมันไว้อย่างนั้น ไม่นานก็จะคืนสติเอง ส่วนท่านพี่ข้าตรวจอาการแล้วไม่เป็นไร เพียงต้องพักผ่อนให้กำลังคืนกลับเท่านั้น” อึ้งย้งพูดแล้วก็เดินตามองค์ชายเจอรูดัลหายไปหลังพุ่มไม้อีกด้านหนึ่ง ก๊วยเจ๋งเลยเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเจ้าลูกศิษย์สองตัวที่แก้ผ้านอนหงายอ้าซ่า อยู่มาปิดร่างมันทั้งสองตามคำของอึ้งย้ง ก๊วยเจ๋งเห็นเจ้าลูกศิษย์สองตัวนี้แล้วอยากจะกระทืบเต็มทน แต่อดใจไว้ หันไปมองทางด้านนางรัศมีเทวี เห็นดูแลลูกฮู้อยู่อย่างทนุถนอมรักใคร่ ไม่เห็นมีทีท่าจะทำร้ายลูกฮู้แต่อย่างใด และดูเหมือนนางจะโคจรลมปราณพักผ่อน ดูแล้วนางยังไม่ทุเลาจากอาการบาดเจ็บเท่าใด ส่วนก๊วยเจ๋งเองก็ต้องการพักรักษาตัวเช่นกัน เลยนั่งขัดสมาธิค่อยโคจรลมปราณกำลังภายในอย่างเงียบๆ แล้วตาก็คอยจับจ้องไปยังพุ่มไม้ด้านที่อึ้งย้งกับองค์ชายเจอรูดัลเดินเข้าไป เผื่อมีเหตุการณ์อะไรเปลี่ยนแปลง ตามปกติไม่ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่เพียงใดก็ตาม ล้วนแต่เป็นอึ้งย้งเท่านั้นที่เป็นผู้ตัดสินใจ ก๊วยเจ๋งจะทำตามทุกเรื่อง ซึ่งทุกครั้งอึ้งย้งไม่เคยตัดสินใจเรื่องใดผิดพลาดเลย มันจึงเกิดเป็นความมั่นใจขึ้นของอึ้งย้ง ซึ่งทำให้ก๊วยเจ๋งรู้สึกเป็นห่วงขึ้นในใจตลอด เพราะนับมันอึ้งย้งยิ่งเพาะความเชื่อมั่นในตัวเองสูงขึ้นทุกวัน จนก๊วยเจ๋งอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าหากนางตัดสินใจพลาดขึ้นสักคราจะเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้ก็เช่นกันที่ก๊วยเจ๋งมอบความตัดสินใจให้อึ้งย้ง และครั้งนี้หวังว่าอึ้งย้งก็จะไม่ตัดสินใจอะไรที่ผิดพลาด อึ้งย้งต้องปลอดภัย ครอบครัวของเราต้องปลอดภัย ก็วยเจ๋งพยายามบอกกับตัวเอง ก๊วยเจ๋งเฝ้าคอยอึ้งย้งกับองค์ชายเจอรูดัลว่าเมื่อไรจะเดินออกมา แต่รู้สึกนานสองนานก็ยังไม่มีวี่แววของทั้งคู่ปรากฎออกมาให้เห็น ก๊วยเจ๋งใจร้อนอยากถลันเข้าไปในหลังพุ่มไม้ นั่นเสียให้ได้แต่ระงับใจไว้ การโคจรลมปราณเพื่อฟื้นพลังของก๊วยเจ๋งเลยทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร ต่างกับทางด้านรัศมีเทวีที่ดูสงบนิ่งดูท่าทีนางค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วในที่สุดทั้งอึ้งย้งและองค์ชายเจอรูดัลต่างก็เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้แล้ว แม้อาจเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แค่ชั่วกาน้ำเดือด แต่สำหรับก๊วยเจ๋งรู้สึกมันแสนนานยิ่ง “อึ้งย้งเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ตกลงมันว่าอย่างไร” ก๊วยเจ๋งถามอึ้งย้งอย่างใจร้อน อึ้งย้งกลับผวาเข้ากอดก๊วยเจ๋ง “เรียบร้อยดี ทุกอย่างไม่มีอะไรแล้ว” อึ้งย้งตอบ ก๊วยเจ๋งยังคงสวมกอดอึ้งย้งอย่างงงงัน “ตกลงมันเป็นอย่างไร” ก๊วยเจ๋งถามแต่อึ้งย้งกลับจูบก๊วยเจ๋งอย่างดูดดื่ม ก่อนที่จะเอียงหน้าเข้าไปคล้ายกระซิบที่ข้างหูก๊วยเจ๋ง “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ท่านรู้ว่าข้ารักท่านเพียงคนเดียวเท่านั้น และทำทุกสิ่งเพื่อท่านและครอบครัว” อึ้งย้งกลับมาจูบก๊วยเจ๋งอีกครา ก๊วยเจ๋งยังงงงันแต่ก็จูบตอบอึ้งย้งอย่างรักใคร่ ฉับพลันอึ้งย้งกลับตวัดดัชนีขึ้นจี้จุดตรงท้ายทอยก๊วยเจ๋งอย่างรวดเร็ว ขณะที่กำลังจูบกันอย่างดี่มด่ำ ก๊วยเจ๋งถึงกับฟุบหลับอยู่ในอ้อมกอดของอึ้งย้งทันที ..................................................... มันเกิดอะไรขึ้น อึ้งย้งไฉนทำเช่นนี้ ก๊วยเจ๋งที่หลับใหลคล้ายมีคำถามขึ้นในใจ