เฟยจินเอ๋อพาอู๋ซันกุ้ยกลับที่พัก แนเสี่ยวเชี่ยนอ้อยอิ่งอยู่บริเวณนั้นครู่หนึ่ง หันไปชำเลืองมองไทจือ แล้วหันหลังกลับ ไทจือพลันร้องเรียกว่า
"เสี่ยวเชี่ยน เจ้าเข้ามานี่"แนเสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไปตามเสียงเรียกพลางกล่าว
"องค์ชายมีพระประสงค์อะไร"
"เจ้าปล่อยข้า"
"ไม่ได้หรอก หากองค์หญิงเจาเหยินรู้ต้องกริ้วข้าแน่ๆ"พูดจบทำท่าจะหันกลับ ไทจือพลันเปลี่ยนเสียงน้ำเสียงอ่อนหวานว่า
"พี่เสี่ยวเชี่ยน ปล่อยข้าเถอะ ข้ายืนมาเกือบชั่วยามแล้วเมื่อยเหลือเกิน"แนเสี่ยวเชี่ยนได้ยินไทจือเรียกตนว่าพี่เสี่ยวเชี่ยนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลันรู้สึกวาบหวิวแปลกประหลาดต้องหันมาปลอบโยนไทจืออีกครั้ง
"องค์ชายอดทนอีกชั่วครู่ คาดว่าองค์หญิงต้องมาปล่อยท่านในไม่ช้า"
"แต่ข้าจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว พี่เสี่ยวเชี่ยนคนงาม น้ำใจงามช่วยปล่อยข้าด้วยเถิด"ไทจือเฝ้าออดอ้อนเสียงอ่อนหวาน แนเสี่ยวเชี่ยนใจอ่อนไม่สามารถหักใจฟังได้ ต้องแก้มัดปล่อยไทจือเป็นอิสระ เขาถูกผูกมัดเป็นเวลานานรู้สึกปวดเมื่อย แนเสี่ยวเชี่ยนต้องช่วยประคองกลับเข้าวัง เหล่าทหารองครักษ์พอเห็นแนเสี่ยวเชี่ยนประคองไทจือก็ลอบหัวร่อในใจ ทราบดีว่าองค์ชายคงก่อกวนเรื่องเหลวไหล จึงถูกลงโทษถึงกับต้องให้คนสนิทขององค์หญิงประคองกลับมา
ครั้นพอส่งถึงห้อง แนเสี่ยวเสี่ยนย่อกายคำนับ ทำท่าว่าจะกลับ ไทจือพลันร้องเรียกว่า
"เดี๋ยวก่อนพี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าเหนียวตัวเหลือเกิน ท่านช่วยข้าอาบน้ำเถอะ"แนเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดง นางเคยแต่ปรนนิบัติองค์หญิงเจาเหยินอาบน้ำ ไม่เคยปรนนิบัติเจ้าชายอาบน้ำมาก่อน รู้สึกอับอายต้องกล่าวว่า
"ข้าไม่ถนัด องค์ชายให้นางกำนัลคนอื่นเถอะ"
"โธ่ พี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าอยากให้ท่านอาบให้ข้านี่ หรือท่านรังเกียจข้า"
"เปล่า องค์ชายอย่าเข้าใจผิด" แนเสี่ยวเชี่ยนรีบปฎิเสธ
"ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้"ไม่รอให้แนเสี่ยวเชี่ยนปฎิเสธ รีบสั่งนางกำนัลหน้าห้องให้เรียกบ่าวไพร่ยกถังอาบน้ำเข้ามา
แนเสี่ยวเชี่ยนอับจนปัญญา ต้องช่วยไทจือปลดเปลื้องเสื้อผ้า อย่าเห็นว่าแนเสี่ยวเชี่ยนอายุเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่นางเติบโตในวัง รับใช้คลุกคลีกับองค์หญิงเจาเหยินกับเฟยจินเอ๋อมาตลอด ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมาก่อน ไทจือแม้อ่อนวัยกว่านาง แต่ก็เป็นเด็กหนุ่มงามสง่า นางอับอายจนหน้าแดงฉาน
ขณะถอดเสื้อผ้าองค์ชายก็เบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองเรือนร่างของเขา โดยเฉพาะที่สัดส่วนความเป็นชายนั้น
ไทจือก้าวลงไปในอ่างน้ำ แนเสี่ยวเชี่ยนก็ลอบระบายลมหายใจโล่งอก ร่างกายไทจือแม้เปลือยเปล่าแต่อยู่ในน้ำก็มองเห็นส่วนสำคัญเพียงเลือนราง
ไทจือเอนหลังพิงผนังไม้ด้านหนึ่งในถังหลัยตาพริ้มสบายใจ แนเสี่ยวเชี่ยนก็เดินอ้อมไปด้านหลัง ช่วยเช็ดถูไปตามเรือนร่างของเขา มืออ่อนนุ่มของแนเสี่ยวเชี่ยนยามลูบคลำไปตามเนื้อตัวของยิ่งทำให้ไทจือรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก แนเสี่ยวเชี่ยนลูบไล้ขัดถูไปถึงแผ่นอกของเขาก็ลูบคลำผ่านหัวนมไปเบาๆ ไทจือพลันกล่าวว่า
"พี่เสี่ยวเชี่ยนท่านขัดถูอย่างนี้ไม่ถนัดนัก มิสู้เปลืองผ้าลงมาอาบน้ำกับข้าเถอะ"แนเสี่ยวเชี่ยนอุทานดังอา รีบปฎิเสธ
" ไม่ได้หรอกองค์ชาย"
"ทำไมล่ะพี่เสี่ยวเชี่ยน" องค์ชายถามด้วยความสงสัย
แนเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดง อีกอักชั่วครู๋จึงกล่าว
"องค์ชายเป็นผู้ชาย ส่วนข้าเป็นผู้หญิง อาบน้ำด้วยกันไม่ได้"
"เอ๊ะ ผู้ชายกับผู้หญิงอาบน้ำด้วยกันไม่ได้หรือ"
"ไม่ได้เด็ดขาด"
"แล้วทำไม เสด็จพ่อจึงอาบน้ำกับพระสนมเป็นประจำ"แนเสี่ยวเชี่ยนเป็นดรุณีพรหมจรรย์ ได้ยินไทจือพูดด้วยความซื่อ ยิ่งอับอายจนหน้าแดงฉาน ร้องเพ้ยบอกว่า
"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ซิ"
"ประหลาดแท้" องค์ชายพีมพำ
แนเสี่ยวเชี่ยนต้องถามด้วยความสงสัย
"ประหลาดอันใด"
"ทำไมพี่เสี่ยวเชี่ยนต้องหน้าแดงด้วย"แนเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองไทจือด้วยความสงสัย ไทจือไม่ไร้เดียงสาจริงๆหรือแกล้งหยอกล้อนางกันแน่
ไทจือพลันกล่าวขึ้นอีกครั้ง
"ท่านหลอกลวงข้า บัดนี้ข้าขอสั่งให้ท่านเปลื้องเสื้อผ้าแล้วลงมาอาบน้ำกับข้าเดี๋ยวนี้"
"ท่าน..."
"ข้าเป็นรัชทายาท ท่านกล้าขัดคำสั่งข้าหรือ"แนเสี่ยวเชี่ยนบังเกิดความคับแค้นใจ ต้องร้องไห้โฮออกมาทันที ไทจือกลับเป็นฝ่ายตกใจร้องว่า
"พี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าให้ท่านอาบน้ำ ทำไมต้องร้องไห้"
"ท่านรังแกข้า"
"ข้ารังแกท่านที่ใด"
"ท่านบังคับให้ข้า..เปลื้อง..เปลื้อง..ผ้าอาบน้ำกับท่าน...ไม่เรียกรังแกแล้วจะเรียกอะไร เสียทีที่ข้าอุตส่าห์ช่วยแก้มัดพาท่านมาส่งถึงที่นี่"ไทจือกล่าวอย่างน้อยใจ
"พี่เสี่ยวเชี่ยนไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้ารู้แล้วว่าท่านรังเกียจข้า เมื่อท่านไม่ประสงค์จะอาบน้ำกับข้า ก็แล้วแต่ท่านเถอะ"แนเสี่ยวเชี่ยนเห็นไทจือยอมอ่อนข้อให้กับนาง ก็ดีใจ แต่เห็นสำเนียงของไทจือแฝงไว้ด้วยความน้อยใจต้องถามว่า
"องค์ชาย... ท่านโกรธข้าหรือ"
"หามิได้ แต่ข้าเสียใจที่ท่านรังเกียจข้า"แนเสี่ยวเชี่ยนเห็นสีหน้าไทจือแสดงถึงความน้อยใจจริงๆ หาใช่ลักษณะของการเอาเปรียบนางไม่ ต้องฉุกใจคิด
"ไทจือ คงไม่รู้เรื่องบุรุษสตรีจริงๆ เขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มบริสุทธิ์ เราต้องถือสาอันใด อย่าว่าแต่หากเขาใช้คำสั่งบังคับให้เราเป็นนางบำเรอ เราไหนหลีกเลี่ยงได้"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น