เล่ห์สวาทเพลิงราคะ ตอน 8

อร ชาพลิกตัวกระสับกระส่ายบนที่นอนในโรงแรมหรูที่เธอพักนั้น รู้สึกใจหายแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เฝ้าพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ทำไม่ได้ หญิงสาวเอื้อมมือไปพลิกนาฬิกาปลุกเรือนเล็กที่หัวเตียงที่บ่งบอกเวลาเกือบ ห้าทุ่มแล้ว

อากาศในห้องที่ปรับอุณหภูมิเอาไว้สบายๆ นั้น ในตอนนี้กลับไม่สามารถช่วยระงับบรรเทาความรุ่มร้อนที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจของ หญิงสาวแสนสวยให้ลดลงได้เลย

อรชาพลิกตัวไปมาอย่างหงุดหงิดใจ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนในที่สุดเมื่อเข็มนาฬิกาชี้ไปจนเกือบเลขสิบสอง เธอก็ยอมแพ้ลุกขึ้นนั่ง

หญิงสาวเดินไปที่หน้าต่าง มองลงไป แสงไฟในยามราตรีที่ส่องสว่างที่เธอเคยมองได้เพลินๆ ในค่ำคืนนี้ไฟที่เคยมีสีสรรสดใสกับแลดูเศร้าประหนึ่งว่ากำลังกระพริบเป็น สัญญาณแสดงความอาลัยต่อการสูญเสียของอันเป็นที่รัก

อรชายกมือลูบไปที่ใบหน้าตัวเอง ครุ่นคิดอย่างอ่อนล้าในใจ

นี่เราเป็นอะไรไป? ลองอาบน้ำเย็นๆ แล้วกัน...น่าจะดีขึ้น

แต่เปล่าเลย เมื่อจากออกมาจากห้องน้ำหลังจากแช่ตัวอยู่ในสายน้ำเย็นฉ่ำที่ราดรดมาจากฝัก บัวอยู่นาน ความรู้สึกว้าวุ่นใจนั้นยังคงจับในความรู้สึก จนทำให้วงหน้างามนั้นค่อนข้างหมองคล้ำ ดวงตากลมสวยที่เคยมีแต่ประกายหวานสดใสเต็มไปด้วยแววตาแห่งความกังวลอย่าง เร้นลับ จนหญิงสาวถึงกับตกใจเมื่อมองเห็นใบหน้าของตัวเองสะท้อนออกมาจากกระจกเงาใน ห้องพัก

อรชาแน่ใจว่าความกังวลเร้นลับนี้ ไม่น่าจะเกิดขึ้นจากงาน...ใช่...การปรากฏตัวของคุณลุงมนูนั้นมีอิทธิพลคุก คามต่อจิตใจของเธอไม่น้อย...ต่อแผนการดำเนินงานเข้าควบซื้อกิจการของเครือปา ร์มบีช

แต่งานที่มีปัญหาต้องสะสาง เธอมั่นใจแม้ว่าจะยุ่งยาก ต้องใช้ความระมัดระวังในการดำเนินการ แต่สิ่งเหล่านั้นเธอก็เคยผ่านมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่จะมีน้ำหนักเพียงพอจนทำให้เธอรู้สึกกลัดกลุ้มประหนึ่งว่าจะ สูญเสียของรักไปอย่างเช่นเธอรู้สึกเหมือนตอนนี้

ของรักของเธอ?

ความคิดที่วาบขึ้นมาในมโนสำนึกนั้นมาพร้อมๆ กับใบหน้าของน้องสาวสุดที่รักทั้งสองของเธอ อรชาใจหายวูบ

หรือจะเกิดเรื่องอะไร...ยายนุชกับยายษา?

ความเสียวสะท้านที่วาบขึ้นจับหัวใจ ร่างบางงามของหญิงสาวถึงกับสั่นไหวออกมาอย่างหวาดหวั่น มือเรียวงามที่เอื้อมไปคว้าโทรศัพท์นั้นสั่นระริก

อรชาแทบร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อได้ยินแจ๋วๆ ของน้องสาวคนรองดังขึ้นมา

“พี่อร...มีอะไรหรือคะ...ทำไมโทรมาตอนนี้ล่ะ”

ริมฝีปากงามราวกับกลีบกุหลาบนั้นยังสั่นระริก เมื่อกรอกเสียงถามลงไปว่า

“นุช..ที่บ้านเรียบร้อยดีใช่ไหม...ษาล่ะ...ไม่ได้เป็นอะไรไปใช่ไหม”

เสียงหัวเราะใสดังมาจากเมืองไทย

“ค่ะ...ทุกคนสบายดี...นุชอยู่ที่มหาลัย...ษาตอนนี้คงสนุกกับเพื่อนอยู่... เห็นว่านัดไปทานข้าวดูหนังกัน..และพี่อรไม่ต้องห่วงนะคะ...นุชเช็คดูแล้ว... ษาไปกับลุงมากค่ะ...”

อรชาผ่อนลมหายใจยาวๆ ประนบมือไหว้ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับบุคคลสองคนที่ เธอรักยิ่ง...รักยิ่งกว่าสิ่งใด...รักยิ่งกว่า...เธอรักตัวเอง

คงไม่มีอะไร...เธอคงเหนื่อยมากไปกับทริปมาซานฟรานนี้ จิตใจที่เคยมั่นคงเลยอ่อนไหวไปบ้าง

คิดดังนั้นหญิงสาวก็พยายามปลอบใจตัวเอง กล่าวเสียงที่มั่นคงขึ้น

“นุช..พี่เป็นห่วง...ดูแลตัวเองดีๆ นะ...ฝากน้องด้วย...”

อรนุชรับรู้ถึงน้ำเสียงแปลกๆ ของพี่สาวคนโต ก็พยายามทำเสียงให้เข้มแข็ง

“พี่อรคะ...นุชสบายดีค่ะ...ทางนี้ไม่มีปัญหาอะไรเลย...ษาเองก็อยู่ในสายตานุชแทบทุกวัน...พี่อรไม่ต้องกังวลใจนะคะ”

หยุดไปเล็กน้อย เด็กสาวก็ทำเสียงร่าเริงเพื่อเป็นการปลอบใจพี่สาว

“อ้อ..ตอนนี้นุช..ถูกพี่แต๋วต้อนจนมุม จนต้องยอมประกวด..มิสยูนิเวอร์ซิตี้ให้กับมหาลัยนะคะ”

ข่าวคราวของน้องสองคนกลาง ทำให้อรชายิ้มออกมาได้ นึกถึงตอนนี้น้องสาวต้องไปเดินประกวดแล้วขำในใจขึ้นมา...กระโดกกระเดก อย่างอย่างยายนุช...นี่นะ...

“อ้าว...ไหนทีแรกนุชยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมไงจ๊ะ...ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้”

“เรื่องมันยาวค่ะ...พี่อรกลับมาแล้วนุชจะเล่าให้ฟังอีกที...ตอนนี้นุชก็เลยหัวหมุนติ้วๆๆๆ..ไปกับการติวเข้มของพี่แต๋วจนมึนไปหมด”

เสียงหัวเราะอย่างสดใสร่าเริงตบท้ายมานั้นประดุจเสียงทิพย์ที่ปลอบประโลมใจ ของอรชาให้เย็นลงได้ หญิงสาวแสนสวยจึงค่อยสบายใจขึ้นอย่างมาก

“ถ้าอย่างนั้น...ก็แค่นี้นะ...แล้วพี่จะรีบทำธุระทางนี้ให้เสร็จ..จะพยายามกลับไปให้เร็วที่สุด”

“ค่ะ...พี่อร”

อรชายิ้มให้กับเสียงใสๆ นั้นก่อนจะปิดสัญญาณโทรศัพท์ในมือ ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ

หญิงสาวทรุดตัวลงพนมมือไหว้กับหมอนหัวเตียง

ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลจงดลบันดาลให้ น้องสาวทั้งสองของข้าพเจ้าให้แคล้วคลาดจากสิ่งอันเป็นอันตรายทั้งปวงด้วย เทอญ…

จากนั้นอรชาพยายามข่มตาให้หลับ และในไม่ช้าหญิงสาวแสนสวยก็เข้าสู่ภวังค์แห่งนิทรารมย์

........................

อรนุชวางสายจากพี่สาวแล้ว ใบหน้างามใสนั้นก็มีร่องรอยของความวิตก

เอ..เสียงพี่อรดูไม่ค่อยดีเลย...

เด็กสาวร่างเล็กบางยืนครุ่นคิดอยู่นึกอะไรได้รีบโทรศัพท์ไปหาน้องสาวคนเล็ก

“พี่นุชหรือคะ..”

เสียงหวานๆ ของอรอุษาดังมา อรนุชได้ยินเสียงประกอบแว่วๆ แสดงว่าอีกฝ่ายนั้นคงอยู่ในบริเวณห้างสรรพสินค้า

“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก...แค่โทรมาถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม...แล้วษาเจอกับเพื่อนหรือยังล่ะ”

“เจอกันเรียบร้อยตั้งนานแล้วค่ะ...นี่ก็อิ่มกันแล้วด้วย...กำลังเดินเล่นย่อยอาหาร...รอรอบหนังอยู่ค่ะ”

น้องสาวว่ามาพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ อรนุชยิ้มออกมาได้ รู้สึกค่อยโล่งใจหน่อย

พี่อรคงคิดมากไปเองมั้ง

จากนั้นเด็กสาวก็กำชับเรื่องเวลาที่ต้องกลับบ้านอีกครั้ง อรอุษาเลยลากเสียงล้อๆ ยานคางกับพี่สาว

“ค่า....แหม...หนังเลิกก็คงประมาณสามโมง...แล้วษาจะให้ลุงมากตระเวณขับรถพา เพื่อนๆ ส่งบ้าน...อย่างมากก็คงกลับถึงบ้านไม่เกินห้าโมงเย็น....เลทนิดหน่อยเอง ค่ะ...”

“ฮื่อ...โอเค...เที่ยวให้สนุกนะ...”

อรนุชพูดจบก็วางสายไป ถอนหายใจเบาๆ

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังทักขึ้นด้านหลัง

“นุชจ๊ะ...”

อรนุชหันไปก็เห็นฐิติพรรณเดินยิ้มเข้ามา เด็กสาวหน้าใสก็เลยยิ้มตอบกว้างขวาง

“หวัดดีจ้ะ..ไอซ์”

พริตตี้สาวเดินเข้าจับมือถือแขนอรนุชอย่างสนิทสนม

ในเวลานั้นเด็กสาวทั้งสองยืนอยู่บริเวณซุ้มที่นั่งหน้าคณะ คนหนึ่งนั้นสูงโปร่งสวยจัดบาดตา ส่วนอีกคนแม้จะเตี้ยกว่าแต่ก็สดใสกระจ่าง ประกอบเป็นภาพที่ความจริงคนใดคนหนึ่งก็เป็นจุดเด่นพอตัวอยู่แล้ว แต่พอมายืนประกบคุยกันอย่างร่าเริงก็กลายเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดสายตาของคน ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างต้องหันมามองเด็กสาวที่สวยจัดทั้งสองนั้นแทบจะทุก ตัวคน

“นุชจ๋า...วันนี้รถไอซ์เสียเข้าอู่...เผอิญโชคไม่ดี...ไอซ์ต้องไปธุระไกล ด้วย...ไม่รู้จะรบกวนเกินไปไหมถ้าจะขอให้นุชช่วยไปส่งหน่อย...”

ฐิติพรรณกระซิบกับอรนุช โดยอาศัยจังหวะที่เด็กสาวร่างบางเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อน ซึ่งอรนุชยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน พยักหน้าอย่างร่าเริง

“ได้สิ...แค่นี้เอง...ไม่เห็นเป็นการรบกวน...นุชน่ะต้องขอบคุณไอซ์ต่างหากที่พักนี้ต้องรบกวนให้ไอซ์ไปส่งยายษาแทบทุกวัน”

พริตตี้สาวยิ้มหวานอย่างยินดี กล่าวขอบคุณ

“ถ้าอย่างนั้น เย็นนี้...ไอซ์จะไปรอแถวๆ ลานจอดนะจ๊ะ...”

“ฮื่อ...นุชจะขอพี่แต๋วเลิกเร็วหน่อยก็แล้วกัน...บอกว่ามีธุระจำเป็น...แค่วันเดียวคงไม่เป็นไรหรอก”

เด็กสาวร่างบางพูดจบ ก็ทำตาโตอย่างน่ารักกระซิบว่า

“จริงๆ นุชก็ว่าดีออก...ซ้อมจนเบื่อจะแย่แล้ว...จะได้หาข้ออ้างโดดสักวันหนึ่ง”

สองสาวหัวเราะคิกๆ ให้แก่กันอย่างร่าเริง ก่อนที่พริตตี้สาวจะกล่าวเบาๆ

“แต่..นุช..อย่าไปบอกเพื่อนๆ หรือพี่แต๋วว่ามากับไอซ์เชียวนะ...ไอซ์กลัวว่า...พวกเขาจะเข้าใจผิด...คิด ว่าไอซ์มารบกวนเวลานุชที่จะต้องซ้อมเพื่อการประกวดน่ะจ้ะ...”

เด็กสาวร่างเล็กบางผู้อ่อนเยาว์ไร้เล่ห์มารยา ยิ้มกว้างกล่าวสดใส

“ได้จ้ะ...ไอซ์ไม่ต้องห่วง...นุชจะไม่บอกใคร”

ฐิติพรรณยิ้มหวานให้อรนุช ก่อนที่โบกมือให้และผละไปด้วยกิริยาอาการร่าเริง...ที่เป็นการแสดงออกด้วย ความสบายใจ...จากก้นบึ้งแห่งจิตใจที่แท้จริง

...................................

ศักดาสาดส่องสายตาไปรอบๆ ตัว ขณะที่ชายหนุ่มเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุง

จิ้งจอกสวาทหลังจากเมาแอ๋ไม่เป็นผู้คนอยู่หลายวัน ในที่สุดก็ตัดใจ

ช่างแม่งโว้ย...ไอ้ห่า...เสียรู้ไอ้เซี้ยงไปถือเป็นบทเรียน...อย่างกูหาใหม่ก็ได้วะ

ดังนั้นชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ก็จัดการกับสภาพที่ดูไม่ได้ของตัวเอง ตัดผมใหม่ โกนหนวดเครา และออกตระเวณเพื่อหาเหยื่อเหมาะๆ สำหรับการปอกลอก ซึ่งความจริงศักดาก็ยังไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจนัก เพราะเงินที่เขามีอยู่จากการหลอกลวงมาจากคันธรสนั้นก็นับว่าสูงมากอยู่สบายๆ เกินพอที่จะให้เขาฉุยฉายไปมาได้อีกนาน

คราวนี้เพราะยังมีเงินในกระเป๋าอยู่มาก เป้าหมายที่อยู่ในข่ายที่จิ้งจอกสวาทจะออกตระเวณล่าเหยื่อจึงขยายระดับได้ มากขึ้น จากเดิมที่จะเล็งเฉพาะพวกไฮโซสาวเต็มวัยผู้ที่มีอันจะกิน แต่ในเวลานี้นั้นนักศึกษาสาวๆ ที่ดูดีนั้นก็ตกอยู่ในสายตาอันซ่อนประกายหื่นไว้ในหน้ากากของชายหนุ่มผู้ หล่อเหลาและร่าเริงเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว

แว่บหนึ่งนั้น ภาพใบหน้าอันสวยบาดตาของฐิติพรรณก็แว่บเข้ามาในใจ

แม่งเสียดายชิบหาย...ถ้ารู้อย่างนี้...กูไม่ปล่อยให้อีไอซ์หลุดมือไปให้ไอ้เหี้ยชิด..เด็กเปรตพวกนั้น...แน่ๆ

ตอนนี้เขาไม่ต้องมีความกังวลกับเรื่องของคันธรสแล้ว ความคิดแว่บหนึ่ง

เอ...หรือจะลองติดต่อไปหานังไอซ์คนสวยดี? จะได้จับกระเด้าให้สมกับที่มายั่วกู

แต่คิดๆ ไปจิ้งจอกสวาทก็ยักไหล่

ช่างแม่งเหอะ โดนไอ้ชิดจนพรุนไปแล้วมั้ง...อีกอย่างไม่รู้นังรสไปปูดเรื่องอะไรของเราให้นังไอซ์หรือยัง

ความคิดของจิ้งจอกสวาทแสนเจ้าเล่ห์นั้นถูกต้องทุกประการ เพราะจากที่พบกับคันธรสโดยบังเอิญวันนั้น พริตตี้สาวก็รับรู้ถึงเนื้อแท้ของชายหนุ่มจนเห็นถึงไส้ในอันกลวงโบ๋เน่า เหม็นไปด้วยตัณหาราคะ

แต่ถึงแม้เป้าหมายที่จิ้งจอกสวาทออกล่าเหยื่อจะขยายวงกว้าง แต่กระนั้นก็ยังจำกัดวงอยู่แค่ระดับกลุ่มนักศึกษาสาวที่ต้องดูดีและแสดงว่า มีฐานะพอสมควร ดังนั้นกลุ่มของเด็กสาวที่แต่งตัวธรรมดากลุ่มหนึ่งที่เดินสวนไปจึงลอดสายตา อันคมวาวของชายหนุ่มไปได้ทั้งๆ ที่หนึ่งในกลุ่มนั้นเป็นเด็กสาวที่มีใบหน้าหวานสวยราวกับตุ๊กตาที่ถูกปั้น โดยช่างฝีมือเทพ

แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเด็กสาวแสนสวยเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบทำตัวเป็นจุดเด่น เวลาเดินกับเพื่อนๆ ก็มักจะเลือกเดิมริมๆ เกลื่อนๆ ตัวเองหลบอยู่ในแถวเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ พอเดินกันเป็นกลุ่มใหญ่หกเจ็ดคน ถ้าไม่ได้พิจารณาดูดีๆ แล้วโดยส่วนใหญ่...ใบหน้าหวานผ่องนั้นก็ไม่ค่อยสะกิดใจของคนที่เดินสวนไปสัก เท่าไหร่

อรอุษาแค่รับรู้โดยไม่ได้ใส่ใจอะไร เมื่อเพื่อนๆ สะกิด

“ษา...ผู้ชายที่เดินสวนไปเมื่อกี้น่ะ...ล๊อหล่อ...”

เด็กสาวผู้ไม่เคยสนใจเรื่องเกี่ยวกับเพศตรงข้าม หรือแฟชั่นระบาดของการที่ต้องหาแฟนไว้ควงเพื่ออวดเพื่อนในกลุ่ม ยิ้มน้อยๆ ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร พอเพื่อนร่วมกลุ่มหยุดเดิน ตัวเองก็ยืนนิ่งๆ หันไปดูสินค้าที่จัดวางโชว์อยู่ในตู้กระจกข้างๆ ต่างกันกับเพื่อนๆ ในกลุ่มที่หันไปด้านหลังและหัวเราะกิ๊กกั๊ก เสียงใส

ศักดาได้ยินเสียงหัวเราะจากกลุ่มเด็กสาวก็หันไป และทำหน้ายิ้มๆ ให้กับเด็กกลุ่มนั้นด้วยมาดของพี่ชายที่ใจดี สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากเด็กสาวทั้งกลุ่มได้มากยิ่งขึ้น

อาการตอบสนองของเด็กสาวกลุ่มนั้น ทำให้จิ้งจอกสวาทยิ้มอย่างพอใจในการบริหารเสน่ห์ของตัวเองอย่างมาก

แว่บนั้นภาพด้านหลังของเด็กสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้หันมามองเขามันยวน ใจอย่างประหลาด ถึงแม้จะอยู่ในชุดที่แสนธรรมดาด้วยเสื้อทีเชิ๊ตแขนสั้นสีขาว กางเกงขายาวสีดำและรองเท้าหุ้มส้น แต่รูปร่างที่โปร่งงามได้ส่วนสัด ช่วงแขนบอบบางสวยแสดงให้เห็นผิวกายที่ขาวสะอาดราวกับน้ำนมสด และผมดำยาวที่มันระยับเป็นคลื่นแผ่ไปถึงกลางหลังนั้นมันช่างสวยเหลือประมาณ จนศักดาอยากจะเห็นใบหน้าของเจ้าของครามครัน

แม้ว่าอยากจะเห็นสักเพียงไร แต่ถ้าจะให้ยืนตื้อมองไปก็คงเสียภาพพจน์ที่พยายามสร้างอย่างระวังไปหมด จิ้งจอกสวาทจึงยักไหล่นิดๆ

ช่างเหอะว่ะ ผู้หญิงผมสวยๆ รูปร่างดีๆ แต่หน้าตาหมาไม่แดก มีเยอะแยะไป

คิดได้ดั่งนั้น ศักดาก็ยิ้มให้กับเด็กสาวที่เหลือในกลุ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะหันตัวเดินตรงต่อไป และในไม่ช้าสายตาที่เพียรกวาดหาเหยื่อเหมาะๆ ก็เพริดไปกับการออกตระเวณนั้นจนลืมเรื่องเด็กสาวผมยาวคนนั้นไปในที่สุด

...............................

เนื่องจากชายหนุ่มรู้ไส้ของเสี่ยเซี้ยงเป็นอย่างดี ข้อมูลที่มีเกี่ยวกับเสี่ยโฉดทำให้คมศรกลั่นกรองไวๆ ก็ได้รายชื่อคนที่เหมาะสมออกมาสองสามราย เมื่อบวกกับขอข้อมูลจากสำนักงานของสมศักดิ์ที่เขาใช้บริการบ่อยๆ สองสามรายนั้นก็ถูกตัดออกกเหลือรายเดียว และสมองอันฉับไวของชายหนุ่มก็พาตัวมาเตร็ดเตร่แถวๆ สำนักงานขายของพ่อค้าเพชรชื่อดังคนหนึ่ง หลังจากทักทายประสาคนรู้จักกันตามธรรมเนียม ว่าเผอิญแวะมาทำธุระก็เลยเข้ามาเยี่ยม คมศรก็กล่าวเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจว่า

“คุณนิฐิ...ผมได้ยินว่าเสี่ยเซี้ยงเขาจะแต่งงานกับลูกสาวคุณเดช...ชื่ออะไรน้า...คันธรสมั้ง”

พร้อมๆ กันนั้นแววตาของชายหนุ่มเป็นประกายพราวอย่างสนุก เมื่อมานพลูกชายของพ่อค้าเพชรชื่อดังที่นั่งคุยอยู่ด้วยใบหน้าจำเดิมขาวๆ ซีดๆ แดงคล้ำขึ้นทันที

นิฐิพ่อค้าเพชรเป็นอีกคนหนึ่งที่พอจะรู้ลึกตื้นหนาบางของเสี่ยโฉดดี และเป็นเป้าหมายที่คมศรเลือก เพราะอีกฝ่ายมีความสัมพันธ์อันดีกับนายเดช นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังผู้เป็นบิดาของคันธรส

“ผมไม่เห็นได้ข่าว...เอ...แย่จริง...แล้วคุณเดชเขารู้กำพืดของไอ้เสี่ยนั่นหรือเปล่านะ”

คมศรยักไหล่ กล่าวเรื่อยๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ไม่รู้สิ แต่ผมว่าเรื่องความรักนี่มันไม่เข้าใครออกใครหรอกครับ ขอให้รักกันอะไรๆ ก็มองข้ามได้”

“นั่นสิ...ผมว่าเราดูอยู่ห่างๆ ดีกว่า...บอกตรงๆ ไม่ค่อยอยากจะยุ่งอะไรกับไอ้เซี้ยงนั่นเลย”

นิฐิเห็นด้วย มานพลูกชายคนเดียวของพ่อค้าเพชรตอนนั้นที่ใบหน้าขาวมีริ้วรอยเลือดซ่านอยู่เต็มหน้า ถามเสียงสั่นๆ ว่า

“คุณพ่อ...นายเซี้ยงคนนั้นเขาเป็นใครหรือครับ..”

“ก็เป็นพ่อค้าเพชรเหมือนกันนี่แหล่ะ...แต่ก็ไม่ค่อยมีใครรู้นักหรอกว่าไอ้นี่มันขี้โกง...ปลอมเพชรหลอกตุ๋นชาวบ้านเข้าซะมาก”

พ่อค้าใหญ่ผู้รู้ไส้ของเสี่ยโฉดดีกล่าวเสียงเยาะๆ ผู้เป็นลูกชายร้องเสียงตื่น

“ถ้า..ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องเตือนคุณรสสิครับ...คุณพ่อ”

นิฐิหันมามองใบหน้ายิ้มๆ ของคมศรแล้วว่า

“อย่างที่คุณสิงห์บอก...พ่อว่าเราไม่ต้องไปยุ่งดีกว่า...เรื่องของคนอื่น”

มานพสั่นศีรษะระรัว ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยตื่นเต้น

“มะ..ไม่ได้..ไม่ได้ครับ...เอ่อ...ผม...ผมรู้จักคุณรส...ผมไม่อยากให้เธอแต่งงานกับคนอย่างนั้น”

นิฐิลังเลใจ เพราะตนเองก็คุ้นเคยกับนายเดชบิดาของฝ่ายหญิงไม่น้อย คมศรหัวเราะเอื่อยๆ แค่เสริมนิดหน่อย

“อือม์...แต่ถ้าเห็นแก่ความเป็นเพื่อน...ก็ให้ข้อมูลไปกับคุณเดช...แล้วก็ให้เขาไปตัดสินใจเองก็ไม่น่าเสียหายนะครับ คุณนิฐิ….”

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งพ่อค้าเพชรคนดังก็ผงกศีรษะ ขณะที่คมศรซ่อนยิ้มเอาไว้ในหน้า หัวเราะระรื่นในใจ ก่อนจะทำทีเป็นลากลับเดินตัวปลิวออกมาจากสำนักงานค้าเพชรแห่งนั้น

อยากเห็นหน้าไอ้เซี้ยง....ฮะฮะ....สงสัยคงฝันหวานว่ากำลังตกถังข้าวสารอยู่ละมัง...ฝันสลายว่ะ..ไอ้เซี้ยง...หึหึ

คมศรคิดอย่างครื้นเครง ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นกดโทร พอได้ยินเสียงอีกด้านรับ ใบหน้ายิ้มๆ ก็ขรึมลงเล็กน้อยเมื่อถามว่า

“เหตการณ์เป็นยังไงบ้าง...ปกติดีอยู่หรือเปล่า”

ชายหนุ่มรับฟังคำตอบครู่หนึ่ง สีหน้าค่อยคลายความเครียดลง กล่าวตบท้าย

“ฉันจะขึ้นไปที่ปางพรุ่งนี้...แล้วค่อยว่ากันอีกที”

ทีนี้ก็เหลือเรื่องสุดท้ายที่เขาจะทำก่อนขึ้นลำปาง...ใบหน้าคร้ามคมยิ้มออกมา ก่อนจะโทรศัพท์ออกไปอีกครั้ง

“พ่อเลี้ยงครับ...”

เสียงปลายสายดังขึ้นรับอย่างนอบน้อม คมศรยิ้มพลางถามสั้นๆ

“เป็นไง...”

“ก็เหมือนทุกวันครับ คุณหนูคงจะออกมาสักทุ่มหนึ่งหรือกว่านั้นนิดหน่อย...”

ชายหนุ่มหน้าคร้ามคม ผงกศีรษะกล่าวว่า

“ไอ้ปิ๊ก..แกกลับขึ้นลำปางไปเลย...ไม่ต้องเฝ้าแล้ว...พรุ่งนี้ฉันจะตามไป”

อีกฝ่ายรับคำอย่างนอบน้อม ส่วนคมศรนั้น...นัยน์ตาประกายเหล็กพราวรื่นรมย์

............................

“นุช...นุช..วันนี้ไม่มีซ้อมเหรอ...”

เสียงเรียกทัก อรนุชหันไปมองก็เห็นรุจิราเดินแกมวิ่งเข้ามาหา ตอนนี้อาการเจ็บเท้าของเด็กสาวหายดีเกือบเป็นปกติแล้ว เด็กสาวร่างบางเห็นอย่างนั้น พลางคิดอย่างละเหี่ยใจอย่างสุดเสียดาย

แหม...ถ้ารุหายเร็วกว่านี้สักอาทิตย์....นุชก็ไม่ต้องประกวดแทนแล้ว

แต่ต่อหน้านั้นได้แต่ยิ้มสดใส กล่าวว่า

“ฮื่อ...เย็นนี้มีธุระน่ะจ้ะ...เลยขอลาพี่แต๋ววันนึ่ง”

ใบหน้าขาวผ่องของรุจิราเบ้ปาก ร้องว่า

“แหม..รุอุตส่าห์จะมาดูนุชซ้อมหน่อย ...ความจริงจะมาตั้งหลายวันแล้วล่ะแต่ช่วงนี้รุยุ่งๆ”

ในความเป็นจริงเด็กสาวไม่รู้สึกยินดีเลยที่จะเห็นอรนุชมายืนอยู่ตรงตำแหน่ง ที่ที่เธอได้สิทธิ์ ถึงแม้จะเชียร์อรนุชให้เป็นตัวแทน จริงๆ ก็เป็นเพราะไม่ชอบหน้าฐิติพรรณมากกว่า แต่พอเธอเพิ่งได้ยินข่าวว่าคู่แข่งของเธอแสดงน้ำใจนักกีฬามาเชียร์อรนุช รุจิราเลยคิดว่าเธอควรจะต้องแสดงออกบ้างเพื่อไม่ให้น้อยหน้า

อรนุชไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในใจของอีกฝ่าย ก็ยิ้มรับอ่อนหวาน กล่าวเสียงใส

“ไม่เป็นไรจ้ะ...แค่นี้นุชก็ขอบใจมากแล้ว”

“ไว้วันหลัง...รุจะมาใหม่ก็แล้วกันนะ...ไม่รบกวนเวลานุชล่ะ”

รุจิราผงกศีรษะว่ายิ้มๆ ให้ ก่อนจะโบกมือให้เดินผละไป

อรนุชยิ้มส่งให้ ก่อนจะเดินฮัมเพลงสบายใจที่วันนี้ไม่ต้องซ้อมไปยังบริเวณลานจอดรถ ก็พบกับฐิติพรรณยืนรออยู่แล้ว ก็โบกมือให้อย่างร่าเริง ซึ่งพริตตี้สาวก็โบกตอบ ยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน

“คอยนุชนานไหม...โทษที...กว่าจะเจรจากับพี่แต๋วหลบมาได้”

อรนุชพูดขณะที่ก้าวเข้าไปในรถ โดยที่ฐิติพรรณนั่งอยู่เคียงข้างสั่นศีรษะ กล่าวด้วยน้ำเสียงหวานแฝงแต่เอาไว้ด้วยนัยยยะที่เด็กสาวเจ้าของรถซื่อ บริสุทธิ์เกินกว่าจะจับได้

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ...ไอซ์รอแค่นี้...คุ้มค่ากับการรอจะตายไป”

เด็กสาวร่างบางติดเครื่องยนต์รถฮอนด้าสีขาวคันงามของเธอ และเคลื่อนออกไปจากบริเวณลานจอดรถอย่างช้าๆ แล่นไปตามถนนที่มุ่งตรงไปยังประตูทางออกของมหาวิทยาลัย

“นุชจ๋า...ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”

ฐิติพรรณกล่าวเสียงหวานต่อเนื่อง

“ไอซ์จะโทรไปบอกเพื่อนว่าจะไปหา...เราจะได้ไม่ไปเก้อไง...พอดีมือถือของไอซ์แบตหมดน่ะจ้ะ”

อรนุชพาซื่อหยิบโทรศัพท์มือถือสีแดงสดใสให้แต่โดยดี ซึ่งพริตตี้สาวรับมาแล้วก็หยิบโทรออกไปด้วยเสียงหวานใส

“ไอซ์กำลังเดินทางไปนะ...เดี๋ยวเจอกันจ้ะ”

หากแต่เมื่อโทรเสร็จ มือถือเครื่องนั้นก็ตกอยู่ในมือของพริตตี้สาวโดยตลอด และถูกปิดเสียงเอาไว้....

ขณะที่อรนุชเลี้ยวรถออกไปจากประตูมหาวิทยาลัย ในจังหวะนั้นที่คลาดกันไม่ถึงครึ่งนาที ชายหนุ่มใบหน้าคร้ามคมก็เลี้ยวรถผ่านเข้าไปในประตูเดียวกัน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครานั้นยิ้มแย้ม

รถสองคัน ณ ประตูทางออกที่จังหวะนั้นอยู่ห่างกันไม่ถึงยี่สิบเมตร ต่างฝ่ายต่างวิ่งห่างระยะกันออกไปคนละด้าน รถฮอนด้าสีขาวกลืนหายไปหมู่รถที่ขวักไขว่ในท้องถนนยามเย็น ขณะที่รถอีกคันหนึ่งวิ่งตรงไปยังคณะที่เด็กสาวเพิ่งขับรถออกมา

........................

กว่าที่รถยุโรปแบบซีดานคันสีดำภูมิฐาตจะแล่นเข้ามาตามเส้นทางสู่ตัวบ้านที่ โอ่อ่าตระการตาในเนื้อที่กว่าสองไร่นั้น ก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงครึ่งแล้ว

อรอุษาแลบลิ้นออกมา ก่อนจะชะโงกหน้ามาจากที่นั่งตอนหลัง กล่าวเสียงหวานกับคนขับรถวัยกลางคนที่รับใช้มาตั้งแต่สมัยคุณพ่อของเธอยังมี ชีวิตอยู่

“รถติดจังนะคะ ลุงมาก...โอ้โห...กว่าจะหลุดมาถึงบ้านเกือบหกโมงแล้ว”

ลุงมากหัวเราะเอื่อยๆ ความที่อยู่กับครอบครัวนี้มาเนิ่นนาน สำหรับเขาแล้วเด็กสาวที่พูดอยู่ตอนหลังไม่ต่างอะไรกับลูกหลาน รึจะรักยิ่งกว่าลูกหลานแท้ๆ เสียอีก เพราะความกตัญญูต่อพระคุณของบิดาอีกฝ่าย ที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เขายังรุ่นๆ

อย่าว่าแต่...พวกคุณๆ ทั้งสามน่ะช่างน่ารัก...เป็นเด็กดี...เป็นเจ้านายที่ประเสริฐ....และที่ สำคัญที่สุด...ไม่เคยถือเนื้อถือตัวกับพวกบ่าวไพร่เลย

รถคันงามที่แล่นช้าๆ เลียบกำแพงยาวเหยียดไปตามแนวของบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าไปในบริเวณบ้าน เด็กสาวแสนสวยที่นั่งอยู่ด้านหลัง สังเกตุเห็นรถเก่ากลางใหม่แบบขับเคลื่อนสี่ล้อจอดเยื้องๆ อยู่หน้าบ้านคันหนึ่ง แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรนัก

พอรถจอดที่หน้าลานเทอเรซหน้าบ้านที่ปูด้วยหินอ่อนสีขาวงามตา อรอุษาก็กล่าวเสียงใสกับคนขับรถ

“ขอบคุณมากค่ะ..ลุงมาก”

ก่อนที่เด็กสาวจะเปิดประตูลงไป และพบกับแม่บ้านหญิงวัยกลางคนเดินที่เดินออกมารับ

เด็กสาวหน้าหวานผ่องเดินเข้าไปหาอย่างร่าเริง ใบหน้าที่มีริ้วรอยแห่งวัยของผู้ที่เดินออกมารับนั้น ยิ้มให้อย่างเอ็นดู เมื่อร่างบางนั้นเดินเข้ามากอดเธอเอาไว้ ไม่ต่างอะไรกับสมัยที่เธอยังเป็นเด็กเล็กๆ

“เป็นไงคะ..คุณษา...เที่ยวสนุกไหม”

ละเอียดแม่บ้านผู้ที่เลี้ยงดูสามพี่น้องมากับมือถามอย่างอ่อนหวาน อรอุษายิ้มสดใส

“สนุกค่ะ....อิ่มจนอืดท้องไปเลยด้วย...ษากินข้าวไปตั้งจานใหญ่ พอตอนเข้าไปในโรงหนังพวกเพื่อนๆ ษา...เขายังซื้อข้าวโพดเข้าไปกินอีกตั้งกล่องเบ้อเร่อ...โอยยย...ษากินจนอืด เลย...ป้าเอียดขา...สงสัยต้องงดข้าวเย็นเล้วล่ะค่ะ”

เด็กสาวแสนสวยพูดไปก็ยกมือลูบท้องตัวเองไป กล่าวเสียงเคล้าหัวเราะ ขณะที่ป้าเอียดของสามพี่น้อง สั่นศีรษะกล่าวเอ็ดเบาๆ อย่างเอ็นดู

“ดู๊ดู...คุณษา...ทำอย่างกับเด็กๆ...จะเอาขนมมาแทนข้าวได้ยังไงคะ...อาหารก็ต้องกินให้ครบมื้อ...คุณษาต้องทานยาหลังอาหารเย็นด้วย”

อรอุษาย่นจมูก บ่นพึมพำ

“ยาอีกแล้ว...เบื่อจะแย่...ษาหายดีแล้วค่ะ...”

ป้าเอียดตีมือไปเบาๆ ตรงแขนบางสวยนั้น กล่าวยิ้มๆ

“อย่าดื้อกับป้าเอียดนะคะ...ไปค่ะ...ไปอาบน้ำอาบท่า...แล้วค่อยลงมาทานข้าวเย็น…นี่จะหกโมงแล้ว”

อรอุษาหัวเราะคิกๆ ก่อนจะผละไปอย่างร่าเริง แต่ทันใดนั้นเองเสียงกริ่งโทรศัพท์ที่บ้านก็ดังขึ้น เด็กสาวอยู่ใกล้โต๊ะที่วางโทรศัพท์มากกว่าแม่บ้าน จึงปราดเข้าไปหยิบรับและกรอกเสียงหวานใสลงไป

“สวัสดีค่ะ...”

เสียงปลายเสียงนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงทุ้มๆ ดังขึ้น

“ผมขอสายคุณอรนุชครับ”

“พี่นุชยังไม่กลับค่ะ....คงจะกลับสักประมาณสองทุ่ม...จะฝากข้อความไว้ไหมคะ”

เสียงปลายนั้นนิ่งไปนาน จนอรอุษาต้องถามย้ำ จึงมีเสียงตอบเบาๆ

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”

จากนั้นอีกฝ่ายก็วางสายไป เด็กสาวแสนสวยก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นึกไปว่าคงเป็นคนรู้จักของพี่สาวคนรอง จึงวางหูโทรศัพท์ลง และเดินแกมวิ่งขึ้นไปตามบันไดที่เวียนขึ้นไปบนชั้นสอง ท่ามกลางเสียงเอ็ดของแม่บ้าน

“คุณษา...อย่าวิ่งขึ้นบันไดสิคะ...เดี๋ยวก็สะดุดหกล้ม…คุณนุชก็อีกราย...ไม่รู้จะรีบวิ่งไปไหนกัน...ปรู๊ดปร๊าด”

อรอุษาหัวเราะคิกๆ หันหน้ามาย่นจมูกล้อแม่บ้านที่เลี้ยงตนเองมาแต่เล็ก

ยกเว้นอรชาเสียคนที่ตอนนี้ป้าเอียดทั้งรักทั้งเกรงใจทั้งเทิดทูน ส่วนอรนุชกับอรอุษานั้นละเอียดยังคิดอยู่เสมอว่าสองพี่น้องยังเป็นเด็กๆ ในการดูแลของตัวเธออยู่

พอเข้าไปในห้องนอน เด็กสาวเดินผ่านหน้าต่างที่มองทอดไปยังประตูบ้าน ก็จับจ้องไปยังรถคันนั้นที่ยังคงจอดอยู่เยื้องๆ ประตูใหญ่ถอยไปสักสามสิบเมตร มีเงาตะคุ่มๆ แสดงว่าคนขับรถนั่งอยู่ภายใน

แต่ในเวลานั้นอรอุษาก็ยังไม่ได้สนใจอะไรมากนัก อย่างไรก็ตามพอเด็กสาวอาบน้ำเสร็จและเดินผ่านหน้าต่างอีกครั้งรถคันนั้นก็ ยังจอดอยู่ตรงที่เดิม ในเงาตะคุ่มๆ นั้นมีแสงวาบๆ ของคนที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ ทำให้เธออดรู้สึกสงสัยไม่ได้

เพราะอาณาเขตบ้านของเธอนั้นกว้างขวางกว่าสองไร่ แนวผนังกำแพงที่เลยประตูไปยาวนั้น ไม่ได้แสดงให้เห็นว่ารถคันนั้นจะขยับเคลื่อนไปยังบ้านที่อยู่ถัดไปแต่อย่าง ใด

เด็กสาวแน่ใจว่าไม่เคยผ่านตารถคันนี้มาก่อนเลย ไม่น่าใช่รถของคนที่อยู่ในบริเวณนี้

เอ...ใครกันมาจอดรถหน้าบ้าน

อรอุษาอดถามอยู่ภายในใจไม่ได้

............................

คมศรดูดบุหรี่ตัวที่ห้าแล้ว...ความจริงเขาไม่ติดบุหรี่ และนานๆ ถึงจะสูบสักมวน

แต่ตอนนี้ความรุ่มร้อนในใจมันเผาผลาญจนชายหนุ่มต้องหยิบซองบุหรี่ออกมาจาก ที่เก็บข้องหน้ารถ และจุดสูบเป็นระยะต่อเนื่องกันเป็นตัวที่ห้าแล้ว

หวนนึกถึงเมื่อเขาขับรถเข้าไปถึงบริเวณที่จอดรถของคณะ และไม่ได้เห็นรถฮอนด้าสีขาวคันนั้นที่เจนตา...คมศรก็แปลกใจ...และโทรไปถาม ลูกน้องที่เขาให้เฝ้าติดตามเด็กสาวทุกวันมาระยะหนึ่งแล้ว

“เอ...ตอนที่พ่อเลี้ยงโทรมา...และผมขับรถออกไป...รถของคุณหนูก็ยังจอดอยู่เลยนะครับ”

คมศรดูเวลา มันก็คลาดกันไม่นานนี้เองน่ะสิ ชายหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด

ไม่เป็นการยากเย็นอะไรสำหรับเขาเลย ที่จะควานหาจนรู้เบอร์โทรศัพท์มือถือของพี่แต๋ว ดังนั้นเขาลองทำทีเป็นโทรศัพท์ไปหาอรนุชว่ามีธุระจะคุยด้วย อีกฝ่ายก็ตอบแบบพาซื่อ

“อ๋อ..น้องนุช..บอกว่ามีธุระด่วนที่บ้านค่ะ...เลยขอลาซ้อมวันหนึ่ง”

คมศรได้ฟังก็รีบบึ่งรถไปยังบ้านพักของเด็กสาวหัวดื้อนั้น และบัดนั้นถึงบัดนี้ กระทั่งเขาโทรเข้าไปตรวจสอบ ผู้ที่เป็นน้องสาวก็ดูเหมือนไม่ได้รู้เลยว่าพี่สาวนั้นไม่ได้อยู่ที่มหาลัย

ธุระด่วนที่บ้าน...บ้าบอ...อะไรกัน?

เขาแน่ใจเด็กสาวตัวเล็กหัวดื้อนั้นไม่ใช่พวกเด็กสาวใจแตกจะหลบๆ ซ่อนๆ ผู้ใหญ่ไปเที่ยว

ที่สำคัญเขาโทรเข้ามือถือของอีกฝ่ายแทบจะทุกนาทีแต่ไม่มีการรับสาย.....มันต้องมีอะไรผิดปกติสักอย่าง

ความร้อนรุ่มที่นัยน์ตาสีเหล็กสาดประกายออกมานั้น ยิ่งเข้มข้นเมื่อเวลายิ่งผ่านไป

ทันใดนั้นประตูเล็กหน้าบ้านหลังนั้นก็เปิดออก...

............................

รถฮอนด้าสีขาวที่คมศรเฝ้ารออย่างกระวนกระวายขอให้ได้เห็นนั้น ขณะนี้กำลังแล่นไปตามถนนสายเล็กที่แยกตัวออกมาจากถนนใหญ่ อากาศเริ่มขมุกขมัวจนต้องเปิดไฟใหญ่หน้ารถ

“เพื่อนของไอซ์ทำไมมาอยู่ซะไกลเลยล่ะเนี่ย…อย่างนี้เวลาไปหาหมอ หรือไปเรียนไม่ลำบากแย่เหรอ”

คนขับรถร่างเล็กบางถาม สายตากวาดมองไปตรงทางเบื้องหน้าอย่างระมัดระวังเพราะค่อนข้างเป็นหลุมเป็นบ่อ ใช้ความเร็วได้ไม่มากนัก

ฐิติพรรณในตอนนี้ นัยน์ตาที่วาวโรจน์ของเด็กสาวเปล่งประกายแห่งความสาสมใจที่เริ่มปิดไม่มิด แต่น่าเสียดายอรนุชที่กำลังระมัดระวังในการขับรถอยู่ไม่มีโอกาสได้แลเห็นแวว ตานั้น

ถ้าเห็นเด็กสาวอาจจจะเอะใจ....ฐิติพรรณบอกว่ากำลังเป็นห่วงอาการป่วยของ เพื่อนที่กำลังพักฟื้นอยู่ที่บ้านในหมู่บ้านชานเมืองกรุงเทพแห่งนี้...เหตุ ไฉนจึงมีสีหน้าแววตาที่เปี่ยมไปด้วยสัญญาณแห่งความสมอารมณ์หมายนั้นด้วย....

“ไอซ์ก็เคยชวนเพื่อนไปอยู่ด้วยเหมือนกันแหล่ะ แต่เขาต้องอยู่กับแม่...แม่ของเพื่อนไอซ์เขาแก่แล้วจ้ะ”

“เพื่อนของไอซ์น่ารักจัง”

อรนุชกล่าวชมยิ้มๆ โดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่ากำลังเดินทางเข้าไปพบพานกับอะไร ส่วนฐิติพรรณนั้นหัวเราะเบาๆ เสียงใส หยิบมือถือของเด็กสาวร่างเล็กบางที่ยึดเอาไว้โดยตลอดขึ้นมาพลางพูดว่า

“เพื่อนไอซ์รู้ว่านุชชมคงดีใจ....ไอซ์จะโทรไปบอกนะ...ว่าใกล้จะถึงบ้านเขาแล้วล่ะ”

จากนั้นพริตตี้สาวก็กดปุ่มโทร สักครู่หนึ่งก็ส่งเสียงหวานใสลงไป

“ฮื่อ...จะถึงแล้วนะ…เดี๋ยวเจอกันจ้ะ”

รถฮอนด้าสีขาวนั้นแล่นลึกเข้าไปเรื่อยๆ และตะวันเริ่มลับหายไปกับทิวไม้ พื้นที่บริเวณนั้นโดยรอบๆ ยังเป็นทุ่งโล่งกว้างซะเป็นส่วนใหญ่ เพราะหมู่บ้านชายเมืองแห่งนี้แสดงให้เห็นว่าเป็นโครงการที่ไม่ประสบความ สำเร็จ จึงมีบ้านที่สร้างไม่เสร็จร้างคาอยู่หลายหลัง จะมีบ้านที่มีคนอาศัยอยู่บ้างก็ห่างกันประปราย

อรนุชขับรถมาถึงแยกหนึ่ง แม้เด็กสาวจะขับรถอย่างระมัดระวังและใช้ความเร็วไม่สูงนัก แต่แสงไฟที่จ้ามาจากด้านซ้ายมือของเธอนั้นวาบเข้ามาอย่างเร็ว พร้อมๆ หางตาของเด็กสาวแลเห็นรถกระบะคันหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วพอสมควร

เด็กสาวคนขับใจหายวาบ รีบหักพวงมาลัยหลบไปทางขวา แต่ทว่าความเร็วของรถกระบะคันนั้นก็เร็วเกินกว่าที่เธอจะหลบพ้น กันชนหนาด้านหน้าของรถกระบนจึงเสยเข้าเบียดจนครูดไปกับบังโกลนหน้าด้านซ้าย ของรถฮอนด้าสีขาวคันงามนั้นจนสะเทือนไปทั้งคัน

โครม.....เอี๊ยดดดดดด

“ว๊าย....”

เสียงฐิติพรรณร้องลั่นรถ ขณะที่อรนุชพยายามบังคับรถของเธอที่กระดอนเสียหลัก วิ่งลื่นไถลออกไปนอกเส้นทาง ดีที่ความเร็วที่เด็กสาวขับไม่มาก รถฮอนด้าคันงามที่พุ่งวาบหาต้นไม้ใหญ่ข้างทาง จึงถูกเด็กสาวที่เหยียบเบรคสุดตัว บังคับหักมุมจนรถพุ่งเข้ากระแทกไปตรงบริเวณด้านหน้ารถยุบเข้ามา แต่ไม่ถึงกระเทือนมากจนถึงกับทำให้ถุงลมนิรภัยดีดออกมา

เมื่อรถที่สะเทือนไปทั้งคันนั้นหยุดนิ่งลง อรนุชค่อยผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก และพยายามระงับความตื่นเต้นตกใจเอาไว้ หันมาถามฐิติพรรณที่นั่งด้านข้างอย่างเป็นห่วง

“ไอซ์...ไอซ์เป็นอะไรหรือเปล่า”

พริตตี้สาวสั่นศีรษะ กล่าวเสียงระรัวเหมือนกับยังไม่หายตกใจ

“มะ..ไม่เป็นไรจ้ะ”

จากนั้นฐิติพรรณเบือนใบหน้าอันบึ้งตึง หันไปยังร่างตะคุ่มๆ ที่เดินออกมาจากรถกระบะ แล้วกล่าวว่า

“ไอ้พวกนี้มันขับรถยังไง...”

เด็กสาวเปิดประตูออกไป ตวาดเสียงแหลม

“นี่พวกคุณขับรถเป็นหรือเปล่า...”

พอเห็นฐิติพรรณเดินออกไปต่อว่าเสียงดัง อรนุชเกรงจะเกิดเรื่องกับเพื่อน จึงรีบเปิดประตูฝั่งตัวเองตามออกไป ร้องเรียกว่า

“ไอซ์...ใจเย็นๆ”

ในเวลานั้นอรนุชแลเห็นกลุ่มสี่ห้าคนที่เดินออกมา ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กวัยรุ่นท่าทางน่ากลัว จึงรีบไปยุดข้อมือบางของฐิติพรรณเอาไว้ พยายามกระซิบบอกว่า

“อย่ามีเรื่องเลย...ไอซ์...พูดกันดีๆ ดีกว่า...เชื่อนุชเหอะ”

ดวงตาของเด็กวัยรุ่นทั้งกลุ่มที่จับจ้องมายังอรนุชอย่างเปิดเผยนั้น กวาดมองไปทั่วเรือนร่างของเด็กสาวอย่างไม่เกรงใจ ตาเหลือกโปนนั้นเบิ่งถลนจ้องไปที่ใบหน้างามใสของอรนุชแบบไม่วางตา ทำให้เด็กสาวร่างเล็กบางรู้สึกขนลุกเกรียวจนอดที่จะยกมือขึ้นมากอดอกตัวเอง เอาไว้ไม่ได้

ขณะที่ฐิติพรรณชี้มือไปยังรถฮอนด้าคันงามของอรนุชซึ่งตอนนั้นชนคาอยู่ที่ ต้นไม้ใหญ่ บังโกลนหน้าด้านซ้ายยุบไปทั้งแถบ และไฟหน้าซ้ายนั้นแตกละเอียด

“นี่พวกคุณจะชดใช้ยังไง เห็นไหมรถเพื่อนฉันพังหมดแล้ว”

ชิดหัวเราะกระหยิ่ม บุ้ยใบ้เป็นสัญญาณไปที่รถกระบะเก่าๆ คันนั้นที่เทียบค่าไม่ได้เลยกับรถคันงามของอรนุช

“รถของผมก็เสียหายเหมือนกันนะครับ”

“ไม่รู้...ทางของฉันเป็นทางหลัก...พวกคุณต้องชดใช้ค่าเสียหาย”

เสียงแหลมๆ ของฐิติพรรณแลกมาซึ่งเสียงหัวเราะกราวใหญ่ของแกงค์เด็กนรก ที่ตอนนั้นเดินสืบเท้าเข้ามาหาเด็กสาวทั้งสองอย่างกระหายหื่น

“จะให้พวกผมชดใช้ด้วยอะไรดีครับ...พี่สาวคนสวยทั้งสองคน”

เสียงหยาบโลนหื่นกระหายแบบไม่มีปิดบัง นัยต์ตาเหลือโปนน่ากลัวที่กวาดมองมาอย่างแดงก่ำ ทำให้อรนุชใจหาย สัญชาตญาณบ่งบอกกับตัวเองว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนดี...

อรนุชดึงมือพริตตี้สาวถอยไปด้านหลัง ถอยไปเรื่อยๆ จนไปสุดตรงด้านข้างรถของเธอ ด้วยนิสัยที่ชอบออกรับหน้าแทนเพื่อน เด็กสาวก็ยืนบังอยู่หน้าฐิติพรรณ แล้วพูดเบาๆ แต่พยายามเน้นเสียงให้ดูว่าเธอนั้นคุมสติได้

“เอาเถอะค่ะ....พวกคุณไปรอที่รถของคุณ...ทางเราจะโทรเรียกประกันมาจัดการ”

เสียงหัวเราะครืนใหญ่ อ๋องที่ควยอวบตุงเป้าอยู่นานแล้ว มองไปยังใบหน้าสวยใสตรงหน้าอย่างกระหายอยาก แลบลิ้นหัวเราะ ฮิฮิ

“เรื่องแค่นี้เอง...ไม่ต้องถึงกับโทรเรียกประกันก็ได้...ให้พวกผมกับพี่สาว คนสวยทั้งสองคน นั่งจับเข่าคุยกันใจเย็นๆ แล้วตกลงกันดีๆ จะไม่ดีกว่าหรือจ๊ะ...”

เสียงพรรคพวกโห่ร้องอย่างชอบใจ ฮ่าฮ่าฮ่า ท่ามกลางเสียงหัวเราะนั้นแกงค์เด็กนรกทั้งห้าสืบเท้าเข้ามาอีก

อรนุชหันกลับไปในรถ แล้วรีบหยิบมือถือที่ฐิติพรรณวางอยู่บนเบาะที่นั่งออกมาจากชูขึ้นกล่าวเสียงแข็ง

“พวกคุณอย่าเข้ามาอีกนะ...ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกตำรวจ”

เด็กสาวไม่พูดเปล่า ทำท่ากดปุ่มไปจริงๆ แกงค์เด็กนรกทั้งห้าตาลุกวาวขึ้นทันที

แจ็กพรวดพราดเข้ามาอย่างกระทัน คว้ามือจู่โจมไปที่มือของอรนุชที่ถือโทรศัพท์อยู่ ใบหน้าแสยะยิ้มอย่างกระหาย คิดว่าเด็กสาวเบื้องหน้าคงไม่ต่างอะไรกับเนื้ออ่อนๆ ที่เสนอคอยอยู่บนจานให้ฉีกกินอย่างสบายใจ

อรนุชผลักตัวของฐิติพรรณที่ยืนอยู่ด้านหลังให้เซออกไปข้างๆ แล้วร้องเสียงดัง

“ไอซ์รีบหนีไปก่อน ไปตามคนมาช่วย...”

ส่วนร่างเล็กบางนั้นพลิกอย่างคล่องตัว ร่างของแจ็กเลยพรวดถลำอย่างเสียหลัก เด็กสาวจึงใช้เข่ากระทุ้งไปที่สีข้างของสมาชิกแกงค์เด็กนรกอย่างถนัดถี่ เสียงครางของแจ็กดังโอ้กใหญ่ ตัวงองุ้มทรุดไปทันที

น่าเสียดายที่อรนุชอยู่ในชุดนักศึกษา กระโปรงที่เธอสวมทำให้เด็กสาวขยับไม่ถนัด ไม่อย่างนั้นเข่าที่อัดเข้าไปตรงสีข้างคงทำให้แจ๊กเจ็บมากไปกว่านี้อีกเยอะ

แต่ขนาดนั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มร่างเกร็งนั้นใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

“โว๊ย....อีห่านี่เข่าใส่กู....”

ร่างอ้วนใหญ่ของเด็กช่างกลถลาเข้ามา อ้าแขนหมายจะรัดร่างเล็กบางเอาไว้ให้อยู่มือ แต่อรนุชนั้นก้มตัวลงหลบ ถอยหลังไปเล็กน้อย ก็ใช้ไหล่งามของเธอยกบวกแรงของร่างอ้วนใหญ่ที่ถลาเข้ามา ถึงกับเหวี่ยงทุ่มเด็กร่างอ้วนพลิกหงายท้องลงไปกับพื้นดังโครมสนั่น

อ้วนแหกปากร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อเท้าเล็กๆ ในรองเท้าหุ้มส้นนั้นกระทืบซ้ำลงไปที่ลิ้นปี่ตัวเอง จนร่างอ้วนฉุนั้นบิดพร่านๆ

อรนุชฉวยโอกาสที่แกงค์นรกตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าเนื้อสมันจะกลายเป็นแม่เสือสาวไปได้ รีบวิ่งเข้าไปฉุดข้อมือบางของฐิติพรรณที่ยืนเบิกตากว้างอยู่

“หนีเร็ว..ไอซ์”

เด็กสาวพูดพลางฉุดเพื่อนออกวิ่งไปอย่างเต็มฝีเท้า

ทันใดนั้นเองชิดเพิ่งเรียกสติได้ หัวโจกเด็กแกงค์นรกมีใบหน้าถมึงทึง

“ไอ้เหี้ยเอ๊ย ตัวนิดเดียวเอาไม่อยู่ ไอ้มืด ไอ้อ๋อง...จับอีห่านี่ให้ได้”

ทั้งสามจึงวิ่งตามไปติดๆ ขณะที่แจ็กกับอ้วนที่จุกแอ้ดๆ ต้องรวบรวมกำลังอีกพักใหญ่ กว่าที่จะคำรามอย่างโกรธแค้นพากันวิ่งตามหลังไป

พริตตี้สาวที่ถูกฉุดวิ่งให้ตามหลังอยู่ กัดฟันแน่น ตัดใจทิ้งตัวเหมือนกับสะดุดหิน ร่างของเธอเลยฉุดร่างเล็กบางที่กำลังกำข้อมือเธออยู่นั้นให้กลิ้งล้มลงกับ พื้นอย่างเสียหลักไปด้วยกัน

“ว๊ายยยย...”

ฐิติพรรณทำเป็นร้องด้วยมารยา ขณะที่ดวงตาโชนประกายเมื่อเห็นชิดกับพวกทั้งสามคนวิ่งมาทัน อ๋องปราดเข้ามาล้มทับร่างเล็กบางที่นอนหงายเสียหลักอยู่กับพื้น แต่เข่ากลมมนสวยของอรนุชที่ยกตั้งขึ้นมารับ พุ่งกระแทกเข้าไปที่ท้องน้อยของเด็กโค่งจนร่างงอ ร้อง โอ้ก ใบหน้าเบี้ยว ร่างพลิกหงายไปด้านข้าง ตัวงออย่างเจ็บปวด

“อูยยยยยย...อีห่านี่....อูยยยยยย”

มืดที่วิ่งตามมาจังหวะนั้น พออรนุชยกเข่ากระแทกท้องน้อยเพื่อนร่วมแกงค์ของเขา กระโปรงนักศึกษาสีดำก็เลยร่นเลิกขึ้นมา ทำให้เด็กหนุ่มแลลอดขึ้นไปตามช่วงขาขาวของเด็กสาวจนมองเห็นกางเกงในสีขาวบาง ที่อรนุชสวมใส่ ภาพที่กระจ่างตานั้นกระตุ้นให้ความกระหายหื่นของเด็กช่างกลแกงค์นรกนั้น พลุ่งพล่านขึ้นจนใบหน้าที่เต็มไปด้วยสิวบิดเบี้ยวกระเส่า หอบหายใจอย่างหนัก กล่าวเสียงหื่น

“โคกหีอูมจริงๆ พี่สาวคนเก่ง....”

อรนุชได้ยินคำพูดที่หยาบช้าลามกนั้น ทำให้เด็กสาวตัวสั่นด้วยความขยะแขยง รีบทิ้งขาลง และพยายามพลิกตัวกลับหมายจะยันตัวให้ลุกขึ้น ทำให้มืดร้องในใจอย่างเสียดาย ที่เนินนูนสวยนั้นหายกลับเข้าไปในกระโปรงนักศึกษา ปากแผดเสียงร้องลั่นอย่างหื่นกระหาย พุ่งถลาเข้าไปคราวนี้ร่างผอมเกร็งของเขาล้มทับทาบไปกับร่างเล็กบางที่มีข้อ จำกัดเนื่องจากชุดนักศึกษาที่สวมใส่ทำให้ขยับตัวไม่ถนัดจนได้สมใจอยาก

แขนของเด็กหนุ่มรัดไปบนร่างเล็กบาง ใบหน้าที่ปรุไปด้วยสิวพยายามซอกไซร้ไปตามต้นคอขาวผ่องด้านหลังอย่างกระหาย สูดกลิ่นหอมจรุงรวยรินจากเรือนกายที่ตนเองรัดอยู่

“หอมเหลือเกิน พี่สาว....อุ๊บบบบบบบ”

พลันหน้าที่เต็มไปด้วยสิวก็บิดเบี้ยว ปากแหกลั่น เมื่อร่างเล็กบางเบี่ยงไปข้างๆ แล้วใช้ศอกกระทุ้งกลับเข้าไปที่ลิ้นปี่ของเขาเต็มๆ แขนที่รัดอยู่ต้องคลายวงไปทันที

อรนุชมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์ ดิ้นรนจนหลุดจากปลอกแขนของมืด พลิกตัวกลับมา และสะบัดเท้าเตะสวนผ่าหมากเด็กหนุ่มหน้าปรุที่ยืนตัวงออยู่อย่างถนัดถี่ดัง ปึ้กกกก

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.......”

มืดแหกปากดังก้องยาวเหยียด ร่างทรุดงอก่องอขิงไปกับพื้นทันที ใบหน้าปรุนั้นเขียวคล้ำเหงื่อกาฬแตกพล่าน ดวงตาลานเหลือก น้ำลายไหลยืดออกมาจากปาก เพราะความเจ็บปวดนั้นเหลือประมาณนัก

อรนุชอาศัยจังหวะนั้น รีบกดปุ่มมือถือที่เธอยังกำเอาไว้แน่น...191

“ช่วยด้วยค่ะ…”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงที่เธอกรอกลงไปอย่างร้อนรน เสียงหวีดร้องของฐิติพรรณก็ดังขึ้น อรนุชหันกลับไปก็พบชิดกำลังยืนประกบอยู่ด้านหลัง ใช้แขนล๊อคคอของพริตตี้สาวเอาไว้

อรนุชใจหายวาบ รีบวิ่งเข้ามา ร้องว่า

“ปล่อยเพื่อนฉันนะ...”

ชิดคำราม

“หยุดนะ...ไม่งั้นฉันจะหักคออีห่านี่...”

ฐิติพรรณรับรู้ถึงแรงที่กดเข้ามาที่ลำคออย่างแรง เธอเจ็บจริงๆ จนใบหน้าเบี้ยว ร้องไอ แค๊ก แค๊ก

“นุช...แค๊กก...แค๊กก...ช่วย...ไอซ์...ด้วย...แค๊กกก”

เด็กสาวร่างบางยืนตะลึงลานทำอะไรไม่ถูก อ้วนกับแจ็กที่วิ่งทุลักทุเลตามมา ต่างคนต่างมีสีหน้าบูดเบี้ยวด้วยโทสะ อ้วนพุ่งตัวอันอ้วนใหญ่เข้าไป ประเคนหมัดลุ่นๆ เข้าไปที่ท้องน้อยของอรนุชเต็มๆ พล๊อก

อรนุชตาลอย ปากงามอ้ากว้างแต่ไร้เสียงลอดออกมาแม้แต่นิดเดียว ร่างเล็กบางทรุดฮวบลงไปคุกเข่าตัวงอกับพื้นทันที

แจ็กตามมาติดๆ กับอ๋องที่ยันตัวออกมาจากพื้นได้ ต่างปราดเข้ามาจับไปที่หัวไหล่บางของอรนุช กดร่างงามนั้นให้นอนหงายไปกับพื้น ใบหน้าของคนทั้งสองถมึงทึง คำรามกระเส่า

“เก่งนักนะ..อีห่านี่...เดี๋ยวกูจะสอนให้รู้สึก...”

อ้วนยืนแสยะยิ้ม มองดูร่างเล็กบางที่นอนปวกเปียกระทวยอยู่บนพื้น กระโปรงสีดำที่ความจริงยาวคลุมประมาณเข่าตอนนั้นเลิกร่นขึ้นมาจนแลเห็นช่วง ขาอ่อนที่ขาวงามเป็นประกายยั่วยวนจนควยอ้วนอวบของตนเองนั้นกระดกตึงเป้า

มืดที่ถูกเตะผ่าหมาก ยังคลานขึ้นไม่ได้ ตัวงออยู่กับพื้น ร้องเสียงโหยหวน

“อีห่า..มันเตะควยกู....อีห่า...มันเตะควยกู....ไอ้เหี้ยอ้วน...มาช่วยพยุงกูหน่อย”

อ้วนหัวเราะออกมาอย่างครื้นเครงในอาการของเพื่อนร่วมแกงค์ ส่งเสียงกระเส่า

“เออ...เดี๋ยวมึงได้เอาคืน...อีห่านี่เต็มคราบแน่...ไอ้มืด”

ร่างอ้วนนั้นเดินเข้าไปฉุดประคองร่างของเด็กหน้าปรุให้เดินกระย่องกระแย่ง กลับมา ร่างผอมเกร็งทรุดตัวงอ คุกเข่าอยู่ข้างๆ ร่างของอรนุชที่นอนจุกอยู่บนพื้น แววตาของมืดเต็มไปด้วยคลั่ง ดวงตาเหลือกลานราวกับคนบ้า

“อีเหี้ย....นี่แน่ะ...เก่งนัก”

มืดกำหมัดยกขึ้นสุดมือ และทุบไปตรงท้องน้อยของอรนุชที่นอนอยู่บนพื้นดัง พลั่ก

อรนุชร้อง อ๊อออก....ครางออกมาอย่างเจ็บปวด ร่างเล็กบางนั้นงอสะดุ้ง ความเจ็บนั้นแปล๊บไปทั่วร่างกายจนทำให้น้ำตาไหลซึมออกมาจากหางตาสวยนั้นเป็น ทาง เด็กหน้าปรุมองไปอย่างสาแก่ใจ

“สม...อีห่า..เก่งนัก...เดี๋ยวคืนนี้มึงได้ร้องไห้อีกนานแน่”

ช่างกลหน้าปรุกำหมัดจะกระแทกเข้าไปอีก อ้วนที่ด้านหลังยุดมือเอาไว้ ร้องกระเส่า

“พอ...พอ...เดี๋ยวเนื้อขาวๆ ของอีห่านี้ช้ำหมด...บวมตุ้ยๆ...เสียของเปล่าๆ...เดี๋ยวเย็ดแล้วไม่สะเด่าเว้ย...”

ชิดหัวหน้าแกงค์แสยะยิ้ม ผลักร่างของพริตตี้สาวกระเด็นไปข้างทาง ก่อนที่จะผวาเข้าไปยังร่างเล็กบางที่ถูกกดอยู่บนพื้น ใบหน้าเสี้ยมนั้นบิดเบี้ยวราวกับสัตว์ป่า

อรนุชที่นอนจุกเสียดอยู่บนพื้นหมดแรงขยับหนี มือหยาบของชิดขยุ้มไปที่ปกเสื้อนักศึกษาของเด็กสาว กระชากทีเดียว ปึ้ด ปึ้ด ปึ้ด.... กระดุมเสื้อปลิวว่อน

เสียงแผดหัวเราะร้องอย่างกระสันดังประสานครืนใหญ่ เมื่อผิวกายขาวผ่องของเด็กสาวเปิดเผยออกมาจากสาบเสื้อนักศึกษาที่แบะออกไป สองข้าง ทรวงอกที่ตูมตั้งสะท้อนขึ้นลงอยู่บนยกทรงเนื้อเรียบสีขาวนั้นลอยเด่นออกมา ให้เห็นเต็มๆ ตา

“อูยยยยยย...ขาวชิบหาย...นมแม่งตูมดีจริงๆ...”

มือของชิดสั่นระริก พุ่งหมายจะเข้าไปบีบเค้น ก้อนทรงที่เต่งเต้านั้นให้สาแก่ใจ

อรนุชเห็นมือหยาบที่เคลื่อนเข้ามา...เด็กสาวอยากจะดิ้นรนให้สุดกำลัง แต่ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะทำได้ดั่งใจนึก...

ในเวลานั้นดวงตากลมโตของอรนุช ส่อประกายหวาดหวั่น เจ็บช้ำรันทด..น้ำตาไหลรินออกมาเป็นทาง...

ทันใดนั้นเอง แสงไฟที่สาดส่องจ้า วาบเข้ามาพร้อมๆ กับเสียงเครื่องยนต์กระหึ่ม รถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าคนทั้งหมด เสียงดัง เอี๊ยดดดดดดดดด

แกงค์เด็กนรกที่รุมล้อมอรนุชอยู่แตกฮือออกมาทันที

“เฮ้ย มีคนมา....”

พอสมาชิกทั้งห้าแลเห็นมีแค่คนเดียวเดินออกมาจากรถ ถึงแม้จะเป็นคนตัวใหญ่ แต่พวกตนเองมีถึงห้าคน แกงค์เด็กนรกที่ชินกับการรุมแบบหมาหมู่ไล่ทำร้ายคู่อริที่กำลังน้อยกว่าก็ แสยะยิ้มออกมา ชิดคำราม

“เฮ้ย เอ็งอย่าเสือก...อยากตายเรอะ”

ใบหน้าที่มีหนวดเครารุงรัง สาดประกายเหี้ยมเกรียม เมื่อดวงตาเหลือบไปเห็นร่างเล็กบางที่นอนจุกอยู่บนพื้น เสื้อนักศึกษาขาดกระจุย

ร่างใหญ่ที่สืบเท้าเข้ามา เด็กนรกทั้งห้าถอยกรูด ต่างคนยังแสดงอาการขัดยอก จุดเสียดจากฤทธิ์ของอรนุชที่นอนอยู่บนพื้น โดยเฉพาะมืดที่ยังยืนค้อมตัวอยู่ขยับขาแบบเก้งก้างเพราะแรงเตะของเด็กสาว ร่างบาง ซึ่งอาการเหล่านั้นไม่รอดพ้นสายตาของคมศรไปได้ ชายหนุ่มแสยะยิ้มจนเห็นฟันขาว

“ทุเรสว่ะ...ห้าคนรุมผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว แล้วยังโดนถึงขนาดนี้”

อ้วนแผดร้องอย่างโกรธเกรี้ยว ร่างพุ่งเข้ามาด้วยโทสะ แต่แล้วร่างอ้วนใหญ่ก็กระเด็นหวือออกไป เมื่อถูกเท้าหนักๆ เตะสวนเข้าไปตรงพุงอ้วนนั้นเต็มๆ ร่างอ้วนนั้นดิ้นพราดๆ ใบหน้าอูมบิดเบี้ยว น้ำลายฟูมปาก

ชิดหัวโจก พยักหน้าให้สัญญาณ แล้ววัยรุ่นทั้งสี่ก็ฮือเข้าไปพร้อมๆ กัน

คมศรมองวัยรุ่นทั้งสี่คนอย่างเวทนา ไม่เห็นพวกนี้อยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว กำปั้นแข็งใหญ่ประเคนซ้ายขวาไม่ยั้ง รองเท้าเบอร์ 44 ตวัดเตะด้วยชั้นเชิงที่แกงค์เด็กนรกเทียบไม่ได้แม้แต่ขี้เล็บ ประเดี๋ยวเดียวร่างของวัยรุ่นทั้งสี่ก็นอนดิ้นอยู่กับพื้น แหกปากครางครวญอย่างเจ็บปวด

ชายหนุ่มเดินเข้าไปใช้บาทาขนาดใหญ่เหยียบไปที่ยอดอกของชิด ที่ตนเองดูออกว่าเป็นหัวโจก บดเท้าลงไปอย่างหนัก จนชิดแหกปากคราง

“อ๊ากกกก...หยุด....เจ็บ....จะตาย...แล้วโว้ย.....”

คมศรเหยียดยิ้ม

“น้องชาย...ริอ่านจะเป็น...นักเลงก็ทำตัวให้เหมือนกับนักเลงจริงๆ เถอะว่ะ...เห็นแล้วทุเรสลูกตา”

ชายหนุ่มผู้เปี่ยมไปด้วยชั้นเชิงแห่งเล่ห์กล ครุ่นคิดในใจ

มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น.... อรนุชออกจากเส้นทางประจำที่เขาให้คนตามประกบทุกวันเป็นครั้งแรก ก็เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น

แว่บหนึ่งนัยต์ตาแวววาวของคมศรตวัดไปยังฐิติพรรณที่นั่งพับเพียบกับพื้นใบหน้าซีดเผือด เด็กสาวนั่งตัวสั่นหลบตาเขาอย่างไม่กล้าสู้หน้า

หึหึ เด็กที่สวยบาดตาอย่างนั้น ทำไมไอ้เปรตพวกนี้ถึงไม่สนใจ รุมมาที่อรนุชคนเดียว?

คมศรปะติดปะต่อเรื่องในหัวสมองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เหยียดยิ้มอย่างสนุก ควักล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงของชิดที่ถูกเหยียบกับพื้น และค้นหาบัตรประชาชนและบัตรนักเรียนของหัวโจกแกงค์นรกออกมาจากกระเป๋าเงิน

ชื่อและนามสกุลที่ปรากฏในบัตร ทำให้หัวคิ้วของคมศรขมวด ก่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง และว่า

“นี่น้องชาย...ถือว่าลื้อโชคดี...ที่อั๊ววันนี้ไม่อยากทำอะไรรุนแรงมากไปกว่านี้...แต่ว่า...”

คมศรก้มลงไปคว้าคอเสื้อของชิดและชูบัตรต่างๆ ในมือที่ค้นได้จากการกระเป๋าเงินของอีกฝ่ายให้ดูเต็มตา

“ลื้อต้องหมั่นเข้าวัด ภวนาให้ผู้หญิงที่ลื้อทำร้ายให้มีสุขภาพแข็งแรงๆ นะ...เพราะถ้าเธอเป็นอะไรไป อั๊วไม่สนใจว่าจะเป็นสาเหตุอะไร และใครทำ....อั๊วจะหาตัวลื้อมากระทืบให้รากแตก...เชื่อป่ะ...”

พูดจบคมศรก็ลุกขึ้นเหยียดตัวตรง ใช้เท้าหนักๆ บดไปที่ยอดอกของชิดอย่างแรง จนเห็นหัวโจกแกงค์นรกตาเหลือก อ้าปากพะงาบๆ ใกล้จะขาดใจเต็มที จึงชะงักเท้าออกมา ก่อนจะหันไปยังอีกสี่คนที่ยังหมอบจ๋องอยู่กับพื้น

“เอาตัวลูกพี่ลื้อไปได้ แล้วไสหัวไปให้ไกลๆ..ส้นตีนอั๊ว”

อ้วนกับพวกที่เหลือต่างคนต่างช่วยกันหิ้วปีกหัวโจกของตัวเองวิ่งกระเซอะกระเซิงหนีหัวซุกหัวซุนกันไปอย่างรวดเร็ว

คมศรถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะเดินไปยังร่างเล็กบางที่ตอนนั้นแม้จะยังงอตัวขดกับพื้น แต่ก็มีเรี่ยวแรงพอจะรวบสาบเสื้อที่ขาดรุ่ยเข้ามาหาตัวเอง ใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดนั้นปกปิดร่องรอยของความตื้นตันยินดี ไม่มิด ดวงตากลมโตที่เคยเขม้นมองเขาอย่างหาเรื่องเป็นประกายสุกใสราวกับดวงดาว

ชายหนุ่มหวนนึกเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด...ช่างน่าหวาดเสียว...ถ้าเขามาช้ากว่านี้นิดเดียว...

ขณะที่เขานั่งอยู่ในรถรอคอยอรนุชอย่างไร้จุดหมาย ทันใดนั้นที่ประตูบ้านเปิดขึ้น ก็ปรากฏมีคนสูงอายุเดินเข้ามา ด้านหลังเป็นเด็กสาวร่างบางที่เดินตามมาห่างๆ พร้อมๆ กับผู้หญิงวัยกลางคนที่กอดตัวของเด็กสาวเอาไว้แน่น

ชายคนนั้นถามเขาอย่างสุภาพ

“คุณมีธุระอะไรกับคนในบ้านหลังนี้หรือเปล่าครับ”

คมศรนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก็บอกตรงๆ ว่า

“ผมมารอคุณอรนุช...”

ทันใดนั้นเอง เด็กสาวร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ขยับเข้ามา ดวงตากลมๆ นั้นเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อถามเขาว่า

“คุณใช่ไหมคะ...ที่โทรศัพท์มาเมื่อครู่นี้”

ชายหนุ่มผงกศีรษะ พอมองเห็นดวงตากลมสวยนั้นจ้องมาด้วยคำถามต่อเนื่อง โดยที่เขาไม่ต้องรอให้ปากบางงามนั้นเอ่ยถาม ก็บอกเรื่องที่อรนุชขอตัวกลับบ้านก่อนและป่านนี้ยังไม่กลับมาถึงบ้าน ที่สำคัญมือถือนั้นไม่มีการตอบรับ...

ใบหน้าหวานสวยที่เขาเห็นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นกังวล ก่อนที่เธอจะพูดเสียงสั่นๆ

“พี่นุช....พี่นุช...”

จากนั้นเขาก็เห็นร่างบางงามนั้นวิ่งเต็มฝีเท้ากลับเข้าไปในบ้าน โดยมีผู้หญิงกลางคนวิ่งตามไปร้อง

“คุณษา..คุณษา...จะไปไหนคะ”

คมศรเปิดประตูออกมา ขยับเท้าจะตามเข้าไปด้วย แต่ผู้ชายสูงอายุนั้นขวางเอาไว้ และในเวลานั้นเองก็ยังมีหญิงชายอีกหลายคนเดินออกมาออหน้าประตูเป็นเชิงบอก กับเขาว่าอย่าทำอะไรที่วู่วาม

ชายหนุ่มจึงได้แต่ชะงักตัว กล่าวเรื่อยๆ ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

“ผมไม่มีเจตนาร้าย...หรือคุณลุงจะไม่เชื่อใจผม...จะค้นตัวผมก็ได้...ผมไม่มีอาวุธ”

ความจริงอีกฝ่ายก็พอจะคำนวนได้ เพราะข่าวที่คมศรบอกนั้น...ถ้ามันเป็นจริง...ก็หมายความว่าอีกฝ่ายกำลังร้อน ใจในการหายตัวไปของคุณนุชเช่นกัน...คิดได้ดังนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความกังวล ก็ผงกศีรษะเป็นเชิงบอกว่าอนุญาตให้เขาตามเข้าไปในบ้านได้

คมศรรีบเดินเข้าไปในบ้าน ตอนนั้นแลเห็นเด็กสาวร่างบางกำลังยืนโทรศัพท์อยู่ พูดเสียงระรัวเร็ว

“ค่ะ...ค่ะ...ช่วยตามให้ทีว่าเบอร์ที่ดิฉันบอกตอนนี้อยู่ที่ไหน”

ชายหนุ่มเบิกตาลุกโพลง สว่างวาบ....มือถือ...ใช่...

ทำไมเขาคิดไม่ถึงเลย...ปล่อยให้เวลาผ่านไปตั้งขนาดนี้....ดีที่เด็กสาว เบื้องหน้ายังมีสติพอจะโทรไปให้ศูนย์ตรวจสอบตำแหน่งจากสัญญาณดาวเทียมได้

หลังจากนั้น....หลังจากที่พอจะทราบตำแหน่ง คมศรก็แทบจะวิ่งกลับไปขึ้นรถ ทีแรกเด็กสาวร่างบางนั้นจะตามมาด้วย แต่หญิงสูงอายุนั้นยื้อตัวของเธอเอาไว้แน่น มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเคราดกนั้นด้วยสายตาไม่ไว้ใจ

“คุณษา...ไปไม่ได้ค่ะ...ป้าไม่ให้ไป”

“แต่..แต่..ษาห่วงพี่นุช..”

เด็กสาวกล่าวเสียงเครือ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ คมศรที่ตอนนั้นใจแห้งเหี่ยว แต่ก็ฝืนใจปลอบ

“ผมจะพาคุณนุชกลับมาอย่างปลอดภัย”

จากนั้นคมศรก็ทะยานรถของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว และรีบติดต่อไปยังตำรวจที่เขาพอจะคุ้นเคยให้ประสานงานกับตำรวจท้องที่

รถของคมศรพุ่งฉิวราวกับรถแข่ง วิ่งแซงซ้ายป่ายขวา ดีที่เส้นทางที่เขามุ่งไปออกนอกเมืองในบริเวณที่การจราจรไม่พลุกพล่านมาก

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงสายตรวจแจ้งว่า

“มีการติดต่อเข้ามาที่ 191 จากเบอร์เป้าหมาย....ตำแหน่งน่าจะอยู่บริเวณโครงการก่อสร้างที่ค้างอยู่บริเวณกิโลเมตรที่สิบห้า...”

คมศรเหยียบคันเร่งขับรถของเขามุ่งตรงไปยังหมู่บ้านแห่งนั้น และเมื่อแลเห็นรถฮอนด้าสีขาวที่จอดทิ้งไว้ข้างทาง ใจของเขาก็รุ่มร้อนจนสุดประมาณ เมื่อหวนนึกว่าเขาอาจจะ...มาสายไป

แต่ในที่สุด เขาก็มาถึงได้ทันเวลา...และในตอนนี้ต้องยืนตะลึงมองดวงตากลมโตคู่งามที่กำลังเปล่งประกายเจิดจรัสอยู่ตรงหน้า

.............................

อรนุชสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำของคมศรที่ส่งให้ เด็กสาวรับมาใส่โดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ จนกระทั่งเธอค่อยๆ คลายอาการจุกเสียด ก็ไปนั่งรวมกับฐิติพรรณข้างทาง โอบร่างของพริตตี้สาวที่ยังสั่นๆ เอาไว้อย่างปลอบใจ

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ...ไอซ์ไม่ต้องกลัว”

เด็กสาวร่างบางปลอบเสียงนุ่มนวล ขณะที่คมศรแลเห็นอาการสั่นเทิ้มของเด็กสาวอีกคนอย่างหยามเยาะ นัยต์ตาที่พรั่นพรึงเพราะความกลัวนั้น เขาก็อ่านออกว่าเด็กสาวนั้นกลัวจริงๆ

หึหึ...แต่กลัวจะถูกเปิดโปงมากกว่ามั้ง

เมื่อหันไปดูใบหน้าบางใสของเด็กสาวตัวเล็กที่เมื่อครู่แทบจะตกเป็นเหยื่อให้ กับเดนนรกกลุ่มนั้น แต่ตอนนี้ทำเป็นเก่ง ทำเป็นเข้มแข็งปลอบใจเพื่อน ชายหนุ่มต้องส่ายหัวอย่างเวทนา

ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล๊ย...ยัยเด็กหัวดื้อ

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือของอรนุชขึ้นมา และเหยียดยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าอยู่ใน Silent mode แต่ก็ไม่ได้กล่าวว่าอะไร เปลี่ยนให้กลับไปสู่โหมดปกติ ก่อนจะส่งให้ พูดสั้นๆ

“โทรไปที่บ้าน...พวกเขาเป็นห่วง...โดยเฉพาะน้องสาวคุณ ต้องขอบคุณเขาให้มาก...ถ้าไม่ได้เขา...ผมก็คงตามมาหาคุณไม่ทัน....”

อรนุชใบหน้าตื่นขึ้นเล็กน้อย รีบรับไปแล้วโทรไปที่บ้าน

“พี่นุช..พี่นุช..”

เสียงน้องสาวระรัวรับ เด็กสาวร่างบางพยายามกรอกเสียงให้เป็นปกติ

“ษา..ไม่ต้อห่วง...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แค่รถพี่ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย ตอนนี้เรียบร้อยดีแล้วจ้ะ”

“อุบัติเหตุ....แล้วพี่นุชเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

เสียงอรอุษาดังร้อนรน อรนุชทำเสียงหัวเราะให้สดใส

“ไม่เป็นไร...พี่สบายดีทุกอย่าง...ษาบอกทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ...”

“พี่นุชอยู่ไหนคะ...ษาจะได้ให้ลุงมากไปรับ”

“ไม่เป็นไร...ไม่รบกวนลุงมากหรอก...เดี๋ยวพี่จะกลับไปเอง”

“แต่..แต่..พี่นุช...”

“เอาเถอะจ้ะ...แค่นี้ก่อนนะ...เดี๋ยวพี่ก็กลับบ้านแล้วล่ะ...”

อรนุชพูดตัดบทและปิดโทรศัพท์ จากนั้นก็นั่งจุ่มอยู่ข้างๆ เพื่อนสาวอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีก

ขณะที่เด็กสาวร่างบางโทรไปที่บ้าน คมศรก็โทรศัพท์ไปแจ้งตำแหน่งให้ตำรวจ พักหนึ่งรถสายตรวจ และรถพยาบาลก็วิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ

หลังจากสอบปากคำ และพยาบาลดูอาการของอรนุชแล้วก็อนุญาตให้กลับบ้านได้

“ดิฉันไม่ต้องการแจ้งความ…”

คมศรมองดูเด็กสาวร่างบางอย่างหมั่นไส้ ระคนหงุดหงิด เพราะตอนนั้นอรนุชกล่าวยืนยันเสียงแข็งว่าจะไม่แจ้งความ และขอให้ทุกอย่างเป็นความลับ

เมื่อเจ้าทุกข์ไม่ยอมแจ้งความ ตำรวจก็เลยได้แต่ต้องพากันกลับไป โดยที่คมศรขอให้รถตำรวจคันหนึ่งช่วยพาฐิติพรรณไปส่งบ้าน ซึ่งก่อนที่จะจากกันไป อรนุชยังเข้าไปกอดเพื่อนสาวเอาไว้ ปลอบใจว่า

“ทำใจให้สบายนะ..ไอซ์...แล้วเจอกันจ้ะ..”

พริตตี้สาวผงกศีรษะ ก้มหน้างุดๆ ตลอดเวลาไม่กล้าสบตาอันมีประกายกล้าของคมศรเลย เดินดุ่มๆ ตามตำรวจกลับขึ้นไปที่รถ

จนในที่สุดเหลือเพียงคมศรกับอรนุช ซึ่งชายหนุ่มผายมือเป็นทีเชิญชวนให้เด็กสาวขึ้นไปในรถของเขา ซึ่งอรนุชอิดออดอยู่นิดหนึ่ง ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่าก้าวเข้าไปนั่งเคียงข้างคมศรที่ออกรถขับกลับออก ไปทางเดิม

เมื่อผ่านมาถึงรถของอรนุชที่ยังจอดอยู่ข้างทาง ตอนนั้นรถยกกำลังเตรียมพ่วงฉุดรถของเธอออกไป คมศรก็กล่าวเรื่อยๆ

“จะเอาอะไรในรถไหม”

อรนุชผงกศีรษะนิดเดียว ไม่ตอบอะไร ชายหนุ่มก็ยิ้มขันๆ จอดรถลง และอรนุชก็เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าถือและหนังสือเรียนของเธอกลับออกมา

คมศรขับรถไปเรื่อยๆ ก็ปรายตาไปยังเด็กสาวร่างบางที่นั่งจุ้มปุ้กกอดอกเอาไว้แน่น ใบหน้าก้มงุดๆ ไม่มองหน้าเขานิ่งเงียบเป็นหุ่นอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยเรื่อยๆ ทำลายความเงียบ

“เก่งเหมือนกันนี่คุณ...เล่นงานไอ้พวกนั้นได้ไม่เลว...”

น้ำเสียงเหมือนกับจะล้อๆ ยียวนพิกลในใจของเด็กสาว ที่ตอนนั้นกำลังรู้สึกสับสนอลหม่านในใจ จะขอบคุณก็ไม่กล้าพูด จะไม่พูดก็น่าเกลียด เลยได้แต่นั่งหน้างุดอยู่กับที่ พอได้ยินเสียงเรื่อยๆ นั้น ก็เป็นช่องให้เธอขมุบขมิบปากพึมพำเบาหวิว

“ขอบคุณค่ะ...”

คมศรหัวเราะออกมา พึมพำว่า

“นึกว่าจะไม่ยอมพูดอะไรกับผมซะแล้วสิ”

ดวงตากลมนั้นปรายมองมา อยากจะขุ่นใจให้ แต่ความหวานที่มันล้นอก ก็ทำให้ดวงตากลมโตนั้นมีประกายแววหวานจนปิดไม่มิด

คมศรแลเห็นความหวานที่พร่าพรายออกมาจากดวงตาคู่นั้นแล้วอารมณ์ระรื่นจนไม่อยากแหย่ให้เสียบรรยากาศ จึงยิ้มน้อยๆ แล้วว่า

“คุณจะกลับบ้านทั้งๆ อย่างนี้น่ะหรือ”

คราวนี้อรนุชหันมามองคนพูดได้ตรงๆ พอนึกอะไรได้ ก้มลงดูตัวเอง แม้ว่าจะสวมเสื้อแจ็กเกตสีดำทับอยู่ แต่ข้างในนั้น...ใบหน้าบางใสแดงก่ำขึ้นทันที ถามอุบอิบเบาๆ

“ทำ..ทำไงดีคะ...”

คมศรมองใบหน้าเล็กๆ ที่ก้มงุด อย่างเอ็นดู นัยน์ตาระรื่นพราว

อือม์...อย่างนี้ก็ดีอย่าง...ไม่แว้ดๆ...แต่แม่แมวเหมียวตัวน้อย...ฉันพอใจให้เธอขู่ฟ่อๆ ใส่ฉันมากกว่านะ

ชายหนุ่มเปลี่ยนเส้นทางรถ และขับไปสักครู่หนึ่งก็เลี้ยวรถเข้าไปในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมื่อเข้าไปจอดเรียบร้อย คมศรก็ทำสัญญาณให้เด็กสาวลงจากรถ แต่อรนุชยังคงนั่งจุ้มปุ้กอยู่ไม่ขยับตัว ใบหน้างามนั้นแดงระเรื่อไม่หาย

“จะไปไหนคะ”

เสียงถามนั้นยังคงแผ่วเบาเหลือเกิน คมศรหัวเราะพลางว่า

“ผมจะพาคุณไปร้านที่เขาขายชุดนักศึกษา ไปหาซื้อเสื้อใหม่ หรือจะไปซื้อกระดุมมาซ่อมก็เรื่องของคุณ...กลับไปอย่างนี้...ต่อให้มีสิบปาก เหมือนทศกัณฑ์...ก็ไม่มีใครเชื่อว่าคุณหรอกว่าแค่รถเสีย”

อรนุชนึกขัดใจตัวเองครามครัน ที่ความมั่นใจ ความเก่งกล้าสามารถที่ตัวเองเคยคิดว่ามีอยู่ ตอนนี้พร้อมหน้าพร้อมตาโบยบินหายไปไหนหมด รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเด็กเล็กๆ ไม่ประสีประสาต้องให้ชายหนุ่มบอกบทตลอด

คิดดังนั้นก็รวบรวมจิตใจ ฮึด เชิดหน้าเล็กๆ ขึ้น ก้าวออกไปจากรถ ท่ามกลางสายตาแวววาวขอคมศรที่มองมา

ฮือม์...อย่างนี้ค่อยเหมือนแมวเหมียวตัวน้อยของฉันหน่อย

อรนุชเดินกอดอกตัวเองแน่น เดินตามชายหนุ่มร่างสูงต้อยๆ ซึ่งเดินไปเดินมาตั้งนานก็ยังไม่ไปไหน วนไปเวียนมาจนกระทั่งเด็กสาวร่างบางสงสัย หยุดเดินเงยหน้าขึ้นถามเบาๆ

“คุณ...คุณทำไมเดินไปเดินมาอยู่กับที่คะ”

คมศรซ่อนยิ้มไว้ในหน้า กล่าวเสียงรื่นรมย์

“ผมน่ะคนบ้านนอก เคยมาห้างดังๆ อย่างนี้เมื่อไหร่ล่ะ แค่เห็นก็ตาลายไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ที่เดินๆ ก็นึกว่าเจ้าถิ่นอย่างคุณจะรู้ทางดีน่ะสิ ผมก็เดินไปเรื่อยๆ ตามที่คุณเดินนั่นแหล่ะ”

อรนุชอ้าปากค้าง ใบหน้าใสนั้นแดงเป็นริ้วๆ ด้วยความโมโห

ตาบ้า...ตาบ้า...ตาบ้า....ฮึ...วันนี้..วันนี้...ออกจะทำดีเหลือเกิน.... ทำไมนะ...ไม่ทำดีให้ตลอดไป.....ดูซี..ยังมาทำยิ้มยั่วอีก...กวนประสาทจริงๆ ...ตาสิงห์บ้า..

เด็กสาวร่างบางขมุบขมิบปากเจริญพรยาวเหยียด ก่อนจะเชิดหน้าและเดินนำไปทันที โดยมีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยิ้มกว้างขวางเดินตามไปอย่างรื่นเริงใจ

………………..

คมศรเคลื่อนรถมาจอดหน้าประตูบ้านของอรนุช ตอนนั้นเด็กสาวร่างเล็กบางเปลี่ยนชุดนักศึกษาที่เพิ่งซื้อมาใหม่แล้ว ส่วนตัวเดิมที่กระดุมขาดหมดแล้วนั้นชายหนุ่มเก็บเอาไว้ บอกว่าจะเอาไปทิ้งเอง อรนุชไม่ต้องการให้ใครสงสัยอะไรก็เห็นดีด้วย

“เอาล่ะ ผมส่งคุณลงตรงนี้นะ”

ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ อรนุชไม่พูดอะไรทั้งนั้น เปิดประตูก้าวออกไป

พอเด็กสาวปิดประตูกลับ คมศรก็ขยับจะขับรถออกไปทันที อรนุชก็รีบเคาะกระจกเรียกไว้ก่อน

คมศรยิ้มกว้างขวาง เมื่อลดกระจกลง และเห็นใบหน้าเล็กๆ นั้นยื่นเข้ามา พูดเบาๆ ใบหน้าแดงระเรื่อสวยจับตาคนมอง จนแทบจะเอื้อมมือไปหยิกที่แก้มใสนั้น

“แล้ว..แล้ว...ที่ฉันแพ้พนันยิงปืน...คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”

ชายหนุ่มยิ้มระรื่น กล่าวเรื่อยๆ

“ผมยังคิดไม่ออกนะ...เอาไว้ก่อนแล้วกัน...พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านที่ต่าง จังหวัดแล้วล่ะ...เอาไว้คุณตามผมไปที่บ้าน...แล้วผมจะบอกให้คุณฟังอีกทีแล้ว กัน”

อรนุชทำหน้างงๆ เหมือนกับคิดว่าตัวเองหูฝาดไป กล่าวทวน

“คุณ...คุณ...ว่า...ฉัน..ฉัน..จะตามคุณไปบ้านที่ต่างจังหวัดหรือคะ”

คมศรหัวเราะเอื่อยๆ ผงกศีรษะรับคำ

“ใช่ อีกสองสามวันมั้ง เราคงได้เจอกัน...”

ใบหน้าบางใสนั้นแดงก่ำ ด้วยความโมโห

นี่เขานึกว่าฉันเป็นใคร...ฉันนี่นะ...จะตามผู้ชายไปถึงบ้าน...อีตาบ้า...บ้าที่สุด...บ้า...บ้า...บ้า

ดวงตากลมโตนั้นพองขึ้น ไม่ต่างอะไรกับแมวเหมียวตัวเดิมที่ขู่ฟ่อๆ ใส่เขา คมศรหัวเราะเสียงดัง โบกมือให้

“ลาก่อนนะ...แล้วเจอกัน”

ปากงามอ้าค้าง อรนุชชี้นิ้วไปจะพูดอะไร แต่อีกฝ่ายก็ออกรถไปก่อน ทิ้งไว้เพียงแต่เสียงหัวเราะที่แว่วมา

เด็กสาวร่างบางโมโหสุดๆ กระทืบเท้ากับพื้นอย่างขัดใจ ทันใดนั้นเองแรงกระเทือนก็ทำให้ความบอบช้ำที่ถูกทำร้ายที่ท้องน้อย ก็แปล็บขึ้นมาจนต้องนิ่วหน้า ร้องลั่นในใจ

“ตาสิงห์บ้า…ตาบ้า...บ้าที่สุด”

จากนั้นอาการที่เขม็งบิดเกลียวที่ท้องน้อยค่อยๆ ผ่อนคลายอาการลง อรนุชลูบคลำท้องน้อยตัวเองอย่างช้าๆ นุ่มนวล หวนนึกถึงวินาทีนั้นที่เธอเห็นชายหนุ่มเข้ามาช่วยเหลือตัวเธอให้รอดพ้นจาก ชะตากรรมที่เลวร้ายที่สุดของชีวิตลูกผู้หญิงจะเผชิญ....ความหวานอบอุ่นสาย หนึ่งที่ตลอดชีวิตเธอไม่เคยรู้จักนั้นมันท่วมท้นจนจับใจ....อบอุ่น...สวยงาม เหลือเกิน...ความรู้สึกนั้นตื้นตันจับใจจนเธอน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไว้ไม่ ได้

ความหวานที่พลุ่งขึ้นจนจับจิตในบัดดลนั้น ทำให้สายตาของอรนุชที่ค้อนให้กับรถที่ค่อยๆ หายลับไปกับเส้นทางนั้นมันช่างอ่อนหวานเหลือประมาณ

ริมฝีปากงามที่ราวกับกลีบกุหลาบต้องน้ำค้างยามเช้าพึมพำเบาหวิว

“อีตาสิงห์บ้า...”

แต่ทว่าเสียงที่ลอดผ่านออกมา....มันช่างหวานกระไรปานนั้น