ของขวัญสวรรค์สาป Chapter XXIII : "ลีลารุ่นน้อง

Episode I : Dummy Doll "ครูชัยขา... ขอหนูอยู่ถึงคาบ 4 ไม่ได้เหรอคะ?" วิภาวีเอ่ยถามครูสอนงานไม้น้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่ "ครูก็อยากให้อยู่เหมือนกัน แต่ถ้าใครรู้เข้า เราจะซวยทั้งคู่นาาา" ครูชัยให้เหตุผลที่เหมาะสมมาก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งคู่ไม่กลัวเลยว่าจะมีใครมาเห็นเขาทั้งสองร่วมเพศกัน ในห้องงานไม้ "โห่...ครูชัยอ่ะ ไปก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้หนูมาใหม่นะคะ" เด็กสาวลุกจากเก้าอี้สวมใส่เครื่องแต่งกายจนเรียบร้อย พลางยืนตรงให้ครูชัยช่วยตรวจตราสภาพของเธอ เมื่อเช็คทุกซอกทุกมุมเห็นว่าปกติดีแล้วครูชัยก็ปล่อยวิภาวีเดินกลับเข้า ห้องเรียนของเธอไป เด็กสาวจอมแก่นหันมาโบกมือให้เขาอย่างมีความสุข ครูชัยเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเธอเลย < แหม...ถ้ายัยน้ำฝนขี้เล่นขี้อ้อนได้ซักครึ่งของวิภาวีก็คงดีนะเนี่ยะ > ครูชัยคิดในใจพลางเดินกลับเข้าไปนอนพักเพราะต้องรอสอนจนถึงบ่ายสองกว่าเลยที เดียว "ฮัดชิ้ว!" เย็นฤทัยจามเสียงดังจนเพื่อนที่นั่งข้างๆได้ยิน "เป็นอะไรไป...น้ำฝน จู่ๆก็จามเสียงดังเชียว ตกใจหมดเลย" เพื่อนซี้เย็นฤทัยขี้ตกใจ เสียงจามของเธอทำเอาเพื่อนซี้สะดุ้ง "ไม่รู้สิ ขอโทษทีนะ...อยู่ๆก็...ฮัดเช้ย!" เย็นฤทัยจามแถมอีกรอบ "เน่...สงสัยมีใครแอบคิดถึงแน่ๆเลยน้ำฝน" เพื่อนซี้ได้โอกาสแซว "จะบ้าเหรอแยม ใครจะมาแอบคิดถึงเราล่ะ...ไม่มีหรอก" เย็นฤทัยปฏิเสธลั่น "แหม...น้ำฝนก็ พวกผู้ชายน่ะขนานนามพวกเราว่าเป็นสาวสวยห้อง5เชียวนะ บางทีอาจจะไม่ใช่แค่แอบคิดถึงก็ได้ อาจจะเป็นแอบชอบเลยล่ะมั๊ง...ฮิๆๆ" ประภาวดีแซวเพื่อนซี้อย่างออกรส "นี่ๆ พวกเรา น้ำฝนมีคน...อุ๊บ!" เย็นฤทัยอายจนหน้าแดงรีบปิดปากเพื่อนซี้ตัวแสบแทบไม่ทัน "นี่แยม...หยุดเลยนะ ไม่งั้นเราโกรธจริงๆด้วย" เย็นฤทัยพยายามขู่แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ ความเป็นคนใจดีของเย็นฤทัยไม่เพียงเพื่อนซี้เท่านั้นที่รู้ แม้แต่หนุ่มๆต่างห้องก็เห็นพ้องต้องกัน ความโกรธเป็นสิ่งสุดท้ายที่เย็นฤทัยจะใช้เมื่อจวนตัวแล้วจริงๆเท่านั้น "ว่าแต่แยมเถอะ...เมื่อเช้าเป็นอะไรเหรอ? หน้าหงิกมาแต่เช้าเลย" เย็นฤทัยรีบเปลี่ยนเรื่อง สอบถามอาการเพื่อนรักตามที่ตนถนัด "เฮอะ!...ก็ยัยเนยน่ะสิ" ประภาวดีบ่นถึงน้องสาวตัวดีของเธอ "เมื่อเช้าชั้นเห็นมันแอบไม่ใส่กางเกงในไปโรงเรียนอีกแล้ว" คำตอบประภาวดีเล่นเอาเย็นฤทัยสะอึก เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่ได้ใส่กางเกงในเหมือนกัน "เมื่อปีก่อนก็เกิดเรื่องโดนครูสอนศิลปะข่มขืนเอา...นี่ขนาดแม่ชั้นให้เรียน โรงเรียนหญิงล้วนแล้วนะ...ยังไม่วาย" หน้าเย็นฤทัยเริ่มซีดเผือดราวกับถูกเพื่อนซี้ประจานพฤติกรรมของเธอเอง "ปีก่อน...งั้นตอนนั้นน้องเนยก็ป.3น่ะสิ ตายแล้ว...น่าสงสารจังเลย" เย็นฤทัยโดนครูชัยเปิดซิงไปแล้ว เธอยังจำความรู้สึกเจ็บปวดในครั้งนั้นได้ดี จึงรู้สึกเห็นใจน้องสาวของประภาวดียิ่งนัก "น่าสงสารกะผีอะไร...มันนะยังจะมาหน้าระรื่นเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วย ซ้ำ แม่ชั้นน่ะเทศน์ซะยกใหญ่เลยตอนนั้น... แต่น้ำฝนอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ แยมเห็นว่าเป็นน้ำฝนนะเนี่ยะ ถึงได้เล่าให้ฟังจะได้ระวังตัวเอาไว้" เพื่อนซี้กำชับ < ไม่ทันแล้วล่ะแยมเอ่ย... > เย็นฤทัยเสียสาวให้ครูชัยไปแล้ว แม้มันจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องแต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอเองก็รู้สึกดีกับครูชัย มากเหลือเกิน "เอ่อ...แล้วครูศิลปะคนนั้นล่ะ ตอนนี้เป็นไงแล้ว?" เย็นฤทัยถามต่อรอคำตอบอย่างตั้งใจ "ก็จะเป็นยังไงล่ะ โดนไล่ออกไปอยู่ในคุกน่ะสิยะ คนแบบนี้นะ...ไม่สมควรจะมาเป็นครูเลย ชอบเห็นลูกศิษย์เป็นของเล่น น่าเกลียดที่สุด! ถ้าน้ำฝนเจอครูแบบนี้นะอย่าได้เข้าใกล้เชียว...รู้มั๊ย?" แม่สาวเจ้าน้ำใจรู้สึกเป็นห่วงครูชัยขึ้นมาทันที < ไม่ทันอีกแล้วล่ะแยม > เย็นฤทัยเริ่มขำๆกับความหวังดีที่สายเกินไปของเพื่อนรัก แต่อีกในความคิดหนึ่งก็เป็นห่วงครูชัยของเธอ เย็นฤทัยได้แต่ย้ำเตือนตัวเองในใจว่าอย่าเข้าใกล้ครูชัยอีก เขาจะได้ไม่พลาดท่าโดนจับเหมือนครูศิลปะของน้องของประภาวดี แม้เธอจะรู้สึกเศร้านิดๆก็ตาม "อ้าว...แล้ววันนี้แยมทำไงกับน้องเนยอ่ะ?" พอได้ความกระจ่างเรื่องครูชัยแล้ว เย็นฤทัยก็อยากรู้แนวทางสำหรับเธอบ้าง "จะทำไงได้ล่ะยะ ชั้นเพิ่งจะรู้ก็ตอนไปส่งยัยเนยถึงโรงเรียนแล้วโน้นแน่ะ ก็ต้องปล่อยให้เดินโทงๆไปอย่างนั้นทั้งวันน่ะแหละ แต่เดี๋ยวกลับบ้านก่อนเหอะ...จะให้แม่เทศน์ซะให้เข็ดเชียว" ประภาวดีเล่าด้วยอารมณ์หงุดหงิด "โถ่...ใจเย็นๆซิแยม น้องเนยเค้าคงไม่ได้ตั้งใจมั๊ง" เย็นฤทัยแก้ตัวแทนน้องของประภาวดี "ไม่ได้ตั้งใจบ้าอะไร เมื่อเช้าแต่งตัวด้วยกันชั้นยังเห็นมันใส่อยู่เลย" เย็นฤทัยจนปัญญาจะแก้ตัวแทนคนหัวอกเดียวกันแล้ว "เด็กแก่แดดแบบนี้สมควรโดนด่าแล้วล่ะ โตจนป่านนี้แล้วยังไม่ยอมใส่กางเกงในไปโรงเรียนอีก" เย็นฤทัยหน้าซีดราวกับโดนเพื่อนรักด่าตัวเธอเอง เพราะตอนนี้เด็กสาวก็มีสภาพไม่ต่างไปจากน้องสาวของเพื่อนรักเท่าไหร่นัก ตัดมาที่ห้อง6/6 วิภาวีเดินกลับมาสู่ห้องเรียนของเธอ เด็กสาวยิ้มอย่างมีความสุขจนเจ้าเพื่อนจอมแฉเห็นผิดสังเกตตรงรี่เข้ามาทัก ทายทันที "ไงวิ...อารมณ์ดีจังนะ คาบที่แล้วหายไปไหนมาอ่ะ?" ณัฐนนท์ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น "ชั้นจะไปไหนมามันก็เรื่องของชั้น นายไม่เกี่ยว" วิภาวีเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึงทันทีที่เห็นณัฐนนท์ < เชอะ...ใครจะบอกนายให้โง่ล่ะ > ความลับของใครๆหากรู้ถึงหูณัฐนนท์ก็ไม่ต่างไปจากพูดใส่ไมโครโฟนให้ได้ยินกัน ทั้งโรงเรียนเท่าไรนัก "เน่...แล้วแผนจัดการยัยเย็นฤทัยน่ะ เมื่อไหร่จะทำซักทีหา!" วิภาวีหาเรื่องด่าณัฐนนท์ เธอวางแผนที่จะกันเย็นฤทัยออกจากครูชัยโดยให้ณัฐนนท์เผด็จศึกนางงามมิตรภาพ ของโรงเรียน สิ่งที่ณัฐนนท์ทำได้ดีที่สุดก็คือเอาความลับของเธอมาขู่ให้ยอมทำตามที่เขา สั่ง และตอนนี้เขาก็กำลังคิดหาหนทางอยู่ "โธ่...วิจ๋า เรื่องแผนน่ะไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้เราคิดไว้แล้ว เดี๋ยวเย็นนี้รู้กัน" ณัฐนนท์พูดด้วยความเชื่อมั่นเต็มที่ "ให้มันจริงเถอะย่ะ" วิภาวีกล่าวทิ้งท้าย < ยัยเย็นฤทัยเอ๋ย...คราวนี้เธอจะได้เลิกยุ่งกับครูชัยซะที ไปเป็นแฟนเจ้าณัฐนนท์แทนก็แล้วกันนะ > วิภาวีคิดในใจแต่สีหน้าภายนอกดูกังวลใจอยู่เล็กน้อย เสียงเพลงเข้าเรียนดังขึ้นวิภาวีและนักเรียนในชั้นลุกจากเก้าอี้ออกไปเข้า แถวหน้าชั้นเตรียมตัวเรียนคาบที่ 3 ต่อไป "ฮัดชิ้ว!" ระหว่างพักช่วงบ่ายเย็นฤทัยจามอีกครั้งชวนให้ประภาวดีวกกลับเข้ามาพูดเรื่อง เดิมจนได้ "นั่นแน่...จามอีกแล้ว ท่าทางจะไม่ใช่แค่ชอบแล้วนะเนี่ยะ" ประภาวดีเพื่อนซี้แซว "ก็บอกแล้วไง...ว่าไม่มีก็ไม่มีสิ" เย็นฤทัยไม่ชอบถูกแซวแบบนี้เลย "เอ...แล้วไอ้หนุ่มที่มันยืนอยู่หน้าห้องคนนั้นล่ะ...เห็นมองน้ำฝนตั้งนาน แล้ว ใช่คนนี้รึเปล่าเอ่ย?" เย็นฤทัยหันไปมองหน้าห้องก็เห็นณัฐนนท์ยืนจ้องเธออยู่จริงๆ ดูสีหน้าเขาเหมือนมีอะไรซักอย่างจะพูดกับเธอ "จะบ้าเหรอ...เรายังไม่เคยได้คุยกับเค้าเลยนะ" หน้าเด็กสาวเริ่มแดง "โธ่...อย่างพวกเราน่ะ ไม่ต้องเคยคุยก็มีคนมาสนใจอยู่แล้ว อืม...ไอ้หมอนี่เหรอ ความจริงหน้าตาก็ใช้ได้นะ แต่เสียดายอ่ะ...ปากมากไปหน่อย แต่ไม่แน่นาาา พอเค้ามาคบกับน้ำฝนอาจจะกลับตัวเป็นคนดีไปเลยก็ได้...อิอิอิ" เย็นฤทัยชักเริ่มหมดความอดทน "ไม่เอาแล้ว...แยมอ่ะ แซวอยู่ได้..." เด็กสาวลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปหาณัฐนนท์ด้วยใบหน้าแดงเรื่อ "ณัฐนนท์...มีธุระอะไรกับเราเหรอ?" เย็นฤทัยถามพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ณัฐนนท์วางแผนมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะล้วงความลับซักอย่างของเย็นฤทัยให้ ได้ "เอ่อ...คือเรามีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมอ่ะ?" ณัฐนนท์ตีสีหน้าเศร้าๆจนแม่สาวเจ้าน้ำใจรู้สึกสงสารยิ่งนัก "แล้ว...ทำไมถึงอยากถามเราล่ะ?" เย็นฤทัยถามดูเชิงก่อน เพราะก่อนหน้านี้เคยมีเพื่อนชายอีกคนใช้มุขนี้เพื่อจะบอกรักเธอ แต่นางงามมิตรภาพก็ตอบปฏิสธไปอย่างนุ่มนวล เธอกลัวว่าณัฐนนท์จะคิดเช่นเดียวกัน "อ๋อ...คือมันเป็นเรื่องของน้องสาวเราน่ะ เราเห็นว่าน้ำฝนเย็นฯเป็นผู้หญิงเหมือนกันน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง" ณัฐนนท์มาเหนือเมฆยกเหตุผลเข้าท่าไร้ที่ติ เย็นฤทัยคนดีรับคำณัฐนนท์ในทันที "แต่เร็วๆหน่อยนะ...พอดีเรามีธุระน่ะ" เย็นฤทัยยังห่วงเรื่องกางเกงในของเธออยู่ เธอกะจะไปหาครูชัยเพื่อรีบเอาคืนซักที "เอาน่า...ไม่เกิน 2 นาทีหรอก" ณัฐนนท์ตอบแล้วก็เดินนำเย็นฤทัยไปที่มุมทางเดินชั้น 2 ที่มีกระถางดอกไม้วางเป็นแนวยาวริมทางเดินนั้นซึ่งค่อนข้างปลอดคน < ท่าทางจะเป็นเรื่องสำคัญมากนะเนี่ยะ > เย็นฤทัยผู้แสนซื่อไม่ได้นึกเฉลียวใจกับสิ่งที่เพื่อนชายจอมปากโป้งกำลังจะ ทำกับเธอเลย ณัฐนนท์หันซ้ายหันขวาราวกับกลัวใครจะได้ยิน "เดี๋ยวนะน้ำฝนเย็นฯ เราว่าขยับมาทางนี้อีกหน่อยดีกว่า" ณัฐนนท์ทำท่าขยับให้เย็นฤทัยเลื่อนตัวตามเขาไป "ซ้ายอีกนิดนึง...อีกนิด..." เสียงณัฐนนท์เงียบไปชวนให้เย็นฤทัยเริ่มสงสัย "เอ้านี่...จะเริ่มพูดได้รึยัง...ณัฐนนท์" เด็กสาวหันหน้าไปมองณัฐนนท์กลับพบว่าเขาไม่ได้มองเธออยู่ แต่ก้มหน้ามองอะไรซักอย่างที่พื้นโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเธอเลย เย็นฤทัยมองตามสายตาของณัฐนนท์ก็ต้องตกใจจนแทบร้องออกมา ที่พื้นทางเดินที่เธอยืนอยู่มีกระจกแบบพับอันเล็กๆวางอยู่ จากมุมของกระจกและสีหน้าตะลึงๆของณัฐนนท์แทบไม่ต้องบอกเลยว่าเขาเห็นอะไร เข้า < ตายแล้ว...ใครมาลืมทิ้งกระจกเอาไว้ตรงนี้เนี่ยะ? > เย็นฤทัยทัยตกใจสุดขีดรีบหุบขากระโดดออกมาจากกระจกที่วางอยู่กลางหว่างขาเธอ พอภาพร่องเสียวของหนึ่งในสามสาวห้องห้าหายไปจากสายตาของณัฐนนท์เขาก็ได้สติ ทันที "นี่น้ำฝนเย็นฯ...เธอไม่ได้ใส่..." ณัฐนนท์เริ่มออกปาก เย็นฤทัยรู้ตัวแล้วว่าเพื่อนจอมปากโป้งคิดจะพูดอะไร "หว่า...เงียบๆสิณัฐนนท์ ขอร้องล่ะอย่าบอกใครเลยนะ" ถ้าเป็นเพื่อนสาวอย่างประภาวดีเย็นฤทัยคงรีบกระโดดเข้าปิดปากณัฐนนท์แล้ว เธอได้แต่ตะโกนกลบเสียงของณัฐนนท์พลางกุมมือตัวเองราวกลับจะสวดมนต์ ฝ่ายณัฐนนท์เขากะจะแอบดูกางเกงในเท่านั้น แต่นี่เขากับได้เห็นสิ่งที่เหลือเชื่อกว่านั้น "เฮ้ย!...ไม่บอกได้ไง ข่าวใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกไม่ได้แล้ว" ณัฐนนท์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางหันหลังเตรียมจะเดินกลับห้อง เย็นฤทัยหน้าเสีย เธอรีบวิ่งแซงไปขวางหน้าเพื่อนจอมปากโป้งเอาไว้ "โธ่!...ณัฐนนท์ เราขอร้องล่ะนะ เดี๋ยวเรื่องน้องสาวนายเราจะช่วยเต็มที่เลย" เย็นฤทัยพยายามแสดงความช่วยเหลือเพื่อแลกกับความลับที่น่าอายของเธอ "อ๋อ...เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราจัดการเองก็ได้" จริงๆแล้วณัฐนนท์ไม่ได้มีน้องสาวจึงไม่มีปัญหาอะไรเลย เขาแค่ยกมาอ้างเพื่อให้เย็นฤทัยหลงกลเท่านั้น เย็นฤทัยกระวนกระวายใจสุดๆ เธอแทบไม่เหลืออะไรต่อรองกับณัฐนนท์แล้ว และเขาก็กำลังเดินเข้าใกล้ห้องเรียนเข้าไปทุกทีๆ ความลับที่เธอไม่ได้ใส่กางเกงในจะรู้ถึงหูใครๆไม่ได้เด็ดขาด "ณัฐนนท์...ได้โปรดเหอะ ให้เราทำอะไรก็ได้ อย่าบอกใครเรื่องเลยนะ...ได้มั๊ย?" เย็นฤทัยยื่นข้อเสนอใหม่ที่ณัฐนนท์กำลังต้องการพอดี "เธอจะทำตามที่เราบอกจริงเหรอ?" คำถามของณัฐนนท์ชวนให้เด็กสาวระลึกขึ้นได้ เขาอาจให้เธอทำอะไรได้ตั้งแต่ใช้ให้ไปซื้อของยันขอให้เธอคบเขาเป็นแฟน ใจของเย็นฤทัยเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยหวั่นกับคำขอของเจ้าเพื่อนจอมแฉ "จ...จริงสิ" เสียงตอบเย็นฤทัยสั่นๆด้วยความสิ้นหวัง "งั้น..." ณัฐนนท์ทำท่านึกในใจ ภาพที่เห็นในกระจกเงายังติดตาเขาอยู่เลย และความลับที่เขากำไว้ก็แทบจะสั่งอะไรก็ได้กับเพื่อนสาวเจ้าเสน่ห์คนนี้ หากเขาอยากจะดูมันอีกซักครั้งให้ชัดๆก็คงไม่มีปัญหาอะไร สายตาของเขาชวนให้เย็นฤทัยหวาดหวั่นใจยิ่งนัก "เราอยากเห็นชัดๆอีกที เปิดกระโปรงให้เราดูได้มะ?" น้ำเสียงณัฐนนท์ออกแนวลองของ เขาไม่เคยขู่ใครด้วยความลับแบบนี้มาก่อน ใจของณัฐนนท์ยังกล้าๆกลัวๆอยู่เลย แต่อีกฝ่ายเย็นฤทัยตอนนี้กลัวจนหน้าซีด เธอได้แต่หวังว่าที่ณัฐนนท์พูดเป็นแค่เรื่องล้อเล่น "อุ่ย! แหะๆๆ อย่ามาล้อเราเล่นน่า...ณัฐนนท์ นายคงไม่ได้..." "จะเปิดหรือไม่เปิด!" เสียงณัฐนนท์เริ่มแข็งขึ้นออกอาการเอาจริง เย็นฤทัยทำหน้าจ๋อยยืนนิ่งพยายามหาทางแก้กับปัญหาที่เกิดขึ้น "อิโด่...ไม่กล้าใช่มั๊ยล่ะ? งั้นหลีกไป เราจะเอาไปเล่าให้พวกห้อง6ฟัง ท่าทางจะสนุกดีพิลึก" ณัฐนนท์ขู่จะบอกเพื่อนขยับก้าวเตรียมจะเดินต่อ "ฮึ่ย! เดี๋ยวซี่ณัฐนนท์ เดี๋ยวก่อน...ณัฐนนท์" เด็กหนุ่มช่างฟ้องเดินต่อโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเย็นฤทัยเลย < ตายแล้ว...ทำไงดี จะให้เพื่อนทั้งชั้นรู้เรื่องที่เราไม่ใส่กางเกงในก็ไม่ได้ จะเปิดกระโปรงให้ณัฐนนท์ดูมันก็ไม่ไหวอ่ะ > ขณะที่เย็นฤทัยคิดณัฐนนท์ก็เดินไปไกลแล้ว "เฮ้ย!...ณัฐนนท์ เดี๋ยวก่อน โอเคๆ เรายอมแล้ว...หยุดดดดด" เย็นฤทัยผู้น่าสงสารไม่มีเวลาคิดได้มากกว่านี้ เพราะณัฐนนท์เดินมาถึงหน้าห้อง6/6แล้ว พอได้ยินคำตอบสุดท้ายของเย็นฤทัย ใจณัฐนนท์ก็โลดเต้นยินดียิ่ง หันกลับมามองเย็นฤทัยด้วยสีหน้าเรียบเฉยของผู้กำชัยชนะ "ยอมอะไร?" ณัฐนนท์ถามให้แน่ใจอีกครั้ง "ก็...ยอมทำตามที่นายต้องการไง เอ่อ...แต่ไม่เอาตรงนี้ได้มั๊ยอ่ะ?" เย็นฤทัยกระซิบบอกเพื่อนหนุ่มจอมแฉให้ได้ยินกันแค่สองคน ขืนไม่รีบตอบตกลงความลับของเธอมีหวังรู้กันทั่วทั้งโรงเรียนแน่ๆ "อืม...งั้น ตรงไหนดีล่ะ?" ณัฐนนท์ยืนล้วงกระเป๋าทำท่าทางเหมือนมาเฟียเรียกเก็บค่าคุ้มครอง "เอ่อ...เอาเป็น..." เย็นฤทัยส่ายสายตาไปมาเหมือนกำลังหาสถานที่ที่เหมาะสมอยู่ จริงๆก็เพื่อคิดหาทางรอดที่ยังพอหลงเหลืออยู่เป็นโอกาสสุดท้ายเท่านั้นเอง [ออด!] เสียงออดเข้าเรียนวิชาสุดท้ายดังขึ้นราวกับระฆังหมดยกชกมวย เย็นฤทัยรู้สึกโล่งใจยิ่งนัก อย่างน้อยณัฐนนท์คงทำอะไรเธอตอนนี้ไม่ได้แล้ว "อุ๊ย...ได้เวลาเรียนแล้ว งั้นเราไปก่อนนะ" เย็นฤทัยพูดพลางเดินย่องหนีเพื่อนร่วมชั้นจอมแฉทำเป็นไม่สนเรื่องที่กำลัง ตกลงกันอยู่ การได้หยุดพักเพื่อหาทางรับมือคงดีกับเธอไม่น้อย "เดี๋ยว!" ณัฐนนท์เรียกเด็กสาวด้วยเสียงห้วนๆ เย็นฤทัยสะดุ้งเล็กน้อยได้แต่ค่อยๆหันกลับมามองณัฐนนท์ทั้งๆที่เดินหนีไปได้ 4-5ก้าวแล้ว "เย็นนี้...มาหาเราที่ห้อง ไม่งั้น...เราจะบอกทุกคนให้หมดเลย เข้าใจมั๊ย?" ณัฐนนท์เองก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้ แต่ถ้าเป็นหลังเลิกเรียนล่ะก็...เขามีเวลาเหลือเฝือ เย็นฤทัยก้มหน้ารับคำของณัฐนนท์ด้วยความกลัว แล้วค่อยๆเดินกลับห้องเรียนของเธอไป เด็กสาวเจ้าเสน่ห์มีเวลาเตรียมใจเพิ่มขึ้นอีกชั่วโมงเดียวกับอะไรก็ตามที่ เจ้าเพื่อนจอมแฉคิดจะทำกับเธอ เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับจะแกล้งเด็กสาวเจ้าน้ำใจไม่ให้ เตรียมตัวได้ทัน สีหน้าหวาดวิตกของเธอแสดงออกจนเพื่อนซี้สาวเห็นผิดสังเกต "น้ำฝนเป็นไร...ไม่สบายรึเปล่า?" ประภาวดีไต่ถามด้วยความเป็นห่วงหลังเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว "หือ...เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" เย็นฤทัยรีบปฏิเสธเพราะนิสัยไม่อยากให้ใครมาร่วมกังวลกับเธอ แน่นอนที่สุดเรื่องราวอันน่าอับอายนี้จะให้รู้ถึงหูเพื่อนรักของเธอไม่ได้ เด็ดขาด "เอ่อ...งั้นเรากลับแล้วนะ พอดีมีธุระน่ะ...แล้วเจอกันนะแยม" เย็นฤทัยรีบเก็บกระเป๋าออกจากห้องโดยไม่รอเพื่อนรักร่ำลาตอบ เด็กสาวก้าวขึ้นบันไดอย่างเชื่องช้าราวกับขาของเธอถูกผูกกับทุ่นน้ำหนักขนาด ใหญ่อยู่ ที่ห้อง6/6 วิภาวีก็กำลังเก็บของของเธอเช่นกัน "นี่นายนัท ไอ้ที่นายบอกว่าเรียบร้อยน่ะ...เรียบร้อยแน่นะ" วิภาวีถามย้ำความมั่นใจจากณัฐนนท์ "เออสิ ฝีมือระดับนี้แล้วมีหรือจะพลาด" เด็กหนุ่มได้ใจตอบเพื่อนสาวที่เขาร่วมรักมาแล้วอย่างภาคภูมิใจ "เดี๋ยวเย็นนี้เรานัดยัยน้ำฝนเย็นให้มาหาด้วย รับรองเลย เสร็จเราแน่" วิภาวีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแต่ความรู้สึกบางอย่างในใจเธอรู้สึกขัดแย้ง ยังไงชอบกล < เชอะ...ช่วยไม่ได้ ยัยน้ำฝนเอ๋ย โชคดีละกันนะยะ ไม่แน่...เธออาจจะชอบแบบนี้ก็ได้ > วิภาวีเก็บของเสร็จถือกระเป๋าตรงรี่ไปที่ห้องงานไม้ของครูชัยโดยเก็บความ รู้สึกผิดลึกๆเอาไว้ในใจ กลับไปสู่ห้องงานไม้อีกครั้ง หลังจากสอนธงธวัชและนักเรียนห้อง 6/2 คนอื่นๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เก็บผลงานของนักเรียนแต่ละกลุ่มเอาไว้ที่มุมที่เขาเตรียมไว้โชว์ผลงาน เขาจัดผลงานไปแอบขำไป แม้เด็กหนุ่มจะไม่ได้พูดอะไรกับเขา แต่รอยฝ่ามือแดงๆบนหน้าของธงธวัชก็ฟ้องครูชัยว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ ขาดสะบั้นไปซะแล้ว ครูชัยจัดงานเสร็จพอหันหลังกลับมาก็พบเด็กนักเรียนสาวสุดสวาทของเขาอีกครั้ง "อ้าว...น้องอิ๊บ ว่าไงจ๊ะ" ครูชัยหันมาเห็นธนชพรรณยืนอยู่ที่ประตูห้องที่ประหนึ่งว่าเป็นมุมถนัดของเธอ เลยทีเดียว เขาเดินเข้าใกล้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรด ปล่อยให้ธนชพรรณเดินเข้าหาเขาคนละครึ่งทาง ใบหน้าของเขาอยู่ระดับใกล้เคียงกับลูกศิษย์ขี้อาย "ไหน...วันนี้มาให้ครูชัยทำโทษอีกรึเปล่า ทำอะไรผิดมาอีกล่ะเรา?" ครูชัยโอบเอวของธนชพรรณเอาไว้ ลูบคลำบั้นท้ายนิ่มๆของเธอเล่นระหว่างรอฟังคำตอบ ลูกศิษย์ตัวน้อยส่ายหน้าเบาๆ แต่รอยยิ้มมีเสน่ห์ของเด็กสาวบอกให้เขารู้ว่าเธอต้องการอะไร "อืม...ดีมาก คนเก่งของครู มาให้ครูหอมให้ชื่นใจหน่อยซิ" ครูชัยดึงตัวเด็กสาวเข้าหา ประกบปากหอมพวงแก้มนิ่มๆของเธอหนึ่งฟอดใหญ่ๆ จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นจูบเธอแทน มือของเขาถกกระโปรงลูกศิษย์ตัวน้อยขึ้นแล้วสอดมือเข้าในกางเกงในจับก้นของ เธอโดยตรง ธนชพรรณไม่ได้รู้สึกรังเกียจท่าทีของครูชัยเลย เธอกลับตอบรับการจูบของครูชัยอย่างอ่อนหวาน ยิ่งดันอารมณ์ใคร่ของครูชัยให้ยิ่งมากขึ้น ครูชัยอุ้มลูกศิษย์โปรดทั้งๆที่ยังแลกจูบกันอยู่ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของ เขา พอตั้งหลักได้แล้วครูชัยก็ถอนปากออก ทั้งคู่มองตากันเหมือนพยายามจะอ่านใจอีกฝ่าย เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ครูชัยถอยหลังลงนั่งกับเก้าอี้ทำงานของเขา ทิ้งธนชพรรณให้งงกับตัวเองว่าจะทำอะไรต่อไป "ถอดกางเกงในออกมาให้ครูดูหน่อยสิ...น้องอิ๊บ" ครูชัยเอ่ยปากสั่งลูกศิษย์อย่างเรียบง่ายราวกับสั่งเธอให้เอางานมาส่งเขา ธนชพรรณใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับคำสั่งพิเรนทร์ของครูของเธอ แต่กระนั้นเด็กสาวก็ทำตามคำสั่งของเขา กางเกงในผ้าไหมสีส้มอ่อนๆค่อยๆรูดไหลจากบั้นท้ายลูกศิษย์อย่างทุลักทุเล การที่ต้องนั่งถอดกางเกงในบนโต๊ะทำงานของครูชัยอาจจะดูยากซักหน่อยสำหรับเธอ แต่ฝ่ายครูชัยกลับกำลังสนุกกับการมองลูกศิษย์ตัวน้อยทำตามคำสั่งของเขาอย่าง เอียงอาย กางเกงในสีส้มหลุดออกจากขาของธนชพรรณ เธอยื่นส่งลิงของเธอให้ครูชัยโดยไม่กล้าสบตาเขา การถูกบังคับให้ทำเรื่องน่าอายเช่นนี้เป็นใครก็คงต้องรู้สึกเช่นเดียวกัน ครูชัยรับบรรณาการจากลูกศิษย์มาไว้กับมือ เขามองพฤติกรรมที่เขินอายของธนชพรรณแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหาเรื่องแกล้งเธอ เด็กขี้อายแบบนี้ยิ่งแกล้งก็ยิ่งสนุก "ถ่างขาออก...เปิดกระโปรงให้ครูดูหน่อย" ธนชพรรณถึงกับถอนหายใจ เธอคิดไว้แล้วว่าครูชัยต้องสั่งแบบนี้กับเธอแต่ก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี เด็กสาวเงยหน้ามองครูชัยว่าเอาจริงหรือไม่ก็ได้คำตอบที่ชัดเจนยิ่ง โคนขาน้อยๆจำต้องถูกเจ้าของขยับให้แยกจากกัน มือทั้งสองรวบชายกระโปรงยกขึ้นพอให้พ้นเนินเสียวของเธอ เผยให้เห็นอวัยวะเพศของลูกศิษย์สาวที่เขาร่วมรักมาแล้วถึงสองครั้ง มันคลี่บานออกเล็กน้อยนำเสนอกลีบเสียวชิ้นเล็กๆที่แทรกผ่านร่องเสียวออกมา "เอานิ้วถูซิ...น้องอิ๊บ เล่นเสียวให้ครูดูหน่อย" ธนชพรรณตาลุกวาว คำสั่งใหม่ของครูชัยทำเอาหน้าของเธอร้อนผ่าว แม้เธอเองจะมีอารมณ์มากแค่ไหนแต่ที่ผ่านมาครูชัยเป็นฝ่ายรุกใส่เธอตลอด การจะต้องเล่นเสียวต่อหน้าคุณครูของเธอทำเอาธนชพรรณคิดหนัก เธอเม้มปากส่ายสายตาไปมาก่อนจะสูดหายใจลึกๆหนึ่งทีในเชิงทำใจได้แล้ว มือขวาปล่อยให้มือซ้ายจับกระโปรงเอาไว้ฝ่ายเดียวเลื่อนลงมาหาอวัยวะสุดรัก ของเธอ นิ้วกลางที่ยาวที่สุดรับอาสาปฏิบัติภารกิจนี้ มันยื่นไปสัมผัสจุดเสียวสำคัญของเด็กสาว ปลุกกระแสแห่งความเสียวให้เริ่มทำงาน จากสัมผัสเบาๆเปลี่ยนเป็นถูวนคลึงติ่งเสียว จากการคลึงเปลี่ยนเป็นลากนิ้วเสียดสีร่องเสียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า อาการเสียวของเด็กสาวจากที่พยายามเก็บอั้นไว้ก็ค่อยๆเผยออกมา ลมหายใจของเธอถี่ขึ้นและแรงขึ้น ขาของเธอเหยียดเกร็ง กัดฟันแน่นหลับตาปี๋ ครูชัยนั่งมองนักเรียนของเขาช่วยตัวเองต่อหน้าด้วยท่าทีเช่นนั้นแล้วก็เริ่ม รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เขาปลดกางเกงงัดเอาเจ้าโลกออกมาเป็นอิสระระหว่างดูโชว์เล็กๆน้อยๆจากลูก ศิษย์โปรด ฝ่ายธนชพรรณพอได้ยินเสียงซิบกางเกงของครูชัย เธอก็ลืมตาขึ้นจ้องมองสิ่งที่ครูชัยงัดออกมาโดยอัตโนมัติ ราวกับโดนครูชัยสั่ง...นิ้วของธนชพรรณจากที่ไล่วนอยู่ภายนอกก็ค่อยๆมุดจมหาย เข้าไปในร่องเสียวของเธอเอง "อื๊อ.... อื๊อ..... อ๊า....." เด็กสาวจิตนาการไปว่ากำลังถูกท่อนเสียวที่เธอจ้องอยู่กระทำชำเรา เสียงร้องครางและอาการบิดตัวไปมาด้วยความเสียวทำครูชัยอดใจไม่ไหว ท่อนเสียวของเขาแข็งตัวชี้โด่รอการบำบัดมานานแล้ว "มาหาครูเร็ว...คนเก่ง" ครูชัยขัดจังหวะความสุขของธนชพรรณเรียกเธอเข้าหาด้วยตัณหาที่อัดอั้นมานาน ธนชพรรณแอบยิ้มอย่างมีความสุขทันทีที่ครูเรียก รีบลงจากโต๊ะของครูชัยขึ้นนั่งตักครูชัยโดยมีคุณครูสุดสวาทของเธอประคับ ประคอง ธนชพรรณถูกจับให้นั่งหันหน้าเข้าหาครูชัย เข่าของเธอคร่อมขาของเขาไว้ กระโปรงของลูกศิษย์ถูกตลบขึ้นและสอดไว้กับเอวของเธอไม่ให้หล่นลงมา นิ้วมืออันแข็งแกร่งเลื่อนไปสัมผัสร่องเสียวเด็กสาวถูวนไปมา น้ำเสียวในร่องสวาทของลูกศิษย์บอกครูชัยว่าลูกศิษย์ตัวน้อยพร้อมสำหรับเขา แล้ว "ครูจะทำโทษน้องอิ๊บที่แอบขึ้นไปนั่งบนโต๊ะครูนะ" ธนชพรรณชักสีหน้าใส่ครูชัยด้วยเบื่อกับข้อหาต่างๆที่ครูชัยสรรหามาให้เธอ แต่หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีราวกับความปรารถนาของเธอสัมฤทธิ์ผล แล้ว ครูชัยจับท่อนเสียวแกว่งไปมาควานหาทางไปสู่สวรรค์ของเขา เมื่อหาจนพบร่างน้อยของลูกศิษย์โปรดก็ค่อยๆเลื่อนลงต่ำ กลืนกินท่อนเสียวมหึมาของครูสอนงานไม้เข้าไปอย่างช้าๆ ความอึดอัดไม่ต่างไปจากครั้งแรกๆของเธอแสดงออกให้เห็นทางสีหน้า ร่องเสียวที่คับแน่นก็ตอดรัดครูชัยให้ความรู้สึกเสียวซ่านของเขา แสดงออกอย่างชัดเจนเช่นกัน "อื๊ยยยย..... ซื๊ดดด" ธนชพรรณเริ่มรู้สึกแสบเพราะท่อนเสียวกระทบถูกแผลเก่าของเธอเข้า ครูชัยก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำมากนัก เมื่อเห็นลูกศิษย์โปรดเริ่มเจ็บเขาก็ระดมหอมแก้มเด็กสาวเป็นกำลังใจไปชุด ใหญ่เลยทีเดียว "ไม่เป็นไร...น้องอิ๊บ แค่นี้ก็ได้ ขย่มครูเลยคนเก่ง" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอารมณ์ใคร่ของครูชัยชวนให้ธนชพรรณรักและเคารพครูชัยมาก ยิ่งขึ้น เธอเริ่มโยกตัวขึ้นลงช้าๆปรนนิบัติครูชัยเต็มกำลัง ร่องเสียวอันน้อยนิดขมิบรัดท่อนเสียวครูชัยอย่างเอาจริงเอาจัง เล่นเอาครูชัยอ้าปากค้าง "อาา...อาา...อาา... เก่งมากน้องอิ๊บ น่ารักจริงๆเลย...อาา...อาา" จังหวะของเด็กสาวเชื่องช้าและนุ่มนวลแสดงให้เห็นความอ่อนโยนในตัวเธอ แม้จะเสียวสุดๆแต่ธนชพรรณก็พยายามไม่แสดงออกด้วยการบีบบ่าของครูชัยจนเสื้อ ยับ เธอใช้วิธีระบายด้วยการออกเสียงครางใส่หูครูชัยแทน เกมกามของคู่ดำเนินไปอย่างนิ่มนวลราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด ขณะนั้นเองวิภาวีก็เดินทางมาถึงหน้าห้องของครูชัยแล้ว ทุกทีเธอจะส่งเสียงเรียกเขาก่อนที่จะทันได้เห็นตัวด้วยซ้ำ แต่คราวนี้เธอกลับนึกสนุกอยากโผล่เข้าไปให้ครูชัยตกใจเล่น วิภาวีค่อยๆย่องไปที่หน้าประตูเลื่อนหัวเข้าไปมองโต๊ะทำงานของครูชัยผ่าน หน้าต่างบานเกล็ดของห้อง แล้วแล้วฝ่ายที่ต้องเซอร์ไพรส์กลับเป็นวิภาวีซะเอง ครูสอนงานไม้สุดที่รักของเธอกำลังถูกเด็กนักเรียนรุ่นน้องขย่มท่อนเสียวอยู่ ภาพที่วิภาวีเห็นทำเอาเธอตกใจจนแทบช๊อค เด็กสาวเฝ้ากีดกันเย็นฤทัยเต็มที่ด้วยไม่อยากให้ครูชัยปันใจไปให้ แต่สุดท้ายกลับโดนรุ่นน้องเจ้าเสน่ห์อย่างธนชพรรณแอบตีท้ายครัวซะอย่างนั้น วิภาวีอยากจะรีบเข้าไปขัดขวาง แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงยังคอยสังเกตการณ์อยู่ตรงนั้น เธอสงสัยจริงๆว่ารุ่นน้องที่ดูไร้พิษสงอย่างธนชพรรณมีดีอะไรครูชัยถึงยอมให้ เธอขย่มเขา เพราะวิภาวีเองก็ไม่เคยเล่นท่านี้กับครูชัยเลยเหมือนกัน วิภาวีเฝ้ามองหนังสดไปพลางเหลือบซ้ายแลขวาราวกับจะเป็นคนคอยดูต้นทางให้ครู ชัยเสียเอง โดยไม่รู้เลยว่าครูชัยก็รู้สึกตัวแล้วว่าเธอแอบมองอยู่ "อาาาา...น้องอิ๊บจ๋าา น้องอิ๊บเก่งที่สุดเลย ขย่มครูให้เร็วกว่านี้อีกหน่อยได้มั๊ยเอ่ย?" ครูชัยแกล้งพูดเสียงดังฟังชัดเผื่อไปถึงวิภาวีที่แอบฟังอยู่ด้วย ฝ่ายธนชพรรณถึงแม้จะตกใจอยู่บ้างที่จู่ๆครูชัยก็ถามเสียงดังขึ้นมา แต่เธอก็รับคำสั่งไปปฏิบัติทันที จังหวะของธนชพรรณเพิ่มขึ้นจนแม้แต่วิภาวีที่แอบดูอยู่ก็เริ่มรู้สึกเสียวไป กับทั้งสองคนด้วย < ครูชัยนะครูชัย ถ้าชอบแบบนี้ก็น่าจะบอกหนูตั้งแต่แรก > วิภาวีได้แต่แอบงอนครูชัยในใจขณะจดจำลีลาของนักเรียนรุ่นน้อง "อึ๊ยยยยยส์...." ไม่นานนักธนชพรรณก็กลั้นความเสียวเอาไว้ไม่ไหว ร่างกายเธอสั่นราวกับแช่อยู่ในน้ำเย็นๆ ร่องเสียวขมิบรัดผู้บุกรุกสุดกำลัง เธอหลับตาพริ้มปากก็ส่งเสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านที่ได้รับ เด็กสาวชิงขึ้นสวรรค์ไปก่อนครูชัยซะแล้ว "แหม...น่าตีจริงๆเลยน้องอิ๊บเนี่ยะ ทำไมไม่รอให้เสร็จพร้อมครูล่ะ" ครูชัยเดาจากอาการของลูกศิษย์โปรดได้ไม่ยาก เขาอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนโต๊ะทำงานของเขา จากนั้นก็ลงมือสานต่อความใคร่ของเขาให้เสร็จสิ้น ท่อนเสียวที่ตอนนี้เคลื่อนไหวเองได้โดยอิสระกระหน่ำซอยใส่ช่องเพศของลูก ศิษย์ที่เพิ่งขึ้นสวรรค์ไปหมาดๆ "อู๊ยยย...ครูขา เบาๆค่ะ... อ..อิ๊บเสียวววว" เด็กสาวร้องไปอย่างนั้นแต่แขนของเธอล๊อคคอครูชัยไว้แน่น เสียงร้องแห่งความสุขของเธอส่งผ่านไปถึงวิภาวียิ่งทำให้เธออิจฉารุ่นน้องคน นี้มากขึ้น < หน่อยแน่...มันจะเสียวอะไรกันขนาดนั้นนะ > เรือนร่างของธนชพรรณเลื่อนไถลขึ้นลงไปตามจังหวะการซอยของครูชัย แทบไม่ต้องอธิบายเลยว่าเด็กสาวตอนนี้รู้สึกอย่างไร "ไม่ได้หรอกอิ๊บ...ครูต้องทำโทษ โทษฐานที่อิ๊บเสร็จก่อนครู" ครูชัยอธิบายเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย เหตุผลของเขายิ่งทำให้สองสาวตั้งใจไว้ว่าคราวหน้าเธอจะรีบเสร็จก่อนครูชัย ให้ได้ "อาาา...น้องอิ๊บ คนเก่งของครู...อาาา อาาา" ในที่สุดหลังจากซอยถี่ยิบใส่ลูกศิษย์ไม่ถึงนาทีครูชัยก็ถึงฝั่งฝันของเขา น้ำรักที่สะสมอย่างเนิบๆตลอดเกมกามพ่นทะลักใส่ร่องเสียวของลูกศิษย์จนแน่น ครูชัยมีความสุขจนเผลอหันไปมองวิภาวีที่แอบซ่อนอยู่ ตาของทั้งคู่ประสานกัน แต่กลับเป็นฝ่ายวิภาวีที่ตกใจ เธอรีบวิ่งหนีจากที่กำบังหน้าห้องครูชัยหายลับไปจากสายตาของครูชัย ครูชัยไม่มีแรงจะไล่ตามวิภาวีแถมเขาก็เชื่อว่าเธอจะไม่ทำอะไรให้ทั้งสองคน ต้องลำบากแน่นอน เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็ได้แต่หอมแก้มธนชพรรณพร้อมกับพักเหนื่อยร่วมกับ เธอ.....