ของขวัญสวรรค์สาป Chapter XXVIII : "เพื่อนหญิง พลังหญิง"

Episode I : Dummy Doll "ครูชัย...ทำไมมันไม่แข็งแล้วอ่ะคะ?" วิภาวีบ่นไปเขย่าท่อนเสียวเหี่ยวๆของครูชัยไป "แหม...รอแป็บนึงสิ ให้มันพักหายใจหน่อย" ครูชัยนอนอธิบายอย่างสบายใจราวกับดุ้นเนื้อของเขาเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง เขาสางผมของวิภาวีเล่น จากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาจูบ ทั้งคู่แข่งกันงับปากของอีกฝ่ายอย่างได้อารมณ์พลางส่งเสียงร้องอืออายั่ว เด็กสาวอีกสองคนที่นอนอยู่ข้างๆให้อิจฉาเล่น "อือ....ครูชัยขา หนูเสียวจังเลยค่ะครู...อา" มือของครูชัยไม่อยู่เฉย เขาเลื่อนมันไปลูบคลำบั้นท้ายของเด็กสาวเล่นอย่างมันมือ "อุ๊ย!...ของครูชัยมันใหญ่ขึ้นมาอีกแล้วค่ะ" วิภาวีพูดเสียงดังจุดประสงค์เพื่อบอกให้อีก 2 คนรู้ด้วย "สงสัยมันจะชอบก้นนิ่มๆของวิล่ะมั๊ง" ครูชัยพูดแซววิภาวีให้เธอได้แต่หัวเราะชอบใจ ฝ่ายเย็นฤทัยและธนชพรรณพอได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ต่างคนก็ต่างลืมตาตื่นขึ้นแล้วหันไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น "งั้น...ถ้าวันไหนครูชัยอยากจะจึ๊กๆอีกก็เรียกหนูนะคะ ไม่ต้องไปสนใจยัยสองคนนั้นหรอก" วิภาวียังไม่ลืมความตั้งใจแรกที่จะฮุบครูชัยเอาไว้คนเดียว รีบเสนอแนะครูชัยทันทีที่มีโอกาส "ไม่ได้หรอก...ครูที่ดีก็ต้องรักนักเรียนเท่าๆกันสิถึงจะถูก จริงมั๊ยน้ำฝน?" ครูชัยแย้งแล้วก็หันไปยักคิ้วให้เย็นฤทัยชวนให้เธอได้สติว่ากำลังแอบมองเขา อยู่ เด็กสาวเจ้าน้ำใจอายจนหน้าแดงรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น "นี่...น้องอิ๊บ อย่าไปมองทางนั้นสิ น่าเกลียดจะตาย หันมาทางนี้เร็ว!" เย็นฤทัยเอามือป้องใบหน้าของธนชพรรณแก้เขิน เตือนสติรุ่นน้องไม่ให้มองเกมกามของวิภาวีกับครูชัย ฝ่ายธนชพรรณก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ แล้วก็จำใจหันหน้าไปอีกทางตามคำสั่งของรุ่นพี่เจ้าน้ำใจ "งั้นหนูลุยเลยนะคะ" วิภาวีที่พร้อมจะลุยนานแล้วเริ่มเปิดฉากบุกทันที มือขวาของเธอจับจรวดครูชัยตั้งขึ้นตรงดิ่ง ส่วนมือซ้ายเธอใช้แหวกร่องเสียวตัวเองให้พร้อมรับการปล่อยจรวดของครูชัย สะโพกของวิภาวีเลื่อนลงอย่างช้าๆให้ส่วนปลายของท่อนเสียวค่อยๆจมหายเข้าไปใน ร่องรักของเธอ ทางสวรรค์ที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยความใคร่ของลูกศิษย์ช่วยให้ดุ้นเสียวของครูชัย เคลื่อนตัวเข้าไปได้เรื่อยๆ "อูย...เสียวจังเลยครูชัยขา" วิภาวีร้องครวญอย่างมีความสุข เธอดันสะโพกของตัวเองลงจนเก็บท่อนเสียวของครูชัยเอาไว้ได้ทั้งอัน "เป็นไงวิ...ไหวรึเปล่า?" ครูชัยเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กสาวหยุดนิ่งอยู่นาน "ไหวสิคะ...ขอตั้งหลักแป็บนึงสิ" วิภาวีแก้ตัว เด็กสาวจอมแก่นเอามือยันพื้น ทิ้งน้ำหนักตัวไว้กับขาทั้งสองข้างแล้วค่อยๆยกก้นขึ้น หลับตานึกภาพท่อนเสียวของครูชัยที่อยู่ในตัวเองพยายามยกก้นให้สูงที่สุดโดย ไม่ให้มันหลุดออกมา จากนั้นก็กดร่องเสียวยัดดุ้นเนื้อของครูชัยกลับเข้าโพรงสวาทของเธอซ้ำลงไป จังหวะที่เร็วกว่าธนชพรรณเล็กน้อยทำเอาครูชัยเสียวจนอ้าปากค้าง "โอ...วิ เก่งมากเลย...อา อา อา" ครูชัยเอ่ยปากชมวิภาวีโดยไม่สนความรู้สึกของอีกสองสาวเลย เสียงครูชัยและวิภาวีร่วมรักกันดังมาถึงหูของเย็นฤทัยกับธนชพรรณราวกับจะ แกล้งพวกเธอให้รู้สึกหงุดหงิดเล่น ฝ่ายรุ่นพี่เจ้าน้ำใจที่อดทนได้ดีกว่าพยายามเตือนสติรุ่นน้องสุดกำลัง "ไม่ต้องไปฟังนะน้องอิ๊บ...แป็บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว อดทนอีกนิดนะ" เย็นฤทัยพูดไปลูบหัวรุ่นน้องไป แต่หารู้ไม่ว่าสัมผัสอันแผ่วเบาแสนอ่อนโยนของเธอยิ่งทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ เข้าไปใหญ่ เสียงร้องของวิภาวีบวกกับสัมผัสอันแสนอบอุ่นของเย็นฤทัยชวนให้ธนชพรรณเสียว ซ่านจนเริ่มระงับใจไม่ไหว สะโพกของเด็กสาวเริ่มขยับโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว รุ่นน้องเจ้าเสน่ห์เริ่มถูไถร่องเสียวของเธอกับต้นขาเรียวงามของรุ่นพี่ จนเย็นฤทัยเริ่มรู้สึกได้ถึงความเฉอะแฉะบริเวณนั้น "น้องอิ๊บ!" เย็นฤทัยแทบไม่เชื่อตาตัวเอง รุ่นน้องที่แสนเรียบร้อยน่ารักอย่างธนชพรรณจะสิ้นท่าให้กับความอยากในตัวเอง เช่นนี้ ฝ่ายรุ่นน้องพอถูกรุ่นพี่เจ้าน้ำใจเตือนสติ เธอก็ระลึกได้ว่าทำอะไรลงไป บ่อน้ำตาตื้นๆของเธอเริ่มทำงานอีกครั้ง เธอกระเถิบก้นหนีออกไปข้างๆพลางก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด "อิ๊บขอโทษค่ะพี่น้ำฝน...อิ๊บ...ไม่ได้ตั้งใจ" ธนชพรรณซุกหน้าเข้ากับอกของเย็นฤทัยร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่ < ครูชัยนะครูชัย...เวรกรรมแท้ๆเลย > เย็นฤทัยได้แต่บ่นในใจ "ไม่เป็นไร...น้องอิ๊บ ไม่ต้องร้องไห้นะ พี่ไม่โกรธน้องอิ๊บหรอก" ธนชพรรณเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่เจ้าน้ำใจอย่างคนมีความหวัง "พี่น้ำฝนไม่โกรธอิ๊บจริงๆเหรอคะ?" นางงามมิตรภาพประจำโรงเรียนพยักหน้าส่งยิ้มให้เธออย่างจริงใจ ธนชพรรณเกือบจะลืมสิ่งเร้าที่อยู่ข้างๆตัวเธอได้แล้ว แต่ในที่สุด... "อา...อา...อา ครูชัยขา ของครูชัยมันแข็งจังเลยอ่ะ วิเสียวไปหมดแล้ว" วิภาวีแกล้งอุทานออกมาดังๆให้รุ่นน้องได้ยิน "งั้น...มาจูบกับครูสิ จะได้สบายขึ้น" วิภาวีโน้มตัวลงประกบปากกับครูชัยทันที [จ๊วบ!] ในหัวของธนชพรรณ เธอกำลังต่อสู้อย่างหนักกับความใคร่ของตัวเอง < อาาา จ..จูบเหรอ? อืม...ถ้าได้จูบใครซักคนตอนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ > เสียงครูชัยพูดดังก้องกังวานในหัวของเด็กสาวเจ้าเสน่ห์ ประกอบกับสายตาของเธอที่กำลังมองใบหน้าของรุ่นพี่พอดี รสจูบที่เธอเพิ่งได้สัมผัสมาเมื่อครู่ยังประทับใจเด็กสาวไม่หายแม้เธอจะถูก บังคับให้ทำก็ตาม แต่คราวนี้ไม่มีใครมาบังคับธนชพรรณแล้ว < ฮือๆๆ ทำไมจู่ๆถึงรู้สึกอยากจะจูบพี่น้ำฝนขึ้นมาได้นะเรา > สายตาเธอจ้องไปยังริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆของรุ่นพี่เจ้าน้ำใจ "พี่น้ำฝนขา...อิ๊บขอโทษนะคะ" เด็กสาวขอโทษเผื่อเหตุการณ์ที่เธอกำลังจะทำต่อจากนี้ "แหะๆๆ ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่โกรธ เอ่อ...แต่...แต่ทำไมต้องเขยิบหน้าของมาใกล้ๆพี่ด้วยล่ะ แหะๆๆ พูดกันห่างๆก็ได้..อุ๊บ!" และแล้วธนชพรรณก็ไม่มีทางเลือก คำปลอบโยนอันอ่อนหวานของรุ่นพี่เทียบไม่ได้เลยกับความใคร่อันมหาศาลที่ สะสมอยู่ในตัวเธอ เด็กสาวประกบปากของเธอเข้ากับเย็นฤทัยราวกับเห็นรุ่นพี่เป็นครูชัย สัมผัสของจูบคราวนี้จึงอ่อนหวานและเต็มเปี่ยมไปด้วยความใคร่ ต่างจากครั้งแรกที่ถูกบังคับให้จูบเพื่อปิดปากรุ่นพี่ที่แสนดี เย็นฤทัยตาโตด้วยความช๊อค แต่ด้วยความที่เป็นคนมีน้ำใจ เธอตั้งสติได้และปล่อยให้ธนชพรรณได้ทำตามใจของเธอไปพลางหาวิธีรับมืออย่าง นุ่มนวลที่สุด < อื๊ย!...ตายแล้ว ทำไงดีล่ะ...อา > สิ่งที่รุ่นน้องผู้อ่อนไหวทำนั้นไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน เธอสมควรจะหยุดให้เร็วที่สุด < แต่เอ...ถ้าห้ามน้องอิ๊บตอนนี้ก็เท่ากับว่า...อือ เรารังเกียจน้องเค้าน่ะสิ > การจะปฏิเสธใครสักคนสำหรับเย็นฤทัยแล้ว คงต้องหาวิธีที่ไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องเสียใจ < แต่จะปล่อยให้...อา โดนจูบอย่างงี้...อา...มัน...ก็ อูย...ไม่ไหวแล้ว! > เย็นฤทัยเกร็งมือของเธอยกขึ้นระดับอก เตรียมจะผลักรุ่นน้องให้หยุดพฤติกรรมของเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้ว ขณะที่เธอกำลังตัดสินใจอยู่นั้น เรี่ยวแรงที่เก็บไว้ใช้ผลักธนชพรรณก็ค่อยๆหดหายไป ดวงตาที่เคยกลมโตก็เริ่มหรี่ลงในลักษณะเหม่อลอย เธอกำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบรุ่นน้องโดยไม่รู้ตัว มือที่คิดจะผลักรุ่นน้องกลับกลายเป็นโอบเอวบางๆของเธอเอาไว้แทน < อื้อหือ!ผิวน้องอิ๊บนี่เนียนดีจังแฮะ น่าอิจฉาจังเลย > ผิวพรรณของรุ่นน้องช่างเนียนนุ่มน่าสัมผัสจนเย็นฤทัยเผลอลูบไล้อย่างเพลิน มือ ท่าทีของรุ่นพี่ที่แสนดีนี้เชื้อเชิญให้ธนชพรรณดำเนินการได้ตามที่เธอหวัง รุ่นน้องคนเก่งเริ่มถูเม็ดเสียวของเธอกับโคนขาเย็นฤทัยอีกครั้ง "อุ๊ย!ครูชัย ดูสิคะ สองคนนั้นเค้าหันไปจูบกันเองใหญ่แล้ว...ฮิๆๆ" วิภาวีเห็นเหตุการณ์ รีบฟ้องครูชัยหวังเรียกเรตติ้งของตัวเองเต็มที่ "อา...ครูชัยขา" จากน้ำเสียงสนุกสนานกับภาพที่ได้เห็น วิภาวีเปลี่ยนอารมณ์ด้วยน้ำเสียงแห่งความใคร่ "จะถึงแล้วเหรอ?" ครูชัยถามอย่างคนรู้ใจให้วิภาวีเพียงแค่พยักหน้าตอบ "งั้น...ครูจัดการเอง" ครูชัยจับเด็กสาวพลิกตัวไปด้านข้าง ข้างที่ธนชพรรณนอนทับเย็นฤทัยอยู่นั่นเอง หลังจากจัดท่าอีกไม่นาน วิภาวีก็มานอนข้างๆเย็นฤทัย โดยมีครูชัยคอยกระหน่ำซอยท่อมเสียวของเขาใส่แบบไม่ยั้ง "อูยยยย...ครูชัยขาาาา เบาๆหน่อย...มันเสียววววว" ความเสียวมหาศาลที่จู่ๆก็แล่นเข้ามาทำให้วิภาวีถึงกับเผลอร้องอออกมาอย่าง ลืมตัว พาลทำให้สองสาวที่นอนอยู่ข้างๆอิจฉากันไปตามๆกัน แต่เนื่องจากครูชัยมีคนเดียว พวกเธอจึงจำเป็นต้องระบายความรู้สึกอิจฉาด้วยการหาความเสียวจากผู้หญิงด้วย กันมาทดแทน ทั้งคู่ระดมจูบกันหนักหน่วงขึ้นตามเสียงร้องครวญครางของวิภาวี เกิดเป็นเสียงของเหล่านางฟ้าตัวน้อยๆที่ขับกล่อมอารมณ์ใคร่ของครูชัยให้พุ่ง ขึ้นสูงสุด "ไม่ไหวแล้วค่าาาา....ครูชัยยยยยย" วิภาวีกระตุกขมิบร่องเสียวครั้งสุดท้ายก่อนจะส่งตัวเองขึ้นสวรรค์ไปรอครูชัย ที่ตามเธอมาติดๆ วิภาวียิ้มอย่างมีความสุขเมื่อรู้สึกได้ถึงปริมาณน้ำเสียวของครูชัยที่ถูก พ่นใส่ร่องรักของเธอ "อื๊อออออออ" ธนชพรรณเองก็ตามครูชัยมาไม่ห่างนัก สัมผัสรักจากรุ่นพี่คนดีของเธอพาให้ธนชพรรณขึ้นสวรรค์ไล่ตามครูชัยและวิภาวี ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก หลังจากทำน้ำเสียวเลอะต้นขารุ่นพี่ไปทั่วแล้ว เธอก็นอนหมดแรงซบอกเย็นฤทัยอย่างมีความสุข [ออด!] เสียงออดเข้าเรียนในคาบบ่ายดังขึ้น เย็นฤทัยลืมตาตื่นก็เห็นครูชัยกำลังใส่กางเกงของเขาอยู่ เธอค่อยๆประคองธนชพรรณที่ยังหลับเพลินอยู่ให้นอนข้างๆแทน เด็กสาวลุกขึ้นนั่ง สายตาเธอจ้องมองครูชัยในลักษณะโกรธอะไรครูชัยอยู่ < ครูชัยนะครูชัย... รังแกเด็กนักเรียนแบบนี้แล้วยังทำเป็นทิ้งๆขว้างๆไม่สนใจใยดีอีก แย่ที่สุดเลย > เย็นฤทัยบ่นในใจไปพร้อมกับตีสีหน้าบึ้งตึงใส่ครูชัย "น้ำฝน...มานี่หน่อยสิ" ครูชัยเห็นดังนั้นก็กวักมือเรียกเธอไปหา "อะไรอีกล่ะครู...จะเข้าเรียนแล้วนะ หนูไม่มีเวลาแล้ว..." แม้จะยังโกรธครูชัยอยู่แต่เธอก็เดินมาหาเขาแต่โดยดี "ชู่ว..." ครูชัยส่งสัญญาณให้เธอเงียบสร้างความประหลาดใจให้กับเธอ "ที่วันนี้ครูไม่ทำกับน้ำฝน ไม่ใช่ครูไม่รักนะ..." มือครูชัยยื่นมาจับมือเธออย่างไม่เกรงใจเจ้าของ เสียงครูชัยเบาเสียจนเย็นฤทัยอยากจะขอฟังอีกรอบ แต่เธออายเกินกว่าจะพูดอะไรได้ "พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า?" คำถามครูชัยทำเอาเธอตาลุกวาว เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองครูชัยด้วยความสงสัยจนลืมอารมณ์โกรธที่เธอมีอยู่ "ทำไมเหรอคะ?" เย็นฤทัยเอ่ยถามด้วยใจลุ้นระทึก "ก็...มาหาครูได้มั๊ย? ที่โรงเรียนน่ะ" ครูชัยตอบสั้นๆ "พรุ่งนี้มันวันเสาร์ไม่ใช่เหรอคะ?" เย็นฤทัยยังสงสัยไม่เลิก "ก็ใช่น่ะสิ...แต่พอดีครูจะมาเคลียร์งานหน่อยน่ะ น้ำฝนจะมาช่วยครูหน่อยได้มั๊ย?" ความจริงงานของครูชัยเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว แต่อ้างเหตุผลนี้น่าจะทำให้เด็กสาวเจ้าน้ำใจเชื่อถือได้มากกว่า < มาช่วยงานครูชัยเหรอ...ถ้าเป็นวันเสาร์ก็หมายความว่าต้องอยู่กับครูชัยสอง ต่อสองน่ะสิ ว๊าย!จะดีเหรอเนี่ยะ > "ว่าไง...ว่างมั๊ย?" ครูชัยเร่งเร้า "เอ่อ...ก็" เย็นฤทัยกำลังอ้ำๆอึ้งๆอยู่ "ได้ค่ะครูชัย...หนูว่างทั้งวันเลยค่ะ" เสียงแจ๋วๆของวิภาวีที่เพิ่งตื่นโผล่เข้ามาสอดแทรก "อ้อ...เอ่อ ก็ดีสิ งั้นมากันทั้งสองคนเลยดีมั๊ย?" ครูชัยสรุปให้เสร็จสรรพ "เอ่อ...แต่ว่า" เย็นฤทัยรู้ดีว่าการอยู่พร้อมกัน 3 คน อันตรายกว่าอยู่กับครูชัย 2 ต่อ 2 เสียอีก เธอพยายามจะปฏิเสธ "โอเคค่ะครูชัย...งั้นพรุ่งนี้กี่โมงดีคะ?" เสียงวิภาวีมาแรงแซงหน้าเย็นฤทัยตัดโอกาสปฏิเสธของเธออย่างสิ้นเชิง "ก็ซัก...10 โมงเช้าเป็นไง ตื่นทันมั๊ย?" ครูชัยหันไปคุยกับวิภาวีกันสองคนซะแล้ว "ทันค่ะ...จริงมั๊ยน้ำฝน" วิภาวีตอบพลางหันไปขอเสียงสนับสนุนจากเย็นฤทัย < ง่า...ทำไงดีล่ะ ถ้าตอบปฏิเสธมีหวังวิได้โกรธเราอีกแน่เลย แต่ถ้าไม่ปฏิเสธล่ะก็...อึ๊ย!ไม่อยากจะคิดเลย > เย็นฤทัยมัวแต่กังวลอยู่ในใจ จนวิภาวีต้องสะกิดเตือนสติ "อ๋อ...เอ่อ ท...ทันค่ะ ทัน" ในที่สุดเด็กสาวเจ้าน้ำใจก็จำต้องตกปากรับคำ "ดีมาก...งั้น น้ำฝนไปปลุกอิ๊บได้แล้วล่ะ...เดี๋ยวเข้าห้องเรียนตอนบ่ายไม่ทันพอดี" เย็นฤทัยพยักหน้า หันไปปลุกรุ่นน้องให้ตื่นจากความฝันพลางเก็บเสื้อผ้าของเธอมาเตรียมพร้อมไว้ "ครูชัยอ่ะ...แอบชวนน้ำฝนคนเดียวเลยนะคะ" น้ำเสียงวิภาวีคราวนี้ออกแนวน้อยใจ "ก็วิน่ะชวนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่กับน้ำฝนครูต้องหาเรื่องชวนดีๆหน่อย ไม่งั้นไม่ยอมมาหรอก" ครูชัยอธิบายหน้าตาเฉย "แหม...ครูชัยอ่ะ แผนสูงจริงนะคะ" เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้ง 4 คนก็ค่อยๆทยอยออกมาจากห้องเก็บอุปกรณ์พละทีละคนๆ ครูชัยเป็นคนสุดท้ายที่ออกมา หลังจากเขาปิดประตูเสร็จแล้วก็คว้าข้อมือเย็นฤทัยให้เธอหยุดรอเขาก่อน "พรุ่งนี้มาซัก 8 โมงได้มั๊ย?" ครูชัยเปลี่ยนแผน "อ้าวก็ไหนว่า..." ครูชัยเอามือปิดปากเย็นฤทัยก่อนที่เธอจะโวยดังจนวิภาวีรู้ตัว "ก็...ครูอยากคุยกับน้ำฝนนี่นา ถ้ามีวิภาวีอยู่น้ำฝนจะกล้าคุยกับครูเหรอ?" เย็นฤทัยได้ฟังก็ยิ่งสงสัย < คุยอะไรอ่ะตั้ง 2 ชั่วโมง สงสัยไม่คุยอย่างเดียวแหงๆเลย...เฮ้อ! > เธอถอนหายใจไปอย่างนั้นแต่ที่มุมปากเธอกลับมีรอยยิ้มเล็กปรากฏอยู่ "ว่าไง...ตกลงมั๊ย?" ครูชัยถามด้วยท่าทางร้อนรน "ก็...ไม่รู้สิคะ" เย็นฤทัยตอบแบบเขินๆแล้วก็รีบวิ่งแซงหน้าอีกสองคนขึ้นห้องเรียนไป ทิ้งให้ครูชัยได้แต่อมยิ้มกับท่าทีแทนคำตอบของเธอ ครูชัยเป็นครูสอนงานไม้คนใหม่ของโรงเรียนแห่งนี้ เขาเพิ่งมาทำงานได้ 3 อาทิตย์กว่าก็สร้างวีรกรรมเอาไว้มากมาย โดนเฉพาะอย่างยิ่ง การพรากความบริสุทธ์ผุดผ่องของเด็กวัยแรกรุ่น ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของเขาเองถึง 5 คน ครูชัยเคยมีเมียมาก่อนและรักกันมาก ขนาดที่เมียของเขาตายจากไปถึง 2 อาทิตย์แล้ว เขาก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี แต่มาตอนนี้หลังจากเขาได้ลิ้มรสความสุขจากนักเรียนในปกครองของเขาแล้ว ครูชัยก็ไม่เคยคิดถึงเมียของเขาอีกเลย จนกระทั่งวันนี้ เขาพาลูกศิษย์ 3 คนเข้ามาเล่นเสียวกันในห้องเก็บอุปกรณ์พละโดยที่ไม่เกรงกลัวเลยว่าจะมีใครมา เห็นเข้า เอ๋...แล้วลูกศิษย์อีกสองคนน่ะเหรอ? ย้อนกลับไปอีกหน่อย เวลาประมาณเที่ยงครึ่ง (ซึ่งครูชัยและอีก 3 สาว อยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์พละเรียบร้อยแล้ว) สองสาวที่หลือกำลังเดินคุยกันอยู่ "นี่...แน๊ฟ เราอุตส่าห์แข่งว่ายน้ำได้ที่หนึ่งมานะ...เธอจะไม่ดีใจกับเราหน่อยเหรอ?" ชลดาถามเมื่อเห็นณัฐนิชาเอาแต่นิ่งเฉยไม่ยอมพูดด้วย "อืม...ดีใจด้วยนะ" ณัฐนิชาตอบสั้นๆแล้วก็เดินต่อไป "เป็นอะไรไปอ่ะ...โกรธเราเรื่องเมื่อเช้าเหรอ?" สิ้นคำถามที่สองณัฐนิชาหันกลับมาจ้องหน้าชลดาแสดงสีหน้าแทนความคิดของเธอ < ก็ใช่น่ะสิยะ! > "โถ่...แน๊ฟก็ เราเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ซักหน่อย...ว่าแต่เธอโกรธเรา เรื่องอะไรกันแน่อ่ะ?" ชลดาแก้ตัวแล้วก็ซักถามต่อทันที คำถามของเธอทำให้หัวหน้าห้องคนเก่งคิดใคร่ครวญอยู่นาน ความจริงเธอรู้สึกโมโหชลดามาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่จนป่านนี้ก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร "ไม่รู้!...รู้แต่ว่าโกรธ นี่อย่ามายุ่งกับชั้นได้มั๊ย ขอชั้นอยู่เงียบๆคนเดียวเหอะ" ณัฐนิชารีบไล่เพื่อนซี้เพราะไม่สามารถให้ความกระจ่างแก่คำถามของเธอได้ ซึ่งผิดวิสัยปกติของณัฐนิชา "เฮ้ย!ได้ไง มาเคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อนสิ" ชลดายืนกรานจะคุยให้รู้เรื่อง เธอคว้าข้อมือเพื่อนซี้เอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน "โกรธเราเรื่องอะไรกันแน่...ใช่เพราะเราทิ้งเธอให้อยู่กับครูชัย 2 ต่อ 2 รึเปล่า?" เพื่อให้ง่ายขึ้น ชลดาลองยกเรื่องที่เพื่อนรักน่าจะโกรธออกมาเสนอให้เธอพิจารณา < อันนั้นมันก็น่าโกรธอยู่อ่ะนะ หลังจากนั้นก็โดนครูชัยล้วงคลำใหญ่เลย ...แต่รู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องนี้แฮะ > ณัฐนิชาส่ายหน้าไม่ยอมรับเหตุผลนี้ "งั้น...เพราะเราตะคอกใส่เธอตอนที่ครูชัยเสร็จกับเธอแล้วนั่นรึเปล่า?" ชลดาเริ่มเห็นความหวัง อย่างน้อยวิธีนี้ณัฐนิชาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเธอ เด็กสาวชวนเพื่อนรักนั่งลงด้วยกันแล้วรีบยกสาเหตุใหม่ขึ้นมาพูดทันที "ไม่ใช่หรอก...มันก็จริงอย่างที่เจ๊ปลาพูดน่ะแหละ ชั้นจะมีสิทธิไปโกรธเธอเรื่องนั้นได้ไง" ฝ่ายณัฐนิชาเองก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น กล้าตอบคำถามชลดาพร้อมกับอธิบายสั้นๆไปด้วย มือของเธอกุมเอาไว้ที่หน้าตักในลักษณะมีความกังวลในใจอยู่ "เหรอ...อืม อ๋อ!รู้แล้วๆ เธอโกรธที่เรา...เอ่อ...เรา..." จู่ๆชลดาก็หยุดพูดซะอย่างนั้น ทำให้คนฟังเริ่มกังวลไปด้วย "อะไรล่ะ...พูดมาสิ?" ณัฐนิชากลับเป็นฝ่ายอยากรู้ซะเองแล้ว "เอ่อ...เธอโกรธที่เรา แบบว่า...ดูดของเธอ...ใช่มั๊ย?" สิ้นคำพูดของชลดา ณัฐนิชาตาลุกวาวหน้าแดงซ่าน ขาของหัวหน้าห้องคนเก่งถึงกับกระตุกและหุบเข้าหากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ภาพในอดีตที่ร่องเสียวของเธอสัมผัสกับลิ้นของชลดาหวนกลับมา ณัฐนิชากำลังรำลึกถึงความหลังจนเพลิน "นี่!...แน๊ฟ" ชลดาจำเป็นต้องเรียกชื่อเพื่อนรักอีกรอบเมื่อเห็นเธอเอาแต่เหม่อลอยอยู่ "ห...หา! มีอะไร เจ๊ปลา" ณัฐนิชาเพิ่งรู้สึกตัว "เราถามว่าใช่เรื่องนี้รึเปล่า?" เงือกสาวเจ้าปัญญาถามซ้ำอีกรอบ "โห่ย!...ไม่ใช่หรอก" พูดจบเธอก็ก้มหน้าก้มตาคิดอะไรซักอย่างต่อ "นี่...แล้วแน๊ฟเป็นอะไรอ่ะ ทำไมหน้าแดงอย่างงั้นล่ะ?" นิสัยช่างสังเกตุของชลดาออกฤทธิ์ เธอเปิดฉากถามทันที "หา!จริงเหรอ...หน้าชั้นแดงจริงๆเหรอ?" ณัฐนิชาเริ่มลุกลี้ลุกลน < ตายแล้ว!...ทำไมเวลาคิดถึงตอนนั้นแล้วเราต้องหน้าแดงด้วยล่ะ...ไม่จริงนะ เราคงไม่... > "เอ...อย่าบอกนะว่าแน๊พ..." ชลดาเริ่มจับพิรุธของเพื่อนรักได้ "นี่...ไม่ว่าจะยังไงก็ตามนะ ไม่ใช่อย่างที่เจ๊ปลาคิดแน่นอน" ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันมานาน ต่างฝ่ายต่างรู้ดีถึงท่าทีของอีกฝ่าย ทั้งคู่เงียบลงคิดในใจกันตามลำพังเกิดเป็นความเงียบชั่วขณะหนึ่ง "มันเสียวมากเลยเหรอแน๊พ?" ชลดาเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน น้ำเสียงเธอดูอายๆอยู่เหมือนกัน "ก็...มันก็ใช้ได้แหละ" คำว่า'ใช้ได้'ของณัฐนิชา หากเปรียบกับคนธรรมดาก็ต้องถือว่า'ยอดเยี่ยม' "ถ้างั้น...เราทำให้อีกเอามั๊ย?" ชลดาพลั้งปากพูดเรื่องบัดสีออกมาอีกจนได้ คำพูดนี้ทำเอาณัฐนิชาลังเลอยู่นาน "ธ...เธอจะบ้าเหรอ เรื่องทุเรศๆแบบนั้น เธอกล้าทำเข้าไปได้ไง?" ณัฐนิชาตอบปฏิเสธเสียงสั่นๆ อีกทั้งไม่ยอมสบตาชลดาอีกด้วย "แหม...มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นซักหน่อย ถ้าไม่คิดว่าเป็นฉี่แน๊ฟ...รสมันก็เค็มๆฝาดๆดีเหมือนกัน...แหะๆๆ" ชลดาพูดไปหัวเราะไปให้เพื่อนรักคลายความกังวล ณัฐนิชาได้ฟังก็เริ่มยิ้มออก "แล้วอีกอย่าง...ถ้ามันทำให้แน๊ฟสบายใจขึ้นล่ะก็ เราเองก็เต็มใจทำนะ" ชลดาเผยความในใจพร้อมกับจ้องหน้าหัวหน้าคนเก่งสังเกตการตอบสนอง "พูดอะไรของเธอน่ะ โดนเพื่อนเลียตรงนั้นแล้วจะให้ชั้นรู้สึกดีได้ยังไงกัน" ณัฐนิชาโต้ตอบอย่างอายๆเพราะความจริงในใจนั้นสวนทางกับคำพูดของเธอ หัวหน้าห้องคนเก่งเงยหน้าขึ้นมาหาชลดาก็เห็นเพื่อนซี้จ้องหน้าเธอรออยู่แล้ว สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ความสัมพันธ์ที่สองสาวมีให้แก่กันสื่อสารกันได้โดยไม่ต้องออกเสียง "ลองดูมั๊ย...เผื่อแน๊ฟสบายใจขึ้นจะได้นึกออกว่าโกรธเราเรื่องอะไร" ข้อเสนอชลดาโดนใจณัฐนิชายิ่งนัก แต่กระนั้นเธอก็ยังรักษาฟอร์มหัวหน้าคนเก่งเอาไว้จนถึงที่สุด "ก็...เอาอย่างงั้นก็ได้ นี่...แต่ที่เรายอมก็เพราะอยากรู้หรอกนะว่าเราโกรธเธอเพราะอะไร" เด็กสาวก้มหน้าตอบแสดงอาการไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ในใจตอนนี้เต้นแรงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว "จ้าๆ" ชลดาตอบรับ สองสาวพากันเดินเข้าห้องน้ำหญิงโดยซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ในใจ ประตูห้องน้ำบานสุดท้ายปิดลง ขังเด็กสาวเพื่อนซี้เอาไว้รวมกัน ท่าทางของทั้งคู่ดูเขินๆทั้งๆที่เห็นเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายมา หลายต่อหลายครั้งแล้ว ณัฐนิชานั่งลงกับโถส้วม ชลดานั่งยองๆลงกลางหว่างขาเธอ "ถอดกางเกงในออกมาสิแน๊ฟ" ชลดาออกคำสั่ง "เน่...ไม่ต้องทำเสียงเหมือนครูชัยอย่างงั้นก็ได้ย่ะ" ณัฐนิชาบ่นไปพลางเขยิบก้นของเธอให้กางเกงในลายหมีพูห์ที่ซ่อนอยู่ใต้กระโปรง ค่อยๆคลานออกมาอย่างไม่เร่งรีบ พอปราการด่านสุดท้ายของณัฐนิชาหลุดออกมาแล้ว เงือกสาวเจ้าเสน่ห์ก็ไม่รอช้าจับขาของเพื่อนรักถ่างออกทันที จากนั้นมือที่จับหัวเข่าเพื่อนอยู่ก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นสูง ดันให้กระโปรงนักเรียนของหัวหน้าคนเก่งลอยสูงขึ้นตามไปด้วย ในที่สุดแม้ภายในห้องน้ำจะสลัวๆ แต่เนินสาวขาวผ่องของณัฐนิชาก็ปรากฏแก่สายตาของชลดา ให้เธอได้พิจารณาแบบใกล้ชิดติดขอบสนาม แม้จะเป็นเพื่อนรักกันแค่ไหน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ชลดาได้เห็นร่องเสียวคนอื่นแบบเต็มๆตาเช่นนี้ ใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะไปด้วยความตื่นเต้น เงือกสาวยื่นใบหน้าของเธอเข้าใกล้ของรักของเพื่อนเรื่อยๆ "เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนเจ๊ปลา" ณัฐนิชาเอามือนึงปิดร่องเสียว อีกมือบังหน้าชลดาไว้ไม่ให้เข้าใกล้ "แป็บนึง...ขอล้างก่อน" ณัฐนิชาขอเวลานอกล้างของรักของหวง เธออายเกินกว่าจะให้เพื่อนรักเลียร่องเสียวที่เพิ่งใช้งานไปเมื่อตอนเช้าได้ ชลดาจึงลุกขึ้นรอไปพลางจ้องเพื่อนรักล้างร่องเสียวไปพลาง เห็นแล้วก็ยิ่งอยากเลียเร็วๆ "พอแล้วน่า...แน๊พ เดี๋ยวก็บ่ายโมงพอดี" ชลดายึดสายยางฉีดน้ำจากมือของณัฐนิชาแล้วก็ลงลิ้นเลียร่องเสียวเพื่อนรัก ทั้งๆที่ยังเปียกน้ำอยู่ "โธ่!...เจ๊ปลาอ่ะ" ณัฐนิชาบ่นเล็กๆก่อนที่ความรู้สึกเสียวจะชักพาอารมณ์ใคร่ของเธอให้ก่อตัว ขึ้น ลิ้นของชลดาทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้ครั้งแรกของเธอ ปุ่มเสียวหัวหน้าคนเก่งถูกตวัดให้พลิกไปมาอย่างมีจังหวะ สร้างความเสียวซ่านอันน่าประทับใจให้เพื่อนรักซาบซึ้งกับมันจนลืมตัว "อาาา....เจ๊ปลา..." ณัฐนิชาไม่มีทางเลือก เธอเลื่อนมือทั้งสองลงไปลูบหัวชลดาเพื่อคลายความเสียว สัมผัสของมือที่สางผมของชลดาอย่างอ่อนโยนบ่งบอกว่าณัฐนิชารู้สึกดีต่อเธอ เพียงไร เงือกสาวเจ้าเสน่ห์ภูมิใจมากที่ทำให้เพื่อนรักมีความสุขได้ถึงเพียงนี้ "อ้าว! หยุดทำไมล่ะเจ๊ปลา" ณัฐนิชาเผลอทักท้วงขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนซี้หยุดมอบความสุขให้เธอ "แสดงว่าแน๊พชอบให้เราเลียจริงๆใช่ม้า" ชลดาต้องการทดสอบว่าระหว่างศักดิ์ศรีของณัฐนิชากับลีลาลิ้นของเธออย่างไหนจะ ชนะ "ก็...งั้นๆแหละ" ดูเหมือนฝ่ายศักดิ์ศรีจะชนะ "ก็งั้นๆ...งั้นชั้นไปและ ทำอะไรไม่เคยถูกใจแน๊พซักอย่างเลย" ชลดาแกล้งงอนลุกขึ้นทำท่าจะออกจากห้องน้ำ "เฮ้ย!เดี๋ยวดิเจ๊ปลาอ่ะ ก็ได้ๆ...เรายอมแล้ว เราชอบให้เธอเลียจริงๆ อย่าเพิ่งงอนสิ" ณัฐนิชารีบแก้ตัวทันที ชลดาหันมายิ้มแฉ่งให้อย่างอารมณ์ดี "ก็แค่นั้นแหละ...ทำเป็นท่ามากไปได้" พูดเสร็จเธอก็ก้มลงไปสานต่องานของเธอ < อูยยยยย...เสียวจังเลยยย อาาาา > ณัฐนิชาเพลิดเพลินกับรสเสียวที่เพื่อนรักมอบให้อยู่ในใจ ความสุขที่เธอได้รับมันมากล้นจนเธอต้องหาทางตอบแทนชลดา น้ำเสียวของวัยแรกสาวค่อยๆซึมเยิ้มออกมาจากร่องสวาทตอบแทนน้ำใจเพื่อนรัก ฝ่ายชลดาพอรับรู้ถึงรสชาติของร่องเสียวที่เปลี่ยนไป เธอก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมา ลิ้นของเธอเปลี่ยนเป้าหมายไปเล่นงานร่องสวาทแทน ชลดาพยายามแหย่ลิ้นอ่อนๆของเธอทะลวงผ่านร่องเสียวที่เอาแต่ขมิบตอดผู้บุกรุก ไม่ยอมหยุด "เจ๊ปลา...อย่ะ..." ณัฐนิชารู้สึกถึงเป้าหมายที่เปลี่ยนไปของชลดา พยายามออกเสียงห้ามเพื่อนรัก เธอทนอายกับความรู้สึกดีๆที่ถูกชลดาเลียส่วนลับที่เธอใช้ฉี่เป็นประจำไม่ได้ แต่ความเสียวที่เพิ่มขึ้นหยุดเสียงห้ามของเธอเอาไว้เพียงในลำคอ ขาของณัฐนิชาเริ่มสั่นถี่ขึ้น เป็นอาการของเด็กสาวที่กำลังเสียวกับรสสวาทได้ที่ < อื๊ยยยย...ม่ายไหวแล้วววว > ณัฐนิชาลอยขึ้นสู่สรวงสวรรค์ด้วยฝีมือเพื่อนรัก เธอล๊อคคอชลดาเอาไว้กับร่องเสียวจนแน่นปลดปล่ยความปรารถนาของเธอใส่ปาก เพื่อนสาวอย่างมีความสุข หลังจากสำเร็จกิจแล้วณัฐนิชาก็ได้แต่นั่งแน่นิ่ง ตาของเธอละห้อยมองเพื่อนรักด้วยความภูมิใจที่มีเพื่อนดีๆเช่นนี้ "เป็นไงมั่งแน๊พ...โอเคมั๊ย" ณัฐนิชาพยักหน้าตอบ "แล้วนึกออกรึยัง? ว่าโกรธเราเรื่องอะไร" คราวนี้เธอส่ายหน้า ในหัวเด็กสาวตอนนี้ไม่อยากรู้แล้วว่าเธอเคยโกรธชลดาเรื่องใด ณัฐนิชากำลังมีความสุขกับรสรักที่เพื่อนมอบให้จนถอนตัวไม่ขึ้น "เจ๊ปลา..." หัวหน้าห้องคนเก่งหลังจากนิ่งอยู่นานเธอก็เริ่มส่งเสียงบ้าง "หืม?" ชลดาตอบรับสั้นๆ "วันก่อนเธอทะเลาะกับไอ้ทอมใช่มั๊ย?" ณัฐนิชาพูดไปหายใจหอบแฮกไป "แล้วตอนนี้ยังโกรธกันอยู่รึเปล่าอ่ะ?" พูดจบณัฐนิชาก็เงยหน้าขึ้นสบตาชลดา สายตาของเธอบ่งบอกอาการคล้ายเด็กที่ขาดความอบอุ่นทางใจ ชลดาจ้องสายตาคู่นั้นไม่นานเธอก็เข้าใจจุดประสงค์ของเพื่อนรัก เธอค่อยๆย่อตัวลงเลื่อนริมฝีปากของเธอเข้าหาณัฐนิชา จนในที่สุด [จุ๊บ!]ทั้งคู่ก็ประกบปากแลกจูบกัน ทั้งสองฝ่ายต่างก็ได้ครูชัยสอนการจูบมาให้อย่างเรียบร้อยแล้ว และเมื่อเป็นความปรารถนาของทั้งคู่ เด็กสาวทั้งสองจึงเพลิดเพลินกับรสจูบของเพื่อนรักจนอารมณ์ใคร่ในตัวพวกเธอ ชักพาให้เรื่องเตลิดไปไกลขึ้น จากแค่แลกจูบกัน มือของทั้งสองคนเริ่มสัมผัสลูบไล้เรือนร่างของอีกฝ่าย จุดประกายความเสียวในตัวให้ทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น [ออด!] เสียงออดเข้าเรียนในคาบบ่ายดังขึ้น เป็นเสียงเดียวกับที่ดังในห้องเก็บอุปกรณ์เมื่อครูชัยเสร็จกามกิจของเขาแล้ว เด็กสาวทั้งสองสะดุ้งตกใจผละออกจากกัน แต่พอตั้งสติได้ต่างคนก็ต่างหัวเราะกับท่าทีของอีกฝ่ายกันอย่างสนุกสนาน "แหม...กำลังมันเลย แหะๆๆ" ชลดาเอ่ยปากออกมาแก้เขิน ณัฐนิชาก็ได้แต่ยิ้มๆ เธอลุกขึ้นใส่กางเกงในเตรียมจะออกจากห้องน้ำ พอได้จังหวะเหมาะ ทั้งคู่ก็ค่อยๆออกมาจากห้องน้ำได้โดยไม่มีใครเห็นเป็นพิรุธ "นี่...แน๊พ" ชลดาเรียกเพื่อนรักขณะเดินไปเข้าห้องเรียนด้วยกัน "พรุ่งนี้ว่างมั๊ยอ่ะ...ตอนเช้า มาว่ายน้ำด้วยกันมั๊ย?" ชลดาเอ่ยปากชวนเพื่อนรัก "เราไม่ชอบว่ายน้ำ เจ๊ปลาก็รู้นี่นา" ณัฐนิชาตอบสั้นๆ "ก็...ไม่ต้องว่ายก็ได้ มาเป็นเพื่อนเราเฉยๆอ่ะ" มือชลดาจับไหล่ทั้งสองของหัวหน้าห้องคนเก่งในลักษณะขอความร่วมมือ "เออๆ ไปก็ได้...ไม่ต้องมาทำอ้อนหรอกน่า" ในใจณัฐนิชาก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันเพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักต้องการอะไร เด็กสาวทั้งสองเดินไปอมยิ้มไปอย่างมีความสุขกับภาพอนาคตที่พวกเธอวาดฝันเอา ไว้