ห่างลูกห่างสามี ตอน 1

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแอ๋มนะค่ะ ตอนนี้ทำงานอยู่ที่จังหวัดชัยภูมิ อายุสามสิบเก้าปีแล้ว ขอนำเรื่องตัวเองมาเล่าให้เพื่อนๆได้อ่านกันบ้างนะค่ะ มันอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยแปลกใหม่อะไรนักหลอกนะค่ะ แต่เป็นประสบการณ์จริงๆของฉันที่ทำให้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไป ก็คิดว่าอ่านสนุกๆเพื่อความเพลิดเพลินแล้วกันค่ะ เมื่อก่อนฉันก็เคยคิดนะว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม ส่วนเรื่องเซ็กส์เป็นเรื่องรอง คนเราจะอยู่ด้วยกันก็ต้องมีความรัก ความเข้าใจกัน เป็นพื้นฐาน ฉันจึงดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดีโดยตลอด ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัว ถ้าใครจะคบกับฉัน ก็ต้องอยู่ในกติกาของฉัน ถูกเนื้อต้องตัว ได้แต่อย่าให้เกินเลย แต่ใช่ว่าฉันจะใจแข็งแบบนั้นได้ตลอด มีบ้างที่ฉันเคยคบกับผู้ชายที่ฉันรักมากคนหนึ่ง ตอนสมัยเรียนมหาลัย ฉันยอมรับว่าหลงเขามาก แต่เขาก็ได้แค่กอดจูบฉันแค่นั้น มี หลายครั้งที่เขาพยายามจะมีอะไรกับฉัน แต่ฉันก็พยายามเลี่ยงเขาได้ทุกครั้งไป สุดท้ายเราก็ต้องจากกัน จนมาพบผู้ชายคนสุดท้ายที่ฉันยอมตกลงปลงใจแต่งงานด้วย เพราะความดีของเขาที่มีให้ฉัน ตลอดมา เราทำงานที่เดียวกัน ใช้เวลาดูใจกันสามปี จึงแต่งงานกัน จนตอนนี้ก็เวลาสิบสองปีแล้ว มีลูกด้วยกันสองคนค่ะ เขาก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย เป็นสามีที่ดีมาตลอด ครอบครัวเรามีความสุขมาก อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาใครๆก็อิจฉา แต่แล้วในที่สุดก็มีเรื่องที่ทำให้ครอบครัวเราหนักใจ เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อสามปีที่แล้ว ทางบริษัทของฉันที่ทำงานอยู่ได้มาเปิดสาขาอยู่ที่จังหวัดชัยภูมิ ก็ที่ที่ฉัน ทำงานอยู่ปัจจุบันนี่แหล่ะค่ะ แล้วเขาจะส่งฉันมาทำงานที่นี่ แน่นอนถ้ามาอยู่นี่ เรื่องหน้าที่การงานตำแหน่งอะไรของฉันก็จะสูงขึ้น เงินเดินเยอะขึ้น แต่ว่าก็ต้องห่างครอบครัว มันจึงเป็นเรื่องที่ ตัดสินใจยากมากที่สุดครั้งนึงเลย สามีฉันไม่อยากให้มาหลอกค่ะ เขาว่าแค่นี้ก็อยู่กินกันพอแล้ว ไม่ได้ทุกข์ยากอะไร แต่ฉันดื้อเองแหล่ะค่ะ ฉันอยากจะรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน อยากจะมีเงินเก็บ เยอะๆให้ลูกไว้เรียนต่อในภายภาคหน้า ฉันจึงตัดสินใจมา แล้วเราจะคอยเทียวไปมาหาสู่กันค่ะ ตอนแรกฉันก็คิดว่าบริษัทจะไปเปิดอยู่ในตัวจังหวัด แต่มันไม่ใช่ กลับไปเปิดอยู่ในอำเภอหนึ่งที่ห่าง จากตัวจังหวัดถึงห้าสิบกว่าโลเลย แล้วมันก็เป็นอำเภอเล็กๆ ซึ่งความสะดวกสบายก็แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ การเดินทางก็ลำบาก ไม่มีรถเมย์รถโดยสาร หรือรถแท็กซี่ที่จะพาเราไปไหนต่อไหนตลอด เวลา มีแต่ป่าแต่เขา มาที่นี่ช่วงแรกๆ ฉันยอมรับว่าเหงามาก ไม่รู้จักใคร มีแต่พี่นพ หัวหน้าฉันอีกคนที่ถูกส่งมาด้วยกัน เขาถูกส่งมาดูแลความเรียบร้อยก่อนแล้วได้เป็นผู้จัดการที่นี่ ส่วนฉันก็ถูก ส่งมาช่วยเหลืองานเขา เพื่อมาเป็นรองผู้จัดการที่นี่ ไม่ใช่ว่าฉันจะเก่งหรือมีความสามารถอะไรมากที่สุดในบริษัทหลอกนะค่ะ จึงได้ถูกเลือกมา แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร พี่นพ แกแอบชอบฉัน มาตั้งแต่แรกแล้ว แกคอยตามจีบฉันมาตลอด มีงานออกไปนอกบริษัทคราวไหน แกก็จะหิ้วฉันออกไปด้วย ไปอบรมไปสัมมา ก็จะต้องให้ฉันไปกับแกเสมอ จนในบริษัทเขาซิบซิบกันว่าฉันเป็น เด็กแกไปแล้ว ยิ่งฉันมาทำงานที่นี่กับแก ทุกคนในที่ทำงานเก่าฉันก็ยิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่ฉันไม่เคยให้โอกาสแกเลยค่ะ ที่ไปไหนมาไหนกับแกก็เรื่องงานล้วนๆ นอกนั้นฉันไม่เคยไปไหน มาไหนกับแกเลย แม้แกจะพยายามชวนฉันไปตลอด นี่ก็เป็นเรื่องหนักใจของฉันอีกอย่างนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจมาที่นี่ แต่ถ้า เราไม่เล่นด้วยซะอย่างเขาจะมาทำอะไรฉันได้ใช่ไหมค่ะ เดี๋ยวก็คงถอด ใจเลิกไปเอง ฉันก็เลยไม่กังวลเรื่องนี้มากเท่าไหร่ พี่นพ - อ้าว เป็นไง เหนื่อยไหม มาถึงจนได้ ฉัน - ไม่ค่อยเหนื่อยหลอกค่ะ แอ๋มหลับตลอดทางเลยพี่ พี่นพ - ก็ไม่ให้แฟนมาส่งหล่ะ รถส่วนตัววิ่งมาแป็บเดียวเอง ฉัน - พอดีเขาติดงานหน่ะค่ะ เดี๋ยวจะตามมาวันหลัง พี่นพ - ป่ะ เข้าบ้านกันก่อน ช่วงนี้แอ๋มต้องพักที่บ้านพี่ก่อนนะ ฉัน - อ้าว...ทำไมหล่ะค่ะ พี่นพ - บ้านพักที่บริษัททำให้มันเสร็จล้าช้าหน่ะ นี่พี่ก็ต้องไปเช่าที่อื่นก่อน อะไรๆมันยังไม่ลงตัว พี่ต้องขอโทษด้วยนะ