คาใจ

คือเมื่อสัปดาห์ที่แล้วพ่อตาผม ท่านป่วยต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลายวัน ภรรยาผมต้องไปนอนเฝ้าท่านสลับกับแม่กับพี่สาวเธอคนละวัน พ่อตาผมพักห้องพิเศษ วันนั้นผมเอาเสื้อผ้าไปให้ภรรยา พอประมาณสักทุ่มกว่าๆ ผมก็กลับ พอมาถึงบ้านผมหากุญแจบ้านไม่เจอ คงจะลืมวางไว้ที่โรงพยาบาล จะโทรไปถามภรรยาก็ โทรศัพท์แบตหมด ผมก็เลยย้อนกลับไปโรงพยาบาล ไปถึงโรงพยาบาลเกือบๆสามทุ่ม เดินผ่านห้องพยาบาล เธอสองคนยิ้มให้ผม พอไปถึงหน้าห้องพักป่วยพ่อตา ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป ผมชะโงกหน้าดูตรงช่องกระจกก่อน แล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่อผมมองเข้าไปในห้องเห็นที่เตียงนอนพ่อตาดึงผ้าม่านมาปิดจนรอบ เหมือนตอนที่พยาบาลมาเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ท่าน แต่พยาบาลคนที่คอยมาดูแลพ่อตาผมเป็นประจำกลับมาอยู่ด้านนอกผ้าม่านและมีท่าทีแปลกๆคือเธอเหมือนกำลังแอบดูเหตุอะไรบางอย่างที่อยู่หลังผ้าม่าน สักพักผมก็เห็นเธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมายื่นไปตรงผ้าม่านที่แง้มอยู่ ผมคิดว่าเธอน่าจะถ่ายคลิปเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่หลังผ้าม่านนั้น หนำซ้ำผมยังเห็นเธอใช้มือของเธออีกข้างลูบคลำเนินเนื้อหว่างขาของเธอเองนอกกระโปรงชุดพยาบาล ผมแอบดูเธอสักพักก็กลับออกมา ผมลงมาชั้นล่าง มานั่งทบทวนเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังผ้าม่านนั้น จนเกือบสามทุ่มครึ่งผมก็กลับขึ้นไปบนห้องพักพ่อตา ผมชะโงกดูตรงช่องกระจก เห็นภรรยาผมนอนดูทีวีอยู่ที่โซฟาร์ พ่อตานอนอยู่บนเตียง พอเข้าไปในห้อง ผมก็บอกภรรยาว่าผมลืมกุญแจบ้าน เธอก็บอกว่าเจอกุญแจบ้านที่ผมลืมวางไว้ในห้องน้ำ เธอเข้าไปเจอตอนที่เข้าไปอาบน้ำเมื่อสักครู่นี่เอง เธอจะโทรไปบอกผมแต่ผมปิดเครื่อง ผมก็เลยบอกว่าแบตหมด เธอก็สงสัยว่าทำไมผมมาช้า ไปถึงบ้านแล้วทำไมไม่รีบมา ผมก็แก้ตัวว่าตอนที่ออกจากโรงพยาบาล ผมไปเดินดูของในห้างที่อยู่ใกล้โรงพยาบาลพักนึง เธอก็เลยไม่สงสัยอะไร