ปฎิหารย์แห่งรัก ตอนที่23

ตอนที่23 ผม ก่นด่าว่ามันคือสาเหตุของการจากไปของภา ผมเยาะเย้ยมันว่าอย่าหวังเลยว่า เมื่อผมไม่มีภาแล้ว มันจะเข้ามาแทนที่ได้ การ กล่าวเช่นนี้เสมือนหนึ่งผมตีเข้าไปที่จุดอ่อนของเจ้าสวย ตามันวาวโรจน์ตรงเข้ามาตบหน้าผมอย่างแรง พร้อมกับร้องไห้เสียใจ อารมณ์และสติของผมก็ขาดสะบั้นลงไปเช่นกัน ผมจำได้เพียงว่าผมกระชากร่างของเจ้าสวยล้มลงนอนหงายแล้วลงมือข่มเหงมันด้วย ความป่าเถื่อน ผมกระชากเสื้อยืดสีชมพูเนื้อผ้าบาง ๆ ของเจ้าสวยหลุดติดมือออกมา ตามด้วยกางเกงชาวเลสีอิฐ เจ้าสวยพยายามดิ้นหนี แต่ผมก็ใช้ร่างกายที่ใหญ่โตกว่าจนแทบจะบังกันมิดกดทับร่างมันไว้ เจ้าสวยมันเพียงแค่ดิ้นรนแต่ไม่ได้ตบตีหยิกข่วนผมเฉกเช่นหญิงสาวที่รู้ตัว ว่ากำลังจะโดนข่มเหงร่างกายและจิตใจทั่ว ๆไป กระทำกัน ผมจำไม่ได้ เสียแล้วว่าในคืนวันนั้น เจ้าสวยมันใส่บราหรือแพนตี้สีอะไร ผมจำได้แต่เพียงว่าพอเสื้อและกางเกงมันหลุดออกมาจากตัวจนหมด เจ้าสวยมันก็เลิกดิ้นรนผลักไส เพียงนอนคุดคู้นิ่ง ๆ มีเสียงสะอื้นไห้พร้อมน้ำตาไหลหลั่งลงมาอาบใบหน้าสวย ๆ ของมัน สติสัมปชัญญะของผมไม่หลงเหลือแล้ว จึงไม่คิดที่จะเวทนามัน ผมกลับใช้ความรุนแรงมากขึ้น ผมกระชากปราการด่านสุดท้ายทั้งสองชิ้น ของมันจนฉีกขาดด้วยพละกำลังอันมหาศาล ก่อนจะยึดข้อมือของมันแล้วลากร่างเปลือยเปล่าของเจ้าสวยกลับเข้าไปยังห้อง นอนที่อยู่ชั้นล่าง พอถึงเตียงนอนผมก็เหวี่ยงร่างน้อย ๆ ของมันลงไป พร้อมผวาเข้ากดทับ ใช้มือขวายึดรวบข้อมือทั้งสองของเจ้าสวยแล้วรัดด้วยเข็มขัดที่ปลดออกมาจาก กางเกงที่ผมสวมอยู่ ผมผูกปลายหนังเข็มขัดเข้ากับซี่กรงของเตียงเหล็ก จากนั้นเดินงุ่นง่านเพื่อหาเชือกจะนำมาผูกข้อเท้าของเจ้าสวย ก็พบเน็คไทเส้นเก่า ๆ ของผมที่ไม่ได้ใช้นานแล้ว ซุกอยู่ภายในตู้เสื้อผ้า ผมนำมันมาผูกที่ข้อเท้าของเจ้าสวยทั้งซ้ายและขวา แล้วกางขามันออกเพื่อผูกโยงไว้กับเสาเหล็กปลายเตียง ตลอดเวลาที่ผมทำ การพันธนาการร่างเจ้าสวยนั้น เจ้าสวยมันไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนอีกแล้ว ร่างเปลือยเปล่าของมันนอนหงายกางขา อวดส่วนสัดที่เย้ายวนตาอยู่กลางเตียง มีเพียงเสียงสะอื้นร่ำไห้ และแววตาที่ฉายแววตัดพ้อต่อว่าจ้องมายังผม แม้ สติสัมปชัญญะของผมจะเริ่มกลับคืนมาเมื่อแลสบตากับเจ้าสวยจนเกือบจะเปลี่ยนใจ ผมหวังเพียงแค่อยากขู่ให้มันหวาดกลัวและร้องขอพร้อมรับปากว่าจะไปจากชีวิต ของผม ผมก็จะเดินออกไปจากห้อง แต่กลับไร้เสียงอ้อนวอนจากปากรูปสวยคู่นั้น สายตาของมันยังส่อแววตัดพ้อน้อยอกน้อยใจอยู่เช่นเดิม เลือดบ้าที่ต้องการเอาชนะของผมก็เดือดพล่าน ผมกระโดดร่างขึ้นคล่อม ก้มใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของผมลงเกลืือกกลิ้งกับอกอวบ ขาว ที่ตั้งตระหง่านจนล้นฝ่ามือของเจ้าสวย มันไม่ใช่การเล้าโลมให้หญิงสาวก่อเกิดความกำหนัดอย่างแน่นอน ผมเกลือกกลิ้งหน้าพร้อมอ้าปากออกดูดเน้นไปแรง ๆ ที่ยอดถันสีชมพูของเจ้าสวยจนมันเป็นรอยจ้ำ ๆ แดง ๆไปทั่ว มือสองข้างของผมตะโบมบีบเค้นไปที่อกอวบ แม้เจ้าสวยพยายามกัดฟันเพื่อไม่ให้เสียงรอดออกมา แต่ผมก็ยังได้ยินเสียงครางด้วยความเจ็บปวดของมันจนได้ ผมอยากได้ยิน เสียงร้องห้าม ร้องขอ จากปากของมัน แต่ก็ไร้ผล มันยังคงนอนนิ่งเหมือนท่อนไม้ มีบิดตัวส่ายหนีบ้างบางคราวที่ผมทำให้มันเจ็บปวด แต่มันกลับไม่ร้องขอ ร้องห้าม ผมลุกขึ้นยืนมองมันด้วยดวงตาแดงกล่ำ ผรุสวาทด่ามันอย่างสาดเสียเทเสีย เจ้าสวยยังมองสบตากับผม แววตามันฉายแววทั้งตัดพ้อต่อว่า ทั้งอ้อนวอนขออภัย แต่ปากของมันกลับเม้มสนิทไม่ส่งเสียงร้องอ้อนวอน ผมกระชากเสื้อผ้าตัวเองออกเหวี่ยงปาไปทั่วห้อง จากนั้นก็กระโจนเข้าคลุกคลึง บีบกำ ตบตี ไปทั่วร่างงามของเจ้าสวย อย่างไม่เลือกที่ " ทำสวยเหอะ...ถ้าทำแล้วจะหายโกรธ หายเกลียดสวย" เสียงร้องท้าทายแว่ว ๆ อยู่ข้างหู เมื่อผมกำลังจะยัดเยียดแก่นกายเข้าไปในร่องสวาทของเจ้าสวย ใช่แล้วผมกำลังจะข่มเหงมัน ผมไม่สนใจใด ๆ ว่าบัดนี้มันพร้อมแล้วหรือไม่ ผมกระแทกกระทั้นอย่างป่าเถือน รุนแรง ไม่สนใจว่าร่างอวบสวยของมันที่อยู่ใต้ร่างผมนั้นจะรู้สึกรู้สา กับการกระทำเช่นนี้ของผมหรือไม่ ผมจำไม่ได้เลยว่าผมย่ำยีกระแทก กระทั้นแก่นกายเข้าไปในโพรงสวาทของเจ้าสวยเนิ่นนานเพียงใดหรืออาจเพียงชั่ว ครู่ แม้กระทั่งผมได้เสร็จสมไปหรือไม่ ผมก็จดจำไม่ได้ มีเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ ที่ริมหูเท่านั้น ที่จนบัดนี้มันยังกระจ่างให้จดจำได้ไม่มีวันลืม "สวยรักหัวหน้า..ร่างกายและจิตใจของสวยเป็นของหัวหน้าคนเดียว..........." เสียงกระซิบ พร่ำบอกครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมมือน้อย ๆ ของเจ้าสวยที่คงดิ้นหลุดจากการมัดด้วยเข็มขัดของผม ลูบไล้ศรีษะและแผ่นหลังผมอย่างอ่อนโยน มันแผ่วเบา นุ่มนวล จนผมเคลิ้มหลับไปในช่วงไหนไม่รู้ตัว "พอได้แล้ว...ป๊า" ในความมืดสลัว ผมได้ยินเสียงเข้ม ๆ ของภาดังแว่ว เสมือนพูดกรอกอยู่ในหู " หยุดได้แล้ว.....เลิกโทษใครเสียที เลิกลงโทษตัวเอง ภาและน้อง ๆ ชะตาชีวิตถึงคาด จึงมีเหตุให้เป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ความผิดของป๊ากับน้องสวยตื่นเสียที.....ลุกขึ้นมาทำหน้าที่พ่อและแม่ แทนภาได้แล้ว.....อย่าให้ภาจากไปอย่างเป็นห่วง.......ตื่นได้แล้ว......." เสียงกระซิบของภายังแว่วอยู่ในโสตประสาท จนแม้กระทั่งผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น เสียง ไก่ขันและลำแสงสีทองจับขอบฟ้าทิศตะวันออก สาดส่องลอดผ่านม่านหน้าตาเข้ามา ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าผมซุกร่างอยู่ภายใต้ผ้านวมหนานุ่ม เสียงครางเบา ๆ ของเครื่องปรับอากาศยังกระหึ่ม ผมสลัดหัวด้วยความมึนงง พอลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ ก็มองกวาดไปทั่ว ห้อง ไร้ร่องรอยของเจ้าสวย สภาพภายในห้องถูกเก็บจัดอย่างเรียบร้อย ผม สลัดผ้านวมออกก็พบว่าตัวเองยังคงเปลือยกายอยู่ ผมหาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาพันตัวอย่างลวก ๆ พร้อมสาวเท้าก้าวออกจากห้อง กวาดตามองหาร่างเจ้าสวย แต่ทั่วทั้งบ้านเงียบสงบปราศจากร่างงามของมัน ผมเดินกลับเข้ามาที่ห้องเดิม พอเปิดตู้เสื้อผ้าดู ก็เห็นเพียงความว่างเปล่า มีเพียงกระดาษขาว ๆ ชิ้นเล็ก ๆ บรรจุข้อความด้วยลายมือเจ้าสวยว่า .......สวยรักหัวหน้า....ร่างกายและจิตใจของสวยเป็นของหัวหน้าคนเดียว.......... .......ลาก่อนค่ะ............... นับ จากคืนนั้น เจ้าสวยก็จากผมไปอย่างไร้ร่องรอย ไร้การติดต่อ ผมเพียงได้ข่าวจากเพื่อน ๆ ในอีก2เดือนถัดมาว่า เจ้าสวยแต่งงานกับเจ้าหมอแฟนมันไปแล้ว จากนั้นอีกปีกว่า ๆ จึงได้ทราบข่าวอีกครั้งจากลูกน้องเก่าของผมว่า เห็นเจ้าสวยเข็นรถเด็กทารกเดินอยู่ในห้างเพียงลำพัง ผมพยามยามสืบหาค้นดูจากประวัติสมัยเมื่อมันมาสมัครงาน ภูมิลำเนาของมันอยู่ทางเหนือ แต่เมื่อดั้นด้นไปหาตามที่อยู่ ก็คว้าน้ำเหลวกลับมา ทราบเพียงว่าครอบครัวมันย้ายที่อยู่ไปแล้ว จาก บัดนั้นร่างสวยสง่างามของเจ้าสวยยังคงติดตรึงตา ผมเคยถามใจตัวเองว่า รักเจ้าสวยหรือ......คำตอบที่ได้คือ ไม่ แต่ที่ผมต้องตามหามันในช่วงนั้น คือสำนึกของความรับผิดชอบ ผมไม่รู้เลยว่าผมได้สร้างรอยแผล หรือรอยมนทินในใจให้เจ้าสวยมากมายเพียงใดในคืนวันนั้น จนกระทั่งบัด นี้ ร่างงามอวบอัดในชุดแดงเพลิง ที่ขับผิวขาวผ่องของเจ้าสวยให้ดูงามสง่า กลับมายืนอยู่ตรงหน้าของผม กลับมาให้ผมเห็นอีกครั้งในคืนวันแต่งงานของผมกับนิด .........................