อัญมณีแห่งชิวิต ตอนที่ 5

บี ชายหนุ่มนักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะบริหารธุรกิจ อายุ 20หน้าตาธรรมดา ผิวคล้ำ หุ่นสมส่วน สูง 174 ร่างกายไม่แข็งแรงนักแต่เรียนเก่ง เป็นผู้สืบทอดกิจการค้าอัญมณี ต่อจากพ่อที่เสียไปในขณะที่ธุรกิจตกต่ำ เป็นเจ้าของอัญมณีสีฟ้า

เอ พี่สาวของบี อายุ 24 ถึงแม้จะเป็นพี่สาวแต่เอเป็นเพียงลูกบุญธรรมของนายธวัชผู้เป็นพ่อของ บีเท่านั้น จึงเป็นคนเดียวในบ้านที่ผิว ขาว หน้าหน้าเกลี้ยงเกลา กลมรีได้สัดส่วน อายุ24ก็ดำรองตำแหน่ง CEO ของบริษัทจากการที่รู้เรื่องเพชรพลอยเป็นอย่างดี สูง 160 สัดส่วน 33 23 34 ยังไม่มีแฟน

ซี น้องสาวของบี อายุ 17 เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 หน้าตาสะสวย ผิวสองสี(คล้ำน้อยกว่าบี)เรียนเก่ง ผมยาวประบ่า(เวลาไปเรียนจะมัดรวมถูกระเบียบ)พูดได้หลายภาษาเป็นที่หมายปอง ของเพื่อนร่วมชั้น

เกษร ผู้จัดการธนาคารที่บีกู้เงินมาโดยใช้บริษัทเป็นหลักประกันอายุ 27 ปี ผิวขาวหมวย ผมยาว หุ่นดีสัดส่วน34 24 34 สูง162 คบดูใจกับแฟนมา2ปี คาดว่าจะแต่งงานปลายปีนี้

ตอนนี้โดนแปลงความทรงจำ ตกเป็น "ทาส" ของบี

กล้า เพื่อสนิทของบี ในสาขาเดียวกัน คบกันมาตั้งแต่อายุ15 หน้าตาดี ผิวเกือบขาว หุ่นนายแบบ เป็นนักกีฬาหลายอย่างสมัยมัธยมปลาย แต่พอเข้ามหาลัยก็ได้เล่นแค่เทควันโดเท่านั่น

ที่บ้านของกล้าเป็นนักลงทุนในตลาดหุ้น

แก้ว "อดีตแฟน" ของกล้า ผิวขาวมาก หน้าตาจิ้มลิ้ม หุ่นดีสมส่วน สูง 165 สัดส่วน 35 24 34 อายุ 19 ปีเป็นลูกสาวคนเดียวของนักเล่นหุ้นเนื่องจากพ่อใช้เงินผิดกฏหมายลงทุนอยู่ เสมอทำให้เธอเป็นที่กล่าวขานของวงการจนไม่มีใครกล้ามาจีบ ถึงแม้จะเคยเป็นแฟนกล้า แต่ก็เป็นเพียงแผนของชายหนุ่มที่จะพาเธอมาแนะนำให้เพื่อนซี้อย่างบีรู้จัก จนกระทั้งเธอกับบีกลายเป็นแฟนกัน

จรัญ พ่อของแก้ว อายุ 49 ปี เป็นนักลงทุนที่มีชื่ออื้อฉาว แหล่งเงินของเค้ายังไม่มีที่เปิดเผยแน่ชัด แต่คาดว่ามาจากเงินผิดกฎหมาย ในอดีตเป็นเสือผู้หญิงที่ทุ่มทั้งเงินทอง และแรงกายแรงใจเพื่อครอบครองสาวสวย"ที่สุด" ทุกคน ที่รู้จัก ยกเว้นแค่เมียเพื่อน

โจ หัวหน้าบอดี้การ์ดของจรัญ เป็นลูกครึ่งไทย-เยอรมัน อายุ 35 ปี หน้าตาขาวซีด ไม่ค่อยสบตากับใคร

ค่ำคืนที่สุขสรรค์ เป็นสิ่งที่ทุกคนอยากให้มันเกินขึ้นกับตนเองตลอดไป แต่ในความเป็นจริงนั้น เราย่อไม่สามารถทำให้ เหตุการณ์หนึ่ง คงอยู่ "ตลอดไป" ได้

เรื่องนี้ก็เช่นกัน หลังจากแก้วและมีความคืนที่แสนสุขกันนั้นตอนเช้าบี ก็พบปัญหาที่ว่า ตนนั้น พาลูกสาวของ "ผู้มีอิทธิพล" ที่สุดผู้หนึ่งหายไปทั้งคืนทั้งยังกระทำการพรากพรมจรรย์ไปอีกด้วย แล้วอย่างนี้จะเอาไปคืนพ่อเขาอย่างไร

ขณะที่แก้วอาบน้ำพลาง คิดหาคำแก้ตัวกับพ่อไปพลาง

[นี่โฮป เธอคิดว่าพ่อของแก้วจะทำอะไรชั้นบ้างอะ] <^^ตามความทรงจำของแก้ว คิด ว่า คงฆ่าเธอแล้วทำลายศพเป็นชิ้น ๆ ก่อนให้อาหารปลาที่บึงฉวากที่เค้ามีหุ้นส่วนล่ะมั้ง>

[ทำไมน้ำเสียงดูมีความสุขเป็นพิเศษเลยนะ]<^^ป่าวนี่>

[เอาวะใจดีสู้เสือเข้าไว้]

หลังจากที่แก้วและบีแต่งตัวเรียบร้อย บีก็โทรไปหาเกษรเพื่อเช็คสภาพหนี้ของตนเอง ซึ่งเกษรบอกว่าไม่มีหนี้เหล่านี้อยู่เลย

(เป็นเพราะนายธนาคารแต่ละคนไม่ได้คิดจะจำหนี้ที่ตนเองไม่ได้ดูแลทำให้แม้จะลบความทรงจำของคนจำนวนมาก ก็ใช้เลือดไม่มากมายอะไร)

"อืม แล้วเรื่องเอ็มล่ะ" "เลิกแล้วค่ะ เค้าไม่มีปัญหาอะไร""ดีมาก แล้วค่อยเจอกันนะพี่เกษ""ค่ะ"

"พี่บีจะไปส่งที่บ้านจริง ๆ หรอคะ" แก้วตกตะลึงในความกล้าหาญของบี เพราะที่ผ่านมาไม่มีใคร กล้า เผชิญหน้ากับพ่อของเธอเลย ขนาดกล้าที่เป็นลูกของเพื่อนสนิทยังไปพ่อของเธอนับครั้งได้

"อืม ครับ ให้พี่ไปส่งนะ พี่จะได้ไปไหว้ว่าที่พ่อตาด้วยไง" "บ้า" คำพูดของบีทำให้แก้วหน้าแดงถึงใบหูเลยทีเดียว

โดยที่บีคิดว่า ต่อให้เกิดปัญหาอะไรขึ้น ก็คงจะใส่ความทรงจำที่ว่าตนเองเหมาะสมกับลูกสาว หรือไม่ก็ ให้โฮปลดความเครียดในขณะเจรจา แก้ตามสถานการณ์เอาอีกที

ณ บ้านเศรษฐีใหญ่กลางใจเมือง

คุณจรัญ เจ้าของบ้านกำลังกระวนกระวายที่ลูกสาวยังไม่กลับมาบ้าน

"พวกมึงนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ ว่ะ ลูกข้าหายไปไหนหาทั้งคืนก็หาไม่พบ"

"ขอโทษครับนาย ตอนนี้ลูกน้องผมมันแยกย้ายหาจนทั่วแล้วครับ" ชายใส่สูทสีเทาคนหนึ่งตอบ

ดูจากท่าทางของเขาคาดว่าเขาเป็นหัวหน้าของเหล่าบอดี้การ์ด หน้าตาที่สุขุม นัยตาสีฟ้า ทำให้พอจะคาดเดาได้ว่าชายคนนี้จะต้องไม่ใช่เชื้อไทย100%แน่นอน

เสียงโทรศัพท์ของคนชุดสีเทาก็ดังขึ้น

"ขอณุญาติครับนาย" "เออ"

"อะไรนะ มันกำลังไปที่ไหน ออ ได้ ตามไป ถ้ามันยังไม่ออกนอกเส้นทางก็ตามอย่างเดียวก่อน"

"มีอะไรหรอ เจอแก้วแล้วหรอ"

"เจอแล้วครับ เธออยู่บนรถกับไอหนุ่มเจ้าของกิจการอัญมณีกำลังขับรถตรงกลับมาที่นี่ครับ"

"ผู้ชายหรอ ไม่เจอคนใจกล้าพาลูกสาวอั๊วมาส่งบ้านนานแค่ไหนแล้วนะ" คุณจรัญเดินมาที่ริมหน้าต่างเพื่อมอดลอดออกไปทางหน้าบ้านราวกับว่า จะมองให้เห็นถึงรถที่มีลูกสาวนั่งมาเสียตอนนี้เลย แววตาของเค้าสาดประกายของ สิงห์เฒ่าที่หวงถิ่งตนเองแต่ก็แฝงแววความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

บนถนนทางกลับบ้านของแก้ว

"โอ้ ดูท่าแล้วพ่อของแก้วคงรู้แล้วล่ะ ว่าที่ลูกเขยมาส่งลูกสาวของเขาน่ะ"

"!!!"

"ก็รถวอลโวสีดำที่โผล่มาจากโชว์รูมไหนไม่รู้โผล่มาเกือบเต็มถนนเลยไงล่ะ" แก้วกันไปมองอย่างไม่รู้ตัว พบว่ามีรถวอลโวสีดำอย่างน้อย5คันตามมาด้านหลัง

แม้บีจะยิ้มอยู่ได้แต่ในความเป็นจริงแล้วเขานั้นกระวนกระวายร้อนใจที่สุด ในใจคิดว่าจะไม่ยอมให้รถพวกนี้ตีเสมอได้เด็ดขาด

<พวกนี้ไม่ได้คิดร้ายเธอหรอก>[เยี่ยม ขอบใจนะ เธอทำให้ฉันหายปอดขึ้นเยอะเลย]

เมื่อหายกังวล บีก็พูดออกมาว่า" พวกนี้คงแค่ตามเรามาเฉย ๆ น่ะแก้ว ไปหาพ่อเธอกันเถอะ ป่านนี่ท่านรอผมแย่แล้ว"

แก้วกังวลบอกไม่ถูกเธอกลัวว่าพ่อจะทำร้ายผู้ชายคนนี้

ผู้ชายผู้ได้หัวใจของเธอไปจนหมดแล้ว

ถ้าพ่อทำอะไรเค้า เราจะไม่ขอเจอหน้าพ่ออีกต่อไป

<อ....>[มีอะไรหรอโฮป]<ป ป่าว ไม่มีอะไรหรอก.......^^<<ชอบชื่อนี้มาก>

และแล้วทั้งสองก็มาถึงบ้านของแก้ว

ทันทีที่จอดรถ ที่ลานหน้าบ้าน บีก็รู้สึกได้ ว่ามีคนมองอยู่ (จริง ๆ ก็เดาไม่ยากว่ามีคนมองเพราะมาเอกเกริกซะขนาดนี้)

พอบีลงจากรถก็มีผู้หญิงชุดขาว4 คนมาดึงตัวแก้วแยกออกไป "พี่บี" "คุณหนูคะ เชิญทางนี้เถอะค่ะ"

บีมองไปที่ต้นเสียงก็เห็นผู้หญิง หุ่นนางแบบหน้าตาเหมือนลูกครึ่ง ที่ไม่สามารถกะอายุได้ ใส่ชุดสีขาวเหมือนคนอื่น ๆ แต่มีสายคาดสีเทา

ผู้หญิงคนนั้นก็มองกลับมาอย่างไม่ลดละพร้อมทั้งมีสายตาเวทนาที่เหมือนกันมองคนที่กำลังจะ "ตาย" ก็ไม่ปาน

"คุณสุทธิ ครับ" "ครับ อ้ะ คุณคือ" ชายชุดสูทสีเทาโค้งคำนับอย่างนอบน้อมพร้อมผายมือไปยังประตูบ้านอีกด้านหนึ่ง

"ผมชื่อ JosasH เรียก โจก็ได้ครับ" "ครับ"

"คุณท่านรอพอคุณอยู่ครับคุณสุทธิ " บีได้ยินดังนั้นก็ทำใจให้กล้าแล้วตะโกนดัง ๆ ไปทางแก้วว่า "แก้วครับ ไปรอบีก่อนนะ เดี๋ยวบีไปพบ คุณพ่อ ก่อน เดี๋ยวตามไปนะครับ"

[รู้งี้ซื้อ ไก่จ๊อห้าดาวมาด้วยก็ดี น่ากลัวชะมัด]

บีถูกนำไปในบ้านผ่านทางเดินแคบ ๆ (ขนาด3เมตร) ผ่านห้องต่าง ๆ 2-3ห้อง มาถึงลิฟ โจกด ลิฟแล้วเดินนำเข้าไปในลิฟ " เชิญครับ"

"อืม" บีตอบในลำคอแล้วเดินเข้าลิฟมา ในระหว่างที่เค้าเดิน ได้คิดไปต่าง ๆ นานาพร้อมคิดจะปรึกษาโฮป โดยได้ข้อสรุปว่า โฮป จะคอยเตือนเวลามีคนคิด ทำร้าย ทำให้บีใจชื้น ขึ้นกว่าเดิม และระหว่างที่อยู่บนลิฟ บีก็เอะใจถึงปัญหาที่เค้าไม่เคยคิดมาก่อน

[โฮปครับ] <...หือ (คิดซะเพราะเชียว)>

[ถ้าคนอื่นสวมแหวนจะเป็นยังไงหรอ จะสามารถใช้เธอเหมือนที่ชั้นใช้หรือป่าว]<นึกว่าจะไม่สงสัยซะแล้ว>

[แหะ ๆ] <ชั้นจะสามารถคุยกับ สิ่งมีชีวิตได้แค่ตนเดียว คือ สิ่งมีชีวิตที่ทำ สัญญากับชั้น และชั้นก็จะกลายเป็นสิ่งที่สิ่งมีชีวิตนั้นต้องการให้เป็น >

บีคิดถึงตอนที่เห็นอัญมณีก้อนใหญ่ครั้งแรก เค้าก็คิดว่าสามารถนำไปทำแหวนจริง ๆ

[อืม] <ถ้าคนอื่นนำชั้นไปใส่จะโดนดูดเลือดจนรู้สึกได้ และต้องถอดเองในที่สุด>

[หา น่ากลัวขนาดนั้นเลย] < อืม และถึงชั้นจะไม่อยู่กับเธอ ก็ยังสามารถติดต่กับเธอได้อยู่ดี และที่สำคัญที่สุด ถ้ามีใครต้องการพรากเราออกจากกัน มันผู้นั้นจะต้อง.....>

[ต้องอะไร] <ฆ่าเธอให้ตาย แล้วทำสัญญาใหม่กับชั้นยังไงล่ะ>

[เหอๆ ยังงี้บีก็ต้องปิดเรื่องโฮปไว้คนเดียวตลอดไปซะละล่ะ ไม่งั้นมีคนมาแย่งโฮปไป บีแย่แน่เลย]

โดยส่วนตัวนั้นบีคิดว่าความสุขในชีวิตนั้นโฮปเป็นคนดลบันดาลให้ จึงไม่พรากจากโฮปไป โดยที่ไม่รู้ตัว บีรู้สึกว่า โฮปเป็น "คน" พิเศษในชีวิตไปเสียแล้ว

โฮปย่อมรู้ความจริงข้อนั้นดี

เมื่อเดินมา จนสุดทางที่ประตูหรูหราบานใหญ่บานหนึ่ง โจก็เปิดประตูออกพร้อมทั้งผายมือ และเมื่อบีเดินเข้าไป โจก็ปิดประตูลงโดยไม่ได้ตามเข้ามา

บีเดินมาจนหยุดอยู่หน้าโซฟาตัวหนึ่ง บนโซฟามีชายแก่อายุราว50ปี นั่งดูเค้าอย่างไม่ลดละ

"นั่งสิ" คุณจรัญพูด โดยไม่ได้ละสายตาจากชายหนุ่มเบื้องหน้า

"ครับ" บีนั่ง

คุณจรัญ โบกมือพร้อมพูดเบา ๆ ว่า "รับแขก" ประตูห้องด้านข้างพลันเปิดออก มีหญิงสาว 6 - 7 คนเดินออกมาในชุดบีกินี่ตัวจิ๋ว ทำหน้าที่ริน เครื่องดื่ม ยกของว่างตลอดจนนวดให้แค่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ทั้งสอง

"รู้สึกยังไงกับผู้หญิงพวกนี้"

"ก็ ก็ ดีครับ"

"ดีแปลว่าอะไร แปลว่าอยากอึ๊บพวกเธอใช่หรือป่าว"

บีตั้งรับไม่ทันกับคำถามเหล่านี้ แต่ก็พยักหน้าไปตามประสา

"ดี กล้ายอมรับ เธอไม่ใช่คนที่ทำดีหวังเอาหน้านี่นาาา""ครับ ขอบคุณครับ"

"55555555ลูกสาวเรานี่ตาแหลมไม่เบา เฮ้ย โจ เข้ามาซิ" นายโจเปิดประตูเข้ามายืนข้าวคุณจรัญแบบไม่มีเสียง

"ครับ นายท่าน " "รายงานเรื่องพ่อหนุ่มนี่มาซิ"

"ชื่อ สุทธิ XXX อายุ20 เรียนบริหารธุรกิจชั้นปี ที่ 2 ของมหาวิทยาลัย YYY เป็นว่าที่ประธาน CEO ของบริษัทค้าอัญมณีรายใหญ๋ ผลการเรียนดีมาก มีแฟนชื่อแอน ความสัมพันธ์เงียบไป นานพอควร"

"ดีดี เอาเป็นว่า ชั้นจะช่วยเรื่องหุ้นบริษัทเธอแล้วกันนะ" [จริงอะไม่ทันขอเลยนะ]

"จะดีหรอครับ" "ดีสิไม่งั้นจะปล่อยให้ลูกสาวไปอยู่กะไอ้หนุ่มล้มละลายหรือไง"

"ครับ" "เอาล่ะพรุ่งนี้ ชั้นจะส่งลูกสาวกับ พี่เลี้ยงไปที่บ้านเธอ วันอาทิตย์หน้า เธอต้องจัดพิธีมาหมั้นลูกสาวชั้น อย่าให้เสียชื่อบริษัทค้าอัญมณีล่ะ"

"เอ่อ แต่ว่า" "เออน่ะ หมั้นไว้ก่อน ผู้ชายจะมีหลายเมียอั๊วก็ไม่ว่า ตราบที่แกจะยังดีกับลูกชั้นเป็นอันใช้ได้"

และแล้วบีก็ถูกส่งออกจากบ้านโดยไม่ได้เจอหน้าแก้ว แต่คุณจรัญก็ให้โอกาสบีเขียนจดหมายถึงแก้วตลอดจนให้ฝากเบอร์โทรไว้ได้